Kłamstwa i tajemnice - Palmer Diana.pdf - 2 Palmer Diana - barjad7

DIANA PALMER

KŁAMSTWA I TAJEMNICE

Pamięci Gene'a Bartona - naszego sąsiada i przyjaciela

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Stary dom Jacoba był w opłakanym stanie. Ostatni właściciel doprowadził go do

ruiny i teraz w gabinecie Garona woda ciekła z sufitu prosto na jego komputer.

Garon, ubrany w elegancki szary garnitur, obrzucił pokój gniewnym wzrokiem,

stojąc w drzwiach. Właśnie przyjechał do Jacobsville z Waszyngtonu, gdzie w Quantico

brał udział w zajęciach z prowadzenia śledztwa w sprawach zabójstw. To była jego nowa

specjalizacja w zakresie ochrony porządku publicznego. Garon Grier był pracownikiem

FBI. Jego biuro znajdowało się w San Antonio, ale niedawno wyprowadził się z

wynajmowanego tam mieszkania na wielkie ranczo w Jacobsville. Jego brat Cash był tu

szefem policji, jednak obaj przez długi czas nie utrzymywali ze sobą stosunków. Cash

wyrzekł się rodziny, gdy zaledwie kilka dni po tym, jak jego ukochana matka zmarła na

raka, ojciec powtórnie się ożenił. Jednak w końcu udało się załagodzić ten rodzinny

spór. Cash był od niedawna szczęśliwym małżonkiem Tippy Moore, popularnej modelki

i aktorki filmowej, znanej jako „Świetlik Georgii”, i właśnie urodziła im się córeczka.

Cash uważał swoje dziecko za ósmy cud świata, lecz Garonowi przypominało

bardziej czerwoną suszoną śliwkę, wymachującą piąstkami. Jednakże z każdym dniem

dziewczynka rzeczywiście ładniała. Garon uwielbiał dzieci - choć trudno byłoby się tego

domyślić z jego ostrego, niemal opryskliwego sposobu bycia. Rzadko się uśmiechał i

zazwyczaj zachowywał się oschle i rzeczowo. Nawet wobec kobiet - a raczej: zwłaszcza

wobec nich. Choroba nowotworowa zabrała jego jedyną prawdziwą miłość i ten

straszliwy cios sprawił, że obecnie w wieku trzydziestu sześciu lat Garon pogodził się z

tym, że spędzi resztę życia samotnie. Ta decyzja przyszła mu bez trudu, gdyż uważał, że

nie miałby kobiecie nic do zaoferowania. Poświęcił się bez reszty swojej pracy.

Wprawdzie niekiedy nachodziły go marzenia o synku, lecz nie zamierzał ryzykować dla

tego celu kolejnego związku.

Panna Jane Turner, gospodyni, którą zatrudniał, weszła za nim do gabinetu z

wyrazem rezygnacji na szczupłej twarzy.

- Robotników budowlanych uda się wynająć dopiero w przyszłym tygodniu, panie

Garon - powiedziała z przeciągłym teksaskim akcentem. - Uważam, że na razie najlepiej

będzie podstawić wiadro, chyba że chce pan wdrapać się na dach z młotkiem i

gwoździami.

Grier spojrzał na nią z wyższością.

- Nie zwykłem łazić po dachach - rzekł stanowczym tonem. Panna Turner

otaksowała wzrokiem jego elegancki garnitur.

- Wcale mnie to nie dziwi - mruknęła, po czym odwróciła się i wyszła.

Popatrzył za nią zaskoczony. Najwidoczniej uważała, że dorastając na rozległym

ranczu w zachodnim Teksasie, nosił wyłącznie garnitury. Był doskonałym jeźdźcem i

jako nastolatek zdobywał nagrody w zawodach rodeo. Obecnie lepiej znał się na

rewolwerach i śledztwach niż na ujeżdżaniu koni, lecz nadal potrafił poprowadzić

ranczo. W istocie trzymał tam czarne krowy rasy Angus, które zamierzał przekazać ojcu

i braciom w zamian za pieniądze zarobione na wystawach bydła. Przemyśliwał o

założeniu własnej hodowli rasowego bydła tutaj, w Jacobsville, ale na przeszkodzie stała

kwestia znalezienia wykwalifikowanych kowbojów.

Ludzie w małych miejscowościach odnoszą się nieufnie do obcych przybyszów. W

Jacobsville mieszkało niespełna dwa tysiące osób, lecz Garonowi za każdym razem, gdy

spacerował po miasteczku, wydawało się, że prawie wszyscy obserwują go zza firanek.

Przyglądano mu się bacznie, oceniano go i chwilowo trzymano na dystans.

Mieszkańcy Jacobsville rzadko przyjmują obcych do rodziny - gdyż za to właśnie się

uważają: za rodzinę złożoną z dwóch tysięcy członków.

Spojrzał na zegarek. Był już spóźniony na spotkanie ze swym oddziałem agentów w

biurze FBI w San Antonio. Tej nocy start z lotniska w Waszyngtonie opóźnił się

nieoczekiwanie z powodu kłopotów z zapewnieniem bezpieczeństwa i samolot

wylądował w San Antonio dopiero wczesnym rankiem. Garon musiał przyjechać

samochodem do Jacobsville i prawie nie zmrużył oka. Wyszedł teraz na szeroką

werandę, która miała szarą betonową podłogę, białą wiszącą ławeczkę i równie białe

wiklinowe fotele, przykryte poduszkami. Fotele stały tu od niedawna. Był koniec lutego i

jego gospodyni uznała, że przyda się miejsce, gdzie mógłby podejmować gości. Kiedy jej

powiedział, że nie oczekuje żadnych odwiedzin, prychnęła lekceważąco i mimo wszystko

zamówiła te meble. Zawsze dyrygowała wszystkimi wokoło. Prawdopodobnie nad nim

również wkrótce zyska władzę, jednak zapowiedział jej obrazowo, co ją spotka, jeśli

ośmieli się rozpuścić jakiekolwiek plotki o jego prywatnym życiu. W odpowiedzi jedynie

się uśmiechnęła. Nie znosił tego jej przeklętego uśmieszku. Gdyby tylko mógł znaleźć na

jej miejsce jakąś inną starą pannę, która potrafiłaby równie znakomicie gotować...

Popatrzył na zdezelowany czarny samochód niewiadomego rocznika, który kaszląc

dymem spalin, toczył się powoli drogą. Jechała nim jego najbliższa sąsiadka. Jej

drewniany, pomalowany na biało domek z zielonymi wykończeniami był ledwie

widoczny przez gąszcz drzew hikorowych i jadłoszynów, oddzielających jego rozległą

posiadłość od jej niewielkiej działki. Nazywała się Grace Carver i opiekowała się swoją

starą babcią, poważnie chorą na serce. Wnuczka nie była zbyt efektowna. Splatała włosy

blond w długi warkocz i chodziła najczęściej w luźnych dżinsach i bluzie od dresu.

Wobec Garona zachowywała się nieśmiało. W istocie wyglądało na to, że się go wręcz

boi. Dziwiło go to, ale uznał, że widocznie opinia o nim już rozeszła się po okolicy.

Poznał tę dziewczynę, kiedy jej stary owczarek niemiecki uciekł ze swego

ogrodzonego wybiegu i wkroczył na teren jego posiadłości. Wkrótce panna Carver

zjawiła się, szukając psa, i zarzuciła Garona gorącymi przeprosinami. Miała

bladozielone oczy i owalną twarz. Nie odznaczała się szczególną urodą, z wyjątkiem

ładnych ust i gładkiej cery. Nie podeszła na tyle blisko, by podać mu rękę, i po

przeprosinach oraz przedstawieniu się odeszła pośpiesznie, niemal wlokąc za sobą

psiego winowajcę. Odtąd już się nie pokazała. Mniej więcej tydzień później panna Jane

oznajmiła mu, że wiekowy owczarek zdechł. Zresztą stara pani Collier, babka Grace, nie

lubiła psów. Garon napomknął, że wnuczka była w jego obecności trochę

zdenerwowana, na co panna Turner odparła, że Grace zachowuje si ę wobec mężczyzn

„dziwacznie”. Bóg j e den wie, co miała na myśli.

Powiedziała mu też, że Grace rzadko wychodzi z domu. Nie podała więcej

szczegółów, a Garon nie pytał, gdyż osoba panny Carver go nie ciekawiła. Lubił od czasu

do czasu spędzić noc z kobietą, najchętniej nowoczesną i wykształconą. Jednak panna

Carver należała do gatunku, który nigdy nie wzbudzał jego zainteresowania.

Raz jeszcze zerknął na zegarek, zamknął frontowe drzwi i wsiadł do swego czarnego

bucara. Miał prawo korzystać z urzędowego pojazdu, chociaż w jego garażu stały nowy

czarny jaguar oraz wielki ford expedition. Jednakże trzymał swoje rzeczy i sprzęt w

bucarze i jeździł nim do biura. Dojazdy do pracy stanowiły pewną uciążliwość, lecz

zabierały mu najwyżej dwadzieścia minut w każdą stronę. Poza tym znużyło go już życie

w wynajętym mieszkaniu. Wprawdzie panna Turner bywała czasem opryskliwa, ale

świetnie gotowała i prowadziła dom tak sprawnie, że nie musiał się o nic kłopotać.

Uważał się więc za szczęściarza.

Ruszył podjazdem, rzucając w przelocie zaciekawione spojrzenie na krztuszący się

silnik samochodu Grace. Po krótkim namyśle doszedł do wniosku, że dziewczyna nie

ma pojęcia, że jej auto jest uszkodzone. Widywał ją niekiedy, jak nawoziła i przycinała

kilka krzaków róż. To jedno ich łączyło. Garon kochał róże i w trakcie swego krótkiego

małżeństwa wyhodował kilka rzadkich odmian. Było to jego ulubione hobby; będzie się

mógł znowu mu poświęcić na tym wielkim ranczu. Naturalnie teraz był luty, a niewiele

Kłamstwa i tajemnice - Palmer Diana.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: