Lp.

CZYNNOŚCI INSTRUKTORA

CZYNNOŚCI

szkolonych

Czas

1.

2.

3.

BACZNOŚĆ - uczył was będę praktycznego sposobu wykorzystania warunków terenowych i środków podręcznych do maskowania wojsk - SPOCZNIJ

Ma to na celu nauczenie Was ukrywania siebie i sprzętu tak, aby nie zostać zauważonym przez przeciwnika.

Objaśniam

Wykorzystanie pokrycia terenu. Do pokrycia terenu zalicza się między innymi: lasy, zagajniki, sady, parki, zarośla, miejscowości, zabudowania. Lasy stanowią jedną z lepszych masek naturalnych. Podczas słonecznej pogody w lasach tworzą się cienie, utrudniające rozpoznanie rozmieszczonych tam wojsk i obiektów. O właściwościach maskowniczych lasu decydują: piętrowość i gęstość lasu, zwartość koron, gatunek drzew i ich wysokość.

              Zwartość koron tworzy doskonałe właściwości maskownicze przed obserwacją powietrzną i fotografowaniem. Jednak, ze względu na duże zagrożenie pożarowe przebywanie (postój, odpoczynek) w terenie lesistym jest bardzo ryzykowne. Wykorzystać można również drzewa rosnące wzdłuż  większości dróg ale pamiętać należy, że obiekty te będą podlegały szczególnej uwadze sił i środków rozpoznawczych przeciwnika.

              Wykorzystanie warunków maskujących terenów zabudowanych w dobie szybkiego ich rozwoju ma coraz większe znaczenie na ówczesnym polu walki.

Sady i parki w miejscowościach tworzą w odróżnieniu od lasów i zagajników uporządkowaną strukturę o znacznej przejrzystości. Fakt ten wymaga stosowania masek sztucznych, które w połączeniu z różnorodnym oświetleniem, tłem otaczającego terenu oraz roślinnością i zabudowaniami tworzą zróżnicowane tło kontrastowe, sprzyjające maskowaniu.

Podczas słonecznej pogody, cienie padające od zabudowań, ogrodzeń i innych przedmiotów jeszcze bardziej zwiększają kontrast tła, a tym samym poprawiają warunki maskowania. Żołnierze i sprzęt bojowy mogą być ukryci w samych zabudowaniach, odpowiednio do tego przystosowanych ruinach, za betonowymi płotami itp.

Wykorzystanie rzeźby terenu. Do rzeźby terenu zalicza się: wzgórza, nasypy, wąwozy,, jary oraz inne nierówności i zagłębienia terenowe. Przy prowadzeniu rozpoznania przez przeciwnika, na przeciwstokach wzniesień, w wąwozach, w jarach, za nasypami tworzą się pola martwe (brak oddziaływania ogniem) i zakryte (niewidoczne dla przeciwnika). Tam właśnie należy rozmieszczać pododdziały, sprzęt i urządzenia własne.

Wykorzystanie kontrastów tła terenu. W zależności od rodzaju rzeźby, pokrycia i tła terenu z pewnej odległości widoczne są tylko większe lub mniejsze plamy, odróżniające się od siebie jasnością kolorów, wymiarami i kształtem. Teren jednorodny, pozbawiony przedmiotów terenowych, w znacznym stopniu utrudnia ukrycie wojsk i sprzętu. Pojawienie się w takim terenie nowych plam (kształtów) geometrycznych o prostych, kanciastych zarysach, przyciąga uwagę przeciwnika.

Aby zapobiec wykryciu środków przez przeciwnika należy je „wpisać w teren”. Osiąga się to poprzez rozmieszczenie ich stanowisk w  miejscu gdzie nie wyróżniają się od otaczającego terenu oraz nadaniu im cech otaczających przedmiotów naturalnych.

Wykorzystanie warunków nocnych i atmosferycznych. Noc, mgła, opady i inne niesprzyjające warunki atmosferyczne obniżają możliwości rozpoznania przez obserwację i fotografowanie. Szczególnie sprzyjające warunki maskowania stwarza mgła, która umożliwia maskowanie działań zarówno przed rozpoznaniem w zakresie promieni widzialnych jak i w paśmie promieni podczerwonych. Gęsty i ciągły deszcz czy śnieg maskuje działania również przed prowadzeniem rozpoznania radiolokacyjnego. Falujące powietrze w upalne dni powoduje drżenie obrazu widzianego przez środki rozpoznania optycznego co znacznie utrudnia obserwację i posługiwanie się celownikami optycznymi. Noc, szczególnie przy dużym zachmurzeniu doskonale maskuje manewr sił i środków przed rozpoznaniem wzrokowym. Należy jednak pamiętać, że na współczesnym polu walki nasycenie środków elektronooptycznych jest tak duże, że ciemności nie stanowią większego utrudnienia w prowadzeniu skutecznej obserwacji. Dlatego też, każdy żołnierz powinien mieć świadomość, że trudności jakie on ma w obserwacji otoczenia nie dają mu żadnych gwarancji, że nie jest obserwowany w celowniku. Rolą dowódcy jest wpoić żołnierzom nawyk skrytego działania również w nocy i wyeliminować zbytnią pewność i swobodę podczas działań nocnych.

Kosztem pogorszenia warunków obserwacji polepszają się warunki słyszalności w nocy – co warto brać pod uwagę przy wykonywaniu prac fortyfikacyjnych, wykonywaniu manewrów sprzętem itp.

Cechy demaskujące:

-          Kolor powierzchni obiektów;

-          Wymiary i kształt obiektów;

-          Cienie padające od obiektów i cienie własne;

-          Odblask od szkieł i metalowych części;

-          Ślady działania wojsk: koleiny, wydeptane place, ścieżki, wybuch, dymy, głosy, sygnały radiowe;

-          Zdolność obiektów do odbijania fal elektromagnetycznych promieni podczerwonych itp.

-          Szablonowe rozmieszczenie obiektów, sprzętu tech...

Aby w minimalny sposób demaskować się należy:

-          Wykorzystać las;

-          Wykorzystać rzeźbę terenu;

-          Poruszać się ostrożnie z zaroślach;

-          Unikać miejsc i powierzchni oświetlonych;

-          Broń i oporządzenie zabezpieczyć aby nie robiły hałasu.

Maskowanie jest skuteczne, gdy cechuje się:

-          Prawdopodobieństwem i wiarygodnością przedsięwzięć;

-          Upodobnieniem do otaczającej rzeczywistości;

-          Brakiem szablonu;

-          Możliwością stworzenia sztucznego tła;

-          Szerokim wykorzystaniem rzeźby terenu;

-          Możliwością pozorowania, ukrywania i mylenia;

-          Możliwością zakłócania możliwie wszystkich kanałów rozpoznania;

-          Aktywnością przedsięwzięć maskujących.

Maskowanie bezpośrednie dzielimy na:

Naturalne ( bez naruszania struktury środowiska naturalnego)

-          Wykorzystanie naturalnych właściwości maskujących terenu;

-          Wykorzystanie rzeźby terenu;

-          Wykorzystanie kontrastów, tła terenu;

-          Wykorzystanie pory doby, roku i warunków atmosferycznych.

Techniczne:

-          Stosowanie sztucznych masek;

-          Malowanie maskujące;

-          Maskowanie dymami, roślinnością;

-          Maskowanie świetlne, dźwiękowe, przeciwtermalne.

Przystępuje do praktycznego wykorzystania wskazówek, a następnie nakazuję wykonanie maskowania szkolonym.

Część końcowa

Oceniam zamaskowanie, zwracam uwagę na najczęściej popełniane błędy

Po skończeniu omawiam przebieg zajęć, wskazuję najlepiej i ćwiczących. 

Stoją na zbiórce i słuchają.

Słuchają i patrzą.

...