<b>Włoci<b> Najpopularniejszš formš lenna było nadawanie ziemi (włoci) albo majštku. W redniowieczu dziewięć rodzin pracowało w takim majštku na rzecz dziesištej. Typowy majštek był wielkim domostwem albo zamkiem otoczonym polami, chałupami, pastwiskami i lasami. Majštek był na ogół samowystarczalny. Nadwyżki towarów i płodów wymieniano z innymi majštkami. W miarę upływu czasu i pojawienia się wielkich miast, majštki zaczęły specjalizować się w wšskich dziedzinach upraw i hodowli (sery, zboża, warzywa, hodowla wiń, produkcja wina), gdyż to zapewniało większš efektywnoć i przychody. Właciciel majštku (włocianin) mieszkał w centralnym dworku wraz z rodzinš, służbš oraz najmitami. Byli to zazwyczaj rycerze albo zawodowi żołnierze, którzy bronili majštku i wypełniali obowišzki wobec seniora. Im większy był majštek, tym więcej najmitów utrzymywał. Ludzie mieszkajšcy w majštku byli na ogół prostymi chłopami. Wieniacy, w większoci chłopi pańszczyniani, musieli spędzać ponad połowę czasu pracy na polach swojego pana. Każda rodzina pańszczyniana otrzymywała w zamian kilka zagonów na skraju pól właciciela, z których miała się utrzymać. Chłopi pańszczyniani nie byli niewolnikami, ale nie byli tez ludmi wolnymi. Nie mogli brać lubów, zmieniać zajęcia ani opuszczać majštku bez pozwolenia pana. Przysługiwało im kilka praw. Dziedziczyli swojš pozycję, nie można było im też odebrać ziemi, jeli wykonywali swoje powinnoci. Był to system przypominajšcy układy pomiędzy seniorem i wasalem, tyle że w znacznie mniejszej skali. Podsumowujšc, był to prosty układ, praca na roli w zamian za obronę. Rozwój rolnictwa doprowadził do zmiany warunków chłopów pańszczynianych pod koniec redniowiecza. Rosła produkcja, a nadwyżki odsprzedawano, co dało chłopom pienišdze na wykupienie z pańszczyzny. Pod koniec tej epoki w Europie instytucja ta niemal zaniknęła.
wszystkie_pliki