WALKI O RUŚ HALICKĄ
Po śmierci Lwa i Jerzego na tron halicki wstąpił ich siostrzeniec Jerzy Bolesław (1323 – 1340), syn księcia mazowieckiego Trojdena. Wywodził się on z Piastów i ożeniony był z siostrą żony Kazimierza Wielkiego – Eufemią, córką księcia litewskiego Giedymina. W 1338 r. nie mając potomstwa i szukając pomocy przeciwko bojarom książę zawarł układ z Kazimierzem Wielkim i uznał go za dziedzica Rusi. W roku następnym tj. w 1339 w układzie wyszehradzkim, Polska i Węgry porozumiały się co do przyszłego podziału ziemi halicko – wołyńskiej. Bojarzy gdy się o tym dowiedzieli otruli w 1340 roku Jerzego Trojenowicza i zabili jego żonę.
Nie tylko Polskę i Węgry interesowała w tym okresie Ruś ale także państwo litewskie, które znajdowało się u szczytu swej potęgi. Giedymin i jego synowie stopniowo przesuwali granice Litwy na południe i wschód. W 1307 r. w ich rękach znalazł się Połock, w 1318 – Witebsk, w 1340 – Pińsk z Turowem. Ponadto Litwa broniła Rusi przed Tatarami i przed centralizacyjną polityką Moskwy. Po śmierci Giedymina część księstw ruskich rządzona była przez jego syna Slonima, a Wołyń prze drugiego – Lubarta.
Po śmierci Jerzego Kazimierz Wielki ruszył na Ruś zajmując Lwów, jednak musiał walczyć z bojarami i Tatarami. Nie osiągnął tym samym zamierzonego celu – przyłączenia ziemi halickiej. Po stronie Kazimierza Wielkiego opowiedział się papież. W 1344 r. król Polski przyłączył ziemię sanocką i przemyską do państwa polskiego. Przywódca bojarów halickich uznał postanowienia wyszehradzkie4 i zwierzchnictwo polsko – węgierskie.
W 1349 r. ruszyła następna wyprawa na czele której osobiście stanął król. Zajęte zostały; Lwów, cała Ruś Halicka, Chełm, Bełz, Brześć i Włodzimierz Wołyński. Jednak w roku następnym Litwini odebrali ziemię wołyńską. W 1351 r. Kazimierz znów wyprawił się razem z Węgrami przeciwko Litwie, ale nie uzyskał większych zdobyczy terytorialnych. W 1355 r. ponownie zdobył Włodzimierz. W 1362 r. Litwa uderzyła na Kijów i przyłączyła go do swego państwa. Wyprawy Kazimierza Wielkiego na Ruś często w sojuszu z Węgrami trwały do 1366 r., kiedy to zawarto pokój z Litwą, zhołdowano ziemię chełmską i bełską, ponownie zajęto Włodzimierz, oddając go w lenno, resztę zachodnich ziem ruskich włączono do Polski.
Po śmierci Kazimierza Wielkiego (w 1370 r.) Litwa zagarnęła z powrotem ziemię włodzimierską na Wołyniu. W 1372 r. Ludwik węgierski powierzył zarząd Rusi Halickiej księciu opolskiemu Władysławowi. W 1375 r. utworzona został tam metropolia w Haliczu, której podporządkowano nowo założone biskupstwa w Przemyślu, Włodzimierzu i Chełmie. W 1376 r. Litwa oderwała od Polski ziemię chełmską i bełską, ale w roku następnym sytuacja wróciła do normy. Ludwik Węgierski przekazał też rządy na Rusi starostom węgierskim i doprowadził do oderwania jaj od Polski.
madzia.1majka2