Boge Anne-Lise - Grzech pierworodny 22 - Czas grozy.pdf - Saga Grzech Pierworodny - prozniak

Anne-Lise Boge

Saga Grzech pierworodny

Część 22

Czas grozy

Przełożyła Magdalena Stankiewicz

Wydarzenia przedstawione w serii powieściowej „Grzech pierworodny" rozgrywają się w

gospodarstwie należącym do rodziny mojej matki. Dwór, przyroda, postaci i tło kulturowe są

autentyczne. Chciałabym jednak zaznaczyć, że ani ludzie, ani cała historia opisana w serii nie

mają żadnego związku z rzeczywistością. To powstało w mojej wyobraźni.

Dla Bjarne - z podziękowaniem za wieloletnią przyjaźń

i nieocenioną pomoc przy pracy nad tą książką

Anne-Lise Boge

ROZDZIAŁ 1.

Mali stała jak rażona piorunem i wpatrywała się w lensmana. Po chwili jednak ochłonęła i

wciągnęła głęboko powietrze. Puściła rękę Havarda. Przygładziła włosy.

- Może pan poczekać w domu dziadków - rzuciła krótko. - Proszę pójść ze mną.

Lensman podążył za gospodynią wzdłuż korytarza, a Havard ruszył za nimi. Mali

otworzyła drzwi do domu dziadków. Uderzyło ich ciężkie powietrze. Słońce prześwitywało

przez zaciągnięte rolety i nadawało wnętrzu dziwny złocisty blask. Dom dziadków nie był

ostatnio używany i panowała tu duchota i mrok. Mali przeszła przez pokój i podciągnęła

rolety. Otworzyła okno i wpuściła wieczorne powietrze, pachnące morszczynem i słoną wodą.

- Kiedy spodziewacie się powrotu syna? - spytał lensman.

- Nie ustaliliśmy dokładnej godziny - odparła Mali. - Ale jego córeczka, którą zostawił

pod naszą opieką, wkrótce powinna iść spać, więc młodzi wrócą chyba niedługo.

Rzuciła szybkie spojrzenie na Havarda. Wyglądał na zmartwionego.

- Pójdę do domu i przyniosę kawy - zaproponowała. - Właśnie zaparzyłam świeżą, kiedy

pan przyszedł, więc...

- Proszę nie robić sobie kłopotu.

- Czegoś jednak powinniśmy się napić - uznała Mali i podeszła do drzwi. - Zaraz wrócę.

- Czego, u licha, lensman tutaj szuka? - spytał Aslak, kiedy Mali weszła do kuchni.

- Nie wiem - odparta Mali trochę niechętnie. - Chce porozmawiać z Sivertem i Tordhild -

wyjaśniła.

- Dlaczego?

- Nie mam pojęcia - skłamała. - Ale młodzi zaraz wrócą, to się dowiemy, o co chodzi.

Poczuła na sobie badawcze spojrzenie Ane, kiedy szykowała tacę z filiżankami i kawą, ale

unikała wzroku służącej. Przez cały czas dławiący strach ciążył jej w piersi jak kamień.

- Zajmiecie się Marileną?

Poklepała bezwiednie dziewczynkę po głowie i dała jej ciastko.

- Pewnie, że tak - odparła Ingeborg. - To sama przyjemność.

- O, widzę łódź przy tartaku - zauważyła Ane i wychyliła się przez okno. - Sivert wraca do

domu!

Lensman zdążył wlać w siebie trzy filiżanki kawy, zanim Sivert i Tordhild stanęli w

drzwiach. Mali usłyszała odgłosy rozmowy i śmiechów, dobiegające z sadu jabłoniowego, i

żołądek jej się ścisnął. Pośpiesznie wstała i wyszła, żeby przywitać syna z rodziną. Chciała

również uprzedzić Johannesa, żeby się nie przestraszył.

Chłopiec jako pierwszy wyszedł zza węgła, niosąc przed sobą dumnie wędkę z wielką

rybą.

- Popatrz, babciu! - zawołał radośnie. - Złowiłem ją całkiem sam. Mamy w wiadrze

jeszcze dużo innych.

- Świetnie - odparła Mali, usiłując się uśmiechnąć. - Możesz pójść razem z Aslakiem lub

O1avem do strumienia i je oczyścić. Chcesz?

Johannes nie dał się prosić. Wpadł do domu jak wystrzelony z procy, z wędką i w mokrych

kaloszach.

- Lensman czeka na was w domu dziadków - rzekła Mali cicho do Siverta i Tordhild.

- Lensman? - Sivert uniósł brwi ze zdumienia. - W jakiej sprawie?

- Mówił coś, że musi z wami porozmawiać, bo nie wszystko jest w porządku... z waszym

małżeństwem.

- Plotki - mruknęła Tordhild zmartwiona.

- Tak, Bóg jeden wie, o co chodzi, ale w żadnym razie nie wolno wam pisnąć ani słówka

o...

- Uspokój się, mamo - rzekł Sivert i położył Mali rękę na ramieniu. - Lensman nie może

nam nic zarzucić. O co by nas miał oskarżyć? O ile mi wiadomo, nie można nikomu

wytoczyć sprawy na podstawie samych plotek.

- No nie wiem - Mali nie była przekonana.

- Chodźmy do środka - zdecydował Sivert. - Lepiej mieć to za sobą, co by to nie było.

Lensman wstał, kiedy weszli. Wyciągnął rękę.

- Słyszałem, że chciał pan ze mną porozmawiać - zaczął Sivert.

- Tak. Otóż sprawa przedstawia się tak: dowiedziałem się, że niektórzy mówią, że... -

lensman zaczął się wiercić niespokojnie, najwyraźniej poczuł się nieswojo. - Jak bliskie

pokrewieństwo łączy pana i pańską żonę?

- Od kiedy zaczął pan jeździć po okolicy i przysłuchiwać się krążącym pogłoskom?

Lensman zaczerwienił się i nerwowo zaszurał stopami.

- Wydało mi się to tak alarmujące, że...

- Któż taki roznosi plotki o mnie i o mojej żonie?

- Pewna Cyganka z Rindalen wyznała tamtejszemu proboszczowi, że... hm, że jesteście ze

sobą bardzo blisko spokrewnieni. Bardziej, niż to prawnie dozwolone między małżonkami.

- Trudno mi uwierzyć, że Cyganka mogłaby mówić takie rzeczy.

- Jednak tak właśnie było. Lokalne władze wydały nakaz odebrania jej prawa do opieki

nad dwójką dzieci, a wtedy...

- A więc opowiedziała to, żeby ratować swoją rodzinę? Czy nie uważa pan, że to jest mało

wiarygodne? Biedna Cyganka uciekła się do kłamstwa, żeby chronić swoje potomstwo.

Zamiast słuchać plotek, powinien się pan raczej zająć problemem niechęci wobec Cyganów -

rzekł Sivert oburzony. - Jednak odpowiem panu na pytanie: jestem synem Johana Stornesa.

Sądziłem zresztą, że pan o tym wie. Może to potwierdzić moja matka, a poza tym istnieje

odpowiedni zapis w księgach kościelnych. Tordhild zaś jest córką Cygana, Jo Karlsena.

- Tak właśnie myślałem - przyznał lensman. - Nie rozumiem, jak mogło powstać owo

podejrzenie. Skąd tej kobiecie przyszło do głowy, że wy jesteście... Tak, że jesteście zbyt

blisko spokrewnieni.

- Powinien był pan lepiej sprawdzić tę informację, zanim pan tu przyszedł - zauważyła

Mali i utkwiła w nim wzrok. - Czy mam przynieść akt chrztu Siverta?

- Nie, nie trzeba, pani Stornes. To jakieś przykre nieporozumienie.

- Mam zatem nadzieję, że po raz ostatni musieliśmy tłumaczyć się z podobnych zarzutów

- rzekł Sivert i objął Tordhild ramieniem. - Wie pan, to nic przyjemnego.

- Rozumiem. Zadbam o to, żeby...

- Proszę jednak nie karać tej Cyganki - przerwał mu Sivert. - Matka zdolna jest zrobić

wszystko, żeby chronić swoje dzieci, zdajemy sobie z tego sprawę. Swoją drogą sposób

traktowania Cyganów w naszym kraju to wstyd dla Norwegii.

- Nie ja za to odpowiadam - rzekł lensman pojednawczo.

- No tak, wiem, że naczelnicy wydają decyzje, a pan wypełnia tylko polecenia.

Lensman nie odpowiedział. Wyciągnął rękę do Mali.

- Proszę mi wybaczyć kłopot.

Podała mu dłoń, lecz szybko ją cofnęła. Skinęła w milczeniu.

- Znajdę drogę - rzekł lensman.

- W naszym domu odprowadzamy gości do wyjścia - stwierdził Havard. Otworzył drzwi i

przepuścił lensmana przodem.

Mali osunęła się na sofę i przycisnęła ręce do brzucha.

- Ludzie więcej o tym gadali, niż podejrzewaliśmy - odezwała się i zerknęła na Siverta i

Tordhild. - To mnie przeraża. Ale przynajmniej wreszcie się dowiedzieliśmy, że informacja

pochodziła od Cyganów.

- Nie denerwuj się, mamo. Widzisz, poszło dobrze - rzekł Sivert spokojnie. - Już po

wszystkim. Sprawa się wyjaśniła, lensman ją zamknie i nikt więcej nie będzie do niej wracał.

- Miejmy nadzieję - westchnęła Mali. - Ale nigdy nie wolno wam powiedzieć... mam na

myśli Johannesa - mówiła dalej z wahaniem. - Wspominałeś kiedyś, że mały powinien poznać

prawdę...

- Nie sądzę - wtrąciła się Tordhild i wzięła Siverta za rękę. - To byłoby dla niego zbyt

dużym wstrząsem. Sivert i ja dokonaliśmy wyboru, kiedy postanowiliśmy się pobrać i

zdecydowaliśmy na dziecko. My musimy jakoś z tym żyć, jednak nie możemy obarczać

Johannesa.

- Doszliście do takiego wniosku? - Mali nie kryla, jak wielką poczuła ulgę. - Nie dawało

mi spokoju, że...

- Zapomnij o tym - rzekł Sivert. - Nie mówmy o tym więcej. Havard wrócił i zamknął za

sobą drzwi.

- No i już - odetchnął. - Teraz będziecie chyba mogli żyć w spokoju.

- A co powiemy służbie, jeżeli ktoś zapyta, po co przyszedł lensman?

- Że to tylko nieporozumienie - odparła Mali pośpiesznie. - Najlepiej od razu urywać

wszystkie rozmowy na ten temat i nie wdawać się w dyskusje. A teraz już pora, byście zabrali

dzieci do domu i położyli je spać - dodała i spojrzała na syna i synową.

Stanęła na progu i odprowadzała młodych wzrokiem, kiedy wracali na Wzgórze. Johannes

i Tordhild dźwigali między sobą kubełek z oczyszczonymi rybami. Sivert niósł na ramionach

Marilenę, która kiwała się sennie do przodu ponad głową ojca z każdym jego krokiem.

- Udało się - uznał Havard i objął Mali ramieniem.

Skinęła głową. Napięcie powoli ustępowało. Jednak Mali wiedziała, że nigdy nie poczuje

się całkiem spokojna, jeśli chodzi o małżeństwo Siverta i Tordhild. Nigdy nic nie wiadomo.

Dorbet pakowała się. Wielka walizka stała otwarta na łóżku, a ona chodziła tam i z

powrotem i dokładała ubrania. Nie miała pewności, co powinna zabrać do Oslo. Pierwsza

rzecz to strój ludowy - musiała go wziąć. Uważała, że wszyscy, którzy pójdą w wielkim

pochodzie, muszą wystąpić w strojach regionalnych.

Ale chciała zabrać oprócz tego coś ładnego - nie będzie przecież cały dzień chodzić w

paradnym stroju. Na pewno będzie ciepło, pomyślała i odgarnęła włosy. Prognozy pogody

zapowiadały dla stolicy wspaniały początek lata z temperaturą do dwudziestu stopni.

Dorbet przyłożyła do siebie czerwoną suknię wizytową i spojrzała do lustra: będzie

odpowiednia na wyjście do Chat Noir i być może nada się również do Teatru Narodowego.

Kupili już bilety zarówno na rewię, jak i na przedstawienie Dom lalki Ibsena. Dorbet

zakręciła się dookoła i uśmiechnęła się do siebie. Cieszyła się tak bardzo, aż czuła łaskotanie

w brzuchu. Zamieszkają w Grand Hotelu w samym centrum na Karl Johansgate! Już sama

myśl, że będzie się przechadzać wzdłuż tej słynnej ulicy w Oslo, przyprawiała ją o przyjemny

dreszcz. Czeka ją całe pięć dni zabawy i rozrywki, bez obowiązków i dziecka. Marit obiecała

zająć się Trygvem i na pewno zrobi to z radością. A Dorbet cieszyła się na kilka dni wolności

spędzonych tylko z Olą. Naprawdę się wykosztował, myślała zadowolona, obiecał też, że

będzie mogła zrobić zakupy w dużych centrach handlowych. Dawno Dorbet nie czuła się tak

szczęśliwa jak w tej chwili, kiedy biegała po sypialni i pakowała się.

Wyciągnęła letnią sukienkę w kwiaty. Zamówiła ją razem z kilkoma innymi rzeczami z

katalogu wysyłkowego. Sukienka była modna, sięgająca tylko do połowy łydki. Już się nie

nosiło długich spódnic do ziemi, w każdym razie w miastach. Dorbet napomknęła przy jakiejś

okazji, że chciałaby w Oslo pójść również do fryzjera i obciąć modnie włosy, ale Ola

sprzeciwił się. Zapowiedział, że fryzury nie wolno jej ruszać, więc nie nalegała. Właściwie

dumna była ze swych długich, gęstych, falujących włosów, więc dostosowanie się do

życzenia Oli nie kosztowało jej zbyt wiele. Hojność Oli wprawiła ją w nadzwyczaj dobry

humor i w te czerwcowe dni Dorbet zachowywała się łagodnie, czule i często się śmiała.

- Ach, tutaj jesteś - Ola zajrzał do sypialni i uśmiechnął się. - Myślałem, że już skończyłaś

pakowanie.

- Jeszcze nie. Nie wiem, co zabrać.

- Potrzebujesz aż tyle rzeczy?

- Chcę się podobać, kiedy będziemy razem wychodzić.

- Już jesteś bardzo ładna, Dorbet - odparł i objął ją. - Najpiękniejsza.

- Ach ty! - roześmiała się i skuliła w jego ramionach.

Zanurzył twarz w jej pachnących włosach i mocniej przytulił. Oddychał szybko. Dorbet

ostrożnie wyswobodziła się z jego objęć i uśmiechnęła się.

- Poczekaj, aż przyjedziemy do hotelu - szepnęła z wzrokiem pełnym złotych obietnic. -

Będziemy tylko we dwoje.

- Obiecujesz?

- Jasne! - To przecież nasza podróż poślubna, prawda?

Przez chwilę stali blisko obok siebie.

- Ola, przecież ja nie mam kapelusza - rzuciła nagle.

- Ja też nie.

- Ale powinniśmy mieć, oboje. To pierwsza rzecz, jaką musimy sobie sprawić w Oslo.

Masz taki świetny garnitur, ale w Oslo zwykle wkłada się jeszcze kapelusz, żeby być

eleganckim. Widziałam na zdjęciach. A kobiety noszą kostiumy i kapelusze.

- Dobrze, dobrze, zaraz po przyjeździe możemy pójść prosto do sklepu. Oczywiście, że

powinnaś mieć kapelusz.

Jednak ten problem sam się rozwiązał. Kiedy Dorbet zajrzała po południu do Stornes, żeby

się pożegnać przed wyjazdem, wspomniała o planowanym zakupie.

Boge Anne-Lise - Grzech pierworodny 22 - Czas grozy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: