01 - Zguba elfów.pdf - Kroniki polelfow - margozap

ANDRE NORTON,

MERCEDES LACKEY

ZGUBA ELFÓW

Tytuł oryginału: The Elvenbane

Przełożyła: Dorota Żywno

Data wydania polskiego: 1993

Data wydania oryginalnego: 1991

Książka dedykowana

byłym, obecnym i przyszłym fanom

Rozdział I

— Jestem Serina Daeth. — Senna trwała przy swym imieniu, trzymała się go kurczowo,

gdyż była to jedyna rzecz, której wciąż była pewna, i nawet słońce nie mogło go z niej

wypalić. Słońce, które teraz stało wysoko nad jej głową i uderzało w nią, poddając ją próbie

odparowania.

Gorąco. Nigdy przedtem nie było jej tak gorąco. Trudno było myśleć, trudno pamiętać, że

musi iść dalej. Nie widziała swych stóp zasłoniętych nabrzmiałą banią brzucha, ale czuła je, a

każdy krok był udręką. W gardle i ustach jej zasychało.

— Jestem Serina Daeth. Jestem...

O bogowie, że musiało do tego dojść!

Kilka miesięcy temu była faworytą lorda Dyrana. Kilka dni temu miała nadzieję, że uda jej

się ukryć ciążę aż do narodzin tego przeklętego bachora. Zamierzała pozbyć się go, a potem

wrócić do haremu i dać tej suce, Leydzie Shaybrel, dokładnie to, na co zasłużyła. Nie mogła

powiedzieć lordowi Dyranowi, co zrobiła jej Leyda, ale mogła znaleźć jakiś sposób, żeby

dobrać jej się do skóry. Leyda miała wrogów; wszystkie kobiety w haremie miały wrogów.

Lecz Dyran wrócił z posiedzenia Rady niespodziewanie, a Leyda czekała...

Przeżyję, wrócę i znajdę sposób, żeby cierpiała...

Ich rywalizacja bawiła lorda Dyrana, który podsycał ją, obiecując Leydzie masę rzeczy, ale

utrzymując Serinę na czołowej pozycji. Kiedy Leydzie nie udało się usunąć Seriny ze

stanowiska faworyty i kiedy zdała sobie sprawę z tego, iż lord Dyran nie zamierza pozbyć się

Seriny, nie dała za wygraną. Bez wątpienia posunęła się do podstępu.

Na pewno, bo jakże inaczej mogłabym zajść w ciążę?

Musiała chyba przez miesiąc podmieniać jedzenie Seriny na pokarm dla elfów. To było

kilka miesięcy temu, tuż zanim lord Dyran udał się na posiedzenie Rady...

Rada trwała osiem miesięcy. Ach, gdybyż potrwała dłużej! Uwolniłabym się od tego

ciężaru i nikt by niczego nie wiedział!

Lord Dyran wyjechał, zanim Serina zdała sobie sprawę, że jest w ciąży. Kiedy tylko

dowiedziała się, wpadła w panikę.

Spodziewać się dziecka lorda elfów, dziecka-mieszańca, było równoważne z wyrokiem

śmierci, chyba że pan był bardzo wyrozumiały. Ale nawet gdyby Dyran nie zabił jej,

musiałby jej się pozbyć.

To byłoby równie okropne, jak śmierć. Oddana jakiemuś podwładnemu albo wojownikowi

do rozpłodu, albo, co najgorsze — podarowana Leydzie jako służąca...

Serina upięła ponownie niesforny kosmyk rudawych włosów i przyjrzała się krytycznie

swojemu odbiciu w obramowanym srebrem lustrze. Skinęła lekko głową i zajęła się

makijażem. Konkurowała z najlepszymi, a to wykluczało wszelką niedoskonałość.

Obecnie w haremie lorda Dyrana panowała moda na eteryczny, niewinny i pełen świeżości

typ urody. Narzucona ona została przez styl obecnej faworyty. Serina wiedziała bardzo

dobrze, na czym wzoruje się Rowenia, nawet jeśli inne dziewczęta jeszcze tego nie rozgryzły.

Próbowała upodobnić się do elfki najbardziej jak mogła, naśladując szlachetnie urodzone

panny, które pokazywano lordowi Dyranowi w nadziei na przymierze wsparte małżeństwem.

Upodobnić się do elfki znaczyło mieć: bladozłote włosy, rozpuszczone lub upięte

sztucznymi kwiatami wykonanymi z klejnotów, gładką, różanobiałą cerę, wielkie dziecinne

błękitne oczy, oraz wiotką i wysmukłą figurę. Serina ani trochę nie przypominała tego typu.

Jej włosy miały płomiennorudy odcień, a oczy kolor tak ciemnego fioletu, że były niemal

czarne i płonęły starannie kontrolowanym żarem. Jej matka nazywała jej figurę „obfitą”, lecz

było to określenie nieadekwatne, nie mieściła się w nim bowiem smukła talia, utrzymywana

przez lata całe dzięki lekcjom tańca, i biodra, które potrafiły rozproszyć uwagę nawet

zahartowanych gladiatorów podczas ćwiczeń, no i wreszcie wysokie, sterczące dumnie piersi,

które rozpraszały do tego stopnia, że ojciec zakazał jej pokazywać się na placu ćwiczeń od

czasu, gdy skończyła trzynaście lat.

Podczas gdy inne dziewczęta szykowane na nałożnice odbarwiały sobie włosy,

posypywały policzki pudrem i głodziły się, by zmieścić się w delikatne spódnice i suknie,

jakie lubiła Rowenia Ordone, Serina obnosiła się ze swą odmiennością i nauczyła się ją

podkreślać. Odkryła płukanki, które nadały jej włosom jeszcze większy połysk i bardziej

intensywny kolor, malowała powieki fioletem i purpurą, by podkreślić kolor swych oczu, a

kości policzkowe pudrowała różem. Nie zrezygnowała z lekcji tańca i ćwiczyła potajemnie,

wzmacniając i pojędrniając kończyny. Wyszukała również nauczycieli, którzy wtajemniczali

ją w sekrety łoża i prosiła ich o dodatkowe lekcje. Wiedziała, że wcześniej czy później

lordowi Dyranowi znudzi się bladość i zwiewność, nieśmiałość i delikatność, wykwintność i

płochliwość. Lord nie słynął ze stałości. A gdy znudzi go chłodny zefir, Serina miała

zdecydowany zamiar omotać go płomieniem.

Starannie poprawiła opuszkiem palca smugę głębokiego fioletu nad okiem i wstała,

wygładzając miękkie fałdy aksamitnej sukni w kolorze wina. Niech Rowenia nadal stroi się w

te swoje blade, pastelowe jedwabie, powiewne stroje i koronki, a wszystkie inne dziewczęta

wyglądały w tym jak jasnoróżowe główki sałaty, albo przekwitłe róże stulistne. Już wkrótce

lord zażąda pieprzu zamiast cukru.

Serina ostrożnie odsunęła stopą taboret przed toaletką, żeby nie podrzeć czy pognieść

sukni. Nie było zbyt dużo miejsca w tym małym pokoiku; mieściło się tam zaledwie jej łóżko,

skrytka pod nim na bieliznę, wieszak na suknie, toaletka, zwierciadło i mały taboret. I tak

miała więcej przestrzeni niż w ledwie mieszczącej łóżko klitce, jaką dzieliła dawniej z matką.

A zamierzała wkrótce mieć więcej.

Wyszła ze swego pokoiku wdzięcznym, kołyszącym krokiem, jakby sam lord jej się

przyglądał. A zresztą, któż mógłby zaświadczyć, że tak nie było? Władcy elfów byli

wszechpotężni i mogło się okazać, iż lord właśnie zechciał podglądać swój harem, gdy nikt

się go nie spodziewał. Jej ojciec twierdził, że tak postępował z gladiatorami.

Odsunęła kotarę w swoim pomieszczeniu na znak, że wyszła, i spojrzała na wysoki zegar

wodny z zielonego szkła, stojący na środku wewnętrznego dziedzińca. Przez matowe szkło

kopuły świetlika sączyły się strugi słońca, a sądząc po poziomie wskazówki w ogonie

szklanego delfina, było jeszcze mnóstwo czasu do pory, gdy lord zwykł składać codzienne

wizyty swym nałożnicom. Po prawdzie, większość kotar wciąż zasłaniała wejście do

pokoików łabędziątek, wskazując, że młodsze konkubiny albo jeszcze spały, albo nie miały

ochoty opuszczać swych pomieszczeń. Serina była „łabędziątkiem”, dziewczyną o stażu

krótszym niż sześć miesięcy. Prawdę mówiąc, rozpoczęła swoją służbę jako nałożnica tydzień

temu. Większość dziewcząt nie przetrzymywało początkowych sześciu miesięcy; większość

była ignorowana, a po zaledwie sześciu tygodniach odsyłano je do rozpłodu, aby były

żywymi nagrodami dla tych gladiatorów lorda, którzy odnosili największe sukcesy.

Matka Seriny była taką właśnie nagrodą, ale miała szczęście. Jared Daeth był

najzdolniejszym z setek wojowników lorda Dyrana, którzy walczyli w pojedynkach. Wygrał

tyle pojedynków dla lorda, że przestał je liczyć, a śledzili je tylko ci, którzy notowali zakłady.

Ambrę dostał w nagrodę, gdy, wciąż niepokonany, wycofał się z aktywnego uczestnictwa, by

zostać trenerem. Polubił ją, a ona jego, a lord łaskawie pozwolił im na stały związek.

Większość dziewczyn odrzuconych przez zarządcę haremu trafiało do rąk doskonałych

wojowników, którzy wyrażali chęć posiadania kobiety, a niewielu spośród tych mężczyzn

było tak łagodnych i dobrych dla swoich kobiet, jak Jared. Serina widywała niektóre z nich

następnego poranka: posiniaczone, czasami zakrwawione, zapłakane — a kiedyś, choć nigdy

więcej o tym nie wspominano, widziała martwą. Zdarzało się, że dziewczyny raz do roku

kierowano do rozpłodu z najlepszymi samcami, by przysporzyć nowych wojowników do

zastępów lorda. Kiedy minął ich płodny okres — a wcześniejsze częste porody nie uśmierciły

ich — zostawały posługaczkami w domostwie pana; prały, szorowały garnki, myły i

zamiatały podłogi, często nawet w tym samym haremie, w którym kiedyś cieszyły się krótką

chwilą chwały.

01 - Zguba elfów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: