Tai czi NIE TYLKO RUCHY.doc

Tai czi chuan jest systemem płynnych ruchów wykonywanych w stanie koncentracji umysłu i rozluźnienia ciała, praktykowanym dla zdrowia, jako forma medytacji oraz jako metoda samoobrony dzięki wykorzystaniu energii czi. Ta „energia” wewnętrzna jest główną bronią tai czi chuan jako sztuki walki. Można zaobserwować efekty jej działania, ale nie da się jej uchwycić metodami naukowymi, nie można zatem stwierdzić czy pochodzi ze świata zjawiskowego czy duchowego.

Wejście w praktykę tai czi zaczyna się od opanowania formy – różnej w różnych stylach – na którą składają się sekwencje ruchów i ich połączeń. Na początku adept musi zapanować nad swoim ciałem według wskazówek instruktora, potem nad swoim umysłem, a na następnym etapie nad ich harmonijną współpracą: „Gdy w ruchu nie myśli się o ruchu, zaczyna się medytacja”.

Medytacja tai czi wywodzi się z hinduistycznej medytacji statycznej. Ich cele są takie same, różni się sposób dojścia do celu. Podobnie jak w qi gongu czy tańcu sufi, monotonne czynności ruchowe powodują wyłączenie funkcji lewej półkuli mózgu, a tym samym ograniczenie wpływu ćwiczącego na swą świadomość.

Tai czi chuan prowadzi do osiągnięcia stanu odmiennej świadomości znanego z wielu religijnych systemów duchowych (nirwana, satori) oraz praktyk okultystycznych (nadświadomość, świadomość kosmiczna).

Proces zachodzący w trakcie zaawansowanych praktyk tai czi opisywany jest jako rozbudzanie w sobie energii wewnętrznej i prowadzi ćwiczącego do otwarcia się na nowy rodzaj świadomości. Z tego przemożnego doświadczenia unieważniającego dotychczasowy obraz świata wyprowadzany jest nowy system przekonań i poglądów. Powstaje światopogląd monistyczny oparty na wizji energetyki wszechświata, głoszący zasadę jedności przeciwieństw. Światopogląd nie do pogodzenia ze światopoglądem dualistycznym (Stwórca, stworzenie). Tai czi chuan stworzone w obrębie taoizmu otwiera na doświadczenie unieważniające pojęcia podstawowe dla chrześcijan: Bóg-Stwórca, osoba, nieśmiertelna dusza. Ideologia tai czi jest również wątpliwa w oczach nauki.

Zaproszenie do praktyki tai czi chuan często jest formą manipulacji. Cele ostateczne praktyki tai czi chuan nie są znane na początku ćwiczeń. Adepci myślą, iż chodzi tylko o odprężenie ciała i umysłu.

Często zakłada się, iż dokonująca się w ostatnich latach zmiana motywacji osób praktykujących tai czi (poprawa zdrowia, samoobrona) unieważnia światopoglądowo-religijny, mistyczny – w obrębie mistyki naturalnej – kontekst systemu tai czi chuan. Przekonanie to jest pozbawione racjonalnych podstaw: dlaczego efekty zastosowania obiektywnej techniki mają zależeć od czynników subiektywnych?

Nie rozstrzygniętą kwestią jest precyzyjne wskazanie momentu, w którym rozpoczynają się w ćwiczących procesy zmian wewnętrznych (światopoglądowych, a potem duchowych). Można przyjąć hipotezę, iż zmiany światopoglądowe zaczynają się pojawiać na etapie euforycznym, gdy ćwiczenia tai czi zaczynają wywoływać wyraźne i przyjemne doznania psychosomatyczne.

Po etapie światopoglądowym tai czi, niektórzy ćwiczący dochodzą do etapu „nowych stanów świadomości”. „Wzbudzają” w sobie nowe umiejętności, owo wzbudzenie jest możliwe tylko pod warunkiem całkowitego „przebudowania siebie”. Moment wzbudzenia, to moment kryzysu inicjacyjnego, będący otwarciem się na etap duchowy tai czi.

Wśród wschodnich metod medytacyjnych tai czi chuan nie jest najskuteczniejszą z technik. Jednak cel duchowy jest dzięki niej osiągany.

Wbrew mniemaniom wielu Euroamerykanów nie sposób korzystać jedynie ze zdrowotnych aspektów tai czi chuan, nie otwierając się na procesy przemiany światopoglądowej (nowa świadomość), a w nielicznych przypadkach również przemiany duchowej (inicjacyjnej).

Robert Tekieli