日本国
Japonia
Bonsai
Bonsai w języku japońskim zapisane jako 盆栽. Słowo bonsai składa się z dwóch członów, bon co oznacza „płaska taca” lub „pojemnik” oraz sai czyli „roślina”.
Fudżi
Fudżi 富士山 - położona na wyspie Honsiu, na południowy zachód od stolicy, jest wulkanem, a zarazem najwyższym szczytem Japonii. Fudżi to stratowulkan o średnicy krateru 500 m i głębokości 250 m. Ten jeden z najbardziej znanych symboli Japonii przez cały rok pokryty warstwą śniegu. Zbocza góry są wyjątkowo strome. Fudżi złożony jest z trzech stożków wulkanicznych będących pozostałością różnych wiekowo faz wulkanizmu.
Wokół Fudżi leży pięć jezior: Jezioro Kawaguchi, Jezioro Yamanaka, Jezioro Sai, Jezioro Motosu oraz Jezioro Shoji. W pobliżu znajdują się też znane wodospady Shiraito, często odwiedzane przez turystów, a niezwykłego uroku miejsce dopełniają prześlicznie zakwitające wiosną sady wiśni i śliw.
Fudżi jest częścią Parku Narodowego Fudżi-Hakone-Izu. Na sam szczyt prowadzą cztery szlaki turystyczne.
Gejsza
Słowo Gejsza (Geisha) składa się z wyrazów gei "sztuka" i sha "człowiek". Tak więc chodzi tu o kogoś uprawiającego tradycyjne japońskie sztuki, innymi słowy - artystę. W Kioto używa się terminu geiko, co oznacza "kobietę zajmującą się sztuką". Gejsze są mistrzyniami w sztuce konwersacji, tańca, śpiewu i gry na tradycyjnych instrumentach japońskich, głównie shamisen. Jest to trzystrunowy, szarpany instrument, wyglądem przypominający mandolinę. Jego boki są wykonane z drewna, natomiast spód i wierzch z kociej skóry. Do gorszych shamisen, służących zazwyczaj do ćwiczeń, używa się psiej skóry. Rzadziej używane są bębenki zwane taiko, a także koto (trzynastostrunowy instrument szarpany podobny do cytry), a czasem i flety bambusowe (shakuhachi). Gejszom dobrze znane są kaligrafia, ikebana, origami czy też inne sztuki japońskie.
Ikebana
Ikebana (dosłownie: żyjące kwiaty), czyli japońska sztuka układania kwiatów nazywana czasem Kado (droga kwiatów), dąży do stworzenia harmonii linearnej konstrukcji, rytmu i koloru. Sztuka ta to nie tylko kompozycja z kwiatów, ale i z łodyg, owoców, liści i gałązek. Ważne miejsce w tworzeniu ikebany zajmują też wazony. Struktura japońskiej kompozycji z kwiatów opiera się na trzech głównych punktach symbolizujących niebo, ziemię i człowieka. Ikebana to krok w filozofię rozwoju zbliżenia z naturą. Ikebana jest sztuką w tym samym sensie co malarstwo lub rzeźbiarstwo. Zaawansowany rozwój sztuki florystycznej w Japonii był możliwy dzięki wielkiej miłości jaką Japończycy obdarzyli naturę. Wielu miłośników Ikebany ogromną wagę przywiązuje do jej duchowego wymiaru. Pomaga żyć chwilą i doceniać naturę za jej piękno. Dzięki niej człowiek staje się bardziej tolerancyjny i cierpliwy w stosunku do natury oraz innych ludzi.
Ikebana wzięła swój początek z rytualnego składania kwiatów w świątyniach buddyjskich w VI wieku. W tych raczej prostych kompozycjach, zarówno kwiaty, jak i gałązki skierowane były ku niebu na znak wiary. Ikebana jest przedmiotem nauczanym w szkołach i na uniwersytetach. Zarówno mężczyźni jak i kobiety uczą się tej sztuki, chociaż obecnie mężczyźni są najbardziej znanymi mistrzami w tej dziedzinie. Ikebana to nie tylko hobby, ale i zawód dla wielu Japończyków.
Kimono
Tradycyjne ubranie w Japonii to kimono, słowo które dosłownie znaczy "rzeczy które się nosi". Kimono to element ubioru z długimi rękawami o kroju prostym, w kształcie litery T przewiązany pasem zwanym Obi. Tradycyjne obi może być niezwykle skomplikowane do związania. Nierzadko potrzebna jest do tego druga osoba. Tradycyjny pas obi ma 4 metry długości oraz 60 cm szerokości. Składany jest na pół, po czym obwiązuje się go dwukrotnie wokół talii i zawiązuje z tyłu.
Obecnie kimona są noszone tylko na specjalne okazje, festiwale, śluby zakończenie roku akademickiego. Porównując do ubrań ze wschodu, kimono ogranicza ruchy człowieka do jednego tylko ruchu, a jego założenie zajmuje sporo czasu i zręczności.
Kokeshi
To laleczki zrobione z drewna i są chyba najbardziej znanym rodzajem japońskich figurek. Najprawdopodobniej kokeshi wywodzi się z regionu Tohoku kijiya (stolarze) zaczęli robić proste laleczki, aby je później sprzedać jako pamiątki turystom. Początkowo lalki te reprezentowały życzenie o zdrowe dzieci. Kokeshi były robione z drzewa Wiśni, Kejaki, Kasztanowca i Darni, które przed użyciem są sezonowane od roku do pięciu lat. Drewniane figurki były tańsze niż inne rodzaje lalek. Drzewo schnie naturalnie przez kilka miesięcy, po czym jest rzeźbione za pomocą prostych narzędzi. Po uzyskaniu ostatecznego kształtu figurka jest polerowana za pomocą ryżowej roślinki lub też trawy zwanej Tokusa. Następny etap to precyzyjne ręczne malowanie za pomocą indyjskiego tuszu i na samym końcu zanurzenie w wosku w celu nadania delikatnego błysku figurce. Kokeshi ma na celu uspokoić ludzki umysł i ciało.
Ogród japoński (nihon teien)
Ogrody w tradycyjnym japońskim stylu, można spotkać w domach prywatnych, w pobliżu zabytków, świątyniach buddyjskich czy parkach. Celem takiego ogrodu jest naśladowanie przyrody i współistnienie z nią. W klasycznym ogrodzie japońskim możemy znaleźć kilka niezbędnych elementów, które to mają odnaleźć ducha japońskich ogrodów: wodę (wnosi do ogrodu życie, niejednokrotnie zastąpiona żwirem), kamienie (symbolizujące niezmienność i trwałość przyrody). Głazy użyte do dekoracji ogrodu powinny mieć naturalną formę, taki sam kolor i fakturę. Kwiaty zastosowane są tylko jako pojedynczy akcent. Najczęściej używane rośliny to: azalie japońskie, klony palmowe, magnolie, wiśnie oraz peonie. W kwestii kolorystyki możemy mówić o dominacji zieleni z akcentami brązu i szarości. Klasyczne ogrody nie mogą się obejść bez kamiennych latarni oraz ścieżek ułożonych z pojedynczych płaskich kamieni. Ważnym elementem japońskich ogrodów jest to, że każdy sezon jest równie ważny, dlatego japoński ogród musi zachwycać zarówno wiosną jak i zimą.
Origami
Origami to sztuka składania papieru pochodząca z Chin, a rozpowszechniona i rozwinięta w Japonii. "Ori" w japońskim oznacza "składać", zaś "kami" znaczy "papier". Początki origami związane są z kultem i pochówkiem zmarłych. W zwyczaju chińskim należało obdarować zmarłych rzeczami, które przypominałyby im życie ziemskie. Przedmioty takie wkładano do grobowca zmarłej osoby. Obecność wartościowych rzeczy była powodem częstych grabieży i bezczeszczenia miejsc spoczynku przodków. Z tego powodu zaczęto używać do tego celu papierowe składanki. Wieki temu, wiele technik oraz wzorów przekazywano sobie werbalnie. Z matki na córkę, z ojca na syna. Uwarunkowane to było analfabetyzmem ówczesnych Japończyków oraz faktem, iż wiele rodzin wykreowane wzory chcieli zatrzymać dla siebie i nie dopuścić do ich kopiowania przez innych. W wyniku niedoskonałości tej metody wiele technik oraz wzorów przepadło bezpowrotnie.
Pierwszy podręcznik origami został wydany w 1797 roku i przedstawiał 49 sposobów składania żurawia będącego japońskim symbolem szczęścia i życia.
Największy wpływ na popularyzację origami miał Akira Yoshizawa. Zaczął on jako pierwszy tworzyć własne modele. Nieomal każdy Japończyk potrafi z kawałka papieru wyczarować fantastyczny świat zwierząt i innych postaci czy przedmiotów, pod zręcznymi palcami ożywają, przybierając realne kształty. To co można wydobyć z kawałka papieru, zależy właściwie od fantazji i znajomości reguł składania.
Jedna z popularnych historii w Japonii dotyczy ocalałej mieszkanki Hiroszimy, Sadako Sasaki. Urodzona tuż przed wybuchem bomby atomowej zachorowała na białaczkę w wyniku napromieniowania. W czasie gdy jej ciało ulegało wyniszczeniu, zaczęła składać żurawie z kartek papieru wierząc starej japońskiej legendzie, że tysiąc takich żurawi pozwala spełnić jedno życzenie, w jej przypadku powrót do zdrowia. Sadako złożyła ponad tysiąc żurawi mimo to w wieku 12 lat przegrała z wyniszczającą chorobą. W niedługim czasie żuraw z kartki papieru stał się w Japonii symbolem pokoju. W Hiroszimie znajduje się posąg Sadako, gdzie każdego dnia odwiedzający zostawiają żurawie upamiętniając w ten sposób jej niezwykłą odwagę i wiarę w moc składanych figurek.
Sakura – kwiaty drzew wiśniowych
Sakura (Prunus serrulata) to japońska nazwa ozdobnych drzew wiśniowych oraz ich kwiatów. Owoce wiśni dobrze nam znane w Polsce pochodzą z innego gatunku drzew. Kwiaty sakury zazwyczaj mają 5 płatków, chociaż zdarza się więcej. Kwitnienie Sakury rozpoczyna się na Okinawie już w lutym i zazwyczaj dociera do Kioto i Tokio na przełomie kwietnia i maja. Sakura jest powszechnie rozpoznawalnym symbolem Japonii, umieszczanym na wszelkiego rodzaju przedmiotach, w tym kimonach, materiałach piśmiennych, ceramice czy laleczkach Kokeshi.
Jednym z ulubionych zwyczajów Japończyków jest Ohanami (oglądanie kwiatów), polegający na wspólnym spotykaniu się z przyjaciółmi lub rodziną w parkach lub świątyniach i podziwianiu kwitnących kwiatów sakury. Okres pełnego kwitnienia drzew sakury trwa tylko kilka dni tak więc wszyscy uważnie śledzą prognozy w mediach, gdzie podawane są prognozy dotyczące miejsca i czasu przewidywanego zakwitnięcia sakury. Ohanami po zmroku jest nazywane yozakura czyli nocną sakurą. Parki są wówczas przyozdabiane lampionami, które jeszcze bardziej podkreślają niezwykłość kwiatów sakury. Proces opadania płatków sakury nazywa się hanafubuki (fubuki – śniegowa zima, hana – kwiat) i jest podziwiane przez Japończyków tak samo jak ich rozkwitanie.
Samuraje
W języku japońskim wyraz ten wymawia się "samurai". Słowo to zostało utworzone od czasownika saburau znaczącego „służyć”, „opiekować się” i które wyszło z użycia w XVI wieku. Swój kodeks honorowy samuraje nazywali bushido, co oznacza "droga wojownika". Honor cenili ponad wszystko, gotowi byli raczej oddać życie niż poddać się na polu walki. Samuraje uważali, że są winni swym panom bezwzględne posłuszeństwo - stawiali je wyżej niż przyjaźń, a nawet więzy rodzinne. Po śmierci swego pana samuraj stawał się roninem i miał w obowiązku pomścić go, a później popełnić samobójstwo. Mógł się nim stać również w przypadku zwolnienia ze służby (spowodowanego na przykład zubożeniem pana), wtedy stawał się wolnym człowiekiem i mógł pracować jako najemnik. Wśród japońskich wojowników przeważał jeden sposób walki. Symbolem pozycji samurajów były dwa miecze (długi miecz katana i średniej długości wakizashi, razem stanowiące komplet, zwany daisho) - ich noszenie było jednocześnie prawem i obowiązkiem japońskich wojowników. Katana została główną i najważniejszą bronią w rękach samurajów. Bushido naucza, że katana jest duszą samuraja, a dla niektórych miała tak ogromne znaczenie, że nadawali im imiona.
Sushi
Sushi (jap. 鮨, 鮓 lub 寿司) - potrawa japońska. Sushi można zdefiniować jako potrawę zrobioną z ryżu oraz octu ryżowego, która dodatkowo może, ale też nie musi zawierać surową rybę. Najczęściej spotykane składniki sushi to ryż, ocet ryżowy i ryba, a także najróżniejsze owoce morza, warzywa, grzyby i jajka. Sushi je się pałeczkami lub rękoma.
Japonia (日本) – to państwo leżące u wschodnich wybrzeży Azji na wodach Oceanu Spokojnego, oddzielone od kontynentu Morzem Japońskim. Archipelag Japoński rozciąga się wąskim łukiem wysp i wysepek ciągnących się na długości ponad 3.800 km wzdłuż wschodnich wybrzeży Azji. Cztery główne wyspy to: Honsiu, Hokkaido, Kiusiu i Sikoku.
Japonia - Tokio | Kwitnące wiśnie w Starym Tokio
Klimat Japonii
Klimat Japonii jest bardzo zróżnicowany. Wyodrębniamy w nim cztery pory roku. Lata są łagodne, na południowych wyspach o wiele cieplejsze niż na północnych, gdzie większa jest wilgotność powietrza. Od początku czerwca do połowy lipca nastaje pora deszczowa mająca wielkie znaczenie dla uprawy ryżu. Zimy natomiast bywają bardzo mroźne i śnieżne, z zamieciami i zimnym wiatrem syberyjskim. Japonia leży na szlaku burz tropikalnych, tajfunów, którym towarzyszą niszczycielskie powodzie.
henedhel