O przebaczeniu.pdf

Cena 4,50 zł

VAT 0% nakład 6 tys. egz.

ISSN 1734-5464

NR 2 (32)

luty

2010

miesięcznik dla rodziców

Tolerancja

czy miłosierdzie?

Krzywda,

wina

i grzech

Przebaczenie

i pojednanie

Temat numeru:

Przebaczyć…

Co? Komu? Jak?

Spis treści

Wydawnictwo Sióstr Loretanek

Dyrektor Wydawnictwa – s. Andrzeja Biała. Redaktor naczelny – s. Jolanta Chodorska

Opracowanie graﬁ czne – Agnieszka Karolak

Adres Wydawnictwa i Redakcji: ul. Żeligowskiego 16/20, 04-476 Warszawa

e-mail: sygnaly@loretanki.pl

Redakcja: tel./fax: 22 673 50 96

Prenumerata: tel.: 22 427 34 27; 22 673 58 39; fax: 22 612 93 62

Konto: PKO BP IV/O W-wa nr 74 1020 1042 0000 8102 0009 6396

Redakcja nie zwraca materiałów niezamówionych. Zastrzegamy sobie prawo do skracania artykułów oraz zmiany tytułów nadesłanych tekstów.

www.loretanki.pl

PRZEBACZAĆ

TRUDNA RZECZ…

wzajemne przebaczenie.

Przebaczenie to nie zapomnienie, lecz wzniesienie się ponad urazę, zapiekły

gniew, chęć odwetu czy nieustanne wypominanie – w imię tego, że sami ocze-

kujemy przebaczenia od Boga, od bliźniego, a także od siebie samego. Inaczej

ta toksyna zatruje nam życie i duszę. Dlatego winę i krzywdę trzeba nazwać po

imieniu – także po to, by utopić je w Miłosierdziu Bożym, bez którego nie spo-

sób odzyskiwać miłości Boga i bliźniego. I nie tylko tolerować, ale przebaczać,

o przebaczenie prosić, przebaczania uczyć, bo to zgoła coś innego. Na Wielki

Post, czas skruchy i przebaczenia, dajemy Wam ten temat („Przebaczyć…

Co? Komu? Jak?”) do przeżycia go w głębi serc i do przemyślenia.

Redakcja

Ranimy siebie – rozmyślnie i bezwiednie. I krzywdzimy – najboleśniej tych,

co nas kochają, czasem tak tę miłość w nich zabijając. Dlaczego? Bo nas

skrzywdzono – może nawet bardzo dawno temu. Nosimy w sobie tę ranę

ukrytą, lecz niezabliźnioną. Bywa, że pielęgnujemy w sobie i ranę, i urazę,

a nawet nienawiść, która zatruwa nam serce i pamięć. Krzywdzeni i krzyw-

dzący, czasem nie pojmujemy, że łza jest okrutnym więzieniem serca i sumienia.

A jeden jest lek na tę ranę i jedno wyzwolenie: wzajemne przebaczenie.

Krystyna Sztramska

Telefon zad z won ił, gdy przygotowywała

się do snu.

– Pani Szumska? – zapytał ją jakiś ko-

biecy głos po drugiej stronie kabla.

– Tak – odpowiedziała.

– Ojciec pani jest ciężko chory. Leży

w domu bez żadnej opieki. Pani jako córka

powinna…

Upuściła słuchawkę. Wspomnienie ojca

przeszyło ją ostrym bólem. Myśli od razu po-

wędrowały do tamtych czasów z dzieciństwa,

gdy ojciec wracał pijany do domu. Bełkotał

wtedy i szukał powodów do awantur. Wy-

ciągał wszystkich z łóżek, ustawiając swoje

„bachory” w jednym szeregu pod ścianą.

I zarządzał koncert. Uczył je wszystkich

znanych sobie piosenek Najbardziej lubił tę

o rozmarynie. Za każdy fałsz, zapomniane

słowa dopadała ich kara. Ojciec bił, gdzie

popadło, popychał, ciągnął za włosy.

– O mój rozmarynie – nakazywał, wście-

kle wymachując pogrzebaczem jak batutą.

Otwierali więc szeroko buzie i zachłystując

się łzami, wyśpiewywali: „Pójdę do dziew-

czyny, pójdę do jedynej, zapytam się…”.

Matka nie wtrącała się do tego domo-

wego chóru. Stała wtulona w kąt kuchni

i poruszając cicho wargami, czekała na swoją

kolej, kiedy zmęczony dyrygowaniem ojciec

wychodził z kuchni, ciągnąc ją za sobą.

Wrzeszczeli wtedy: „O mój rozmary-

nie” jeszcze głośniej, zatykając sobie uszy

rękami, żeby nie słyszeć tego, co się działo

za drzwiami pokoju.

Wzdrygnęła się na to wspomnienie. Niena-

widziła ojca z całego serca. Pamiętała, jak ucie-

kali po kolei z tego okropnego domu, szukając

bezpiecznej przystani w innym, lepszym świe-

cie. Zapomnieli o krzywdach. Aż tu nagle dziś

ten telefon. Barbara zaraz powiadomiła o nim

rodzeństwo. Ale nikt z pozostałej czwórki nie

chciał słyszeć o spotkaniu z ojcem. Musiała

więc decyzję o wyjeździe podjąć sama.

Usiadła przy nim i jeszcze raz przyjrzała się

zniszczonej starością i wódką twarzy.

„Chory, nieszczęśliwy człowiek” – pomy-

ślała ogarnięta wielkim współczuciem i lito-

ścią. Leżał tu przy niej jak ludzki wrak. Bez

żadnej życzliwej duszy obok, bez nikogo bli-

skiego, kochanego.

Ojciec poruszył wargami, wymamrotał

coś pod nosem, ale pokręciła głową, że nie

rozumie. Położył więc rękę na swoim sercu,

a później ucałowawszy ją, skierował ją ku

niej. Domyśliła się, że chciał jej coś ważnego

przekazać, coś szczególnego wyznać. Patrzyła

na tę wyciągniętą ojcowską dłoń z dziwnym

bólem. Tak bardzo kiedyś tęskniła za takim

gestem, za takim objawem miłości. Dziś nie

czuła zupełnie nic – ani dawnej nienawiści, ani

pragnienia bliskości. Ręka jej jednak drgnęła

mimowolnie, gdy poczuła na niej drżącą, oj-

cową… Nie cofnęła swojej. I nagle poczuła,

jak wstępują w nią dziwna radość i pokój.

Weszła wolno po schodach, przytrzy-

mując dłońmi rozszalałe od emocji serce.

Drzwi otworzyły się z lekkim skrzypnięciem.

Natychmiast owionął ją przykry zapach mo-

czu, niemytych podłóg, brudnych szmat,

zaschniętego jedzenia. Wszędzie walały się

śmieci, stare gazety, butelki, puszki. W rogu

kuchni na brudnym barłogu leżał mężczyzna.

Nieogolona twarz, wychudzone ciało czyniły

z niego odziany w łachmany szkielet. Barbara

poczuła na plecach zimne dreszcze.

– Tato – szepnęła sztywnymi wargami.

Mężczyzna z trudem podniósł powieki.

Próbował unieść się na łokciach, ale nie miał

siły.

– Spokojnie, tato – Barbara nabrała w płu-

ca więcej powietrza. – To ja, twoja córka. Za-

raz się tobą zajmę.

Otworzyła przywiezioną ze sobą torbę,

wyjęła ręcznik, mydło, czystą bieliznę. Stary

wpatrywał się w nią w wielkim skupieniu,

aż nagle jego twarz rozjaśnił blady uśmiech.

Później w kąciku oka pojawiła się jedna

brudna łza.

Jadł rosół, mlaskając głośno jak wygło-

dzony pies. Wytarła mu usta, poprawiła po-

duszkę. Wodził za nią oczami, gdy zamiatała

podłogę, myła okno, paliła w piecu.

– O mój rozmarynie – zanuciła bezwied-

nie, dziwiąc się, skąd jej ten motyw wpadł

nagle do głowy. Oczy ojca zawisły na jej war-

gach. Spijały z nich każe słowo, każdy dźwięk.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: