Wróżbiarstwo, czyli poznawanie przyszłości

    Praktyka wróżbiarstwa opiera się na przeświadczeniu, że:
1) przyszłość ludzka jest już z góry dokładnie określona i zaplanowana,
2) istnieją takie techniki wiedzy tajemnej (techniki okultystyczne), dzięki którym można poznać przyszłość i zapanować nad nią.

Przykładem najbardziej rozpowszechnionych technik wróżbiarskich są:           
– kartomancja, czyli wróżenie przyszłości z kart,
– astrologia, czyli przepowiadanie przyszłych zdarzeń na podstawie układu gwiazd,
– chiromancja, czyli wróżenie z linii dłoni,
– spirytyzm, czyli wywoływanie duchów zmarłych w celu uzyskania informacji.

    Uciekanie się do którejkolwiek z praktyk wróżbiarskich jest jawnym wykroczeniem przeciwko pierwszemu przykazaniu. Dlaczego?
Otóż praktyka wróżenia zakłada, że życie ludzkie nie podlega Bożej Opatrzności, lecz bezosobowym i tajemniczym siłom (na ogół wrogim lub co najmniej nieprzychylnym człowiekowi). Korzystanie z wróżbiarstwa prowadzi do osłabienia, a w końcu i zerwania więzi osobowej z Bogiem, opierającej się na posłuszeństwie, ufności i zawierzeniu. Osoba zniewolona pragnieniem poznawania przyszłości i oddająca się praktykom wróżbiarstwa czyni siebie niezdolną do modlitwy i do życia sakramentalnego, a tym samym stopniowo ulega wpływom sił pochodzenia demonicznego.
Wróżbiarstwo jest odrzuceniem prawdziwego i jedynego Boga – czyli łamaniem pierwszego przykazania Dekalogu. Pismo św. surowo przestrzega przed tym grzechem: „Nie będziecie się zwracać do wywołujących duchy ani do wróżbitów. Nie będziecie zasięgać ich rady (...). Ja jestem Pan, Bóg wasz!” (Kpł 19, 31); „(…) przeciwko każdemu, kto się zwróci do wywołujących duchy albo do wróżbitów, aby uprawiać z nimi nierząd, zwrócę oblicze i wyłączę go spośród jego ludu. (...) bo Ja jestem święty. Ja, Pan, Bóg wasz!” (Kpł 20, 6-7); „Czary, w jakiejkolwiek formie by się przedstawiały, należą do czynów, które wyłączają z dziedzictwa Królestwa Bożego” (Ga 5, 20).l (czy to na pewno właśc. siglum?)

    Wróżbiarstwo jest radykalnym oszustwem, sprzeniewierzającym się podstawowej prawdzie teologicznej, że przyszłość zna jedynie Bóg. Rzekome wykradanie Bogu tej tajemnicy jest całkowitą iluzją. Nawet szatan (założywszy, że działa on przy pomocy swego narzędzia, jakim może być wróżbita – medium) nie zna przyszłości, ponieważ ona dopiero się tworzy poprzez dobrowolną współpracę człowieka z Bogiem. Szatan, doskonale wnioskując na podstawie ukrytych dla ludzi mechanizmów natury, może jedynie ułożyć możliwy scenariusz wydarzeń z przyszłości, który jednak wcale nie musi się spełnić.

    Fakt, że jedynie Bóg zna przyszłość, w niczym nie ogranicza ludzkiej zdolności kształtowania własnego życia (przede wszystkim w tym, co najważniejsze, a mianowicie w kwestii własnego zbawienia). Proroctwa pochodzące od Boga (czyli komunikowana przez Boga człowiekowi wiedza o przyszłości) tym różnią się od wróżby, że nigdy nie przesądzają z góry o przyszłości, lecz uprzedzają przed tragicznymi konsekwencjami grzechów i odmowy nawrócenia. Proroctwo jest więc warunkowe (jego wypełnienie się zależy od postawy samego człowieka), natomiast przepowiednie wróżbitów dotyczą wydarzeń rzekomo nieodwołalnych i niezależnych od wolnego działania ludzkiego.

    Wróżbiarstwo radykalnie przekreśla drogę chrześcijańskiego rozwoju i świętości. Propagując determinizm (przyszłość została z góry zaplanowana) i fatalizm (nie ma możliwości uwolnienia się od wyznaczonego biegu wydarzeń), unieważnia konsekwencje wyboru dobra lub zła. Objawiona nauka o rzeczach ostatecznych (niebo, piekło, czyściec) zostaje tutaj całkowicie odrzucona.
Oprócz zaburzeń duchowych (z opętaniem włącznie) uleganie przepowiedniom wróżbitów prowadzi do lęku, uczucia bezradności, osaczenia i rozpaczy, a w dalszej kolejności do ciężkich chorób psychicznych.

    Objawienie Boże, wypowiadające się poprzez Biblię i Magisterium Kościoła, dla dobra samego człowieka surowo zakazuje uciekania się do którejkolwiek z form wróżbiarstwa. Gdy chrześcijanin korzysta z horoskopów lub z usług wróżbitów, jasnowidzących, magów itp. – wchodzi w konflikt z pierwszym i najważniejszym przykazaniem Dekalogu. Tym samym wystawia się na niebezpieczeństwo działania mniej lub bardziej ukrytych sił złego ducha, którego celem jest zerwanie więzi człowieka z Bogiem i doprowadzenie do duchowej śmierci.
Codziennym lekarstwem na pokusę poznawania przyszłości jest modlitwa i życie sakramentalne, prowadzące do coraz głębszego zawierzenia Bożej Opatrzności.