Klub włóczykijów.pdf

EDMUND NIZIURSKI.

KLUB WŁÓCZYKIJÓW,

CZYLI TRZYNAŚCIE PRZYGÓD STRYJA DIONIZEGO.

PRZYGODA 1.

Kornel chce spać, czyli dziwne spotkanie w Łazienkach.

„...A potem lodowiec wycofał się, zostawiając po sobie moreny, jeziora i kamienie..."

- Kornel ziewnął szeroko, odsunął podręcznik i otarł sobie pot z czoła.

- Do licha z morenami, kiedy pić się chce! - jęknął i sięgnął po syfon wody sodowej.

Niestety, syfon był pusty. Kornel zaklął pod nosem i lawirując między kwiatami

doniczkowymi, którymi gęsto zastawione było mieszkanie, powlókł się do kuchni.

Odkręcił kran. W rurze rozległ się gniewny bulgot, charkot i syczenie, kran krztusił

się i dławił. Czyżby był zatkany? Zdenerwowany Kornel wepchnął do niego palec.

Oburzony kran kichnął i strzyknął chłopcu prosto w oczy cuchnącą chlorem cieczą.

Kornel odskoczył oślepiony. Ale gdy po chwili zbliżył się ze szklanką, kran znów

zakrztusił się i wysączył jak z łaski kilka kropel rdzawego płynu.

- Co za piekielne lato! Nawet Wisła wysycha! - Kornel oblizał spieczone wargi i ze

złością odstawił szklankę.

W przedpokoju zabrzęczał telefon. Kornel zakręcił kran i poczłapał do aparatu.

- Słucham. Kto mówi?

Ze słuchawki wydobyły się nieartykułowane dźwięki przypominające piski torturowanej

myszy. Kornel rzucił słuchawkę. „W tym upale nawet telefony wysiadają" - westchnął.

Już drugi raz w ciągu godziny ktoś dzwoni i nie można zrozumieć kto.

Z ponurą miną wrócił do podręcznika.

„Kiedy lodowiec wycofał się..."

„Wielka szkoda - pomyślał - przydałby się kawałek lodowca. Nie byłoby takiego upału

i w ogóle całego ambarasu z nauką. Jeśli chodzi o Kornela, nie miałby nic przeciwko

życiu w tamtej odległej epoce. Polowałoby się na białe niedźwiedzie, foki i lisy

polarne, ślizgałoby się po lodowcu... Taaak! Dobrze byłoby mieć w lipcu chociaż

kawałek lodowca za oknem. - Kornel zamyślił się. - To wielka, niepowetowana szkoda,

że lodowiec cofnął się. Pożałowania godne posunięcie natury. Nieszczęście. Klęska!

Lodowiec powinien przetrwać. Zostawił po sobie wprawdzie te wspaniałe jeziora na

północy Polski, ale... -Kornel zreflektował się - nie, w jego sytuacji lepiej nie

myśleć o jeziorach.

Nie pojedzie w tym roku nad jeziora, nie będzie miał żadnych przygód. Wszystko

przepadło! Taki los! A dziś nie wyrwie się nawet na basen, ani do lasku Bielańskiego,

ani do Łazienek. Zielona Niedojrzała, z zemsty za wczorajsze bzdurne odpowiedzi,

zadała Kornelowi powtórkę. Od samego początku! No i trzeba wkuwać".

Z tych żałosnych rozmyślań wyrwał go dźwięk dzwonka u drzwi. „Czyżby ciotka Pelagia

już wróciła? Niemożliwe. Wróci dopiero za pół godziny. Może Zielona Niedojrzała już

przyszła go dręczyć? - spojrzał na zegarek. - Nie, dopiero druga godzina, a Zielona

Niedojrzała zawsze jest punktualna i zjawia się dokładnie o godzinie piątej. Więc

może listonosz z listem od ojca albo od mamy?"

Podniecony Kornel podbiegł do drzwi, otworzył... i cofnął się odruchowo. W drzwiach

ukazał się wielki krzak o bujnym listowiu, jakaś egzotyczna roślina w potężnej donicy.

Pod nią widać było zielone nogawki spodni.

Co to ma znaczyć, u licha? Ale nim Kornel zdołał coś wykrztusić, zza rośliny dobiegły

go uprzejme słowa:

- Szanowna pani, przepraszam, że się ośmielam, po tym co się stało... Proszę mi

wierzyć, że sam byłem wstrząśnięty... Przez trzy tygodnie myślałem, jak mógłbym to

naprawić... I oto trafił mi się rzadki okaz afrykańskiej lipki pokojowej. Sparmania

africana. Byłbym bardzo szczęśliwy, gdyby pani zechciała ją przyjąć...

- Do kogo ta mowa! - wykrzyknął Kornel.

Afrykańska lipka zaszeleściła niespokojnie listowiem, po czym między jej gęstymi

pędami pojawiła się niezmiernie zdziwiona twarz. Ptasia, wychudła, pryszczata i

raczej znajoma.

- To ty, Pirydion!? - wytrzeszczył oczy Kornel. - Co to za kawały?

- Cicho - syknął gość - przyniosłem kwiatek dla twojej ciotki.

Kornel chrząknął z rozterką. Wprawdzie ucieszył się odwiedzinami kolegi, ale

jednocześnie czuł do niego żal. Łobuz przez trzy tygodnie nie raczył się pokazać ani

zadzwonić, zostawiając Kornela samego jak palec w tych piekielnych opałach!

Nie zainteresował się nawet, czy Kornel jeszcze żyje, czy nie wyzionął ducha

storturowany nauką! I to ma być najlepszy przyjaciel.

Kornel skrzywił się z goryczą i postanowił wcale nie okazywać radości z odwiedzin

Pirydiona, a przeciwnie, objawić lodowaty chłód. Pirydion nie zasługiwał na lepsze

traktowanie.

Wycedził więc zimno:

- Ciotki nie ma. Pojechała do lecznicy kwiatów z palmą.

- Z tą, którą skubnąłem?

- Z tą samą, mój Pirydionie. Od czasu twojego skubnięcia, palma zaczęła usychać.

- Przykro mi, ale słowo daję, sam nie wiedziałem, co robię. Ostatnio stałem się nerwowy

i muszę skubać... Rozumiesz?

Kornel uśmiechnął się szyderczo.

- Rozumiem. Doigrałeś się wreszcie!

- O czym ty mówisz?

- O tych waszych akcjach w drużynie Teodora, którymi tak się pyszniłeś, i o tej

współpracy z kapitanem Jaszczołtem, z powodu której tak zadzierałeś nosa. Zachciało

ci się bawić w wielkiego detektywa, no to masz za swoje! Takie rzeczy zjadają nerwy,

Wy tam się wykończycie wszyscy!

- Głupi jesteś. Wykończyło mnie zupełnie co innego. Od miesiąca nie biorę udziału

w żadnej akcji. Teodor dał mi urlop okolicznościowy, żebym przygotował się do

egzaminów.

- Więc co cię tak wykończyło?

- No, właśnie ten egzamin do liceum - westchnął Pirydion. - Mówię ci, wolałbym mieć

do czynienia z dziesięcioma opryszkami w rodzaju Alberta Flasza niż zdawać jeden

egzamin z matmy. Byłem wypompowany, bracie.

- I dlatego nie pokazywałeś się przez trzy tygodnie?... Pirydion chrząknął

zakłopotany:

- No... niezupełnie dlatego...

- Bałeś się ciotki Pelagii? - przymrużył oczy Kornel.

- No, wiesz... po tej hecy z palmą wolałem się nie pokazywać... nie wiedziałem, jak

ugłaskać twoją ciotkę.

- I teraz nagle przyszedł ci pomysł do głowy.

- Właśnie.

- Kręcisz, stary... Mogłeś się nie pokazywać, ale gdybyś był równy chłop, to

zadzwoniłbyś przynajmniej i zapytał, co robię.

- Byłem zajęty... Kosmicznie zajęty.

- Łażeniem na basen Legii?

- Biedny Kornelu, co ty wiesz o życiu! Pracowałem zarobkowo. -Ty?! No, nie rozśmieszaj

mnie.

- Jak pragnę orbitować! Byłem niańką.

- Niańką?!

- Tak jest, niańką trojga rozkosznych krasnali: postrzelonego Arturka, piekielnego

Robusia i rozwydrzonej Buby. To dzieci naszych sąsiadów z willi naprzeciwko,

doktorostwa Strupowiczów. Oboje pracują w klinice i są zajęci przez cały dzień.

Dotychczas mieli babcię i gosposię, ale babcia dostała szału... czy też zawału, nie

wiem dokładnie, w każdym razie przestała funkcjonować. A gosposia uciekła. Zgodziłem

się je zastąpić przez dwa tygodnie. Dostałem za to patyk.

- Patyk?!

- To znaczy tysiąc złotych. Ale to mi stargało nerwy do ostateczności. Skubię teraz

dwa razy więcej. W dodatku dostałem tiku!

-Tiku?

- Ruszam uszami, czyli strzygę.

Kornel spojrzał z niedowierzaniem na wielkie uszy Pirydiona.

- Nie widzę...

- Doktor Strupowicz badał mnie i orzekł, że jestem uczulony na wysokie tony, zwłaszcza

na ultradźwięki. Piśnij cienko i przeraźliwie, to zobaczysz.

Kornel pisnął i rzeczywiście spostrzegł, że Pirydion poruszył trzy razy uszami,

zupełnie jak koń, albo królik.

- Coś takiego! Jak ty to robisz? - zapytał ze zdumieniem.

- Nie wiem, to odruchowe. Odruch warunkowy, bracie. Te krasnale tak mnie urządziły.

- No to po jakie licho zgodziłeś się na taką pracę?...

- Musiałem. Moi starzy nigdy nie byli nadziani, a w tym roku specjalnie ich

przycisnęło. Z wakacji nici. Po prostu nie finansują i koniec. Niewydolność kieszeni.

A ja sobie zaplanowałem specjalne wakacje...

- Jak to, nie jedziesz z Teodorem na obóz? Zawsze jeździłeś.

- W tym roku krewa! Teodora zabrali na kurs instruktorski. A bez Teodora to nie ma

zabawy. Już wolę sam odpocząć gdzieś solidnie. Doktor Strupowicz powiedział, że jak

się zaraz nie wyrelaksuję, to mi ten tik i skubanie zostaną na całe życie... Ja właśnie

w związku z tym do ciebie...

- Aha! - Kornel ochłódł ponownie - więc przyszedłeś tylko dlatego, że masz interes...

- Prawdę mówiąc - tak... Muszę z tobą pomówić. Pozwolisz, że wejdę... -Pirydion chciał

się wpakować z donicą do mieszkania.

- O, nie... - Kornel zlodowaciał już zupełnie i zagrodził mu drogę - ciotka zakazała

cię wpuszczać. Ty, Maciek, jesteś u nas spalony.

- E, nie bądź taki cerber, interes jest w dechę! Mam dla ciebie korzystną propozycję...

- O co chodzi?

- Może najpierw wniosę tę donicę.

- Wykluczone. Przyrzekłem ciotce, że cię więcej nie wpuszczę. Ty jesteś skubacz.

Porozmawiajmy tutaj...

- Kiedy ręce mi mdleją od tej donicy.

- No to ją postaw - wzruszył ramionami Kornel. Pirydion pokręcił głową.

- Nie mogę, bo się rozleci.

- Dlaczego miałaby się rozlecieć?

- Bo jest cała popękana. Miałem zderzenie na ulicy. Czołowe.

- Z tramwajem? - zadrwił Kornel.

- Nie, ze słoniem! - zgrzytnął zębami Pirydion.

- Ze słoniem?!

- Szedł taki słoń ulicą, czytał gazetę i nic nie widział poza tą gazetą, a ja szedłem

z tą diabelską lipką i nic nie widziałem poza jej liśćmi, no i nastąpiło zderzenie.

- I wtedy upuściłeś donicę?

- Nie upuściłem. Ja mam żelazny chwyt, bracie!

- Więc dlaczego pękła?

- Bo ten słoń miał bardzo twardy brzuch.

- Chcesz powiedzieć, że ty go tą donicą...

- Niestety...

- To straszne. I... i co mu się stało?

- Jemu nic, ale donica pękła... Zobacz!

- Ech, co ty opowiadasz, przecież się trzyma...

- Trzyma się, bo ją ściskam, ale jak ją postawię, to się zaraz rozleci. No, jak długo

jeszcze będziesz marudził! Już nie mam siły, słowo daję!

- Chcesz, żeby się rozleciała w mieszkaniu?

- Wstawimy ją do kubła - zasapał Pirydion - nie, chyba się nie zmieści... no więc

do wanny i zwiążemy sznurkiem. Tylko szybko, bo jeszcze chwila i nie wytrzymam...

Zobaczysz... Upuszczę donicę i będzie straszny skandal! Cały dom zadrży i wszyscy

lokatorzy się zlecą... A ty będziesz zbierał na czworakach skorupy!

Kornel zawahał się.

- A może wolisz ją sam potrzymać? Proszę bardzo - zaproponował Pirydion.

Kornel zmierzył donicę nieufnym spojrzeniem.

- Nie... wolę, nie...

- No to odsuń się, draniu, i pozwól mi wejść...

- Mówię ci, że ciotka...

- Przecież ciotki nie ma...

- Ale są rośliny doniczkowe. Znów zaczniesz skubać i ciotka dostanie spazmów. Wiesz,

jaka z niej maniaczka na punkcie kwiatów.

- Nie będę skubał. Jak mamę kocham. Przyniosłem pestki do skubania - sapał Pirydion.

— Zobacz, mam je w kieszeniach, dwie torby.

Istotnie z obu kieszeni w spodniach Pirydiona sterczały jakieś torby. Kornel zbadał

ich zawartość. Były tam naprawdę pestki.

- No więc?... - jęknął Pirydion.

- Czekaj, muszę się zastanowić - Kornel wziął kilka pestek i zaczął je łuskać

flegmatycznie.

- Dosyć tego! Będziesz żałował, draniu! - zacharczał Pirydion. - Niech się dzieje

co chce, upuszczam donicę...

- Nie potrzebujesz. Już się zastanowiłem. Możesz wejść, tylko smaruj od razu do wanny

- powiedział Kornel.

Pirydion wbiegł truchcikiem do łazienki.

- Dawaj coś do związania... - zasapał.

- Zaraz - Kornel skierował się do kuchni po sznurek. Ale ledwie sięgnął do szuflady,

od strony łazienki rozległ się straszny łomot.

- Zdaje się, że sznurek już niepotrzebny - zauważył głośno.

- Tak, już niepotrzebny - oświadczył z ulgą Pirydion.

- Jak tam wygląda?

- Nieźle... Coś w rodzaju grządki. Świeżo spulchnionej.

- Cała posadzka?

- Nie. Tylko wanna. Mieliśmy szczęście. Roślina wylądowała w wannie, rozumiesz...

- Rozumiem. To był poślizg?

- Poślizg.

- Na mydle, czy na paście od zębów?

- Na grzebieniu.

- Czerwonym? - Tak.

- To mój, ciotka używa czarnego. Dziękuję, że go znalazłeś. Szukam go od niedzieli.

Dawaj go!

- Chodź, weź sobie.

- Wolę tam nie zaglądać.

Kornel niechętnie podszedł do drzwi łazienki i wyciągnął rękę. Pirydion wręczył mu

grzebień. Kornel cofnął się szybko.

- Ej ty, zaczekaj no, bracie - jęknął Pirydion - to ja sam mam to sprzątać?

- Sam, bo ja muszę przygotować pokój do konferencji. Pestki pestkami, ale ty jesteś

skubacz i trzeba będzie zabezpieczyć przed twoim nałogiem kwiaty.

- No, wiesz, wstydziłbyś się - zasapał Pirydion.

- Nie gadaj tyle. Z ciotką nigdy nic nie wiadomo. Jak szybko załatwi z tą palmą, może

tu być lada chwila - powiedział Kornel i przekręcił klucz w zamku.

- Co ty! Dlaczego mnie zamknąłeś?! - przestraszył się Pirydion.

- To na wypadek, gdyby ciotka wróciła. Zawsze zyskamy na czasie. Powiem, że zamek

się zaciął, a klucz gdzieś zawieruszył i nie można otworzyć łazienki. A ty zdążysz

posprzątać przez ten czas.

- Kornel?

- Czego jeszcze?

- Ty jesteś straszny łotr, ale ja za ciebie się wezmę!

Kornel roześmiał się beztrosko. Wrócił do pokoju i zaczął go spiesznie przygotowywać

do konferencji. Poprzesuwał rośliny doniczkowe w jeden kąt, a bardziej wrażliwe na

skubanie przeniósł do kuchni. Dopiero, gdy uznał, że kwiatom nie grozi bezpośrednie

niebezpieczeństwo, otworzył drzwi i wypuścił Pirydiona z łazienki.

- Siadaj i gadaj szybko, co to za interes.

- Potrzebuję "Chatki Puchatka" - odparł Pirydion, sadowiąc się na fotelu i zabierając

do skubania pestek.

- "Chatki Puchatka"? Coś ty?! Zdziecinniałeś na starość? - zdziwił się Kornel i

sięgnął na półkę z książkami.

- Nie wygłupiaj się - Pirydion strzyknął łuską pestki. - Nie chodzi o książkę. Chodzi

o namiot. Jutro wyjeżdżam z bratem na Mazury.

- Z bratem? O ile wiem, nie masz brata.

- Mam. Przyrodniego. Ma dwadzieścia sześć lat i jest inżynierem, ale gołym, bo

wszystko przepuszcza na wynalazki. Ma tylko wózek, więc on daje ten wózek, a ja daję

tego zarobionego patyka na żarcie i benzynę, ale jeszcze potrzebny nam jest namiot.

Pomyślałem, że możemy zrobić interes.

- Jaki interes?

- Ty pożyczysz nam „Chatkę Puchatka", a my za to zabierzemy cię na Mazury. Gratisowo.

- Na Mazury?! Gratisowo?! - Kornel zaśmiał się gorzko.

- Dlaczego rżysz? - zapytał zdumiony Pirydion. - Propozycja jest chyba w dechę.

- Człowieku, myślisz, że prażyłbym się w lipcu w Warszawie, gdybym mógł prysnąć? -

jęknął Kornel. - Nic z tego... ja, widzisz... jestem skazany...

- Skazany? Na co?!

- Na pocenie lipcowe.

- Nie rozumiem. Dlaczego?

- Mam poprawkę z geografii! Dostałem na świadectwie bombę i muszę zdawać poprawkę

- uśmiechnął się smętnie Kornel.

- O rany! Nic mi nie mówiłeś - Pirydion spojrzał na niego zaskoczony.

- Ostatnio widywaliśmy się rzadko - wzruszył ramionami Kornel - zresztą nie było się

czym chwalić.

- Nie bądź frajer - mruknął Pirydion - dla głupiej poprawki "geo" marnować sobie lato?!

Zdążysz jeszcze wkuć w sierpniu. Po prostu urwiesz się i koniec. Załatwimy jakoś z

ciotką. Dostanie od nas jeszcze jeden kwiatek i zmięknie...

- Nic z tego - westchnął Kornel - tu nawet nie chodzi o ciotkę Pelagię. Chodzi, widzisz,

o to, że ja... ja jestem w rękach Zielonej Niedojrzałej.

- Jakiej znowu Zielonej Niedojrzałej? - wytrzeszczył oczy Pirydion.

- To moja kore...

- Korepetytorka?

- Petytorka? Raczej pytelnica - skrzywił się Kornel. - Wciąż pyta, a potem pytluje

albo pytluje, a potem pyta, co zresztą na jedno wychodzi. Jeśli cię interesuje, pokażę

ci portret tej korepytelnicy - dodał i wyciągnął z głębi szuflady biurka arkusz

kartonu. - Ona wygląda mniej więcej tak.

Pirydion pochylił się ciekawie nad wizerunkiem korepytelnicy. Przedstawiał on

obleczone w zieloną powłokę sukni czupiradło płci żeńskiej o rudych włosach,

wyłupiastych, zielonych rybich oczach, wygiętych gniewnie truposinych wargach i

krzywych nogach. Maszkara ta siedziała na fotelu, niczym na tronie, trzymając władczo

w jednej muskularnej ręce globus, a w drugiej rulon mapy jak berło.

Pirydion spojrzał na Kornela z niedowierzaniem.

- Ależ to potwór!

- A ty myślałeś, że nimfa?

- Naprawdę tak wygląda?

- Oczywiście jest to portret symboliczny - uśmiechnął się blado Kornel -udało mi się

jednak uchwycić wszystkie zasadnicze rysy Zielonej Niedojrzałej.

- No, to rzeczywiście nie zazdroszczę ci...

- Mama, wyjeżdżając, oddała mnie w jej ręce. Zielona Niedojrzała przychodzi

codziennie o piątej i dręczy mnie geografią.

- Ja bym tym bardziej prysnął.

- Jak?! Ona mieszka naprzeciwko i wszystko widzi. Zresztą ma swój wywiad, bracie.

Wszystkie pętaki na podwórku szpiegują każdy mój krok i w ogóle...

W tym momencie zadźwięczał telefon.

- Znowu! - jęknął Kornel. - Od rana prześladują mnie te telefony. Jakiś głuchoniemy

bełkocze coś i piszczy, nic nie mogę zrozumieć.

Z westchnieniem podniósł słuchawkę.

- Słucham.

- Czy to mieszkanie inżyniera Kiwajłły? - zachrypiał głos tym razem na szczęście

wyraźnie. Kornel odetchnął.

- Tak. A kto mówi?

- Dionizy. Kornel zdębiał.

- Stryj Dionizy!? - wykrztusił z niedowierzaniem.

- Czy to ty, Rochu? - zachrypiał ucieszony głos.

- Nie, tu Kornel, brat Rocha, o ile stryj pamięta. Roch wyjechał na wakacje tydzień

temu... Ale co stryj robi w Warszawie, przecież...

- Cicho, Kornelu... nie tak głośno, bo jeszcze ciotka Pelagia usłyszy. Wiesz, że mam

z nią na pieńku - przestraszył się stryj.

- Niech się stryj nie boi. Nikogo nie ma w domu. Ciotka wyszła, a rodzice wyjechali.

- Wyjechali?

- Tak, tatuś do Maroka... a mamusia... do sanatorium...

- Do Maroka? Co ty opowiadasz!

- CEKOP buduje tam cukrownię i wysłali na rok tatusia.

- A ciotka Pelagia prędko wróci? - zapytał bojaźliwie stryj.

- Spodziewam się jej w każdej chwili...

- Fatalnie - jęknął stryj. - W takim razie będę musiał spotkać się z tobą gdzieś w

mieście.

- A o co chodzi?

- Chodzi o pewną sprawę niezmiernie ważną i, że tak powiem, poufną, dziecko moje...

- stryj ściszył tajemniczo głos.

- Czy nie może stryj powiedzieć przez telefon?

- Niestety... mam wrażenie, że ktoś mnie podsłuchuje... Słuchaj, Kornelu,

o pół do czwartej będę czekał na ciebie w Łazienkach. Zrobisz to dla mnie

i przyjdziesz, moje dziecko?

- Jeśli to takie ważne... - wykrztusił Kornel.

- Bardzo ważne i ściśle tajne. Będę czekał pod pomnikiem Szopena. Poznasz mnie chyba,

moje dziecko?

- No, nie wiem, tak dawno się nie widzieliśmy. Chyba z siedem lat...

- Nic się nie zmieniłem od tamtej pory - zapewnił stryj. - Zresztą jestem bardzo

podobny do ciebie, Kornelu. Wybitne podobieństwo rodzinne.

Kornel chrząknął zakłopotany, gdyż mimo natężenia wyobraźni, nie mógł jakoś skojarzyć

rysów stryja ze swoim wyglądem.

- A więc pamiętaj... pod pomnikiem Szopena - ściszył poufnie głos stryj i odłożył

słuchawkę.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: