Pocałunek o północy - Lara Adrian [rozdz. 3].doc

Rozdział 3

Minęły dwa dni.

              Gabrielle próbowała przegnać z myśli wydarzenia, których była świadkiem pod klubem La Notte. Choć z drugiej strony – jakie to miało znaczenie? Nikt jej nie wierzył. Ani policja, która notabene nikogo jeszcze do niej nie przysłała, mimo obietnic, ani nawet przyjaciele.

              Jamie i Megan, którzy byli świadkami przepychanki w klubie, twierdzili, że grupa motocyklistów wyszła z imprezy spokojnie. Kendra była zbyt zajęta Brentem – facetem, który ją poderwał – żeby zauważyć zamieszanie. Według policji, wszystkie osoby przepytane przez patrol wysłany do La Notte zeznały to samo. Małe nieporozumienie w barze i to wszystko. Żadnej bójki na zewnątrz, żadnego morderstwa w zaułku.

              Nikt nie widział napaści, która zgłosiła. Nikogo nie przyjęto do szpitala ani kostnicy. Nawet taksówkarz nie zgłosił stłuczonej szyby.

              Nic.

              Jak to możliwe? Czyżby naprawdę miała omamy?

              Zupełnie tak, jakby tylko ona naprawdę widziała tej nocy. Albo była świadkiem czegoś niemożliwego do wyjaśnienia, albo traciła rozum.

              A może jedno i drugie.

              Nie mogła sobie z tym wszystkim poradzić, więc poszukała pociechy w jednej rzeczy, jaka dawała jej radość. Zeszła do ciemni znajdującej się w piwnicy jej mieszkania i teraz zanurzała papier fotograficzny w wywoływaczu, patrząc, jak z białej nicości wyłania się obraz. Obserwowała, jak obraz się ożywia – bluszcz oplatający rozsypujące się cegły gotyckiego gmachu, w którym kiedyś mieścił się zakład psychiatryczny. Odkryła go ostatnio pod miastem. Zdjęcia wyszły lepiej, niż się spodziewała, a jej artystyczną duszę zaczęła drażnić pokusa wykonania całej serii fotografii tego pustego niesamowitego budynku. Odłożyła zdjęcie na bok i wywołała kolejne. Tym razem było to zbliżenie młodej sosny wyrastającej ze szpary opuszczonego składu drewna.

              Bezwiednie uśmiechała się, wyjmując zdjęcia z roztworu i wieszając je na sznurku, żeby wyschły. Na górze, na stole, leżało kilkanaście podobnych fotografii. Gorzkie świadectwo upadku natury oraz ludzkiej głupoty i arogancji.

              Gabrielle zawsze, już od dzieciństwa, czuła się outsiderką, milczącą obserwatorką, a nie uczestniczką życia. Przypisała to temu, że nie miała rodziców – żadnej rodziny. Poza małżeństwem, które adoptowało ją, gdy była dwunastolatką sprawiającą problemy. Przenoszono ją z jednej rodziny zastępczej do następnej. Maxwellowie, pochodzący z wyższej klasy średniej, nie mieli własnych dzieci. Okazali jej wiele współczucia, ale ich akceptacja była pełna rezerwy. Niemal natychmiast została wysłana do szkoły z internatem, potem na obozy letnie, a wreszcie na uniwersytet w innym stanie. Jej przybrani rodzice zginęli w wypadku samochodowym, kiedy była na studiach.

              Nie poszła na pogrzeb, ale pierwsze prawdziwe zdjęcia zrobiła na cmentarzu Mount Auburn – były na nich dwa pomniki ocienione klonami. Od tamtej pory nie przestała fotografować.

              Starała się jednak nie myśleć o przeszłości. Wyłączyła oświetlenie ciemni i poszła z powrotem na górę, planując, co zje na kolacje. Była w kuchni może wie minuty, kiedy ktoś zadzwonił do drzwi.

              Jamie był tak dobry, że spędził u niej dwie noce, żeby poczuła się pewniej. Martwił się o nią, zawsze zachowywał się wobec niej opiekuńczo, jak starszy brat, którego nigdy nie miała. Kiedy wychodził dziś rano, zaproponował, że wróci wieczorem, ale zapewniła, że sobie poradzi. W gruncie rzeczy brakowało jej samotności. Kiedy dzwonek odezwał się po raz drugi, poczuła lekkie zniecierpliwienie. Dziś wieczorem znowu nie będzie sama.

              - Już idę! – krzyknęła z progu przedpokoju.

              Zgodnie ze zwyczajem najpierw wyjrzała przez wizjer, ale zamiast blond czupryny Jamiego zobaczyła ciemne włosy i twarz o rysach zapadających w pamięć. Na schodach wejściowych stał obcy mężczyzna. Oświetlała go jedynie imitacja latarni gazowej. W jego jasnoszarych oczach, patrzących prosto w wąskie oko judasza, było coś złowieszczego, a równocześnie pociągającego.

              Otworzyła drzwi, ale nie zdjęła łańcucha. Obcy spojrzał na łańcuch, który oddzielał ich od siebie. Kiedy uniósł wzrok na Gabrielle, obdarzył ją lekkim uśmiechem, jakby rozbawiła go jej wiara, że powstrzyma go cos tak żałosnego.

              - Panna Maxwell? – jego głos rozbudził jej zmysły. Był niczym gruby, ciemny aksamit.

              - Tak?

              - Nazywam się Lucan Thorne. – Mówił równym, spokojnym tonem. W sposób, który natychmiast rozwiał jej obawy. Kiedy nic nie powiedziała, ciągnął dalej: - Jak rozumiem, dwa dni temu miała pani na posterunku pewne trudności. Postanowiłem wpaść i upewnić się, że nic pani nie jest.

              Kiwnęła głową.

              Czyli jednak policja nie spławiła jej tak do końca. Ale, ponieważ minęły już dwa dni, przestała się spodziewać tej wizyty, nie była też pewna, czy ten facet o elegancko zaczesanych czarnych włosach i rzeźbionych rysach twarzy rzeczywiście jest policjantem.

              Doszła do wniosku, że wygląda dostatecznie ponuro jak na glinę. A choć był niebezpiecznie przystojny, odniosła wrażenie, że nie zamierza uczynić jej krzywdy. Uznała jednak, że lepiej będzie okazać nadmiar ostrożności niż jej brak.

              - Ma pan odznakę?

              - Oczywiście.

              Niespiesznym, niemal zmysłowym ruchem otworzył cienkie skórzane etui. Uniósł je w górę, w stronę szpary w drzwiach. Na zewnątrz zmierzchało, i to pewnie dlatego potrzebowała chwili, żeby zobaczyć błyszczącą odznakę i zdjęcie w legitymacji.

              - W porządku, niech pan wejdzie.

              Zdjęła łańcuch, otworzyła drzwi i pozwoliła mu wejść. Z mimowolnym podziwem zauważyła, że ma szerokie ramiona. Miała wrażenie,  że jej przedpokój jest dla niego za mały. Był wysoki i mocno zbudowany, co było widać nawet pod płaszczem. Czerń jego stroju i jedwabiste kruczoczarne włosy zdawały się absorbować przyćmione światło żyrandola. Był pewny siebie. Zachowywał się jak król. Nawet wyraz twarzy miał poważny, jakby odpowiednim dla niego zajęciem było dowodzenie oddziałem rycerzy, a nie zajmowanie się cierpiącą na halucynacje kobietą z Beacon Hill.

              - Nie sądziłam, że ktoś przyjdzie. Po przyjęciu, jakie mi zgotowano na komisariacie, doszłam do wniosku, że bostońska policja uznała mnie za wariatkę.

              Ani nie potwierdził, ani nie zaprzeczył, po prostu wszedł w milczeniu do salonu i spokojnie się rozejrzał. Jego wzrok zatrzymał się na stole, gdzie leżały robocze odbitki jej ostatnich zdjęć. Szła za nim, obserwując jego reakcję na jej prace. Uniósł brew, studiując zdjęcia.

              - To pani dzieło? – spytał, zwracając na nią jasne, przenikliwe oczy.

              - Tak – odpowiedziała Gabrielle. – To część serii, którą nazwałam Miasto Odnowione.

              - Interesujące.

              Znów spojrzał na zdjęcia, a Gabrielle poczuła lekką irytację z powodu jego ostrożności i beznamiętnego zachowania.

              - To coś, nad czym dopiero pracuję… Jeszcze nie są gotowe do wystawienia.

              Chrząknął, nadal w milczeniu przyglądając się fotografią.

              Podeszła bliżej. Chcąc zrozumieć jego chłodną reakcję lub raczej jej brak.

              - Robię wiele fotografii na zamówienie. Zapewne w tym miesiącu będę fotografować rezydencję gubernatora w Vineyard.

              Och, zamknij się, nakazała sobie w myślach. Dlaczego tak ci zależy, żeby zainteresować sobą tego faceta?

              Detektyw Thorne nie wydawał się szczególnie zainteresowany jej słowami. W milczeniu wyciągnął rękę i palcami, zdecydowanie zbyt wysmukłymi jak na gliniarza, delikatnie przesunął po blacie stołu dwa zdjęcia. Nagle Gabrielle zobaczyła w wyobraźni, jak te długie, zręczne palce przesuwają się po jej nagiej skórze, wplatają się w jej włosy, odchylają do tyłu jej głowę… prosto na jego silne ramię. I te chłodne szare oczy wpatrujące się w nią przenikliwie.

              - Założę się, że wolałby pan obejrzeć zdjęcia, które zrobiłam w sobotę koło klubu – wykrztusiła, zmuszając się do powrotu do rzeczywistości.

              Nie czekając na jego odpowiedź, poszła do kuchni i wzięła z blatu komórkę. Otworzyła ją, wyświetliła zdjęcie i pokazała wyświetlacz detektywowi.

              - To pierwsze jakie zrobiłam. Ręce mi się trzęsły, więc jest trochę zamazane. Światło flesza rozmyło szczegóły, ale jeśli dobrze się pan przyjrzy, zobaczy pan sześć ciemnych sylwetek zgarbionych tuż przy ziemi. Ofiara leży między nimi. Oni…Oni go rozszarpują jak zwierzęta.

              Thorne spojrzał na zdjęcie. Wyraz jego twarzy się nie zmienił. Gabrielle wyświetliła następne.

              - Błysk flesza ich zaskoczył. Nie wiem… Mam wrażenie, że ich oślepił. Kiedy robiłam kolejne zdjęcia, niektórzy na mnie patrzyli. Nie potrafię rozpoznać rysów twarzy, ale tu widać lepiej jednego z nich. Te dziwne smugi to odbicie flesza w jego oczach. – wzdrygnęła się na wspomnienie żółtego blasku tych bezwzględnych, nieludzkich oczu. – patrzył prosto na mnie.

              Detektyw nadal milczał. Wziął komórkę i sam przejrzał kolejne zdjęcia.

              - I co pan o tym sądzi? – spytała, mając nadzieję, że potwierdzi jej słowa. – Widzi pan to wszystko, prawda?

              - Tak… coś widzę.

              - Dzięki Bogu. Pana koledzy na komisariacie próbowali mnie przekonać, że oszalałam albo że się naćpałam i nie mam pojęcia, co mówię. Nawet moi przyjaciele mi nie uwierzyli, kiedy im opowiedziałam.

              - Pani przyjaciele? – powtórzył powoli. – Ktoś jeszcze prócz mężczyzny, który był na komisariacie? Pani kochanka?

              - Mojego kochanka? – Roześmiała się. – Nie, Jamie nie jest moim kochankiem.

              Thorne oderwał wzrok od wyświetlacza komórki i popatrzył jej w oczy.

              - Spędził tu z panią dwie ostatnie noce. Byliście sami.

              Skąd on to wie? Gabrielle poczuła złość na myśl, że ktoś ją śledził. Nawet jeśli to była policja, która zapewne zrobiła to z powodu podejrzeń, a nie chęci ochrony obywatela. Jednak obecność detektywa Lucana Thorne’a sprawiła, że złość wyparowała z niej równie nagle, jak się pojawiła, a jej miejsce zajęła spokojna akceptacja. Subtelna, leniwa współpraca. Dziwne, pomyślała. Wcale jej nie peszyły te uczucia.

              - Jamie spędził u mnie dwie noce, ponieważ martwił się o mnie. To tylko przyjaciel, nic więcej.

              Dobrze.

              Usta Thorne’a nie poruszyły się, ale Gabrielle była pewna, że usłyszała odpowiedź. To niewypowiedziane słowo, aprobata, że nie ma kochanka, sprawiło jej ogromną przyjemność. Może to tylko pobożne życzenie, ale… Minęło tyle czasu, odkąd miała chłopaka. Obecność Lucana Thorne’a dziwnie na nią wpływała.

              Kiedy na nią patrzył, czuła jak po jej ciele rozchodzi się przyjemne ciepło. Jego wzrok był przenikliwy, fizyczny i intymny. Nagle w jej umyśle pojawił się obraz: leżą nadzy, spleceni ze sobą w oświetlonej światłem księżyca sypialni. Zalała ją gwałtowna fala gorąca. Czuła pod palcami jego twarde mięśnie, jego ciało falowało nad nią… A wielki członek wypełnił ją do granic wytrzymałości i eksplodował w jej wnętrzu.

              O tak, pomyślała, prężąc się wewnętrznie, Jamie ma rację. Naprawdę zbyt długo żyła w celibacie.

              Thorne zamrugał powoli, jego grube czarne rzęsy przysłoniły srebrzyste oczy. Gabrielle poczuła, że napięcie jej mięśni znika, jakby pod wpływem chłodnego powiewu wiatru na rozpalonej skórze. Sece nadal waliło głośno w piersiach. Miała wrażenie, że w pokoju jest dziwnie gorąco.

              Kiedy odwrócił wzrok, spojrzała na jego kark, gdzie linia włosów stykała się z kołnierzykiem dobrze uszytej koszuli. Miał na szyi tatuaż – przynajmniej tak wyglądał. Skomplikowane zawijasy i geometryczne symbole, wykonane tuszem kilka odcieni ciemniejszym niż skóra. Linie obejmowały kark i bok szyi, niknąc pod gęstymi włosami. Zastanawiała się, jak wygląda reszta tego tatuażu i czy ten piękny wzór ma jakieś konkretne znacznie.

              Poczuła niemal irracjonalną potrzebę przesunięcia palcem po tych dziwnych znakach. A może nawet językiem.

              - Proszę mi powtórzyć, co powiedziała pani przyjaciołom o zdarzeniu pod klubem.

              Przełknęła z trudem ślinę – zaschło jej w ustach – i potrząsnęła głową, żeby się skupić.

              - Tak, oczywiście.

              Boże, co się ze mną dzieje? Z trudem skupiła się na wydarzeniach tej strasznej nocy. Opowiedziała Thorne’owi całą historię dokładnie tak, jak wcześniej opowiedziała ją jego kolegom na komisariacie, a potem swoim przyjaciołom. Przytoczyła wszystkie koszmarne szczegóły, a on słuchał uważnie, nie przerywając. Pod wpływem jego uwagi wspomnienia stały się bardziej precyzyjne, jakby patrzyła przez okulary, a wszystkie szczegóły uległy powiększeniu.

              Kiedy skończyła, Thorne ponownie zaczął przeglądać zdjęcia w jej komórce. Tera wyraz jego twarzy nie był już surowy, a ponury.

              - Co dokładnie pani zdaniem przedstawiają te zdjęcia, panno Maxwell?

              Uniosła wzrok i napotkała jego oczy, mądre, przenikliwe, przewiercające ją na wylot. Nagle do głowy przyszła jej myśl, niewiarygodna, śmieszna, a równocześnie przeraźliwa.

              Wampir.

              - Nie wiem – powiedziała bez przekonania, niemalże przekrzykując uporczywy szept w swojej głowie. – To znaczy, nie bardzo wiem, co mam myśleć.

              Jeśli nawet do tej pory nie uważał, że oszalała, na pewno tak pomyśli, jeśli wypowie to słowo na głos. A przecież było to jedyne sensowne wyjaśnienie tej makabrycznej zbrodni.

              Wampiry?

              Jezu Chryste. Naprawdę oszalała.

              - Będę musiał pożyczyć od pani ten telefon, panno Maxwell.

              - Proszę mi mówić po imieniu. – Uśmiechnęła się ze skrępowaniem. – Myśli pan, że w laboratorium policyjnym zdołają wyostrzyć te zdjęcia?

              Lekko skinął głową, a potem schował jej komórkę do kieszeni.

              - Oddam ci ją jutro wieczorem. Będziesz w domu?

              - Jasne. – jak to możliwe, że to proste pytanie zabrzmiało zupełnie jak rozkaz? – Dziękuję, że pan przyszedł, panie Thorne. To były dla mnie ciężkie dni.

              - Lucan – poprawił ją, przyglądając się jej przez chwilę uważnie. – Proszę mi mówić po imieniu.

              Miała wrażenie, że te oczy prześwietlają ją na wylot, choć wypełniało je niezgłębione, stoickie zrozumienie, jakby ten człowiek widział w życiu więcej strasznych rzeczy, niż ona byłaby w stanie pojąć. Nie potrafiła nazwać uczucia, jakie ogarnęło ją w owej chwili, ale puls przyśpieszył i miała wrażenie, że w pokoju zrobiło się duszno. Nadal na nią patrzył, czekał, jakby spodziewa się, że natychmiast usłucha i zwróci się do niego po imieniu.

              - Dobrze… Lucanie.

              - Gabrielle.

              Zadrżała, słysząc swoje imię w jego ustach.

              Jego uwagę przyciągnęło coś na ścianie za jej plecami. Wisiały tam jej najbardziej znane fotografie. Lekko wydął wargi, jakby rozbawiony, z może zaskoczony. Gabrielle obejrzała się i stwierdziła, że patrzy na zdjęcie przedstawiające park miejski, zamarznięty i całkowicie opustoszały, pokryty grubą warstwą grudniowego śniegu.

              - Nie podobają ci się moje prace – stwierdziła.

              Lekko pokręcił głową.

              - Uważam, że są… intrygujące.

              Zaciekawił ją.

              - W jakim sensie?

              - Znajdujesz piękno w najmniej prawdopodobnych miejscach – wyjaśnił po dłuższej chwili milczenia. – Twoje zdjęcia są pełne namiętności…

              - Ale?

              Ku jej konsternacji wyciągnął rękę i przesunął palcem po linii jej podbródka.

              - Nie ma na nich ludzi, Gabrielle.

              - Oczywiście, że tam są… -zaczęła zaprzeczać, ale nagle uświadomiła sobie, że ma rację. Przesuwała wzrokiem po wiszących na ścianach oprawionych fotografiach, przeszukiwała w pamięci inne, te które wisiały w galeriach oraz muzeach, i w prywatnych kolekcjach w mieście.

              Miał rację. Bez względu na tematykę, wszystkie prezentowały puste miejsca, wymarłe.

              Na żadnym z nich nie było ani jednej twarzy, nie było nawet cienia człowieka.

              - O mój Boże – szepnęła, zaskoczona tym odkryciem.

              W kilka chwil ten człowiek zdefiniował jej prace lepiej niż ktokolwiek przed nim. Nawet ona sama na to nie wpadła. Dopiero Lucan Thorne otworzył jej oczy. Zupełnie jakby zajrzał w głąb jej duszy.

              - Muszę już iść – powiedział i ruszył w stronę drzwi.

              Gabrielle poszła za nim. Chciała, żeby został dłużej albo przyszedł później jeszcze raz. Omal nie poprosiła go o to, ale zmusiła się do zachowania choć odrobiny rozsądku. Thorne zatrzymał się w progu i obrócił w jej stronę. Nagle znaleźli się zbyt blisko siebie w tym ciasnym przedpokoju.

Czuła się przytłoczona tym wielkim ciałem, ale wcale jej to nie przeszkadzało. Ledwie mogła oddychać.

              - Czy coś się stało?

              Jego nozdrza zadrżały niemal niedostrzegalnie.

              - Jakich perfum używasz?

              Zmieszała się pod wpływem tego pytania. Było takie nieoczekiwane, takie osobiste. Poczuła, że się rumieni, choć nie miała pojęcia dlaczego.

              - Nie używam perfum. Nie mogę. Mam alergię.

              - Doprawdy?

              Jego usta wygięły się w dziwnym uśmiechu, jakby nagle zęby przestały mu się mieścić w ustach. Pochylił się ku niej powoli, aż jego głowa znalazła się na wysokości jej szyi. Usłyszała cichy szelest jego oddechu, kiedy wciągał w płuca jej zapach i uwalniał go przez usta. – poczuła go na skórze, najpierw chłód, potem ciepło. Znów ogarnęła ją fala pożądania, mogłaby przysiąc, że czuje przelotne muśnięcie jego warg na pulsującej tuż pod skórą tętnicy szyjnej. Usłyszała przy uchu niskie warknięcie, coś bardzo zbliżonego do przekleństwa.

              Thorne cofnął się natychmiast, unikając jej zaskoczonego spojrzenia. Nie próbował przepraszać ani wyjaśniać swojego dziwnego zachowania.

              - Pachniesz jaśminem – powiedział tylko, a potem, nie patrząc na nią, wyszedł za próg i zniknął w ciemnej ulicy.

              Źle, że śledził tę kobietę.

              Był o tym przekonany już w chwili, kiedy pokazywał jej odznakę i legitymację policyjną. Nie należały do niego. Tak naprawdę niebyły nawet prawdziwe, była to jedynie wampirza iluzja, skłaniająca umysł kobiety do wiary, że jest tym, za kogo się podaje.

              Prosta sztuczka, jaką znali wszyscy starsi w jego świecie. Rzadko ją stosował.

              A mimo to wrócił, nieco po północy, naginając jeszcze bardziej swój kodeks honorowy. Dotknął klamki i stwierdził, że nie zamknęła zamka. Wiedział, że tego nie zrobi. Zasugerował jej to, gdy z nią rozmawiał. Pokazał, co pragnie z nią zrobić, i wyczytał w jej łagodnych brązowych oczach zaskoczenie, ale i aprobatę.

              Mógł ją wziąć już wtedy. Był pewien, że przyjęłaby go z ochotą, a myśl o rozkoszy, jakiej oboje doświadczą, omal go do tego nie sprowokowała. Ale miał obowiązki przede wszystkim wobec Rasy i towarzyszy, którzy pomagali mu w walce z narastającym problemem Szkarłatnych.

              Już dostatecznie źle się stało, że Gabrielle była świadkiem zabójstwa pod klubem i że opowiedziała o nim policji i przyjaciołom, nim zdążył zmodyfikować jej pamięć. Ale najgorsze było to, że zrobiła również zdjęcia, choć niewyraźne i niemal zupełnie nieczytelne. Musiał je zabezpieczyć, nim komuś je przekaże. Przynajmniej tyle mu się udało. Miał świadomość, że powinien teraz siedzieć w laboratorium z Gideonem i identyfikować tego Szkarłatnego, który uciekł mu w La Notte, albo patrolować miasto z Dantem, Rio i Conlanem. Oczyszczać je ze współbraci opętanych nałogiem. I właśnie to zrobi, kiedy już skończy ze śliczną panną Gabrielle Maxwell.

              Wśliznął się do starego budynku przy Willow Street i zamknął za sobą drzwi. Jego nozdrza napełnił kuszący zapach kobiety. Prowadził go do niej tak samo, jak tamtej nocy, spod klubu na komisariat. Cicho przemierzał mieszkanie, aż wreszcie wszedł na schody prowadzące do jej sypialni na poddaszu. Świetliki w skośnym dachu wpuszczały do środka blade światło księżyca, które igrało łagodnie na wdzięcznych krzywiznach ciała Gabrielle. Spała nago, jakby czekała na jego przybycie. Jej długie nogi zaplątane były w prześcieradło, włosy rozsypały się na poduszce jak wachlarz.

              Ogarnął go jej zapach, słodki i ponętny, wywołując rozkoszny ból dziąseł.

              Jaśmin, pomyślał, rozchylając wargi w uśmiechu pełnego goryczy uznania. Egzotyczny kwiat, który otwiera swe pachnące płatki tylko pod osłoną nocy.

              Otwórz się dla mnie, Gabrielle.

              Postanowił sobie, że jej nie weźmie, jeszcze nie. Chciał jej dziś tylko zakosztować, odrobinę, tylko tyle by zaspokoić ciekawość. Na więcej nie zamierzał sobie pozwolić. Kiedy skończy, Gabrielle nie będzie pamiętać ani spotkania z nim, ani masakry, której była świadkiem dwa dni temu.

              Jego własne potrzeby będą musiały poczekać.

              Podszedł do niej i usiadł na łóżku. Pogładził ognistą grzywę jej włosów, przesunął palcami po smukłej linii ramienia.

              Poruszyła się, zajęczała słodko, podniecona jego lekkim dotknięciem.

              - Lucan – wymamrotała sennie, nie do końca obudzona. Zupełnie jakby podświadomie wyczuwała jego obecność w sypialni.

              - To tylko sen – wyszeptał, zaskoczony dźwiękiem swojego imienia. Nie wykorzystał swych wampirzych mocy, by skłonić ją do jego wypowiedzenia.

              Westchnęła głęboko, przytuliła się do niego.

              - Wiedziałam, że wrócisz.

              - Tak?

              - U-hm. – Ten dźwięk, chrapliwy, pełen erotyzmu. Zupełnie jak mruczenie kota. Oczy nadal miała zamknięte, jej umysł oplatała pajęczyna snów. – Chciałam, żebyś wrócił.

              Lucan uśmiechnął się, przesunął palcami po jej gładkim czole.

              - Nie obawiasz się mnie, moja piękna?

              Pokręciła lekko głową, ocierając się policzkiem i jego dłoń. Jej wargi były rozchylone. W przyćmionym świetle połyskiwały drobne białe zęby. Miała wdzięczną szyję jak królewska kolumna z alabastru. Jakże będzie słodka w smaku, jak miękkie będzie jej ciało pod jego językiem!

              A jej piesi! Nie mógł się oprzeć sutkom, rysującym się wyraźnie pod okrywającym je prześcieradłem. Ścisnął lekko jedną w palcach, pociągnął troszeczkę i omal nie zajęczał z pożądania, kiedy zmieniła się pod jego dotykiem w twardy paciorek.

              On również zrobił się twardy. Oblizał wargi. Czuł głód, czuł potrzebę, by znaleźć się w jej wnętrzu.

              Gabrielle poruszyła się leniwie pod splątanym okryciem. Powoli sunął je, obnażając jej nagość. Była wspaniale zbudowana, wiedział, że tak będzie. Jej ciało było niewielkie, ale silne, gibkie i piękne. Widział mięśnie rysujące się na jej smukłych rękach i nogach. Miała artystyczne dłonie o długich palcach. Zacisnęła je  bezwiednie, kiedy przesunął palcem między jej piersiami, a potem niżej, po jej wklęsłym brzuchu. Miała aksamitną, ciepłą skórę. Ledwie był w stanie się jej oprzeć.

              Wszedł na łóżko, przykląkł nad nią i wsunął ręce pod jej plecy. Uniósł nieco jej pośladki, całował krzywiznę jej biodra, a potem  zaczął pieścić językiem niewielkie wgłębienie pępka. Westchnęła, kiedy zanurzył w nim język. Poczuł jej odurzający zapach.

              - Jaśmin – szepnął, muskając wargami rozgrzane ciało. Czuł, jak kły wysuwają mu się z dziąseł, kiedy całował ją poniżej pępka.

              Jej jęk rozkoszy, kiedy przycisnął usta do jej łona, wywołał w nim gwałtowną falę pożądania. Czuł, jak członek pulsuje boleśnie, skrępowany ubraniem. Była mokra i śliska, jej wagina otwierała się szeroko pod jego językiem. Spijał jej sok, jakby to był słodki nektar, póki jej ciało nie wyciągnęło się w orgazmie. A potem nadal z niej pił, aż doprowadził ją do kolejnego szczytu, i kolejnego.

              Nagle zrobiła się zupełnie bezwładna w jego ramionach, jakby jej ciało pozbawione było kości. Drżała. On również drżał, trzęsły mu się ręce, kiedy delikatnie układał jej biodra na łóżku. Nigdy jeszcze tak bardzo nie pożądał kobiety. I czuł, że pragnie czegoś jeszcze. Zdumiała go własna potrzeba chronienia tej istoty. Gdy minął ostatni orgazm, dyszała lekko. Nagle przekręciła się na bok i zwinęła w kłębek, niewinna jak kociątko.

              Patrzył na nią w niemej furii, walcząc z siłą własnego pożądania. Czuł tępy ból dziąseł, powodowany przez wysunięte kły. Język miał suchy, a żołądek skurczył się boleśnie z głodu. Pożądanie...