Niebieski Szkaplerz
Historia szkaplerza Niepokalanego Poczęcia
Szkaplerz (nazwa wywodzi się od scapula - z łac. ramię, bark, plecy) jest to ubiór złożony z dwóch szerokich prostokątów materiału, bez rękawów, wkładany przez głowę na habit. Stanowi część stroju zakonnego niektórych zakonników, np. benedyktynów czy dominikanów. Czasem do szkaplerza przyszyty jest kaptur, na Wschodzie zwany analobo. Strój ten został wprowadzony w V w. przez św. Benedykta jako scapolare propter opera - fartuch, który chronił habit na czas fizycznej pracy. Z czasem ów scapolare ulegał przeobrażeniu. Przestał być też odzieniem ochronnym; pozostał symbolem, znakiem poświęcenia się Bogu.
W średniowieczu, kiedy wielu ludzi świeckich chciało w jakiś sposób uczestniczyć w duchowym życiu zakonów, zaczęły powstawać trzecie zakony, konfraternie, oblaci i inne stowarzyszenia. Znakiem przyjęcia do duchowej wspólnoty stało się nałożenie właściwego zakonowi szkaplerza, takiego, jakiego używali zakonnicy.
Istnieją różne szkaplerze w zależności od tego, z jakim zakonem są związane: „brązowy” - karmelitański (Matki Bożej z góry Karmel), „biały” - trynitarzy (Trójcy Przenajświętszej), „czarny” - serwitów (Matki Bożej od Siedmiu Boleści), „niebieski” - Niepokalanego Poczęcia NMP. Początek większości z nich łączy się z objawieniami Matki Najświętszej, zalecającej danemu zakonowi propagowanie określonego rodzaju szkaplerza. Najstarszy ze szkaplerzy (Trójcy Przenajświętszej) jest datowany na 1200 r., karmelitański - na 1251 r.
Kościelna aprobata szkaplerza odnosi się do samej praktyki noszenia go i związanej z nim pobożności.
Początkowo szkaplerze wykładano na wierzchnią odzież lub na zbroję. Z upływem wieków, kiedy pobożność z zewnętrznej, ostentacyjnej, stawała się bardziej dyskretna, szkaplerz „powędrował” pod ubranie. Jego wymiary z konieczności stawały się coraz mniejsze. Wygląd pozostał jednak ten sam: dwa kawałki materiału połączone tasiemkami, wkładane przez głowę, czasem ozdabiane haftem lub malowidłem. Szkaplerz był ukryty przed wzrokiem innych.
Szkaplerz był zawsze nakładany przez osoby do tego upoważnione i zgodnie ze ściśle określoną ceremonią, kończącą się specjalnym błogosławieństwem. Przyjęcie szkaplerza oznacza podjęcie konkretnych zobowiązań.
Niebieski szkaplerz bierze swój początek w Hiszpanii i jest związany z osobą św. Beatrycze de Silva Meneses (1426-92). W 1484 r. założyła w Toledo Zakon Franciszkanek od Niepokalanego Poczęcia NMP - koncepcjonistek. Jednym z wymogów reguły tego zakonu było noszenie pod białym habitem szkaplerza Niepokalanego Poczęcia. Z czasem wzrasta wśród wiernych popularność tej formy pobożności maryjnej. Wiek później praktyka noszenia szkaplerza Niepokalanego Poczęcia zaczęła się rozpowszechniać we Włoszech, gdzie czcigodna sługa Boża Urszula Benincasa (1547-1618) założyła w 1583 r. Zgromadzenie Oblatek Niepokalanego Poczęcia NMP.
W Neapolu, w święto Ofiarowania Pańskiego w 1617 roku, Urszula po przyjęciu Komunii św. miała widzenie Matki Bożej, odzianej w białą szatę, na którą była narzucona druga szata koloru niebieskiego. Maryja trzymała w swych ramionach Dziecię Jezus. Chrystus objawił jej, że założy ona klasztor, w którym trzydzieści trzy zakonnice będą wiodły życie samotne i odosobnione i będą odziane tak samo jak Najświętsza Maryja Panna, którą w swym widzeniu ujrzała Urszula. Czcigodna Sługa Boża prosiła Jezusa, aby rozciągnął te łaski również na tych, którzy żyjąc w świecie, będą mieli szczególne nabożeństwo do tajemnicy Niepokalanego Poczęcia, zachowają czystość zgodnie ze swym stanem i będą nosili mały, niebieski szkaplerz. Jezus wysłuchał jej prośby i na dowód tego pokazał Urszuli w czasie objawienia mnóstwo aniołów, rozdających niebieskie szkaplerze po całej ziemi. Urszula sporządziła szkaplerze podobne do oglądanych w widzeniu i poprosiła o ich pobłogosławienie, po czym rozdzielała je wiernym. Jeszcze za jej życia praktyka noszenia niebieskiego szkaplerza zaczęła się szybko rozszerzać. Po śmierci Urszuli jej duchowe córki uznały propagowanie tego szkaplerza za specjalną misję swego zgromadzenia. W 1633 r. zakon teatynów uznał Oblatki Niepokalanego Poczęcia oraz wspólnotę mniszek, której początek dała wizja czcigodnej Urszuli, za gałęzie swojego zakonu. Od tego momentu obie wspomniane wspólnoty przyjęły nazwę Teatynek od Niepokalanego Poczęcia NNP. Ojcowie teatyni również podjęli się rozpowszechniania szkaplerza Niepokalanego Poczęcia, co zostało prawnie usankcjonowane przez papieża Klemensa X w 1671 r.
Ojciec Stanisław od Jezusa Maryi Papczyński (1631-1701), założyciel Zgromadzenia Księży Marianów, uznał szerzenie czci Niepokalanego Poczęcia NMP za jeden z głównych celów swojego zakonu. Marianie, podobnie jak koncepcjonistki, nosili szkaplerz pod białym habitem. Zobowiązani na mocy swego powołania do szerzenia czci Niepokalanego Poczęcia Matki Najświętszej, pragnęli również propagować go wśród wiernych. Ojciec Papczyński uzyskał od papieża Innocentego XI przywilej zakładania bractw Niepokalanego Poczęcia NMP przy kościołach mariańskich (1681). Były to bractwa wspomagające dusze cierpiące w czyśćcu, założyciel marianów bowiem łączył kult Niepokalanego Poczęcia NMP z niesieniem pomocy zmarłym.
Pierwszym marianinem, który zwrócił się do ojców teatynów w Rzymie (oni wówczas jako jedyni mieli władzę delegowania innych kapłanów do błogosławienia i nakładania wiernym szkaplerza Niepokalanego Poczęcia NMP) z prośbą o udzielenie niezbędnego upoważnienia do propagowania niebieskiego szkaplerza (1733) był Czcigodny Sługa Boży o. Kazimierz od św. Józefa Wyszyński (1700-1755). Z czasem istniejące przy kościołach mariańskich bractwa Niepokalanego Poczęcia zaczęto także nazywać bractwami szkaplerznymi.
Dnia 3 lipca 1992 r. marianie uzyskali wieczyste upoważnienie od teatynów do błogosławienia i nakładania szkaplerza Niepokalanego Poczęcia NMP. Z otrzymanym przywilejem związane jest też prawo do udzielania odpustu zupełnego w momencie śmierci wiernym, którzy nosili szkaplerz.
Zgodnie ze swoją ponad trzywiekową tradycją marianie rozpowszechniają wśród wiernych noszenie wspomnianego szkaplerza jako jedną z form szerzenia czci Niepokalanego Poczęcia NMP i wspierania dusz w czyśćcu cierpiących, których Maryja Niepokalana jest szczególną Wspomożycielką.
slawpaw