„Piotruś i powietrze” Ludwik Jerzy Kern
Był pewien chłopiec w różowym swetrze,
którego raz zapytano:
- Czym chciałbyś zostać, Piotrusiu ?
- Powietrzem !
- Dlaczego powietrzem ?
- Ano,
Dlatego tylko, proszę mamusi,
że ono nic robić nie musi.
Pobladła biedna mama z wrażenia,
- Ot, los, mieć syna lenia.
Wieczorem poszedł Piotruś do łóżka,
mamusia światło zgasiła
i zasnął Piotruś, z Dobra Wróżka
w powietrze go zamieniła.
I nagle patrzcie, co to się dzieje ?
Piotruś po świecie wieje.
W miastach uderza o domów mury,
w górze na niebie rozpędza chmury
Na morzu białe spostrzega żagle,
więc mocno dmucha w te żagle nagle.
Na szosach siwe podnosi kurze,
organizuje trzy groźne burze,
porusza liście na wszystkich drzewach,
we wszystkich ptasich gardziołkach śpiewa.
Jest jednocześnie we wszystkich stronach,
w samochodowych siedzi oponach,
wierci się, kręci, tańczy jak fryga,
aeroplany na sobie dźwiga.
I – to już największa heca –
dmucha jak wariat we wszystkich piecach …
Rano, gdy zbudził się, przetarł oczy
i rzekł:
- Zmęczyłem się bardzo w nocy.
Nie przypuszczałem, proszę mamusi,
że tak powietrze pracować musi …
- Kim chciał zostać Piotruś?
- Dlaczego chciał zostać powietrzem?
- W co Dobra Wróżka zamieniła Piotrusia?
- Co mu się przyśniło?
- Czy Piotruś zmienił zdanie kiedy obudził się rano?
Maria Lorek
Pobawić się z powietrzem
Gdybym miał namalować
Powietrze,
Namalowałbym wiatr.
I cóż jeszcze?
Może piórko
Albo dmuchawce?
Może obłok,
Spadochron? Latawce?
Może jednak samolocik zrobię
I pobawię się z powietrzem
Na dworze.
Dordudes