Courtney Brown - Kosmiczna podróż.pdf - Ebooki - luzaczka

Courtney Brown

Kosmiczna podróż

( Cosmic Voyage / wyd. orygin. 1996)

„Chociaż nie zawsze zdawaliśmy sobie sprawę z ich obecności,

to istoty pozaziemskie niejednokrotnie w historii pomagały nam.

Prawdziwym testem naszej dojrzałości będzie to,

czy potrafimy spojrzeć poza siebie i okazać współczucie

innym istotom potrzebującym pomocy.

Czy jesteśmy w stanie wziąć udział w wielkim spotkaniu

międzygwiezdnym, które zdarza się raz na tysiąclecia,

w tym wielkim akcie pomocy innym gatunkom

zmagającym się z ewolucyjnymi trudnościami?”

Spis treści:

O autorze

Podziękowania

Prolog

Część I: Sprawy wstępne

Rozdział 1: Krótka historia programu militarnego Stanów Zjednoczonych, dotyczącego

wojny psychologicznej

Rozdział 2: Teleobserwacja

Rozdział 3: Podróż przez Akaszę

Część II: Tam, gdzie ludzki umysł jeszcze nie dotarł

Rozdział 4: Moja pierwsza wizyta na Marsie

Rozdział 5: Teleobserwacja porwań przez UFO

Rozdział 6: Ocaleni Marsjanie

Rozdział 7: Szczyt cywilizacji Marsjan

Rozdział 8: Pomocnicy z subprzestrzeni

Rozdział 9: Strzał z nieba

Rozdział 10: Federacja Galaktyczna

Rozdział 11: Umysłowość Szarych

Rozdział 12: Przechowalnia ludzi

Rozdział 13: Sprawdzian wiarygodności 1

Rozdział 14: Przełom dyplomatyczny

Rozdział 15: Jezus

Rozdział 16: Przyczyna upadku wczesnej cywilizacji Szarych

Rozdział 17: Star Trek a transformacja ludzkiej kultury

Rozdział 18: Powrót do Jezusa

Rozdział 19: Nie wszyscy Szarzy są równi

Rozdział 20: Adam i Ewa

Rozdział 21: Guru Dev

Rozdział 22: Bóg

Rozdział 23: Kapłaństwo Marsjan

Rozdział 24: Incydent w Roswell

Rozdział 25: Przyszłe środowisko na Ziemi

Rozdział 26: Organizacja Szarych w ramach Federacji

Rozdział 27: Budda

Rozdział 28: Kultura Marsjan na Ziemi

Rozdział 29: Sprawdzian wiarygodności 2

Rozdział 30: Santa Fe Baldy

Rozdział 31: Oficjalne spotkanie z Marsjanami

Rozdział 32: Niższe formy życia na Ziemi

Rozdział 33: Wydarzenie, które zniszczyło Marsa

Rozdział 34: Przyszła kultura na Ziemi

Część III: Uczestnictwo ludzi w polityce galaktycznej

Rozdział 35: Szkolenie dyplomatów

Rozdział 36: Zaangażowanie ludzkiego rządu

Słowniczek niektórych wyrażeń

O autorze

Wykorzystując „naukową teleobserwację” (SRV), stanowiącą

współczesną wersję techniki opracowanej przez armię amerykańską do

odbierania oddalonych w czasie i przestrzeni danych, Courtney Brown

znalazł dowody istnienia inteligentnego życia pozaziemskiego.

Ta rewolucyjna książka odpowiada na zasadnicze pytania dotyczące ET

i zjawiska „porwań”. Dowiadujemy się na przykład, że starożytną

cywilizację na Marsie zniszczyła katastrofa planetarna. Wysoko rozwinięte

istoty zwane „Szarymi” (często wzmiankowane w literaturze na temat

porwań) uratowały Marsjan i przesiedliły ich na dzisiejszą Ziemię. Wspólnym wysiłkiem,

marsjańscy uchodźcy i Szarzy pomogą nam przygotować się do pozytywnej współpracy z innymi

sąsiadami galaktycznymi – będzie to ogromny krok w naszej ewolucji.

Teleobserwacja dostarcza również wstrząsającego wglądu w ludzką egzystencję. SRV działa na

zasadzie bezpośredniej, kontrolowanej łączności z najgłębszą częścią umysłu. To ogniwo z

„niefizyczną” jaźnią stanowi pierwszy, dający się uchwycić dowód istnienia ludzkiej duszy.

Poszerzająca horyzonty i inspirująca w swoim przesłaniu „Kosmiczna podróż” stanowi

doskonałą lekturę dla wszystkich zainteresowanych literaturą UFO i New Age'u . Jednocześnie

szeroki wachlarz poruszonych w niej zagadnień sprawia, że książka ta wykracza poza ramy obydwu

gatunków.

Czytelnicy mogą skontaktować się z autorem wysyłając listy pod podanym niżej adresem. Jeżeli

ktoś pragnie dowiedzieć się czegoś więcej na temat profesjonalnego szkolenia w zakresie SRV,

powinien zwrócić się bezpośrednio do Instytutu Telepatii, który mieści się pod tym samym

adresem.

Courtney Brown

The Farsight Institute

P.O. Box 49243

Atlanta, GA 30359

Podziękowania

Książka taka jak ta nie mogłaby powstać bez pomocy wielu ludzi. Bez wsparcia i porady moich

nauczycieli, którzy poprowadzili mnie po zupełnie nie znanych mi ścieżkach świadomości, w ogóle

nie zacząłbym swoich badań. Pokierowali oni moim rozwojem, ukazując wiele ważnych aspektów

istnienia, na które przedtem pozostawałem całkiem ślepy. Moja świadomość, kim jestem i kim

wszyscy jesteśmy, bardzo dojrzała od tamtego okresu kompletnej niewiedzy.

Specjalne podziękowania należą się mojej agentce i przyjaciółce, Sandrze Martin. Zaofiarowała

się wylansować moją książkę, kiedy ta pozostawała jeszcze w sferze zamysłów, i wspierała moje

wysiłki w niepewnym, trudnym okresie przed jej ukończeniem. Wierzyła we mnie, a jej wiara

dodawała mi odwagi, by skończyć przedsięwzięcie, które, jak mogłem się spodziewać, wywoła

lawinę krytyki ze strony mych akademickich kolegów.

Jestem wdzięczny mojemu wydawcy z Penguin USA, Edwardowi Stacklerowi za to, że

zaryzykował publikację książki, kiedy inni wydawcy nie chcieli o niej słyszeć. Doceniam też jego

cenne wskazówki, by porzucić akademicki styl na rzecz prostoty i jasności. Robert Durant, Jo

Lenore Jordan i Dale Stevens również udzielili mi wielu cennych rad.

Moja żona i syn pomogli mi na swój własny sposób. Od kiedy zaczęło się to wszystko,

prowadzenie prostego, „normalnego” życia okazało się niemożliwe. Mimo to moja żona wspierała

mnie dzielnie przez cały ten czas. Co do syna, to pomógł mi dostrzec prawdziwy sens życiowych

wysiłków, co pozwoliło mi osadzić moje badania w szerszym kontekście. Podziękowanie jestem

winien również istotom pozaziemskim. Co do tego nie ma żadnych wątpliwości. Nie zebrałbym

danych ani nie napisał książki, gdyby ET nie współpracowali ze mną i na swój sposób nie popierali

moich wysiłków badawczych. Właściwie, książka ta jest w równym stopniu ich dziełem, co moim.

Przynajmniej w tym sensie, że opowiada ich prawdziwą historię.

Na koniec pragnę z góry podziękować wszystkim Czytelnikom, którzy zrozumieją i docenią to,

co zrobiłem. Zawsze będą osoby gotowe do krytyki nowatorskich badań – postaram się jakoś znieść

ich krytykę. Jest dla mnie wielką niewiadomą, jak wielu ludzi przyjmie tę książkę ciepło i uzna ją

za użyteczną. Możecie być jednak pewni, że bez względu na to, ilu Was będzie, pozostanę Wam

głęboko wdzięczny. Jeżeli Wasze życie w jakikolwiek sposób wzbogaci się dzięki temu, co tu

napisałem, mój wysiłek warty był zachodu.

Prolog

„Kosmiczna podróż” to książka opisująca dwa społeczeństwa znanego inteligentnego życia

pozaziemskiego. Praca ta jest wynikiem całych lat obserwacji obcych kultur, które w wyraźny

sposób zaznaczyły na Ziemi swoją działalność. Przedstawia historię dwóch innych światów, które

przeżyły katastrofę i zdołały ocalić swą cywilizację po przybyciu na Ziemię. Pozostali przy życiu,

mają ogromne potrzeby i wymagają pomocy. Ale okazuje się, że wymagamy jej również my –

ludzie, a nasze trzy rasy dzielą wspólne przeznaczenie. Łączy nas wspólnota doświadczeń –

podobnie jak istoty pozaziemskie, my również doznamy wkrótce ekologicznej katastrofy na skalę

planetarną. To od ET nauczymy się, jak przetrwać na zniszczonej planecie kurzu.

Badania przedstawione w tej książce prowadzone były przy użyciu rygorystycznych,

precyzyjnych protokołów teleobserwacji, opracowanych dla celów wywiadu armii Stanów

Zjednoczonych. Dane uzyskane tą metodą dokładnie odzwierciedlają rzeczywistość, a nie, jak

niektórzy mogą sądzić, wyobrażenia czy obrazy alegoryczne. Obrane przeze mnie metody są

nowymi, ale wyjątkowo wiarygodnymi narzędziami badawczymi, niezależnie od tego, czy inni

naukowcy uznają je czy nie.

W niniejszej pracy opisuję to, czego dowiedziałem się o istotach pozaziemskich w trakcie

mojego szkolenia i w miesiącach, które nastąpiły potem. W części I książki przedstawiam

zagadnienie i historię teleobserwacji. Opisuję również własne przeżycia, związane z rozległym

programem szkoleniowym w zakresie teleobserwacji i innych zaawansowanych technik poszerzania

świadomości. Sedno książki zawarte jest w części II, gdzie podaję szczegóły wszystkich zebranych

przez siebie danych i analiz dotyczących istot pozaziemskich. Postanowiłem ująć materiał

chronologicznie, żeby Czytelnik mógł przynajmniej częściowo dzielić ze mną dreszczyk emocji

związany z odkrywaniem nowych rzeczy. W części III książki dokonuję analizy sytuacji rodzaju

ludzkiego na tle szerszej społeczności galaktycznej. Przedstawiam pewne propozycje odnośnie

naszego uczestnictwa w międzygatunkowej dyplomacji, w tym kurs dla dyplomatów, którzy będą

reprezentować ludzi w Federacji – kolektywnej organizacji galaktycznej. Życie pozaziemskie

istnieje, i to w dużej różnorodności. Książka ta udostępnia szerokim kręgom naszą obecną wiedzę

na temat dwóch cywilizacji pozaziemskich, które odwiedzają Ziemię. Nie są to spekulacje, lecz jak

najbardziej miarodajne fakty. Przedstawiam tu wyniki badań w tej dziedzinie, opatrzone moją

interpretacją.

Jest rzeczą naturalną, że nowatorskie badania nie trafiają do przekonania skostniałych umysłów.

Szerokie uznanie przychodzi z czasem; co do tego nie mam wątpliwości. Wkrótce wyrośnie nowe

pokolenie uczonych, którzy będą w stanie świeżym spojrzeniem ogarnąć poruszane tu zagadnienia.

W tak zwanym międzyczasie nic nie stoi na przeszkodzie, żeby stosować nowo odkryte metody, o

ile tylko korzysta się z nich zgodnie z rygorami naukowych norm.

Metody używane do zbierania danych w tej książce były kontrolowane tak samo rygorystycznie,

jak w przypadku każdego innego badania naukowego. Nie chcę przez to powiedzieć, że ściśle

przestrzegano tych samych zasad naukowych w procedurach zbierania danych. Jak później

wyjaśnię, odnosi się to zwłaszcza do zasady odtwarzalności wyników.

Ludzie odznaczają się zadziwiającą zdolnością odrzucania informacji, które nie pasują do ich

wcześniej wyrobionych pojęć na temat rzeczywistości. Ponieważ naukowcy są ludźmi, cierpią z

powodu tej samej sztywności umysłu, co każdy inny. W niektórych kręgach owe z góry powzięte

poglądy na temat świata znane są jako obowiązujące paradygmaty. Są to wzorce informacyjne, coś

w rodzaju szablonów, według których ocenia się wszelkie informacje z zewnątrz. Informacje te

mogą pochodzić z gazety, od przyjaciela, wykładowcy na uniwersytecie, z książki, czy z jakiegoś

innego źródła. Jeśli nie pasują one do przyjętego wzorca informacyjnego, ludzie po prostu nie dają

im wiary. Można nawet odnieść wrażenie, że dobra jest każda wymówka, o ile tylko spełnia swój

cel: utrzymanie w mocy raz przyjętego paradygmatu.

Z powodu tego zjawiska w społeczeństwie ludzkim mnożą się sprzeczności. Znajdziecie na

przykład bardzo wielu fizyków, twierdzących, że nie ma żadnych dowodów na poparcie tezy, iż

telepatia jest możliwa. Z drugiej strony, równie łatwo ustalić, że ci sami fizycy regularnie,

przynajmniej raz na tydzień, uczęszczają ze swoimi rodzinami do miejsc kultu, właśnie po to, by

nawiązać telepatyczną łączność z istotami niefizycznymi. W rzeczywistości, a stanie się to dla Was

jasne po przeczytaniu tej książki, ogromna większość naukowców, którzy nie uznają takich zjawisk

jak telepatia czy teleobserwacja za realne, w najlepszym wypadku jest po prostu źle poinformowana

lub, co bardziej prawdopodobne, zbyt uprzedzona, żeby spojrzeć na zagadnienie w sposób

obiektywny.

Ale żeby nie było żadnych nieporozumień w tym względzie: przedstawiciele konserwatywnej

społeczności naukowej są w pełni świadomi istnienia przynajmniej niektórych zjawisk

telepatycznych. Można podać wiele przykładów ich naukowej weryfikacji. W 1994 roku, w

styczniowym wydaniu Biuletynu Psychologicznego ukazał się szczególnie godny uwagi raport

dwóch psychologów, Daryla J. Berna i Charlesa Honortona, na temat komunikacji telepatycznej,

jaką zaobserwowano między ludźmi w serii ściśle kontrolowanych eksperymentów. Oczywiście

wielu naukowców pozostaje sceptycznych. Jednak nie ma wątpliwości co do ostatecznego wyniku

debaty. Wraz z upływem czasu coraz więcej uczonych zacznie „odkrywać” szeroki zakres zjawisk

telepatycznych.

Wielki fizyk, Max Planck zauważył kiedyś, że największy postęp w nauce ma miejsce nie

dlatego, że ktoś dokonuje ważnego odkrycia, a wszyscy pozostali ochoczo przyjmują nowe

koncepcje. To raczej zmiana w myśleniu całego pokolenia przyczynia się do postępu nauki.

Starsi naukowcy na ogół trzymają się intelektualnych paradygmatów, które obowiązywały w

czasie, gdy oni sami prowadzili badania i robili kariery. Społeczeństwo czeka więc, aż tych starych

uczonych zastąpi nowa generacja badaczy, którym przełamanie schematów myślowych przyjdzie

znacznie łatwiej, bowiem od początku swojej naukowej drogi są zaznajomieni z pewnymi nowymi

koncepcjami.

W ciągu ostatnich piętnastu lat, naukowe rozumienie teleobserwacji – zdolności dokładnego

odbioru informacji z dużych odległości, zarówno w przestrzeni, jak i w czasie – zrobiło ogromny

postęp, chociaż szerokie rzesze naukowców nie wyraziły jeszcze swojej pozytywnej oceny. W

historii ludzkości raz po raz zdarzały się jednostki obdarzone specyficznym darem widzenia na

odległość. Osoba taka potrafiła na przykład „oczami umysłu” zobaczyć dom znajdujący się po

drugiej stronie globu. Zjawiska tego typu kwestionowane są tylko dlatego, że nauka nie potrafi

wyjaśnić, dlaczego przytrafiają się jedynie niektórym „utalentowanym” osobom. Obecnie jednak

wszystko uległo zmianie. Okazało się, że nie musimy już polegać na uzdolnionych jednostkach.

Najbardziej znaczącym odkryciem ostatnich piętnastu lat jest to, że telepatii można się nauczyć, a

następnie z powodzeniem zastosować ją w różnych badaniach, uzyskując określone wyniki. Co

więcej, wiarygodność wyszkolonych osób jest na ogół dużo większa niż wiarygodność najlepszego

telepaty naturalnego. Kompetentnie przeprowadzone badania mogą dać odtwarzalne wyniki,

gwarantujące niemal stuprocentową dokładność.

Tej formy teleobserwacji nauczyli się oficerowie wywiadu i członkowie prestiżowej jednostki do

zadań specjalnych w armii amerykańskiej. Pierwotnym celem szkolenia tych „telepatycznych

wojowników” było szpiegowanie domniemanych wrogów Stanów Zjednoczonych. Jednakże po

zakończeniu szkolenia, teleobserwatorzy zaczęli badać cele, które na ogół były bardziej interesujące

niż, powiedzmy, silosy z pociskami czy spotkania w murach Kremla. Członkowie grupy poddawali

teleobserwacji niezidentyfikowane obiekty latające, próbując rozwiązać zagadkę istot

pozaziemskich.

Moja współpraca z nimi zaczęła się, kiedy już odeszli z wojska, w nadziei szerszego

wykorzystania nowo nabytych umiejętności badawczych. W trakcie ich badań nad UFO uderzyło

mnie, jak bardzo koncentrowali się oni na istotach pilotujących statki. Moim zdaniem powinni byli

raczej skierować wysiłki na zrozumienie społeczeństw, które te statki wysyłały. Zaoferowałem im

swoje usługi jako socjolog, w nadziei, że będę w stanie przyczynić się do uzyskania odpowiedzi na

szerszy zestaw pytań związanych ze strukturą życia w naszej galaktyce. Taka była geneza tej

książki.

Aż do teraz, niewielu ludzi znało historię tego, co na temat zjawiska UFO odkryto dzięki

Courtney Brown - Kosmiczna podróż.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: