PÓŁNOCNY OKRĘG STRZELECKI
Sierż. ZS Paweł MAKOWIEC
SZKOL/PnOS/001/03
„Podręcznik strzelca. Taktyka indywidualna” jest publikacją szkoleniową opracowaną w Północnym Okręgu Strzeleckim, zgodną z wymogami określonymi w nowym minimum programowym szkolenia ogólnowojskowego obowiązującym w ZS „Strzelec” OSW.
Pozycja przeznaczona jest do użycia w przygotowaniu i w trakcie zajęć szkoleniowych prowadzonych w Jednostkach Strzeleckich. Stanowić może również praktyczny poradnik dla strzelców w procesie samodoskonalenia i w trakcie przygotowań do egzaminów kwalifikacyjnych na poszczególne stopnie strzeleckie.
Z-ca Dowódcy PnOS ds. Szkolenia
Rozdział 1. Ogólne zasady działań lekkiej piechoty.
1 – 1. Uwagi ogólne.
Mianem lekkiej piechoty określamy formacje piechoty, wyposażone w broń lekką, zdolne do prowadzenia działań o małej i średniej intensywności, samodzielnie, bądź w składzie większych sił[1].
Zgodnie z założeniami amerykańskiej koncepcji współczesnego pola walki, opracowanej na przełomie lat ’80 i ’90, nazwanej bitwą powietrzno-lądową (ang. AirLand Battle), jednostki piechoty odgrywają zasadniczą rolę w prowadzeniu działań w powiązaniu z innymi rodzajami wojsk posiadającymi cięższe uzbrojenie: piechotą zmechanizowaną, oddziałami pancernymi czy siłami powietrznymi.
Zgodnie z amerykańską wykładnią zadaniami lekkiej piechoty są [2] :
a) atak na kierunkach niedostępnych dla cięższych formacji,
b) wstępne rozpoznanie kierunków dla późniejszych działań innych rodzajów wojsk w różnorodnym terenie,
c) wykorzystanie istniejących przeszkód naturalnych i ukształtowania terenu jako czynników warunkujących manewr w skali operacyjnej i taktycznej,
d) przejmowanie i zabezpieczenie terenów leśnych i zurbanizowanych,
e) kontrola nad terenami na kierunkach przemieszczania się innych rodzajów wojsk
f) prowadzenie działań w nocy i w warunkach ograniczonej widzialności,
g) wsparcie działań cięższych formacji (po otrzymaniu środków transportu),
h) prowadzenie działań na tyłach ugrupowania przeciwnika z wykorzystaniem środków transportu powietrznego (działania aeromobilne).
Cechą charakterystyczną działań lekkiej piechoty jest prowadzenie ich przez pododdziały wielkości plutonu, czy ,w wybranych sytuacjach taktycznych, drużyny, które występują jako element wchodzący w skład większego ugrupowania, bądź działają samodzielnie. Sukces jej działań opiera się na ogromnej elastyczności w wykonywaniu różnorodnych działań, manewrowości na polu walki małych pododdziałów oraz maksymalnym wykorzystaniu organicznych środków ogniowych, bądź wsparcia ogniowego moździerzy, artylerii czy lotnictwa taktycznego.
1 – 2. Struktura plutonu lekkiej piechoty.
1 – 2a. Struktura
Struktura plutonu lekkiej piechoty omówiona zostanie na przykładzie US Army[3].
Pluton lekkiej piechoty składa się z następujących pododdziałów:
a) zespołu dowodzenia ( 3 żołnierzy) w składzie:
- dowódca plutonu (M16),
- sierżant plutonu (pomocnik dowódcy plutonu) (M16),
- radiooperator (M16),
b) dwóch sekcji karabinów maszynowych ( 2 km, 4 żołnierzy) w składzie:
- celowniczy (M60),
- amunicyjny (M16),
c) 3 drużyn piechoty ( 9 żołnierzy każda, razem 27 żołnierzy).
Drużyna składa się z:
a) dowódcy drużyny
b) 2 sekcji ogniowych w składzie:
- dowódca zespołu (M16, w USMC M16/M203[4]),
- celowniczy lkm (M249),
- grenadier (M16/M203; w USMC jest to amunicyjny lkm z M16),
- strzelec (M16).
Dodatkowym uzbrojeniem są granaty ręczne (odłamkowe, dymne, gaz łzawiący), miny przeciwpiechotne, materiały wybuchowe oraz jednorazowe wyrzutnie ppanc. Obecnie dąży się do wzmocnienia siły ognia formacji lekkiej piechoty poprzez przydzielanie cięższych środków ogniowych, np. granatników M19, moździerzy 60 mm czy też granatników ppanc. M47 Dragon. W niektórych formacjach zwiększa się także liczbę żołnierzyw drużynie ( Rangers, USMC).
Ogólne obowiązki poszczególnych żołnierzy w drużynie:
a) dowódca drużyny:
- koordynuje działania drużyny, wykonując polecenia d-cy plutonu,
- odpowiada za prowadzenie ognia i wykonywanie manewrów w czasie walki,
- odpowiada za dyscyplinę w drużynie,
- odpowiada za przygotowanie indywidualne swoich żołnierzy (logistyka, trening indywidualny, odtwarzanie zdolności bojowej).
b) dowódca sekcji ogniowej:
- koordynuje działania sekcji, wykonując polecenia d-cy drużyny,
- koordynuje ogień najsilniejszych środków lkm i granatnika, wskazując im cele,
- odpowiada za przygotowanie indywidualne swoich żołnierzy (logistyka, trening indywidualny, odtwarzanie zdolności bojowej),
- starszy z dowódców sekcji jest zastępcą d-cy drużyny
d) celowniczy lkm
- niszczy cele wskazane przez dowódcę drużyny lub wykryte samodzielnie
- dba o zajęcie pozycji pozwalającej maksymalnie wykorzystać możliwości oddziaływania ogniowego lkm
e) grenadier
- dba o zajęcie pozycji pozwalającej maksymalnie wykorzystać możliwości oddziaływania ogniowego granatnika
f) strzelec
- pełni funkcję szpicy lub zwiadowcy
1 – 2b. Struktura plutonu lekkiej piechoty ZS „Strzelec” OSW (projekt)
Dostosowując strukturę drużyny strzeleckiej do wymagań pola walki i zadań stawianych przed formacjami lekkiej piechoty w XXI w. proponuje się odejście od tradycyjnej struktury drużyny piechoty (7-11 ludzi) i stworzenie struktury opierającej się na mniejszych pododdziałach, zdolnych do działań samodzielnych w różnych warunkach (łącznie z prowadzeniem różnych form oporu w razie okupacji kraju).
Proponowana struktura plutonu piechoty lekkiej:
a) zespół dowodzenia:
- dowódca plutonu
- radiooperator
- sierżant plutonu
b) 3 drużyny piechoty ( po 8 żołnierzy, razem 24 ludzi)
- drużyna piechoty w składzie dwóch sekcji po 4 żołnierzy
c) drużyna wsparcia (8 żołnierzy)
- sekcja karabinów maszynowych ( 2 km)
- sekcja strzelców wyborowych ( 2 zespoły snajperskie)
Najmniejszym elementem jest sekcja dwuosobowa ( ang. buddy team), dwie takie sekcje tworzą sekcję ogniową ( 4 żołnierzy). Żołnierze w buddy teamie są nierozłączni, wykonują razem wszystkie działania na polu walki.
1 – 3. Charakterystyka współczesnej walki.
1 – 3a. Działania taktyczne.
Podstawowym celem działania pododdziałów jest zwalczanie przeciwnika poprzez prowadzenie walki w różnych warunkach. Niezależnie jednak od zmieniających się warunków, istnieje szereg podstawowych zasad taktycznych[5].
Taktyką nazywamy część sztuki wojennej, której przedmiotem zainteresowania jest teoria i praktyka przygotowania i prowadzenia walki przez pododdziały, oddziały i związki taktyczne jednego lub kilku rodzajów wojsk.
Działaniami taktycznymi nazywamy wszelkie działania pododdziałów, oddziałów i związków taktycznych wojsk operacyjnych i obrony terytorialnej.
Dzielą się one na:
- rozstrzygające (walki),
- pomocnicze (przemieszczanie i rozmieszczanie),
- pokojowe (misje pokojowe).
Walka jest główną kategorią działań taktycznych, rozumianą jako skupione w czasie i przestrzeni starcie dwóch przeciwstawnych stron w skali taktycznej.
Podstawowymi rodzajami walki są:
- obrona,
- natarcie,
- działania opóźniające.
Wyróżnia się ponadto: działania desantowo - szturmowe, specjalne, wycofanie, działania nieregularne i inne.
Obrona[6] jest zamierzonym lub wymuszonym rodzajem walki prowadzonej po to, aby zapobiec opanowaniu przez przeciwnika terenu (zajmowanego przez nas punktu, stanowiska, obiektu itp.) i uniemożliwienia mu realizacji zakładanych przez niego celów.
Natarcie jest zamierzonym rodzajem walki prowadzonej z zamiarem rozbicia pododdziałów przeciwnika i opanowania (odzyskania) zajmowanego przez niego terenu (punktu, obiektu, stanowiska).
Działania opóźniające są stosowane podczas ruchu pododdziału do tyłu. Będą to starcia o charakterze obronnym i zaczepnym, w których szeroko stosowany manewr będzie miał m.in. na celu osłabienie potencjału przeciwnika, by ostatecznie doprowadzić do zatrzymania jego natarcia. Mogą być prowadzone w: obronie, w pasie przesłaniania, na pozycjach opóźniania, podczas wycofania, walki w okrążeniu i podczas wychodzenia z okrążenia. Istotą działań opóźniających jest unikanie przewlekłych walk przez stawianie nacierającym oporu na kolejnych liniach opóźniania i niedopuszczanie do rozstrzygających starć.
Wycofanie jest rodzajem walki prowadzonej w celu zerwania kontaktu bojowego z przeciwnikiem lub uchylenia się od starcia w niekorzystnej sytuacji. Dzięki zorganizowanemu i sprawnie prowadzonemu wycofaniu pododdziały mogą zająć dogodniejsze rubieże do kontynuowania walki, jak również dokonać zamierzonego wciągnięcia przeciwnika w strefę własnego skutecznego ognia. Wycofanie prowadzi się na rozkaz lub za zgodą przełożonego.
Działania desantowo - szturmowe są formą działań aeromobilnych, w których pododdział wykonuje manewr na polu walki na śmigłowcach (samolotach). W działaniach tych zwalcza się przeciwnika z powietrza bronią pokładową śmigłowców oraz bronią pododdziałów rozmieszczonych w śmigłowcach. Obejmują one przemieszczenie pododdziału drogą powietrzną do rejonu i jego walką po wylądowaniu.
Działania specjalne - to działania prowadzone w ugrupowaniu przeciwnika przez odpowiednio przygotowane zespoły (grupy specjalne) w celu zdobycia lub potwierdzenia szczególnie ważnych informacji. Oprócz przedsięwzięć rozpoznawczych mogą obejmować przedsięwzięcia dywersyjne, psychologiczno-propagandowe i inne.
Działania nieregularne są prowadzone przez przygotowane już w czasie pokoju lub doraźnie tworzone w czasie wojny pododdziały (zgrupowania), stosujące specyficzne sposoby walki w celu zwalczania i dezorganizacji działań przeciwnika na obszarze przez niego opanowanym. Decyzję o nieplanowanym przejściu do działań nieregularnych (wymuszonych sytuacją zagrażającą zniszczeniem pododdziału) podejmuje bezpośredni przełożony dowódcy pododdziału, a w wypadku braku łączności – dowódca pododdziału samodzielnie.
Współczesną walkę cechuje:
- duża dynamika działań
- częste zmiany sytuacji taktycznej
- zróżnicowana ilość informacji ( od nadmiaru do jej braku)
- różnorodność i zmienność sposobów prowadzenia walki
- prowadzenie walki w różnych środowiskach
1 – 3b. Zasady działań taktycznych
Zasady działań taktycznych stanowią obiektywną podstawę racjonalnego i twórczego działania dowódców i pododdziałów. Ich znajomość pomaga w praktycznej działalności, sprzyja przejawianiu rozumnej i twórczej inicjatywy w procesie dowodzenia wojskami.
Zastosowanie zasad działań taktycznych nie gwarantuje zwycięstwa. Priorytety ich s...
ross154