Jack Higgins - Bez przebaczenia.pdf - Powieści z Seanem Dillonem - Arekszefunio

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

J ACK H IGGINS

B EZ PRZEBACZENIA

C YKL : S EAN D ILLON TOM 11

Z ANGIELSKIEGO PRZEŁO¯YŁ K RZYSZTOF S OKOŁOWSKI

Tytuł oryginału: BAD COMPANY

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

Rankiem 26 kwietnia 1945 roku dwa junkersy 52S, transportuj¹ce amunicjê czołgow¹,

zdołały wyl¹dowaæ w centrum oblê¿onego Berlina, na prowizorycznym pasie startowym,

bêd¹cym w istocie uporz¹dkowanym kawałkiem ulicy. Rosyjska artyleria niestrudzenie

ostrzeliwała miasto. Tylko kilka dni dzieliło Trzeci¹ Rzeszê od upadku, a Hitlera od samobójczej

œmierci.

Junkersy nie były jedynymi samolotami, l¹duj¹cymi pod koniec wojny na ulicach stolicy

Trzeciej Rzeszy. Tego samego dnia fieseler storchem przyleciał do Berlina generał Luftwaffe

Ritter von Greim w towarzystwie asa niemieckiego lotnictwa, Hannah Reitsch. Podczas lotu

odniósł powa¿n¹ ranê i to Reitsch wyl¹dowała na Alei Wschód-Zachód, w pobli¿u Bramy

Brandenburskiej. Von Greim otrzymał awans do stopnia marszałka polowego. Berlin opuœcił

nastêpnego dnia w arado, pilotowanym oczywiœcie przez Reitsch.

Istnieje wiele fascynuj¹cych opowieœci o lekkich samolotach, które w tych dniach

opuœciły Berlin, startuj¹c z jego ulic. Mówi siê, ¿e t¹ właœnie drog¹ najpotê¿niejszy po Hitlerze

władca Trzeciej Rzeszy, Martin Bormann, uciekł do Norwegii, a stamt¹d, na pokładzie łodzi

podwodnej, do Ameryki Południowej.

Oto jedna z tych opowieœci. Jej bohaterem jest Sturmbahnfiihrer SS, baron Max von

Berger, którego fieseler storch wystartowaæ miał z Alei Wschód-Zachód wkrótce po zawarciu

przez Hitlera mał¿eñstwa z Ew¹ Braun. Baron zabierał ze sob¹ najtrwalsz¹ czêœæ dziedzictwa

Hitlera.

DAUNCEY VILLAGE

WEST SUSSEX

2002

Podczas pogrzebu hrabiny Loch Dhu, Kate Rashid, padał deszcz. Zalewał Dauncey

Village niczym wodospad, sprawiaj¹c, ¿e ludzie biegli, szukaj¹c schronienia w koœciele.

Zgromadzili siê tam wszyscy wielcy, wszyscy prawi, pragn¹cy po¿egnaæ hrabinê. Ich samochody

zablokowały główn¹ ulicê miasteczka.

Zaledwie przed chwil¹ pojawił siê na niej daimler generała Charlesa Fergusona. Generał

siedział na tylnym siedzeniu obok Seana Dillona. Dillon wyci¹gn¹ł z kieszeni płaszcza

piersiówkê z whisky Bushmills, napił siê, zapalił papierosa.

- Wchodzimy?

- Nie - odparł Ferguson.

- W takim razie... po co przyjechaliœmy?

- Bo jesteœmy ludŸmi cywilizowanymi, Dillon. Inie jest to w koñcu zwykły pogrzeb, lecz

bardzo powa¿ne wydarzenie. Najbogatsza kobieta œwiata zginêła w wypadku lotniczym u

wybrze¿y Anglii, za sterami własnego samolotu, a jej kuzyn Rupert znikn¹ł w tajemniczych

okolicznoœciach. - Generał rozparł siê wygodnie. - Niczego nie trzeba poprawiaæ, gotowy

scenariusz dla telewizji.

Dillon znów łykn¹ł z piersiówki.

- Mówiłem to ju¿ i powtórzê jeszcze raz: jesteœ zimnokrwistym sukinsynem, generale.

- Naprawdê? A ja s¹dziłem, ¿e okreœlasz tak sam siebie.

- Niech bêdzie. Ale powtarzam pytanie: jeœli nie wchodzimy do œrodka, to co tu robimy?

- Cierpliwoœci, Dillon. Czekam na kogoœ.

- Ciekawe na kogo.

- No... powiedzmy, ¿e na twojego dobrego przyjaciela. Na pocz¹tek powinno wystarczyæ.

O, właœnie przyjechał!

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

Za ich samochodem zatrzymał siê mercedes. Na tylne siedzenie daimlera wskoczył Blake

Johnson.

- Miło pana widzieæ, generale. I ciebie, mój dobry irlandzki przyjacielu - dodał, œciskaj¹c

dłoñ Dillona.

- A ty sk¹d siê tu wzi¹łeœ, do diabła? - zdumiał siê Dillon.

- Jak to sk¹d? Z Białego Domu, oczywiœcie.

Blake miał nieco ponad piêædziesi¹t lat, nawet nie zacz¹ł siwieæ i zachował formê byłego

¿ołnierza piechoty morskiej. Pełnił funkcjê dyrektora Wydziału Koordynacji Białego Domu, choæ

ci, którzy o tym wiedzieli - a nie było ich wielu - nazywali jego wydział Piwnic¹. W

rzeczywistoœci była to grupa likwidacyjna, podlegaj¹ca bezpoœrednio prezydentowi, całkowicie

niezale¿na od CIA, FBI, tajnych słu¿b i wszystkich innych organizacji rz¹dowych.

- No dobrze, ale po co przyjechałeœ? - pytał zaciekawiony Dillon.

Ferguson go zignorował.

- Czy to prawda, co mówi¹ o baronie?

- Prawda, prawda. Właœnie j¹ potwierdzono. Prezydent natychmiast kazał mi

skontaktowaæ siê z panem, generale. Wiêc jestem.

- Co to za tajemniczy baron? Ma nazwisko? Adres? - niecierpliwił siê Dillon.

- Zaraz siê pan dowie - zapewnił spokojnie Ferguson.

Przed koœcieln¹ bramê zajechał rolls-royce. Wysiadł z niego szofer w uniformie, otworzył

najpierw parasol, potem tylne drzwi. Pojawił siê młody człowiek w trenczu zarzuconym na

ramiona, obszedł samochód i zatrzymał siê przy drzwiach z przeciwnej strony. Stał przy nich, nie

zwracaj¹c uwagi na to, ¿e w jednej chwili przemókł do suchej nitki.

Z samochodu wysiadł starzec w skórzanym płaszczu, filcowym kapeluszu, z lask¹ ze

srebrn¹ gałk¹ w rêku. Młody człowiek osłonił go parasolem, wzi¹ł pod ramiê i obaj poszli do

koœcioła.

- Oto on - powiedział Blake.

- Jaki on? - spytał Dillon.

- Baron Max von Berger - odparł Ferguson. - I, co właœnie potwierdził Blake, nikt inny,

tylko tajemniczy cichy wspólnik Kate Rashid.

- Rashid? - zdumiał siê Dillon. - Zaraz, zaraz, chwileczkê. Ten Berger od Berger

International?

- Owszem.

- On jest wart miliardy!

- Dokładnie.

- I przej¹ł kontrolê nad Rashid Investments?

- Niestety.

- No, no... - Dillon oniemiał, ale nie na długo. - To rzeczywiœcie problem - dokoñczył.

Wielkie krople deszczu waliły w dach, z koœcioła dobiegały dŸwiêki muzyki organowej.

- Dlaczego na pogrzebach zawsze leje? - westchn¹ł Blake.

- Wszystko przez Hollywood - prychn¹ł Dillon. - Na filmowych pogrzebach musi padaæ,

a ¿ycie imituje sztukê. A ten twardziel to kto?

- Ten, który na niego czekał? Ciekawe, ¿e u¿yłeœ akurat tego słowa.

- To przez jego złamany nos. Dobrze, ¿e nie widziałem resztek faceta, który tak mu

dokuczył.

Do rozmowy wł¹czył siê Ferguson.

- Nazywa siê Marco Rossi. Ukoñczył ekonomiê i zarz¹dzanie na Yale, po studiach

poszedł do włoskiego lotnictwa. W Boœni pilotował tornado. Macie ze sob¹ wiele wspólnego,

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

Dillon. Został zestrzelony i za frontem, w Serbii, prze¿ył kilka interesuj¹cych chwil. Serbowie

nie nale¿¹ do najrozs¹dniejszych ludzi na œwiecie, ale o tym sam wiesz najlepiej. Jego matka

pracowała dla barona. Urodził siê w Palermo i tak jak jej wuj, niejaki Tino Rossi, miał zwi¹zki z

mafi¹. Nie byle jakie zwi¹zki.

- A co teraz porabia nasz młody Marco? - spytał Dillon.

Odpowiedział mu Blake.

- Ma szerokie zainteresowania, ale przede wszystkim przejmuje kontrolê nad ochron¹

operacji Rashid Investments na całym œwiecie. Nie daj siê zwieœæ, Sean, on jest naprawdê dobry.

Nie warto wchodziæ mu w drogê... nawet na chodniku. - Blake wzruszył ramionami. - Kilka razy

spotkałem siê z nim w Waszyngtonie. Towarzysko. Jest uroczy, wyrafinowany, kobiety za nim

szalej¹.

- Dopóki ktoœ krzywo na niego nie spojrzy. W Boœni, za lini¹ frontu, zabił czterech ludzi.

W ka¿dym razie o czterech wiemy. W kieszeni nosi koœcian¹ figurkê Matki Boskiej. Kiedy

przyciœnie siê guzik, wyskakuje z niej ostrze i podrzyna ci gardło. - Ferguson skrzywił twarz w

grymasie, który mógł uchodziæ za uœmiech. - Ty, Dillon, łatwo byœ siê z nim dogadał.

- Skoro przejmuje całoœæ ochrony operacji Rashid Investments, bêdzie miał pełny dostêp

do komputerów i do tego, co na nas maj¹.

- No właœnie. - Tym razem Ferguson siê nie uœmiechn¹ł. - Dowie siê, ¿e zastrzeliłeœ

trzech braci Kate, ¿e raczej nieuprzejmie wtr¹ciłeœ siê w ich interesy naftowe w Hazarze. Nie

spodziewam siê te¿, by uznał za przypadek fakt, i¿ nieod¿ałowanej pamiêci Kate zanurkowała w

morze za sterami black eagle’a, a niemal jednoczeœnie jej kuzynek zdematerializował siê w doœæ

tajemniczych okolicznoœciach.

- Pañskim zdaniem pójdzie naszym tropem?

- Oczywiœcie, Dillon. Zrobi to, co ty byœ zrobił na jego miejscu. - Ferguson wyj¹ł z teczki

du¿¹ kopertê. - Powinieneœ to sobie przeczytaæ. Bardzo dokładnie. Zwłaszcza kawałki o tym,

czego to von Berger nie robił w czasie drugiej wojny œwiatowej. Zapewniam ciê, ¿e to

pasjonuj¹ca lektura. - Rozparł siê wygodnie w siedzeniu. - Wiesz, Dillon, jestem pewien, ¿e nie

bêdziesz siê nudził.

BERLIN

BUNKIER HITLERA

30 kwietnia 1945

Jeœli na ziemi istnieje piekło, to piekłem tym był Berlin. Miasto zmieniło siê w jedno

wielkie krematorium, nad którym unosiły siê płomienie i gêste chmury dymu. Czekała je zagłada,

wszyscy o tym wiedzieli. Rosjanie ju¿ opanowali wschodnie dzielnice.

Ludzie uciekali. Byli wygnañcami z własnego miasta. Zabierali ze sob¹ tylko to, co byli

w stanie unieœæ, nêdzne resztki maj¹tku, a w duszy wszyscy ¿ywili rozpaczliw¹ nadziejê, ¿e

jakimœ cudem uda siê im przedostaæ na zachód i wpaœæ w objêcia nadchodz¹cej armii

amerykañskiej.

Patrole SS zatrzymywały wszystkich nosz¹cych mundur. Brak przepustki lub jakiegoœ

rozkazu skutkował natychmiastow¹ egzekucj¹. Artyleria rosyjska strzelała bezustannie, pociski

padały w miejsca najzupełniej przypadkowe. Gdziekolwiek uderzyły, ludzie krzyczeli i

rozbiegali siê w panice.

Sturmbahnfuhrer baron Max von Berger siedział na przednim siedzeniu kubelwagena,

niemieckiego odpowiednika d¿ipa. Samochód prowadził kapral SS, z tyłu miejsce zaj¹ł sier¿ant,

zaciskaj¹cy dłonie na pistolecie maszynowym MP40 Schmeisser. Na Wilhelmstrasse, w pobli¿u

Kancelarii Rzeszy, dostrzegli patrol trzech esesmanów i dwóch klêcz¹cych na chodniku

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

mê¿czyzn w cywilnych ubraniach; ofiary czekaj¹ce na rozstrzelanie.

- Zatrzymaj siê - rozkazał kierowcy von Berger głosem dowodz¹cym, ¿e umie wydawaæ

rozkazy. - Jakim prawem to robicie! - krzykn¹ł.

Esesmani zamarli. Dowódca patrolu, sier¿ant, miał brutaln¹, niedogolon¹ twarz. Spojrzał

na Bergera, dostrzegł skórzan¹ kurtkê i dziecinne rysy, ale nie zauwa¿ył Krzy¿a Rycerskiego z

Liœæmi Dêbowymi i Mieczami pod kołnierzem.

- A kim ty, kurwa, jesteœ, synku?

- Sturmbahnfuhrer von Berger.

Od całego patrolu potê¿nie jechało koniakiem.

- W twoim wieku, synku? Ile ty masz lat? Dziewiêtnaœcie? Zało¿ê siê, ¿e ukradliœcie te

mundurki, ty i twoi kumple. - Wymierzył do nich ze schmeissera. - Chcê zobaczyæ wasze

dokumenty.

- Och, to przecie¿ ¿aden problem.

Z tymi słowami Max von Berger wyszarpn¹ł z prawej kieszeni kurtki lugera i zabił

esesmana strzałem miêdzy oczy. Sier¿ant z tylnego siedzenia załatwił pozostałych dwóch, nim w

ogóle spróbowali ucieczki.

Skazañcy, oczekuj¹cy œmierci, wstali z klêczek, dr¿¹c na całym ciele. Berger

niecierpliwie machn¹ł rêk¹.

- Uciekajcie - rzucił, a do kierowcy powiedział: - Jedziemy.

Z Wilhelmstrasse kubelwagen skrêcił w Vosstrasse. Podjechał do Kancelarii Rzeszy. Jak

wszystkie inne budynki w Berlinie, ten tak¿e został zbombardowany i zrujnowany. Dawno temu

przestał funkcjonowaæ jako kwatera główna czegokolwiek, ale pod trzydziestoma metrami

betonu znajdował siê ostatni punkt dowodzenia Adolfa Hitlera: bunkier Fuhrera. Ten całkowicie

samowystarczalny, podziemny wszechœwiat dysponował własnym zasilaniem elektrycznym,

własn¹ œwie¿¹ wod¹, własn¹ ogromn¹ kuchni¹. Ba, mógł siê nawet kontaktowaæ z wielkim

œwiatem, a to dziêki działaj¹cym ci¹gle telefonom i ł¹cznoœci radiowej. Zamieszkiwali go ludzie

pokroju Bormanna czy Ribbentropa oraz całe mnóstwo generałów, broni¹cych siê, jak który

potrafił, przed straszn¹ rzeczywistoœci¹: trzydzieœci metrów nad ich głowami Trzecia Rzesza

obracała siê właœnie w proch i pył.

Rampa zjazdowa została zniszczona dawno temu, ale z boku zostało wystarczaj¹co du¿o

miejsca, by zaparkowaæ kubelwagena. Sier¿ant wysiadł z samochodu i otworzył drzwiczki von

Bergerowi.

- Szybko pan myœli, panie baronie - powiedział z uœmiechem.

- To był odruch, Karl, tylko odruch. Mamy za sob¹ bardzo dług¹ wojnê. Ty te¿ nieŸle

sobie poradziłeœ.

Wysiadł, siêgn¹ł po teczkê, podszedł do strzeg¹cych wejœcia dwóch esesmanów. Obaj

natychmiast stanêli na bacznoœæ.

- Panie Sturmbahnfiihrerze...

- Niech któryœ z was odniesie to adiutantowi generała majora Mohnke. To raport o stanie

gotowoœci bojowej Drugiej Brygady przed ostateczn¹ bitw¹. - Jeden z esesmanów wzi¹ł teczkê,

wykonał idealny w tył zwrot i odszedł. Baron spojrzał na drugiego i klepn¹ł go po ramieniu. -

Przynieœ mi coœ do picia. W zeszłym roku dostałem postrzał w biodro i s¹ dni, kiedy rana boli jak

cholera. Bêdê w ogrodzie.

Esesman, młody chłopak, pobiegł wypełniæ rozkaz. Baron przywołał sier¿anta. Razem

poszli do wspaniałego niegdyœ, a dziœ zrujnowanego jak wszystko ogrodu: przewrócone drzewa,

leje po pociskach. Było to miejsce przeraŸliwie smutne, zwłaszcza dla tych, którzy pamiêtali, jak

kiedyœ wygl¹dało, lecz tu ci¹gle jeszcze zapominało siê o grozie artyleryjskiego ostrzału. Huk

Jack Higgins - Bez przebaczenia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: