Jan Brzechwa-Poszła w las nauka.pdf

Jan Brzechwa

BAŚNIE I POEMATY

POSZŁA W LAS NAUKA

Czemu wiart bez przerwy wieje?

Czemu kogut głośno pieje?

Czemu krowa mięsa nie je?

Czemu ryba nic nie gada?

Czemu mgła jest taka blada?

Czemu wielki dziób ma wrona?

Czemu sól jest zawsze słona?

Czemu człowiek ma dwie ręce?...

Dośc już! Dość! Nie pytaj więcej!

Mogę to przypłacić zdrowiem.

Lepiej siądź i słuchaj, bowiem

Nową bajkę ci opowiem:

Raz w miasteczku Modrokwiecie

W niewiadomym gdzieś powiecie

Żyli chłopcy z klasy trzeciej.

Dwóch ich było. Jeden - Tadek,

A ten drugi przez przypadek

Zwał się Władek. Władek z Tadkiem

Przygód mieli pod dostatkiem,

Ale chłopcom zwykle chce się

Różnych dziwów szukać w lesie.

Cóż, miasteczko Modrokwiecie

Niezbyt piękne jest, jak wiecie,

Bo choć ładnie się nazywa,

Lecz z nazwami różnie bywa.

W stawie - płotki i karaski,

A dokoła same piaski,

Które skrapia deszcz jak z łaski.

W mieście z tego też powodu

Nie ma parku ni ogrodu.

Stoją trzy czy cztery drzewa,

Ale na nich ptak nie śpiewa

I dzięcioły nie są skore

Popękaną leczyć korę.

Bo te drzewa - to staruchy

Szeleszczące liściem suchym.

W mieście rynek jest, a w rynku

Tkwi budynek przy budynku,

Wszystkie lśniące bielą tynku.

Jest spółdzielnie i gospoda,

Sklep spożywczy, a opodal

Dwie księgarnie i apteka,

Którą widać już z daleka.

Za miasteczkiem biegnie szosa

Do miasteczka Złotokłosa,

A przy szosie słupy stoją.

Wspominają zieleń swoją,

Zieleń leśną i urodę,

Kiedy jako drzewa młode

Rosły w górę i szumiały,

Zanim się słupami stały.

Tu, kilometr za miasteczkiem

A od szosy w bok troszeczkę,

Zbudowano szkołę nową

Okazałą, dwupiętrową.

Piękna była nowa szkoła

Lecz nie było drzew dokoła.

Ot, widniała ziemia goła.

Niegdyś na niej krzewy rosły,

Ale krzewy dawno poschły,

Przysypały ziemię piaski,

Które skrapia deszcz jak z łaski.

A najgorzej było w lecie

W tym miasteczku Modrokwiecie.

Słońce niebo rozpłomienia

A tu nigdzie nie ma cienia,

Nigdzie cienia ni wytchnienia,

Ani lip zieleni młodej,

Ani słodkiej brzóz ochłody,

Ani klonu, ani buka,

Gdzie kukułka mile kuka,

Ani sosny, ani dęba,

Gzie ma gniazdo szpak lub zięba.

Raz w upalny dzień ukradkiem

Wyszli z domu Tadek z Władkiem

I pobiegli hen, do lasu,

Żeby zażyć tam wywczasu.

Naprzód szli więc traktem bitym,

Potem ścieżką między żytem,

Potem przeszli most nad rzeką,

Skąd już las był niedaleko.

Hej, cienisty, wonny lesie,

Widniejący na bezkresie!

Oto w górę modrzew pnie się,

Prosto wzoni dumną głowę.

Z niego maszty okrętowe

Wyciosują cieśle skorzy,

A kto pod nim się położy,

Temu przyśnią się podróże.

Tu znów jawor tonie w chmurze,

A kto zaśnie pod jaworem,

Temu przyśni się wieczorem

Żołnierz, co szedł lasem, borem...

Tu dąb wznosi się ku górze,

A konary jego duże,

Harde, twarde i wiekowe

Z chmurą wdają się w rozmowę.

Na nim bęsty liść szeleści,

Krążą o nim opowieści,

Że kto w jego śpi obrębie,

Ten już wszystko wie o dębie.

Tam, dębowi równy wzrostem,

Wiąz wyrasta pniem swym prostym.

Dalej buk - ozdoba lasu,

Z niego ludzie swego czasu

Wyrabiali kołowrotki.

Dalej brzoza srebrnobiała,

Która tym się słynna stała,

Że ma sok pod korą słodki.

Olcha niezbyt okazała

Opowiada leśne plotki...

Patrzy na nią grab wyniosły:

"Po co olchy te wyrosły?

Ledwo na nie wiatry dmuchną,

A już z olch się robi próchno!"

Gdzie się kończy las liściasty,

Tam w parowie bujne chwasty

Wyciągają się do słońca.

A już dalej bór bez końca

Po przeciwnej stronie rośnie,

W borze siedzi szpak na sośnie,

Z innych ptaków się wyśmiewa:

"Posłychajcie tylko, drzewa,

Jak ten gil paskudnie śpiewa.

Albo jak ta zięba skrzeczy!

A kukułka? Ładne rzeczy!

W cudzych gniazdach składa jaja.

A znów słowik już od maja

Wrzaskiem własnym się upaja

Spać nie dając innym ptakom.

Drozd po prostu jest pokraką.

No, a pliszki? Ach, te pliszki!

Wypruwają niemal kiszki,

Tak fałszują. Sroka kradnie,

A wiadomo, kraść - nieładnie.

Jeszcze gorszy ptak - to kawka...

A kos gwiżdże jak gwizdawka...

Nie, doprawdy, drogie sosny,

Dla tych ptaków szkoda wiosny,

Szkoda słońca! Tylko szpaki

To prawdziwe są śpiewaki!"

Szli więc sobie Tadek z Władkiem

Przysłuchując się ukradkiem

Ptasim śpiewom i kapeli.

Szli radośni i weseli,

Że tak gra i szumi w lesie,

Choć tak mało o tym wie się.

Lecz już widać nowe dziwy.

Śpi na liściu żuk leniwy,

Tu jagoda, tam malina.

Pająk nitki swe rozpina,

Żeby chwycić muchę w sieci.

Bąk z wesołym brzękiem leci,

Mrówki biegną w dół z pagórka,

Tu jaszczurka dała nurka

W gąszcz zielony, a wiewiórka

Po gałęzi zbiega zwinnie,

Tak jak z dachu kot po rynnie.

Dwaj koledzy z trzeciej klasy

Siedli w cieniu. Polskie lasy

Słyną z tego od stuleci,

Że przychylne są dla dzieci,

I na pewno każdy powie,

Każdy, co ma olej w głowie,

Że dla dzieci las - to zdrowie.

Dwaj koledzy odpoczęli

I jak zwykle przy niedzieli

Szli beztroscy i weseli.

Zatrzymali się przy brzózce,

Co jak panna w białej bluzce

Rosła strojna i wysoka

Przeglądając się w obłokach.

tadek miał scyzoryk ostry,

Co go dostał był od siostry.

Rzekł do Władka: "Pomysł nowy

Przyszedł właśnie mi do głowy.

Piłeś kiedy sok brzozowy?"

"Sok brzozowy? Co ty pleciesz?

Tego się nie pije przecież!"

"Głupiś... zaraz korę przetnę..."

"A to dobre jest?" "No! Świtnie!"

Po tych słowach Tadek nożem

Duży otwór wyciął w korze.

Wnet błysnęła w tym otworze

Mała kropla, potem druga,

I klarowna, leśna struga

Już sączyła się po chwili.

Chłopcy ją ustami pili.

"O, to nawet smaczne! Pycha!"

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: