rozdział 9.pdf

Sierpniowy wiatr zawył, urządził dziki wyścig przez pokój wrzucając przez drzwi

wejściowe grad deszczowych kropli. Jacques delikatnie popchnął Sheę za siebie.

Nadchodzą obcy. ostrzegł.

Shea wymacała za sobą ścianę. Oni zdecydowanie należeli do innego gatunku. Jej ojciec na

pewno był jednym z nich. Jakaś jej część była podekscytowana i zaintrygowana. Gdyby jako

naukowiec prowadziła badania, mogłaby je prowadzić na sobie. Ale utknęła w samym środku

dramatu i nie była w stanie obserwować go z daleka. Złapała Jacquesa za rękę

Uciekajmy stąd natychmiast. Jak najdalej od tych ludzi i tego miejsca.

Ale ważne jest, byśmy się dowiedzieli jak najwięcej. jego głos był miękki i

hipnotyzujący, czuły, owijał ją jego ochroną niczym wielki kokon bezpieczeństwa. Uzdrowiciel i

ten mężczyzna, którego nazywają moim bratem. Jest z nimi kobieta. Był niespokojny, gdyż nie

wiedział gdzie przebywa trzeci mężczyzna. Nie ufał żadnemu z nich w najmniejszym stopniu.

Gdzieś w głębi duszy wiedział, że oprawcy odebrali mu coś ważnego, coś, czego już nigdy nie

odzyska.

Jej ręka wślizgnęła się pod jego ramię. Oparła czoło o środek jego szerokich pleców w

czułym, pełnym miłości i aprobaty geście. Jacques nie mógł znieść myśli, by opuścić jej umysł

całkowicie, więc z łatwością wsłuchiwał się w jej myśli. Czuła smutek, za niego, za ich oboje.

Cokolwiek ci odebrano Jacques, stałeś się przez to silniejszy. Ten który cię uzdrowił, był

cudotwórcą. szepnęła cicho ale znacząco. Nigdy nie widziałam czegoś podobnego. Oczywiście,

najważniejsza była twoja wola życia.

Jacques chciał usłyszeć w jej głosie pocieszenie, ale znalazł tam ślad podziwu i zazdrości, że

Gregori potrafi leczyć za pomocą magii tak szybko. Karpatianin osiągnął jedną, krótką sesją to,

czego ona nie dokonała przez kilka dni. Zanim zdążył zaprzeczyć, powiedzieć jej, że to własnie ona

uratowała mu życie, wiatr wniósł przez otwarte drzwi deszcz i mgłę.

Gregori, uzdrowiciel, zmaterializował się, a po nim szybko Michaił i Raven. Jacques zwęził

oczy pod napływem fragmentów wspomnień. Latanie zamkniętym w ciele sowy, bieganie po lesie

jako wilk, zmienianie się w mgłę i opary. Stojącej za nim Shei oddech uwiązł w gardle. Wpatrywała

się to w Jacquesa, to w intruzów, przerażona samą myślą o zmianie kształtu, przykładem energii

jaką dysponuje.

Gregori srebrnymi, bladymi oczyma badał każdy centymentr Jacquesa.

Wyglądasz znacznie lepiej. Jak się czujesz?

Jacques powoli skinął głową.

O wiele lepiej. Dziękuję.

Powinieneś się pożywić. Twoja kobieta nadal jest blada i osłabiona. Powinna

odpoczywać. Jeśli pozwolisz, mogę uleczyć jej rany. Gregori złożył ofertę w zwykły, naturalny

sposób. Jego głos był zniewalający, tak piękny, że nie sposób było mu niczego odmówić. Była w

nim czystość, gładkość czarnego aksamitu. Nigdy nie podniósł głosu, zawsze spokojny,

niewzruszony.

Serce Shei podskoczyło i zaczęło uderzać silnym, twardym rytmem. Złapała się na tym, że

czeka na jego słowa, gotowa zrobić wszystko, co tylko zechce. Mentalnie potrząsnęła ręką.

Zdolności Gregoria intrygowały ją, ale jednocześnie przerażała ją jego siła. Jego głos był bronią

sam w sobie. Wyczuwała, że był najniebezpieczniejszym Karpatianinem w pokoju. Nie była w tak

bliskich kontaktach z tak dużą liczbą osób od długiego czasu. Potrzebowała zostać sama z

Jacquesem, by dać sobie czas na przystosowanie.

Dziękujemy za twoją ofertę, ale Shea nie używa naszych sposobów. Jacques nie mógł

przypomnieć sobie o nich nic więcej. Czuł się nieswojo z bliskością Karpatian i Shei. Jego czarne

oczy błyszczały lodowato, łapiąc i więżąc blask błyskawicy przecinającej ciemne niebo. Tamten

mężczyzna nie przyszedł z wami.

Byron. podpowiedział Michaił. Był twoim przyjecielem przez wiele lat. Ma

świadomość, że dokończyłeś rytuał połączenia i ta kobieta jest twoją prawdziwą życiową partnerką.

Przeszukaj swój umysł, Jacques. Przypomnij sobie, jaki to ciężki czas dla innych mężczyzn, gdy

jeden z nas znajduje partnerkę.

Twarz Shei pokryła się szkarłatem pomimo nieziemskiej bladości. Odniesienie do rytuału

oznaczało, że wiedzieli o miłości Jacquesa. Utrata prywatności niezmiernie jej przeszkadzała.

Okrążyła Jacquesa, zdecydowanie urażona określeniem „ta kobieta”. Miała imię. Była osobą. Miała

wrażenie, że wszyscy odbierają ją jako histeryczkę. Na pewno nie udało jej się pokazać im z innej

strony, tej spokojniejszej.

Jacques zrobił krok i ramieniem przycisnął ją do ściany. Nawet na chwilę nie spuścił

przybyłej trójki z oczu. Wiedział, że jest niepoczytalny, cały czas walczył o utrzymanie

wyrywającej się bestii w ryzach. Nie ufał im i nie mógł pozwolić by Shea znalazła się w

niebezpieczeństwie.

Shea uwolniła się z twardego uścisku. Nie zamierzała kulić się za swoim mężczyzną niczym

XIX wieczna bohaterka romansów i mdleć z byle powodu. Była otoczona wampirami. Spory

problem.

Karpatianami. Jacques był rozbawiony.

Jeśli będziesz się ze mnie śmiał, znajdę inny drewniany kołek i wtedy się zabawimy –

ostrzegła cicho. Na miłość boską. Shea była zdenerwowana kierując słowa do całej grupy.

Jesteśmy cywilizowani, prawda? szturchnęła szerokie plecy Jacquesa. Jesteśmy?

Oczywiście. Raven wystąpiła naprzód ignorując powstrzymującą dłoń Michaiła. No w

każdym razie kobiety są. Mężczyźni tu obecni nie ukończyli jeszcze etapu kołysania się na

drzewach.

Jestem pani winien przeprosiny za ostatnią noc, panno O'Halloran. powiedział Michaił, z

urokiem rodem z rycerskiej epoki. Kiedy zobaczyłem jak pochylasz się nad moim bratem,

pomyślałem...

Raven parsknęła.

On nie myślał tylko działał. Jest cudownym człowiekiem, ale zdecydowanie

nadopiekuńczym w stosunku do tych, których kocha. w jej tonie można było wyczuć ogromną

miłość. Szczerze mówiąc Jacques, nie możesz traktować jej jak więźnia i zamykać niczym

zakonnicę w klasztorze.

Shea czuła się upokorzona.

Jacques, rusz się do cholery. Zawstydzasz mnie.

Z ogromną niechęcią Jacques odsunął się na bok. Shea czuła napięcie w pokoju, czerwoną

mgłę przesłaniającą umysł Jacquesa. By go uspokoić ujęła jego dłoń i mocno związała jego umysł

ze swoim. W tym momencie była narażona na spojrzenia obcych, czuła ich oczy przyglądające się

jej z uwagą.

Raven spojrzała na Gregoria, wyraźnie zmartwiona.

Świadomie Shea sięgnęła do swoich włosów. Nawet nie przejrzała się w lustrze. Jacques

wzmocnił uścisk dłoni.

Nie. Jesteś piękna, taka jak teraz. Nie mają prawa cię oceniać inaczej.

Jacques – powiedział Gregori miękko – twoja kobieta żeby wyzdrowieć powinna się

pożywić. Musisz pozwolić mi jej pomóc.

Shea podniosła brodę a oczy zapłonęły jej zielonym ogniem.

Jestem całkowicie świadoma i mogę podejmowac decyzje. On nie może mi pozwolić na

coś, lub nie. Dziękuję za propozycję, ale wyzdrowieję w swoim czasie.

Musisz się przyzwyczaić do tego. powiedziała szybko Raven. Oni wiedzą naprawdę

dużo o zdrowiu kobiet. To ci pomoże, Sheo – mogę się tak do ciebie zwracać? Raven uśmiechęła

się gdy Shea skinęła potakująco głową. Będziemy szczęśliwi, mogąc odpowiedziec na wszystkie

twoje pytania. Miło będzie móc cię poznać. Mimo wszystko, w jakiś sposób jesteśmy rodziną.

zakończyła.

Shea zaobserwowała jak przepływ w adrenaliny w jej ciele wywołał agresywną reakcję

Jacquesa. Błyskawica przecięła niebo, tańcząc na nim i płonąc. by uderzyć w ziemię ze straszliwą

furią. Wiatr runął przez pokój, smagając ściany i drzwi. Niski, złowrogi ryk narastał w gardle

Jacquesa, Shea czuła narastającą w nim bestię o morderczych zamiarach. Odwróciła się ku niemu,

kładąc blade dłonie płasko na jego klatce piersiowej. Odepchnęła go w tył z całych sił, odsuwając

jak najdalej od przybyszów.

Nie rób tego, Jacques. Teraz potrzebuję twojego rozsądku. Robię co mogę, by nie

zwariować, ale jeśli wybuchnie tu walka, oszaleję. Przysięgam. Proszę, pomóż mi. Jej umysł był

pełen łez i wrażliwości, jakiej jeszcze u niej nie widział.

Jacques walczył o odzyskanie kontroli, jednocześnie oplatając Sheę ramionami i

przyciągając do siebie. Jej niepokój dodawał mu sił. Podniósł głowę i czarnymi oczyma uważnie

obserwował dwóch mężczyzn. Michaił i Gregori wyglądali na spokojnych, ale Jacques wyczuwał

ich czujność. Zmusił się do uśmiechu i wzruszył ramionami.

Obawiam się, że moje ciało jest w znacznie lepszym stanie niż umysł. Będziecie musieli

uzbroić się w cierpliwość. Proszę, wejdźcie do domu jako nasi goście. Formalne słowa same

płynęły z jego ust.

Michaił odwrócił się by zamknąć drzwi.

Dziękujemy, Jacques. Chcemy jedynie pomóc tobie i twojej partnerce. Usiadł, by nie

utrudniać sytuacji. Raven wygodnie usiadła na oparciu krzesła Michaiła. Gregori przeszedł przez

pokój pozornie leniwym krokiem. Poruszał się zmysłowo, płynnie niczym zwierzę, ale Jacques miał

świadomość, że wybrał takie miejsce by oddzielić jego od siedzącej pary.

Gregori. Najstarszy. Najmroczniejszy. Słowa przelatywały mu przez głowę. Gregori był

bardzo niebezpieczny.

Nie pamiętam zbyt wiele z przeszłości. przyznał cicho. Może będzie lepiej dla nas

wszystkich, gdy ja i Shea zostaniemy sami. Nie panuję nad sobą do końca, a jestem pewien, że nie

chcę was skrzywdzić.

Shea obróciła się w jego ramionach ku twarzom Karpatian.

Dziękujemy za pomoc. To wszystko jest dla nas nowe i bardzo trudne.

Gregori blado srebrnymi oczami przygladał się jej twarzy, jakby zaglądał wprost do jej

duszy.

Jesteś lekarzem?

Shea zadrżała. Głos uzdrowiciela był niezwykle zniewalający. Ten człowiek miał

zdecydowanie zbyt dużą siłę.

Tak, jestem chirurgiem.

Delikatny uśmiech wykrzywił jego zmysłowe usta. Był charyzmatyczny a srebro w jego

oczach nie ociepliło się nawet na chwilę. Był chłodny i uważny.

Jesteś bardzo dobra. Karpatianom nie odpowiadają ludzkie metody. Jacques uzdrawiał się

pomimo tego. Wszyscy jesteśmy bardzo wdzięczni.

Ale tobie udało się osiągnąc w godzinę to, czego moje metody nie zdziałały przez kilka

dni. W jej słowach nawet pomimo niechęci było słychać wyraźny podziw.

Jak to się stało, że odnalazłaś Jacquesa gdy nam się to nie udało? głos Gregoria był

spokojny jak zwykle, ale wyczuła w tym pytaniu pułapkę.

Podniosła brodę, a jej zielone oczy patrzyły wyzywająco.

Siedem lat temu, gdy byłam jeszcze na studiach, doznałam straszliwego bólu. Nie było

żadnego medycznego wyjaśnienia na niego. To trwało godzinami. Od tej nocy miałam sny o

torturowanym mężczyźnie, który mnie wzywał.

Gdzie wtedy byłaś? zapytał Gregori.

W Ameryce Północnej. Shea drżącą dłonią przeciągnęła po włosach, po czym ukryła ją

za plecami. Te blade oczy niepokoiły ją, wprawiały w zakłopotanie. Czuła, jak przenikają w głąb jej

duszy, obserwują każdy błąd jaki kiedykolwiek popełniła w życiu. Wiem, że to brzmi

nieprawdopodbnie, ale to prawda. Nie miałam pojęcia, że człowiek z moich snów istnieje, że cierpi.

poczucie winy rosło. Powinnam odnaleźć go wcześniej, ale nie wierzyłam... Ucichła, a łzy

płynęły.

Nie, kochana. nakazał Jacques, czule otaczając ją ramieniem. Oni nie mają prawa cię

osądzać. Nikt z nich po mnie nie przyszedł. A ty tak, pomimo dzielącego nas oceanu. I nie

potraktowałem cię zbyt łagodnie. Dotknął ciepłymi ustami jej poranionego gardła. Wróciłaś po

mnie, mimo że cię zaatakowałem. Powiedział celowo na głos, by zakończyć to przesłuchanie.

Musiałaś być przerażona. powiedziała Raven cicho.

Shea potaknęła przesyłając Jacquesowi łagodny uśmiech.

Był czymś, czego w swojej praktyce nigdy nie spotkałam. dążyła do normalności w

świecie, który odwróciła się do góry nogami.

Jesteś zbyt młoda, by być lekarzem – zauwazył Michaił.

Shea spojrzała na niego, jakby widziała go po raz pierwszy w życiu. Jacques i Michaił mieli

podobną, potężną budowę ciała, bujne włosy i czarne, lodowate oczy. Oba roztaczali aurę

autorytetu, pewności siebie i swojego rodzaju arogancji. Piękne rysy twarzy Jacquesa były bardziej

zniszczone przez to, co przeszedł.

Wyglądasz zbyt młodo na swój wiek. odpowiedziała, wciąż mając w pamięci ucisk jego

palcow na gardle.

Michaił przyznał jej rację lekkim skinieniem głowy i uśmiechem.

Obok niej Jacques starał się poskromić bestię, którą obudziło wspomnienie ataku Michaiła.

Shea zignorowała go.

Kobieta, Noelle miała dziecko, chłopca, z mężczyzną imieniem Rand. Wiesz gdzie ten

chłopiec teraz jest? Powinien mieć teraz dwadzieścia sześć lat. zapytała.

Twarz Michaiła stężała niczym maska. Powolny syk opuścił jego gardło, na co Jacques

natychmiast przesunął się przed Sheę.

Bądź bardzo ostrożny, Michaił – ostrzegł Gregori.

Noelle była naszą siostrą. Michaił wyjaśnił spokojnie. zamordowaną kilka tygodni po

urodzeniu dziecka.

Shea pokiwała głową. To zgadzało się z tym, co powiedział jej Jacques.

A dziecko?

Nie podoba mi się to Gregori. Skąd ona ma informacje o dziecku Noelle? Zamordowali ją

ludzie. Mieli sieci z daleko sięgającymi mackami. Być może jest ich częścią. Głos Michaiła

szumiał w umyśle Gregoria.

Jacques by wiedział. Gregori był pewnien.

Może nie. Jego umysł jest potrzaskany.

Wiedziałby. Nie ukryłaby tego. Obawiasz się o swojego brata. Nie patrzysz na nią

otwartym umysłem i oczami. W jej oczach króluje smutek i tragedia. Związała się z mężczyzną,

którego nie zna, bardzo niebezpiecznym, który skrzywdził ją więcej niż raz. Jest bardzo

inteligentna. Michaił, ona wie czym się stała i akceptuje to całkowicie. Nie jest zabójcą.

Michaił pochylił głowę pod oceną starszego przyjaciela.

Syn Noelle został zamordowany siedem lat temu, prawdopodobnie przez tych samych

ludzi, którzy torturowali mojego brata.

Gdyby to było możliwe Shea zbladłaby jeszcze bardziej. Jej ciało zachwiało się a Jacques

przyciągnął ją bliżej siebie. Chłopiec był jej przyrodnim bratem, ale Jacques nic o nim nie pamiętał,

więc ból który odczuwał należał do niej. Jej brat, jej jedyna szansa na rodzinę.

Ja jestem twoją rodziną. Jacques pocieszał ją delikatnie, z czułością pocierał brodą

czubek jej głowy.

On był na drugiej fotografi, którą pokazywali mi Wallace i Smith. Wiem, ze to on.

Zmęczona oparła głowę na jego piersi. Poczułam szarpiący ból na widok zdjęcia.

Przykro mi Sheo. Tak wiele się wydarzyło. Potrzebujesz czasu by zrozumieć to wszystko.

Zaskoczony jej prawdziwą rozpaczą, Michaił spojrzał na Gregoria, który elegancko

wzruszył ramionami.

Co z Randem, jego ojcem? Jacques wypowiedział pytanie Shei, a to imię wywołało ból

głowy, otworzyło czarną, pustą dziurę, którą powinny zapełniac wspomnienia.

Rand zszedł pod ziemię ćwierć wieku temu. Podniósł się w zeszłym roku, ale jest

zamknięty w sobie. Śpi prawie przez cały czas.

Palce Shei zacisnęły się wokół dłoni Jacquesa.

Nie podźwignął się dla własnego syna?

Kiedy Michaił potrząsnął przecząco głową, Shea przełknęła twardy węzeł tkwiący w gardle

i oskarżycielsko spojrzała na Jacquesa. Wygląda na to, że dzieci i kobiety z twojej rasy są często

samotne.

My nie jesteśmy Rand i Maggie. oświadczył Jacques stanowczo.

Shea przyglądając się Michaiłowi delikatnie przygryzła wargę.

Co to dokładnie znaczy „zejść pod ziemię”?

Karpatianie odmładzają się w ziemi – odpowiedział Gregori, przyglądając się jej uważnie.

Ludzki sen nie zapewnia prawdziwego odpoczynku ani szybkiego uzdrawiania. Możemy robić

wszystko inne tak jak ludzie – myć się, ubierać, są to nawyki, dzięki którym upodabniamy się do

ludzi, ale spać musimy na nasz sposób. Ziemia uzdrawia nas i chroni w godzinach gdy jesteśmy

najsłabsi, czyli kiedy słońce jest wysoko.

Shea potrząsnęła głową zaprzeczająco, a dłoń powędrowała do gardła w ochronnym geście.

W jej spojrzeniu zwróconym na Jacquesa widać było strach.

Nie dam rady. Wiesz, że nie dam.

Wszystko w porządku. Mnie też nie jest zbyt miła myśl o kolejnym pogrzebie. I to była

prawda. Jacques zaczął się dusić, a głęboka ziemia kojarzyła mu się wyłącznie z bólem i

cierpieniem. Nie mógłbym cię zmusić do tego.

Raven ulokowała się pod ramieniem Michaiła.

Ja sypiam w ziemi w bardzo wygodnym łóżku. Tak, sypialnia znajduje się pod ziemią, ale

to bardzo piękny pokój. Kiedyś musisz przyjść go zobaczyć. Nie lubię spać w ziemi. Sheo, byłam

kiedyś człowiekiem, tak jak ty. Wiem, jak się czujesz na myśl o pogrzebaniu żywcem.

Rand to mój ojciec. Shea nagle się przyznała.

W pokoju zapanowała głucha cisza. Nawet wiatr ucichł, jakby nawet sama natura

zapomniała wziąć oddech. Michaił poruszył się, zdawał się stapiać z krzesłem, jego moc była

ogromna. Jego czarne oczy obejmowały ją spojrzeniem.

Gregori?

Jeśli to prawda, Rand dokonał czegoś, co uważaliśmy za niemożliwe. Chyba że...

Michaił urwał połączenie. Gregori podejrzewał, że matka Shei była prawdziwą partnerką

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: