Metro_2033_Dmitry Glukhovsky._5fantastic.pl_.pdf

DMITRY GLUKHOVSKY: METRO 2033

Tytuł oryginału

Метро 2033

Through

Nibbe & Wiedling Literary Agency

www.nibbe-wiedling.de

Przekład z języka rosyjskiego

Paweł Podmiotko

Redakcja i korekta

Piotr Mocniak

Insignis Media, Kraków 2010

Wszelkie prawa zastrzeżone

ISBN-13: 978-83-61428-31-2

przekład: Paweł Podmiotko

DMITRY GLUKHOVSKY: METRO 2033

Drodzy moskwianie i goście stolicy!

Moskiewskie metro to system transportu, którego użytkowanie wiąże się z

podwyższonym ryzykiem .

[Informacja w wagonie moskiewskiego metra]

Ten, któremu starczy odwagi i wytrwałości, by przez całe życie wpatrywać

się w mrok, pierwszy dojrzy w nim przebłysk światła.

Chan

przekład: Paweł Podmiotko

DMITRY GLUKHOVSKY: METRO 2033

ROZDZIAŁ 1

KONIEC ŚWIATA

– Kto tam? Hej, Artem! Zobacz no!

Artem podniósł się niechętnie ze swojego miejsca przy ognisku i,

przewieszając karabin z pleców na pierś, ruszył w ciemność. Stanął na

samym skraju oświetlonej przestrzeni i jak umiał głośno i sugestywnie, z

demonstracyjnym szczękiem odciągnął zamek i ochryple zawołał:

– Stać! Hasło!

Z ciemności, w której chwilę wcześniej rozległ się dziwny szmer i głuche

pomruki, dało się słyszeć pośpieszne, lekkie kroki. Coś przestraszyło się

mocnego głosu Artema i szczęku broni i pobiegło w głąb tunelu. Artem

szybko wrócił do ogniska i rzucił do Piotra Andriejewicza:

– No i nic, nie pokazał się. Nic nie powiedział, tylko zwiał.

– Ty ofermo! Miałeś rozkaz: nie odpowiadają – strzelać od razu! Skąd ty

wiesz, co to było? Może to czarni się podkradają?!

– Nie… To chyba w ogóle nie ludzie… Bardzo dziwne dźwięki… No i

kroki nie takie jak człowieka. Czy ja niby ludzkich kroków nie słyszałem?

Poza tym, gdyby to byli czarni, to czy oni choć raz tak uciekali? Sam pan

wie, Piotrze Andriejewiczu, że ostatnimi czasy czarni od razu rzucają się

naprzód – atakowali już patrole gołymi rękami i szli wyprostowani na

karabin maszynowy. A ten od razu zwiał… Jakieś tchórzliwe bydlę.

– Pięknie, Artem! Za dużo mędrkujesz! Masz rozkaz, to działaj według

rozkazu i się nie zastanawiaj. Może to zwiadowca? Zobaczył, że nas tu

mało – teraz przyjdzie ich więcej i… Może nas tu zaraz lekko i przyjemnie

ukatrupią, ciach nożem po gardle i całą stację wyrżną, tak jak się to

skończyło z Poleszajewską – a wszystko dlatego, że tyś gada na czas nie

załatwił… Spójrz na mnie! Następnym razem każę ci ich gonić w tunelu!

Artem skulił się na myśl o tunelu za siedemsetnym metrem. Strach było

sobie nawet wyobrazić, żeby tam pójść. Nikt nie miał odwagi chodzić dalej

niż siedemset metrów na północ. Patrole dojeżdżały do pięćsetnego i po tym

jak poświeciły na słup graniczny reflektorem drezyny i upewniły się, że

żaden śmierdziel za niego nie przelazł, pośpiesznie wracały. Zwiadowcy,

chłopy na schwał, byli żołnierze piechoty morskiej – ci zatrzymywali się na

sześćset osiemdziesiątym, chowali w dłoniach zapalone papierosy i

zamierali, przyklejeni do szkieł noktowizorów. A potem cofali się, powoli,

spokojnie, nie spuszczając oczu z tunelu i w żadnym wypadku nie

odwracając się do niego plecami.

przekład: Paweł Podmiotko

DMITRY GLUKHOVSKY: METRO 2033

Posterunek, na którym się teraz znajdowali, mieścił się na czterysta

pięćdziesiątym, pięćdziesiąt metrów od słupa granicznego. Lecz granica

była sprawdzana raz dziennie, a obchód zakończył się już parę godzin temu.

W tym momencie ich stanowisko było ostatnie, a przez te kilka godzin,

które minęły od poprzedniej kontroli, stwory, które mogły się przestraszyć

patrolu, na pewno znów zaczęły podpełzać bliżej. Ciągnęło je do ognia,

bliżej ludzi…

Artem usiadł na swoim miejscu i spytał:

– A co się stało z tą Poleszajewską?

I chociaż znał już tę mrożącą krew w żyłach histori – słyszał ją od

straganiarzy na stacji – miał ochotę usłyszeć to jeszcze raz, jak dziecko,

które ma niepowstrzymaną chęć na straszne bajki o bezgłowych mutantach i

wampirach porywających dzieci.

– Z Poleszajewską? To ty nie słyszałeś? Dziwna była z nimi historia.

Dziwna i straszna. Najpierw zaczęli im ginąć zwiadowcy. Wchodzili do

tuneli i nie wracali. Ci ich zwiadowcy to wprawdzie żółtodzioby, nie to co

nasi, ale w końcu to i mniejsza stacja, i ludzi mniej tam żyje… Żyło. Tak

więc, zaczęli im znikać zwiadowcy. Poszedł jeden oddzia – i zniknął.

Najpierw myśleli, że coś ich zatrzymało, poza tym tunel tam zakręca,

zupełnie jak u na – po tych słowach Artem poczuł się nieswoj – ani z

posterunków, ani tym bardziej ze stacji nic nie widać, choćbyś nie wiem jak

świecił. Nie było ich i nie było, minęło pół godziny, godzina, dwie. Myślisz

sobie: gdzie tam się można zgubi – odchodzili tylko na kilometr, dalej

mieli zabronione, zresztą sami też nie byli głupi… W każdym razie nie

doczekali się i wysłali wzmocniony patrol.

Szukali i szukali, wo łali i

wołali – wszystko na próżno. Nikogo. Zwiadowcy przepadli. A co

najciekawsze, nikt nie widział co się z nimi stało. Gorzej, że nic nie było

słychać… Zupełnie nic. I żadnych śladów.

Artem zaczął już żałować, że poprosił Piotra Andriejewicza, żeby

opowiedział o Poleszajewskiej. Czy był lepiej poinformowany, czy dodawał

coś od siebie, dość że opisywał takie szczegóły, o jakich nie śniło się

straganiarzom, chociaż uwielbiają opowiadać bajki i są w tym mistrzami.

Od tych szczegółów mróz szedł po kościach i robiło się nieswojo nawet

przy ognisku, a każdy, nawet najbardziej niewinny szmer dochodzący z

tunelu rozbudzał wyobraźnię.

– No i masz. Nie było słychać strzałów, więc stwierdzili, że zwiadowcy

widocznie od nich odeszli – może byli z czegoś niezadowoleni i uciekli. No

i pal ich sześć. Chcą łatwego życia, chcą się szwendać z jakimiś mętami, z

tymi wszystkimi anarchistami, to niech się szwendają. Tak myśleć było

łatwiej. Spokojniej. A za tydzień zniknął jeszcze jeden oddział

zwiadowców. Akurat ta grupa w ogóle nie powinna była odchodzić dalej niż

pół kilometra od stacji. I znowu ta sama historia. Ani widu, ani słychu. Jak

przekład: Paweł Podmiotko

DMITRY GLUKHOVSKY: METRO 2033

kamień w wodę. Ci na stacji zaczęli się niepokoić. Jak w ciągu tygodnia

znikają dwa oddziały, to już coś jest nie w porządku. Z tym już trzeba coś

zrobić. Podjąć jakieś działania. No więc, ustawili na trzechsetnym metrze

blokadę. Naznosili worków z piaskiem, postawili karabin maszynowy,

reflektor – według wszelkich reguł fortyfikacji. Posłali gońca na Biegową –

ze stacjami Biegowa i Ulica 1905 Roku są w konfederacji. Wcześniej

należało też do niej Oktiabrskoje Pole, ale potem coś się tam stało, nikt nie

wie dokładnie co, jakaś awaria – stacja stała się niezdatna do życia i

wszyscy się stamtąd rozeszli. Tak, ale to nieważne… Posłali na Biegową

tego gońca, żeby ostrzegł, znaczy, że dzieje się coś niedobrego, i w razie

czego poprosił o pomoc. Ledwo pierwszy goniec przylazł na Biegową,

nawet dzień nie minął – tamci obmyślali jeszcze odpowiedź – przybiega

drugi, cały spocony, i mówi, że ich wzmocniony posterunek został wybity

do nogi nie oddawszy ani jednego strzału. Wszystkich wyrżnęli. Jakby we

śnie – i to jest właśnie straszne! Przecież oni nie mogli zasnąć przy takim

strachu, nie mówiąc o rozkazach i poleceniach. Wtedy na Biegowej

zrozumieli, że jeśli nic się nie zrobi, to niedługo też będą mieli taki cyrk.

Stworzyli grupę uderzeniową złożoną z weteranów – jakaś setka ludzi, broń

maszynowa, granatniki… Zajęło to oczywiście dobre półtora dnia, ale

wreszcie wysłali ich na ratunek. A kiedy oddział wszedł na Poleszajewską,

to nie było tam już żywej duszy, ani ciał – wszędzie tylko krew. Tak. I licho

wie kto to zrobił. Bo ja nie wierzę, że ludzie są w ogóle zdolni do czegoś

takiego.

– A co się stało z Biegową? – nie swoim głosem spytał Artem.

– Nic się nie stało. Zobaczyli co się dzieje i zawalili tunel prowadzący do

Poleszajewskiej. Słyszałem, że zasypało jakieś 40 metrów, bez ciężkiego

sprzętu tego nie odgrzebiesz, a i ze sprzętem, proszę ciebie, nie bardzo… I

skąd tu ten sprzęt wziąć? Już z 15 lat będzie jak wszystko zgniło, cały ten

sprzęt…

Piotr Andriejewicz umilkł i patrzył w ogień. Artem cicho odkaszlnął i

powiedział:

– Tak… Trzeba było oczywiście strzelać… Głupstwo zrobiłem.

Z południa, od strony stacji, dało się słyszeć wołanie:

– Hej tam, na czterysta pięćdziesiątym! Wszystko u was w porządku?

Piotr Andriejewicz złożył dłonie w tubę i krzyknął w odpowiedzi:

– Chodźcie bliżej! Jest sprawa!

Z tunelu, od stacji, świecąc latarkami, zbliżyły się do nich trzy postacie,

pewnie strażnicy z trzechsetnego metra. Kiedy podeszli do ogniska,

wyłączyli latarki i usiedli obok.

przekład: Paweł Podmiotko

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: