T[1].Abelar - Magiczna PodrĂłĹĽ [up by Esi].pdf - książki - mavcin19

Przedmowa Carlosa Castanedy

Taisha Abelar jest jedną spośród trzech kobiet, które przeszły staranne szkolenie u czarowników z

Meksyku pod kierunkiem don Juana Matusa.

Obszernie pisałem o moim własnym treningu, kierowanym przez don Juana Matusa, lecz nigdy nie

wspominałem o tej specyficznej grupie, której członkiem jest. Taisha Abelar. Wśród wszystkich osób,

które znajdowały się pod opieką don Juana, panowała milcząca umowa co do tego, iŜ mc nie powinno

się o tych kobietach mowie.

Tą umowę utrzymywaliśmy ponad dwadzieścia lat. ChociaŜ pracowaliśmy i Ŝyliśmy w bliskim

sąsiedztwie, nigdy nie rozmawialiśmy między sobą o naszych osobistych doświadczeniach. W

rzeczywistości nigdy nie nadarzyła się okazja, by wymienić informacje o tym, czego dokładnie don

Juan lub czarownicy z jego grupy uczyli kaŜdego z nas.

Te uwarunkowania nie wiązały się z obecnością don Juana. Po tym jak on oraz jego grupa

opuściła świat, dalej podtrzymywaliśmy te ustalenia. Nie mieliśmy ochoty zuŜywać energii na zmianę

jakichkolwiek poprzednich uzgodnień. Cały dostępny czas i energię przeznaczaliśmy na ugruntowanie

tego, czego tak cierpliwie nauczał nas don Juan.

Don Juan nauczał nas drogi czaro wnika jako praktycznego przedsięwzięcia, poprzez które kaŜdy

moŜe bezpośrednio postrzegać energię. Utrzymywał on, Ŝe aby postrzegać energię w ten sposób,

musimy uwolnić się od naszej nawykowej percepcji. Uwolnienie siebie i bezpośrednie spostrzeganie

energii było zadaniem, które całkowicie nas pochłaniało.

Z punktu widzenia czarownika charakter naszej codziennej percepcji jest nam narzucany jako

część procesu wychowania. Nie dzieje się to wprawdzie przypadkowo, lecz jednak posiada

zobowiązujący charakter. Jednym z aspektów tych obligatoryjnych czynników jest system interpretacji,

który porządkuje dane zmysłowe w znaczące całości. Porządek społeczny staje się strukturą

interpretacji.

Nasze normalne funkcjonowanie w obszarze porządku społecznego wymaga ślepego i ufnego

przywiązania do wszystkich reguł, z których Ŝadna nie nawołuje do bezpośredniego postrzegania

energii. Na przykład don Juan utrzymywał, iŜ jest moŜliwe postrzeganie ludzkich istot jako

energetycznych pól – jako wielkich, podłuŜnych, białawo świecących jaj.

Aby zrealizować heroiczne przedsięwzięcie przemiany naszej percepcji, potrzebujemy wewnętrznej

energii. W ten sposób problem pozyskania wewnętrznej energii, aby wypełnić takie zadanie, staje się

kluczowym zagadnieniem dla osoby studiującej czarownictwo.

Okoliczności właściwe dla naszego czasu i miejsca uczyniły moŜliwym dla Taishy Abelar napisanie

ojej treningu, który był taki sam jak mój, a jednak całkowicie roŜny. Pisanie zabrało jej długi czas,

poniewaŜ najpierw musiała ona dojrzeć do uŜycia środków czarownika w celu pisania. Don Juan

Matus osobiście powierzył mi zadanie spisania jego wiedzy czarownika. RównieŜ on osobiście określił

styl tego zadania, mówiąc – “Nie pisz, tak jak pisarz, lecz jak czarownik". Miał on na myśli to, Ŝe

musiałem to czynie w zmienionym stanie świadomości, który czarownicy nazywają śnieniem Taishy

Abelar zabrało wiele lat doskonalenie jej śnienia do punktu, w którym uczyniła je narzędziem pisania

czarownika.

W świecie don Juana, czarownicy w zaleŜności od charakteryzującego ich temperamentu, byli

dzieleni na dwie dopełniające się grupy śniących i skradających się. Mianem śniących określa się tych

czarowników, którzy mają wrodzoną łatwość do schodzenia w wyŜszy stan świadomości poprzez

kontrolowanie swoich snów. Ta zdolność na drodze treningu doprowadzana jest do kunsztu, który

nazywa się sztuką śnienia. Z drugiej strony skradający się to ci czarownicy, którzy mają wrodzoną

łatwość posługiwania się okolicznościami i są zdolni do osiągania wyŜszej świadomości przez

kontrolowanie swego własnego zachowania. Poprzez specjalny trening ta naturalna zdolność jest

rozwijana w sztukę skradania się.

Carlos Castaneda.

Wst ę p

Całe swoje Ŝycie poświęciłam praktykując rygorystyczną dyscyplinę, którą z powodu braku bardziej

trafnego określenia, nazywamy czarownictwem. Jestem równieŜ antropologiem i otrzymałam w tej

dziedzinie tytuł doktora. Wymieniłam te dwa obszary wiedzy, w których jestem ekspertem akurat w tej

kolejności, poniewaŜ najpierw przyszło moje zaangaŜowanie w czarownictwo. Zazwyczaj odbywa się

to w ten sposób, Ŝe ktoś staje się antropologiem i prowadzi badania terenowe nad jakimś aspektem

kultury, na przykład bada praktyki szamańskie. Ze mną było na odwrót będąc juŜ uczennicą czaro

wnika podjęłam studia antropologiczne.

Pod koniec lat sześćdziesiątych, kiedy mieszkałam w Tucson, w Arizonie, spotkałam meksykańską

kobietę o imieniu Clara Grau, która zaprosiła mnie do zamieszkania w jej domu w stanie Sonora, w

Meksyku. Tam uczyniła wszystko, co mogła, by wprowadzić mnie w jej świat. Clara Grau była

czarownicą, członkiem zwartej grupy szesnastu czarowników. Niektórzy z nich byli Indianami Yaqui,

inni byli. Meksykanami o zróŜnicowanym pochodzeniu, w roŜnym wieku i roŜnej płci. Większość z nich

stanowiły kobiety. Wszyscy oni zdąŜali, szczerze i uczciwie, do tego samego celu przełamania

percepcyjnych ograniczeń i więzów, które zamykają nas w więzieniu, wewnątrz granic zwykłego

codziennego świata i powstrzymują przed wkroczeniem w inne postrzegalne światy.

Dla czarownika przełamanie percepcyjnych uwarunkowań umoŜliwia przekroczenie bariery i skok

w niewyobraŜalne. Taki skok bywa nazywany – “lotem czarownika'. Czasami określa się go jako –

“abstrakcyjny lot", poniewaŜ umoŜliwia on oderwanie się od konkretnej, fizycznej strony i dotarcie do

poszerzonej percepcji i bezosobowych abstrakcyjnych form.

Czarownicy, których poznałam, chcieli pomoc mi w osiągnięciu tego specyficznego stanu, tak bym

mogła podzielać ich zasadnicze doświadczenia.

Trening akademicki stał się dla mnie integralną częścią przygotowań do – “lotu czarownika".

Lider grupy czarowników, z którym byłam zaprzyjaźniona, którego nazywają nagual jest osobą

głęboko zainteresowaną formalną, akademicką erudycją. Stąd wszyscy, którymi się on opiekował,

musieli rozwinąć zdolność do klarownego, abstrakcyjnego myślenia, która jest do zdobycia jedynie na

nowoczesnym uniwersytecie.

Jako kobieta byłam nawet bardziej zobligowana do wypełnienia tego wymagania. Kobiety

zazwyczaj od wczesnego dzieciństwa są uczone, by polegać na męŜczyznach, jeśli idzie o

podejmowanie decyzji i inicjowanie zmian. Czarownicy, którzy mnie uczyli, kładli bardzo duŜy nacisk

na to, Ŝe jest niezbędne, aby kobiety rozwijały swój intelekt i wzmacniały zdolność do analizy oraz

abstrakcji, w celu lepszego rozumienia otaczającego nas świata.

Trening intelektu jest takŜe bona-fide wybiegiem czarownika. Przez staranne zaangaŜowanie

umysłu w analizę i rozumowanie, czarownicy stają się wolni, bez przeszkód badając inne obszary

rzeczywistości. Innymi słowy, podczas gdy strona racjonalna jest zajęta formalnymi, akademickimi

działaniami, strona energetyczna czy irracjonalna, którą czarownicy nazywają – “sobowtórem", jest

zajęta spełnianiem specjalnych zadań. W ten sposób podejrzliwy, analityczny umysł mniej jest skłonny

przeszkadzać czy nawet zauwaŜać, co się dzieje po irracjonalnej stronie.

Dopełnieniem mego akademickiego rozwoju było wzmocnienie mojej zdolności utrzymywania

świadomości i percepcji. Te dwie części razem tworzą nasze pełne istnienie. Ich łączne działanie

pozwoliło mi wydobyć się ze zwykłej rzeczywistości, w której się urodziłam i zostałam wychowana jako

kobieta. Przeniosły mnie w obszar szerszych moŜliwości percepcyjnych niŜ te, które mi oferował

normalny świat.

Nie twierdzę, Ŝe jedynie moje zaangaŜowanie w świat czarów zapewniło mi sukces. Działanie

codziennego świata jest tak mocne i trwałe, Ŝe niezaleŜnie od pilnego treningu, wszyscy praktykujący

tą drogę ciągle znajdują się w obliczu ignorancji, pobłaŜania sobie i wewnętrznego chaosu, jak gdyby

niczego się nie nauczyli.

Mój nauczyciel ostrzegał mnie, Ŝe nie jestem wyjątkiem. Jedynie prowadzona z chwili na chwilę

nieugięta walka moŜe zrównowaŜyć naszą naturalną, lecz ograniczającą niechęć do zmieniania się i

rozwoju.

Po uwaŜnym zbadaniu moich ostatecznych celów doszłam, razem z moimi towarzyszami, do

wniosku, Ŝe muszę opisać mój trening, aby unaocznić poszukującym nieznanego, znaczenie rozwoju

zdolności do poszerzonej percepcji tak, byśmy postrzegali więcej. Taka poszerzona percepcja ma być

realną, pragmatyczną, nową drogą postrzegania. Nie moŜe być ona, w Ŝadnym razie, jedynie

kontynuacją postrzegania świata Ŝycia codziennego.

Zdarzenia, o których tutaj opowiadam, obrazują wstępne stadia treningu czarownika naleŜącego do

kategorii skradających się. Wtedy to przy pomocy tradycyjnych środków czarownika następuje zmiana

nawykowego sposobu myślenia, zachowania i odczuwania. Zadanie to muszą wykonać wszyscy

nowicjusze. Zwane jest ono – “rekapitulacją". Aby dopełnić – “rekapitulacji” – byłam uczona szeregu

praktyk, zwanych – “szamańskim przekraczaniem", które włączały ruch i specjalny sposób

oddychania. Aby nadać tym praktykom właściwą spójność byłam instruowana przy pomocy

odpowiednich filozoficznych racji i wyjaśnień.

Celem wszystkiego, czego mnie uczono, było przemieszczenie mojej normalnej energii i

wzmocnienie jej tak, Ŝe mogła być ona uŜyta do szczególnej, niezwykłej percepcji, wymaganej dla

czarownika. Idea treningu zakłada, Ŝe kiedy kompulsywne wzorce dawnych nawyków, myśli,

oczekiwań i uczuć zostaną przełamane poprzez środki – “rekapitulacji", osoba z pewnością znajdzie

się w stanie pozwalającym na gromadzenie dostatecznej energii, by Ŝyć według nowych zasad,

dostarczonych przez tradycję czarownictwa. Jednocześnie moŜe ona uwiarygodnić te zasady poprzez

bezpośrednie postrzeganie odmiennej rzeczywistości.

Dotarłam do izolowanego zakątka, z dala od głównej drogi i ludzi, aby malować cienie wczesnego

ranka, kładące się na unikalnych magmowych górach, otaczających pustynię Gran Desierto w

południowej Arizonie.

Ciemnobrązowe, postrzępione skały iskrzyły się, kiedy oślepiające, słoneczne światło omiatało ich

szczyty.

Wokół mnie na ziemi leŜały duŜe kawały porowatych skał, pozostałości wypływu lawy z

gigantycznej erupcji wulkanu. Usadowiłam się wygodnie na wybranym występie i niepomna niczego

zanurzyłam się w moją pracę, jak to często czyniłam w tym skalnym, pięknym miejscu. Skończyłam

zarysowywanie wyniosłości i obniŜeń odległych gór, kiedy spostrzegłam obserwującą mnie kobietę.

Przeszkadzało mi, Ŝe ktoś moŜe zakłócić moją samotność. Próbowałam jak mogłam zignorować ją,

lecz kiedy zbliŜyła się, aby popatrzeć na moją pracę, odwróciłam się ze złością w jej kierunku.

Jej wystające kości policzkowe oraz sięgające do ramion ciemne włosy czyniły 2 niej osobę o

niezwykłym wyglądzie. Miała pełną gracji, miękką budowę, tak więc trudno było ocenie j ej wiek. Była

gdzieś pomiędzy trzydziestką a pięćdziesiątką. PrzewyŜszała mnie wzrostem moŜe o kilka

centymetrów, lecz z jej mocną budową wydawała się dwukrotnie ode mnie większa. W jedwabnych,

czarnych spodniach i orientalnej kurtce wyglądała szczególnie mocno.

ZauwaŜyłam j ej oczy. Były zielone i skrzyły się. Ich przyjacielski błysk uciszył mój gniew.

Usłyszałam, jak zadaję głupie pytanie – “Czy mieszkasz gdzieś w pobliŜu"?.

“Nie", odpowiedziała, robiąc kilka kroków w moją stronę – “Jestem w drodze do punktu kontroli na

granicy z USA, w Sonoyta. Zatrzymałam się na chwilę, aby rozprostować kości i znalazłam się w tym

odludnym miejscu. Byłam tak zaskoczona widząc kogoś tutaj, tak daleko od wszystkiego, Ŝe .

Chciałam się przedstawić. Nazywam się Clara Grau".

Wyciągnęła dłoń, a ja ją uścisnęłam. Następnie bez najmniejszego wahania opowiedziałam jej o

tym, Ŝe przy urodzeniu nadano mi imię. Taisha, lecz później moi rodzice sądzili, Ŝe to imię nie jest

dość amerykańskie i zaczęli wołać na mnie Martha, tak jak na matkę. Nie znosiłam tego imienia i

zdecydowałam się zamiast tego na Mary.

“Jakie to ciekawe" – powiedziała w zadumie – “Masz trzy imiona, które są tak roŜne. Będę

nazywała cię Taisha, poniewaŜ jest to imię, które dostałaś przy urodzeniu".

Byłam zadowolona, Ŝe wybrała to imię. Ja równieŜ osobiście je wolałam. ChociaŜ na początku

zgodziłam się z moimi rodzicami, Ŝe imię Taisha brzmi zbyt obco, to jednak nie lubiłam imienia Martha

tak bardzo, Ŝe uczyniłam Taisha moim sekretnym imieniem.

Nieznajoma twardym tonem, który natychmiast pokrywała Ŝyczliwym uśmiechem, bombardowała

mnie serią stwierdzeń, którym nadawała pozory pytań.

“Nie jesteś z Arizony", zaczęła.

Odpowiedziałam jej umie, co było u mnie niezwykłą rzeczą, bowiem nawykłam do bycia ostroŜną z

ludźmi, szczególnie obcymi – “Przybyłam do Arizony rok temu do pracy ".

“Nie masz więcej jak dwadzieścia lat".

“Będę miała dwadzieścia jeden za kilka miesięcy".

“Masz szczególny akcent. Nie wydajesz się być. Amerykanką, lecz mam trudności w dokładnym

sprecyzowaniu twojej narodowości ".

“Jestem. Amerykanką, lecz jako dziecko mieszkałam w Niemczech", powiedziałam – “Mój ojciec

jest. Amerykaninem, a moja matka. Węgierką. Opuściłam mój dom, kiedy poszłam na uczelnię i nigdy

nie powróciłam, poniewaŜ nie chcę więcej mieć do czynienia z moją rodziną".

“Zrozumiałam, Ŝe nie przebywasz z nimi"?.

“Nie, byłam nieszczęśliwa. Nie mogłam doczekać się, kiedy opuszczę dom".

Uśmiechnęła się i pokiwała głową, jakby dobrze znała chęć ucieczki.

“Czy jesteś zamęŜna"? – zapytała kobieta.

“Nie. Nie mam nikogo” – powiedziałam z odczuciem przykrości, którego doświadczałam zawsze,

kiedy mówiłam o sobie.

Nie uczyniła Ŝadnego komentarza, lecz mówiła spokojnie i precyzyjnie, jakby chciała pozostawić mi

swobodę, a w tym samym czasie przekazać tak wiele informacji o sobie jak to tylko moŜliwe w kaŜdym

zdaniu.

Kiedy mówiła, włoŜyłam ołówki do szkicowania do mojej torby, nie odrywając od niej oczu. Nie

chciałam stwarzać wraŜenia, iŜ nie słucham.

“Byłam jedynym dzieckiem i oboje moi rodzice juŜ nie Ŝyją” – powiedziała.

“Rodzina mego ojca pochodzi z Meksyku, z Oaxaca. Natomiast rodzina mojej matki to. Amerykanie

niemieckiego pochodzenia. Są oni ze wschodu, lecz obecnie Ŝyją w Phoenix. Właśnie wracam ze

ślubu jednego z moich kuzynów".

“Czy takŜe mieszkasz w Phoenix?” – zapytałam.

Mieszkałam połowę mego Ŝycia w Arizonie, a drugą połowę w Meksyku” – odpowiedziała. W

ostatnim jednak czasie mój dom znajdował się w stanie Sonora, w Meksyku.

Zaczęłam zapinać moją teczkę. Spotkanie i rozmowa z tą kobietą poruszyło mnie tak ze nie byłam

w stanie więcej pracować tego dnia.

“PodróŜowałam równieŜ na Wschód” – powiedziała odzyskując moją uwagę – “Uczyłam się tam

akupunktury oraz sztuk walki i sztuki uzdrawiania. Przez wiele lat mieszkałam nawet w buddyjskim

klasztorze".

“Naprawdę?” – spojrzałam w jej oczy. Miały one wyraz, wskazujący na osobę, która sporo

medytowała. Były one ogniste, a jednocześnie spokojne.

“Bardzo interesuję się. Wschodem” – powiedziałam, – “Szczególnie. Japonią. RównieŜ

studiowałam buddyzm i sztuki walki".

“Naprawdę?” – odpowiedziała naśladując mnie – “Chciałabym wyjawić ci moje buddyjskie imię,

lecz tajemne imiona nie powinny być ujawniane, wyjąwszy właściwe okoliczności".

“Wyjawiłam ci moje tajemne imię” – powiedziałam zaciskając pasek w mojej teczce.

“Tak. Taisha, uczyniłaś to i jest to bardzo istotne dla mnie” – odpowiedziała z nadmierną powagą –

“Jednak teraz jest czas jedynie na przedstawienie się".

“Czy przyjechałaś tu samochodem?” – zapytałam, badając otoczenie w poszukiwaniu jej pojazdu.

“Właśnie chciałam ci zadać to samo pytanie” – powiedziała.

“Zostawiłam mój samochód kawałek stąd na południe, na zapylonej drodze. Gdzie jest twój?".

“Czy twój samochód to biały Chevrolet?” – zapytała w czarujący sposób.

“Tak".

“Mój jest zaparkowany obok". Zachichotała, jakby powiedziała coś śmiesznego. Byłam

zaskoczona, gdy stwierdziłam, Ŝe jej śmiech jest tak irytujący.

“Muszę juŜ iść” – powiedziałam – “Było mi bardzo przyjemnie cię spotkać. Do widzenia'".

Zaczęłam iść w kierunku mego samochodu, myśląc ze kobieta pozostanie z tyłu, podziwiając

piękną scenerię.

“Nie zegnajmy się jeszcze” – zaprotestowała – “Pójdę z tobą".

Poszłyśmy razem. W porównaniu z moją wagą pięćdziesięciu kilogramów kobieta była niczym

wielka skała.

Jej talia była okrągła i mocna. Sprawiała wraŜenie otyłej, lecz w rzeczywistości taka. We była.

“Czy mogę zadać. Pani osobiste pytanie, Pani Grau?” – powiedziałam, by przerwać niezręczną

ciszę.

Zatrzymała się i spojrzała na mnie – “Nie jestem Ŝadną Panią” – warknęła , Jestem Clara Grau.

MoŜesz mowie do mnie Clara. Idź przed siebie i pytaj o wszystko o co chcesz".

“Wydało mi się, Ŝe nie jesteś za miłością i małŜeństwem” – skomentowałam, reagując na j ej ton.

“Przez chwilę posłała mi okropne spojrzenie, lecz natychmiast je złagodziła – “Zdecydowanie nie

jestem za niewolnictwem” – powiedziała – “Nie dotyczy to tylko kobiet. Z jakiego powodu mnie

zapytałaś?".

Jej reakcja była tak niespodziewana, Ŝe straciłam wątek i w zakłopotaniu wpatrywałam się w nią.

“Co spowodowało, Ŝe przemierzyłaś taki kawał drogi, by dotrzeć do tego miejsca?” – zapytałam

pospiesznie.

“Przybyłam tu, poniewaŜ jest to miejsce energii. Wskazała na magmowe formacje w oddali – “Te

góry wypłynęły pewnego razu z serca ziemi jak krew. Kiedykolwiek jestem w Arizonie, zawsze jadę

okręŜną drogą, aby tu być. To miejsce wydziela szczególną energię ziemi. Teraz chcę ci zadać to

samo pytanie. Co spowodowało, Ŝe wybrałaś ten zakątek?".

“Często tu przybywam. Jest to mój ulubiony zakątek, w którym rysuję". Nie miałam zamiaru

Ŝartować, lecz ona wybuchnęła śmiechem.

“Ten szczegół załatwia sprawę'“ – wykrzyknęła i zaraz podjęła bardziej spokojnym tonem – “Mam

zamiar zapytać cię o coś, co moŜesz uznać za dziwne, a nawet głupie lecz posłuchaj mnie.

Chciałabym, abyś przyjechała do mego domu i spędziła tam kilka dni jako mój gość".

Podniosłam ręce, byjej podziękować i powiedzieć – “nie", lecz ona nalegała, abym rozwaŜyła

propozycję. Zapewniała mnie, Ŝe nasze wspólne zainteresowania. Wschodem oraz sztukami walki

gwarantująpowaŜną wymianę opinii.

“Gdzie dokładnie mieszkasz"? – zapytałam.

“Blisko miasta. Nayojoa".

“Przeciezjest to ponad czterysta mil stąd".

“Tak, to kawałek drogi. Jednakjest tam tak pięknie i spokojnie, zejestem pewna iŜ ci się spodoba".

Zamilkła na chwilę, jakby czekając na moją odpowiedz – “Poza tym czuję, Ŝe w tej chwili nie ma mc

szczególnie waŜnego, czym mogłabyś być związana , kontynuowała – “MoŜesz mieć trudności, by

znaleźć jakąś robotę. Tak więc moje zaproszenie moŜe być czymś, na co czekałaś".

Miała rację co do tego, Ŝe miałam kompletne zamieszanie na temat tego co po\\ m-nam zrobić ze

swoim Ŝyciem. Opuściłam w-łasnie posadę sekretarki, aby oddać się pracy artystycznej. Jednak nie

miałam najmniejszej ochoty, by być czyimś gościem.

Rozglądałam się po terenie, poszukując jakiejś wskazówki, co robić dalej. NigdY nie mogłam

wyjaśnić, skąd pojawił mi się pomysł, iŜ moŜna otrzymać pomoc czy wskazówkę z otoczenia. Jednak

często otrzymywałam pomoc właśnie w ten sposób. Posłu-.

giwałam się techniką, która przybyła do mnie znikąd. Przy j ej pomocy byłam w stanie odkryć

rozwiązania przedtem mi nieznane. Pozwalałam moim myślom błądzić, gdy koncentrowałam wzrok na

południowym horyzoncie. Nie miałam pojęcia, dlaczego zwracałam się właśnie na południe. Po kilku

minutach ciszy, pojawiał się zwykle wgląd, który pomagał mi zdecydować co robić, czy teŜ jak

postąpić w określonej sytuacji.

Idąc utkwiłam spojrzenie na południowym horyzoncie i nagle zobaczyłam całe moie zyciejak

rozciągało się przede mną niczym jałowa pustynia. ChociaŜ wiedziałam, iŜ całe terytorium

południowej. Arizony, kawałek. Kaliform i połowę stanu. Sonora w Meksyku zajmuje pustynia, nigdy

wcześniej nie dostrzegałam, jaki był to samotny i bezludny teren.

Wjednym momencie uświadomiłam sobie, Ŝe moje Ŝycie było tak puste i jałowe jak ta pustynia.

Zerwałam z mojąrodzmą. Nie miałam rodziny własnej. Nie miałam Ŝadnych perspektyw na przyszłość.

Nie miałam pracy. śyłam z niewielkiego spadku, pozostawionego mi przez ciotkę, lecz te zasoby

stopniały. Byłam w świecie całkowicie samotna. Rozległy teren, który mnie otaczał, kamienisty i

obojętny, wywołał we mnie wszech-obejmujące uczucie Ŝalu. Czułam potrzebę posiadania przyjaciela,

kogoś, kto przerwałby samotność mego istnienia.

Wiedziałam, Ŝe było rzeczą głupiąprzyjmowame zaproszenia Klary i skoczenie w nieznaną

sytuację, nad ktorąme miałam kontroli, lecz było coś bezpośredniego wjej sposobie bycia i psychicznej

witalnosci, co wzbudzało we mnie zarówno ciekawość, jak teŜ uczucie szacunku. Zdałam sobie

sprawę, Ŝe podziwiam, a nawet jej zazdroszczę piękna i siły. Myślałam, Ŝe jest ona najbardziej

niezwykłą i mocną kobietą, niezaleŜną, polegaj ącą na sobie, a jednocześnie nie pozbawioną humoru.

Miała te cechy, które zawsze sama chciałam posiąść. Przede wszystkim j ej obecność rozpraszała

moje poczuciejałowosci. Czyniła przestrzeń wokół siebie energetyczną, wibrującą, pełną

nieskończonych moŜliwości.

Jednak moja niezmienna postawa polegała na tym, by nie przyjmować nigdy od ludzi zaproszenia

do ich domu, a szczególnie od kogoś, kogo spotkałam w dzikim zakątku. Miałam mały apartament w

Tucson i przyjęcie zaproszenia oznaczałoby dla mnie, Ŝe musiałabym je odwzajemnić. Do tego nie

byłam przygotowana. Przez moment stałam bez ruchu, nie wiedząc, jak postąpić.

T[1].Abelar - Magiczna PodrĂłĹĽ [up by Esi].pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: