Cook Glen - Garret 06 - Czerwone zelazne noce.pdf - Cook Glen - ssaaggaa

GLENN COOK

Czerwone żelazne noce

Przełożyła Aleksandra Jagiełowicz

PRYWATNY DETEKTYW GARRETT:

Słodki srebrny blues

Gorzkie złote serca

Zimne miedziane łzy

Stare cynowe smutki

Ponure mosiężne cienie

Czerwone żelazne noce

Śmiertelne rtęciowe kłamstwa

Dla Mikę 'a DiGenio, Lamie Mann

i wszystkich tych cudownych ludzi z NESFA,

którzy stworzyli Boskone.

Kiedy wpadłem jak bomba do Domu Radości Morleya, ktoś mógł pomyśleć,

że jestem tym podstarzałym gościem w łachmanach, który macha kosą. W sali

panowała kompletna cisza. Znieruchomiałem. Nie mogłem ustać na nogach pod

ciężarem tych wszystkich spojrzeń.

- Hej, ktoś wam wcisnął ukradkiem cytryny do sałatki?

Szybka kontrola środowiska. Wyglądało tak, jakby w samym jego środku

dostał szału ktoś uzbrojony w ciężką, brzydką pałę. Jakby ci goście spędzali

większość czasu, rozpłaszczając się na ścianach i goląc się o krawężnik. Zobaczyłem

dość blizn i połamanych nosów, żeby otworzyć dwie galerie.

Właśnie tak wygląda klientela Domu Radości.

- Auć, cholera. Przecież to Garret - Mój kumpel Kałuża stał bezpiecznie za

barem. - Jeszcze raz, chłopaki.

Kałuża ma na moje oko z osiemdziesiąt dwa lata, cerę osoby, która już od

jakiegoś czasu nie żyje, i gdyby mnie kto pytał, stężenie pośmiertne dwadzieścia lat

temu złapało go od szyi w górę i nie puściło.

Kilku karłów, jeden ogr, trochę różnorakich elfów, oraz grupka

facetów nieokreślonej paranteli odstawili kufle koktajlu z kwaszonej kapusty i

ruszyli ku drzwiom. Nawet nie znałem tych typów. Bo ci, którzy mnie znali, robili

wszystko, żeby tego nie było po nich widać. Szeptana informacja rozeszła się

piorunem, ci, którzy mnie rzeczywiście nie znali, natychmiast zostali poinformowani.

Co za balsam na ego. Od dziś nazywam się Tyfus Garrett. - Witam wszystkich

- zaćwierkałem, udając radochę. - Czy to nie cudna nocka?

Nie była cudna. Lało jak z cebra, a kropelki tłukły się miedzy sobą przez całą

drogę do ziemi. W głowie miałem wgłębienia od przelotnych opadów gradu, bo nie

byłem na tyle mądry, żeby włożyć kapelusz. Jedyną dobrą stroną tej pogody była

nadzieja, że deszcz zmyje cały syf z ulic.

Część śmieci dojrzała już do tego, żeby wstać i odejść o własnych siłach.

Miejscy ludzie- szczury z dnia na dzień byli coraz bardziej leniwi.

- Hej, Garrett! Chodź no tutaj! No, wreszcie jakaś przyjazna gęba.

- Cześć, Saucerhead, stary druhu! - Pożeglowałem w stronę zacienionego

stolika, który Tharpe dzielił z jakimś smutnym facetem. Nie zauważyłem go

wcześniej, bo siedział w półmroku. Nawet z bliska nie byłem w stanie rozróżnić

rysów twarzy jego kolesia. Gość miał na sobie ciężkie szaty, jak niektóre gatunki

duchownych, z kapturem włącznie. Emanował smętkiem jak trującym miazmatem.

Nie należał do gości, którzy potrafią rozbawić towarzystwo.

- Weź sobie krzesło - zaproponował Tharpe. Nie wiem dlaczego nazywają go

Saucerhead. Nie bardzo to lubi, ale chyba woli to, niż „Waldo”, którym obdarzyło go

jedno - lub oboje - z rodziców.

Posłusznie usadowiłem zadek.

- Zdaje się, że nie bardzo cię tu lubią - zauważył kompan Tharpe. - Może

jesteś chory?

Nie miał paskudnego humoru, był po prostu bardzo szczery - kalectwo

społeczne gorsze niż nieświeży oddech.

- Ha! - ryknął Saucerhead. - Ha- ha- ha! Dobre, Licks. Do licha. To cały

Garrett. Przecież ci o nim mówiłem.

- Mgła się podnosi. - Ale nie wokół niego, o, co to, to nie.

- Chyba zaczynam się tu czuć nie najlepiej - stwierdziłem. - Mylicie się. - Po

chwili dodałem głośniej: - Wszyscy się cholernie mylicie. Nie pracuję. Nie

przyszedłem węszyć. Po prostu wpadłem pogadać z kumplami.

Nie uwierzyli.

A przynajmniej nikt nie zauważył, że przecież ja nie mam kumpli.

- Gdybyś tu czasem przychodził, jak kto normalny - odezwał się Saucerhead -

a nie tylko wtedy, kiedy siedzisz po szyję w krokodylach, może ludzie zaczęliby się

uśmiechać na twój widok.

Burum- burum. Trudno się z tym nie zgodzić.

- Dobrze wyglądasz, Garrett. Chudy i zgorzkniały. Wciąż ćwiczysz?

- No. - Jeszcze bardziej burum- burum. Nie za bardzo lubię pracę, a już

zwłaszcza taką, która wymaga użycia mięśni. Moim zdaniem, w każdym normalnym

świecie najlepszy i jedyny trening dla faceta to odpowiednia porcja blondynek,

brunetek i rudych.

Do tej pory wszystko jasne? Jestem Garrett, detektyw i poufny agent, nie gna

mnie żadna wszechogarniająca ambicja, mam skłonności do pewnego typu figury i

wyjątkowy talent do wdeptywania w rzeczy, których moi przyjaciele i znajomi nie

uważają za miłe. Jakaś trzydziestka na karku, sześć stóp dwa cale wzrostu, złociste

włosy i niebieskie oczy, psy nie wyją, kiedy przechodzę, choć niebezpieczeństwa

mojej profesji poznaczyły mnie śladami nadającymi charakter obliczu.

Powiedziałbym, że jestem uroczy. Moi przyjaciele mają inne zdanie. Powiedzmy, że

nie biorę życia zbyt serio. Trochę przesadzisz i już wyglądasz jak kumpel

Saucerheada.

Kałuża przyżeglował z ogromnym dzbanem mojej ulubionej potrawy, tego

boskiego eliksiru, który sprawia, że potem muszę ćwiczyć. Nalał go z własnego

prywatnego antałka, zachomikowanego gdzieś za barem. Dom Radości nie podaje

niczego innego, poza króliczą paszą i tym, co z niej można wycisnąć. Morley Dotes

jest szalonym wegetarianinem.

Pociągnąłem potężny łyk gorzkawego piwa.

- Jesteś księciem, Kałuża. - Wyłowiłem z kieszeni srebrną

markę.

- Jasne, następca tronu w prostej linii. - Nawet nie udawał, że chce mi wydać

resztę, faktycznie książę. W hurcie kupiłbym za to całą beczkę, zwłaszcza teraz, kiedy

cena srebra skoczyła w górę. - Jakim cudem siedzisz tutaj, zamiast pławić się w

hektarach rudowłosych laleczek?

Moja ostatnia wielka sprawa krążyła wokół całych szwadronów

przedstawicielek tego rozkosznego podgatunku. Niestety, tylko jedna z całej kolekcji

okazała się zjadliwa. Rude już takie są. Albo szatany, albo anioły - a z tych aniołów

też nie żadne anioły. Zdaje się, że one już od małego próbują pracować na swój

image.

- Pławić się, Kałuża? - Ciekawe, gdzie on wyczaił takie słownictwo?

Człowiek ma problemy z wypowiedzeniem własnego nazwiska tylko .dlatego, że ma

więcej niż jedną sylabę. - W szkole byłeś, czy co?

Kałuża wyszczerzył zęby.

- Hej, co to, wieczór gry w salonowca? Z poczciwym Garrettem w roli

wystawionego zadka? - zapytałem.

Wyszczerz Kałuży rozszerzył się w niemiłą mozaikę dziur i zepsutych zębów.

Ten facet powinien się nawrócić i zostać jednym z odrodzonych wegetarian Morleya.

- Sam robisz z siebie wielki cel - odparł Saucerhead.

- Muszę. Dla każdego. Słyszałeś, co zrobił Dean?

Dean to staruszek, który prowadzi dom mnie i mojemu partnerowi, a gotuje

tylko dla mnie. Ma około siedemdziesiątki i byłby dobrą żoną.

W czasie, kiedy my kłapaliśmy paszczękami, towarzysz Tharpe'a napełniał i

ubijał, napełniał i ubijał największą cholerną faję, jaką w życiu widziałem. Miała

główkę jak nocnik. Kałuża przyniósł z baru mosiężny kubełek pełen żarzących się

węgli. Licks chwycił jeden węgielek za pomocą miedzianych szczypców i przeniósł

Cook Glen - Garret 06 - Czerwone zelazne noce.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: