220-221.rtf

za swoje decyzje, wybory, życie i w ten sposób powjtać dojrzałość. Póki nie weźmiemy odpowiedzialności za swoje życie i swoje szczęście, nie jesteśmy istotami dojrzałymi, lecz nadal dziećmi — zależnymi od innych i przerażonymi dziećmi w skórach dorosłych.

I w końcu, dzięki pracy nad sobą, przekształcisz się w rzeczywistego partnera, ponieważ stałaś się w pełni wydajną, twórczą kobietą. Przestaniesz być istotną niedoskonałą (i wobec tego przerażoną) bez mężczyzny. Jak na ironię, im mniej potrzebujesz partnera, tym lepszym partnerem się stajesz — i tym ciekawszego partnera zainteresujesz.

9. Stań się samolubna

Co to oznacza

Należy tu najpierw wyjaśnić, co rozumiem przez samolubstwo. Kojarzy ci się ono prawdopodobnie ze wszystkimi złymi przywarami nie do zaakceptowania u siebie: obojętnością, okrucieństwem, bezmyś­lnością i skoncentrowaniem na sobie. Dla niektórych ludzi samolubst­wo może właśnie to znaczyć, ale nie zapominaj, że należysz do kobiet, które kochały za bardzo. Dla ciebie jest to konieczne ćwiczenie, żeby wyzwolić się z udręki. Zobaczmy, co oznacza samolubstwo dla kobiet, które kochały za bardzo.

Stawiasz wyżej swoje dobre samopoczucie, pragnienia, pracę i dzia­łalność ponad potrzeby innych. Nawet jeśli jesteś matką małych dzieci, nie zaniedbujesz własnych osobistych spraw.

Oczekujesz, a nawet domagasz się, by okoliczności i stosunki układały się jak najprzyjemniej dla ciebie. Nie starasz się pogodzić z przykrościami.

Uważasz, że twoje potrzeby i pragnienia są nadzwyczaj ważne, wręcz należą do twoich obowiązków. Jednocześnie przyznajesz innym takie samo prawo, bo spełnienie własnych potrzeb i pragnień, jest ich prywatną sprawą, niech się sami o to troszczą i ponoszą za to odpowiedzialność.

Czego wymaga stawanie się samolubną

Wymaga to pogodzenia się z faktem, że innych może to razić i złościć. Będą to nieuniknione reakcje ludzi, których szczęście stawiałaś dotąd przed swoim. Nie staraj się dyskutować, tłumaczyć czy

220

przepraszać. Pozostań tak zrównoważona i pogodna, jak to tylko możliwe, i rób dalej swoje. Zmiany, które wprowadzasz w swoim życiu, wymagają, żeby najbliżsi wokół ciebie się zmieniali, przed czym oczywiście będą się bronić. Jeżeli ulegniesz — przegrasz. Oni chcą po prostu wepchnąć cię z powrotem w dawne koleiny, zrzucić na twe barki swoje powinności.

Wsłuchaj się uważnie i idź za głosem wewnętrznym, który ci powie, co jest dla ciebie dobre i słuszne. Wprowadzając w życie wszystkie te zalecenia rozwiniesz zdrowe zainteresowanie sobą. Dotychczas praw­dopodobnie niemal podświadomie odbierałaś wszelkie wskazówki innych, jak powinnaś postępować. Teraz przestań je brać pod uwagę, bo odciągną cię od właściwej drogi.

Staranie, by stać się samolubną, wymaga także przeświadczenia, że jesteś kimś naprawdę wartościowym i utalentowanym, że powinnaś to uzewnętrznić, że masz takie samo prawo do samorealizacji jak inni; to właśnie twoja wyjątkowa osobowość jest największym darem, który możesz ofiarować całemu światu, a zwłaszcza najbliższym.

Dlaczego stanie się samolubną jest istotne

Bez stanowczego postawienia sobie tego celu możesz mieć skłon­ność do bierności i zbyt słabą motywację, żeby pracować raczej nad własnym rozwojem niż dla czyjejś korzyści. Chociaż przeistaczanie się w osobę samolubną (co oznacza też uczciwą) uczyni z ciebie lepszego partnera, nie jest to twój ostateczny cel. Powinien nim być wszech­stronny rozwój osobowości.

Przezwyciężenie wszelkich przeciwności, jakie napotkałaś, nie wy­starcza. Musisz jeszcze przeżywać własne życie i rozwijać własne możliwości. Jest to naturalny następny krok do odzyskania szacunku dla samej siebie i początek spełniania swoich pragnień.

Wzięcie odpowiedzialności za siebie i swoje szczęście przyniesie wielką ulgę twoim dzieciom, które czują się winne i odpowiedzialne za twoje nieudane życie (zawsze tak jest). Dziecko nigdy nie wy­obraża sobie, żeby mogło wyrównać rachunki albo spłacić dług, który zaciągnęło, kiedy któreś z rodziców poświęciło swoje życie, swoje szczęście i swoje spełnienie dla niego czy rodziny. Widząc, że matka znowu żyje jak człowiek, dziecko także próbuje naśla­dować wzorce, tak jak patrząc na jej cierpienia uznaje, że tak musi w życiu być.

221