Rydzynski Marie - Panna z dzieckiem.pdf - Rydzynski Marie - robikr1

MARIE RYDZYNSKI

Panna z dzieckiem

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Czy jest moje?

W glosie pytającego brzmiało zdumienie, osłupienie, gniew i jeszcze jakieś uczucie, którego

Mallory nie potrafiła rozpoznać. Wszystko razem zadudniło jak wiosenny grzmot w pochmurny

ranek i rozniosło się echem po niewielkim, nowocześnie urządzonym biurze agencji obrotu

nieruchomościami.

Zaskoczona Mallory Flannigan odwróciła głowę w stronę mówiącego i wypuściła z rąk całą

stertę papierów, które pracowicie porządkowała przez ostatnie pół godziny. Z osłabłych dłoni

wysunęło się ze dwa tuziny kartek, które rozsypały się bezładnie po biurowym dywanie.

Oszołomiona dziewczyna nie zwróciła uwagi, że depcze po dokumentach, gdy odwróciła się, by

spojrzeć na mężczyznę, który wykrzyczał swoje pytanie. Słuch jej nie zawiódł, choć w duchu

modliła się żarliwie, by ten głos nie należał do Jacksona Caina. Modlitwa zamarła na ustach, a

pod Mallory ugięły się kolana. Spojrzała w jasnozielone oczy intruza i wsparła się o kant

najbliższego biurka, by nie upaść. Mężczyzna obejmował jej postać wzrokiem pełnym niedowie-

rzania.

Wyglądał tak, jak można ibyło się spodziewać, że będzie wyglądał, gdy odkryje, że ona jest w

ciąży. Dokładnie tak, jak sobie tego nie życzyła. I właśnie dlatego, pełna urażonej dumy, nie

wiedząc, jak zareagować, instynktownie skłamała.

- Nie, nie jest twoje - powiedziała szybko i odwróciła spojrzenie, pozbywając się mężczyzny z

pola widzenia, tak jak on kiedyś się jej pozbył. - A właściwie to... cześć! Co słychać po tylu

miesiącach?

Zmusiła się, by nie zwracać uwagi na przyspieszony puls, skurcz serca i ból głowy, które

pojawiły się zupełnie nagle.

Teraz czekało ją o wiele poważniejsze zadanie: podnieść z podłogi papiery, które przed chwilą

upuściła.

Ciągle nie patrząc na Caina, schyliła się i zaczęła zbierać rozrzucone kartki. Dlaczego musiał tak

wyglądać, kiedy zadawał to pytanie, pomyślała. A zresztą, niech idzie do diabła! Czego

oczekiwałaś? spytała się w duchu. Że wręczy ci kwiaty, okaże serce? Przecież go znasz.

Gniewna odpowiedź Mallory wypowiedziana tonem zimnego oburzenia dźwięczała w uszach

Jacksona. Dziecko nie było jego. Niezależnie od tego jak byłaby rozgniewana, Mallory nigdy nie

skłamała. Tego był pewien.

Niezupełnie tak wyobrażał sobie ich spotkanie, ale ulżyło mu po oświadczeniu Mallory. Ulżyło?

Oczywiście, że tak. Żaden mężczyzna nie jechałby przez cały kraj, żeby zobaczyć, iż kobieta, o

której myślał przez ostatnie siedem miesięcy, która weszła mu w krew tak, że nie mógł się od

niej uwolnić jak od choroby, że ta kobieta spodziewa się jego dziecka. Prawda?

Kiedy nieco się uspokoił, uświadomił sobie, że właśnie dlatego opuścił wybrzeże, a przede

wszystkim Mallory, by w nic podobnego się nie wplątać. Chciał powstrzymać to, co zaczynało

się dziać w jego życiu. Wymazać z duszy. Pozostanie z Mallory wiązało się z zaprzedaniem

części samego siebie. A na to nie mógł pozwolić, jeśli chciał wydajnie pracować. Dziecko

oznaczałoby nadmierne zaangażowanie i zniszczyłoby wizję egzystencji, którą sobie stworzył.

Jackson był zadowolony, że to nie jego dziecko.

Więc skąd to uczucie niesamowitego rozczarowania, które go przepełniało? I zazdrości. Czuł się

tak bardzo zdradzony, że zupełnie nie potrafił sobie z tym poradzić. Wielka zdrada. Tak wielka

jak brzuch Mallory, w którym teraz poruszało się dziecko, a który doskonale pamiętał jako

płaski. Mimowolnie przypomniał sobie drgnienia tego brzucha pod dotknięciem jego palców.

Kiedy nieco ochłonął, zorientował się, że Mallory właśnie zbiera z podłogi papiery, które

upuściła na jego widok. Szybko schylił się i zaczął zgarniać rozrzucone kartki, nie spuszczając

wzroku z dziewczyny.

Była w ciąży. Nie uważał się za eksperta od tych spraw, ale jej figura wskazywała na co

najmniej siódmy miesiąc, jeśli nie więcej. Wyjechał stąd jakieś siedem miesięcy temu. Czyżby

Mallory natychmiast znalazła sobie kochanka?

- Proszę - mruknął, nie mogąc pohamować gniewu. - Nie powinnaś schylać się w tym stanie.

Przez chwilę Mallory nie mogła zdobyć się na odpowiedź w obawie, by głos jej nie zawiódł.

Kłębiło się w niej zbyt wiele uczuć. Do licha, przecież marzyła o tym człowieku. Noc po nocy

Jackson nieproszony wracał w snach i mówił, że rozstanie z nią to był błąd i że nadal ją kocha,

pragnie jej, chce dzielić z nią życie. W snach i marzeniach widziała miłość w jego wzroku, tę

samą, którą pamiętała z owej cudownej nocy, kiedy to dali życie dziecku. Wtedy Jackson miał w

oczach miłość, a nie gniew, który teraz rozpalał mu wzrok.

Gdyby spojrzenia mogły zabijać... pomyślała. Na szczęście nie mogły. Ale czemu tak się

denerwował? To przecież Mallory miała powód do gniewu.

- A co powinnam robić w tym stanie? - mruknęła zirytowana. - Obawiam się, że nie jestem tobą,

Jacksonie. Nie mam konta bankowego, z którego mogłabym czerpać bez ograniczeń, ani

finansowego zaplecza w postaci rodzinnego majątku.

Ani żadnej rodziny, dodała w myślach. Nie miała bliskich, do których mogłaby się zwrócić z

prośbą o pomoc, gdyby sprawy przybrały zły obrót, nawet jeśli pozwoliłaby na to jej własna

niezależna natura.

- Nie mogę tak po prostu zabrać się i pójść sobie, dokąd chcę, w olna jak wiatr. Musz ę zarabia ć

n a życie. Są rachunki do zapłacenia - powiedziała i bezwiednie spojrzała na brzuch.

To nie rachunki wprawiają ją w przygnębienie, pomyślała, przepraszając w duchu nie narodzone

dziecko. Była wystarczająco dobrze sytuowana, a nawet gdyby była biedna, to i tak znalazłaby

sposób, by zdobyć potrzebne środki. Pragnęła tego dziecka, chciała zatrzymać jedyny ślad

miłości, o której kiedyś naiwnie sądziła, iż jest doskonała. Marzyła o dziecku jak

o niczym innym na świecie, wierząc, że na pewno odziedziczy wszystkie zalety ich obojga. Bez

wątpienia ten nędznik, Jackson, nie dokonał w życiu niczego lepszego.

To jemu miała za złe niefrasobliwość, z jaką odchodził i pojawiał się wiedziony kaprysem, nie

bacząc na to, że nikt inny, tylko on winien był otoczyć ją opieką.

Biorąc dokumenty z rąk Jacksona, próbowała nie patrzeć nań z nienawiścią, choć nie było to

łatwe. Obok stał człowiek, który nauczył ją, co znaczy miłość, a potem zniknął i przez siedem

miesięcy nie dawał znaku życia. Nie napisał, nie zadzwonił. Ani razu nie spróbował się

skontaktować, sprawdzić, jak sobie bez niego radzi. Nie miała zamiaru mu o sobie opowiadać,

ale sprawiłoby jej pewną satysfakcję, gdyby mogła rzucić słuchawką albo odesłać nie

rozpieczętowany list.

Jackson podniósł się z podłogi, a Mallory uświadomiła sobie, że ciągle klęczy z papierami w

ręku. W milczeniu wyciągnął dłoń, by pomóc jej wstać.

Nie przyjęła oferowanej jej pomocy tak od razu. Gdyby mogła podnieść się z podłogi w jakiś

inny sposób, z pewnością by to zrobiła. Nie chciała mieć do czynienia z Jacksonem. Z jego ręką

też nie. Ale od samego początku nie najlepiej znosiła ciążę. Dzielnie dawała sobie radę ze

wszystkim, lecz dziewiąty miesiąc wystawiał jej wytrzymałość na ciężką próbę.

Westchnęła, zdając sobie sprawę, że nie podniesie się bez pomocy Jacksona. W pobliżu nie było

nikogo. Wszyscy pracownicy agencji wyszli na lunch, byli na spotkaniach z klientami albo

wyszukiwali właśnie nowe obiekty do sprzedaży.

Mallory nie miała wyjścia. Albo musiała skorzystać z pomocy Jacksona, albo pozostać na

podłodze. Nagle poczuła ból w krzyżu. Do licha, gdzie byli teraz ci ludzie, którzy się tu zwykle

kręcili?

Spojrzała na drzwi z nadzieją, że ktoś się w nich ukaże, ale pozostały zamknięte. Przygryzła

dolną wargę, wyciągnęła rękę do Jacksona i niechętnie zacisnęła palce wokół jego smukłej dłoni

artysty, którą kiedyś tak podziwiała za to, że potrafi zamieniać jej ciało w instrument muzyczny.

Jackson przez chwilę nie był pewien, czy Mallory przyjmuje jego pomoc, czy ciągnie go na

podłogę. Zaparł się mocno nogami, by nie upaść na dziewczynę. Palce mu drżały, kiedy pomagał

jej wstać.

- Dziękuję - powiedziała zimno i odwróciła się tyłem. Jackson popatrzył za nią. Czuł się

dotknięty do żywego.

Cierpiała jego duma. Podszedł do biurka.

- Jeśli nie jest moje, to czyje? - zapytał.

Mallory zawsze była piekielnie uparta. Być może, przyznał niechętnie, równie uparta jak on sam.

Byłoby bardzo w jej stylu, gdyby mu nie powiedziała. A on pragnął się dowiedzieć prawdy.

Jeszcze raz objął wzrokiem Mallory. To musiało być jego dziecko. Wskazywało na to

zaawansowanie ciąży. Zostawił ją siedem miesięcy temu. Siedem miesięcy, tydzień i dwa dni.

Wystarczająco dawno, by o niej zapomnieć. Dlaczego mimo upływu czasu tak się nie stało?

Czemu ciągle jej pragnął? I dlaczego teraz go okłamywała?

W Bogu pokładał nadzieję, że jednak kłamała. Ale już wówczas, gdy zadawał pytanie, wiedział,

że Mallory mówi prawdę.

Jego zielone oczy płoną ogniem, pomyślała dziewczyna. Tylko wrodzony upór powstrzymywał

ją od zawrócenia z drogi kłamstwa. Kiedyś kochała to ogniste spojrzenie. Do diabła, kochała go

całego, takiego, jakim był, ze wszystkimi wadami. Ale parę miesięcy temu była zbyt naiwna.

Czas sprawił jednak, że dojrzewało w niej nie tylko dziecko. Zmądrzała i wydoroślała. Potrafiła

zdobyć się na spokojną odpowiedź.

- Myślisz, że jesteś jedynym mężczyzną na ziemi? - Mallory usłyszała własny śmiech. -

Zapewniam cię, Jacksonie Cain, że poza tobą istnieje przynajmniej jeszcze jeden o podobnych

zaletach, którego uznałam za równie fascynującego. - Przerwała, by zebrać siły. - A nawet

bardziej - dorzuciła.

Każde słowo chłostało Jacksona jak bicz.

- Kto? - spytał z pociemniałym wzrokiem.

- Jakim prawem znowu wkraczasz w moje życie i żądasz intymnych wyznań? - Podniosła głos. -

Porzuciłeś mnie, nie pamiętasz?

Jackson nie miał zamiaru wchodzić w szczegóły. Chciał usłyszeć odpowiedź.

- Kto? - zapytał jeszcze raz ze wzrastającym gniewem, zniżając głos i pochylając się nad

biurkiem. - Kto jest ojcem tego dziecka?

Mallory obronnym ruchem położyła rękę na brzuchu. Nie musiała się zastanawiać, czy powinna

okłamywać Jacksona. Nie o takim jego powrocie marzyła.

Ostry ból zmącił jej myśli, ale po chwili minął. Czuła pustkę w głowie. Przesunęła wzrokiem

ponad głową Jacksona. Spojrzenie zatrzymało się na zdjęciu przedstawiającym absolwentów

college'u, które wisiało na przeciwległej ścianie. Ten college kończyli wszyscy agenci ich biura.

Pod małymi podobiznami studentów umieszczono imiona i nazwiska. Zdenerwowana Mallory

połączyła dane dwóch osób w jedną całość.

- Steven. Steven Mitchell - rzekła, wojowniczo unosząc podbródek.

Być może była ociężała, ale jej duch nie osłabł ani o jotę. To było właśnie to, co odkryli z

Jacksonem jako pierwszą wspólną cechę. Poczucie dumy.

- Co cię to obchodzi, kto jest ojcem mojego dziecka? Jackson miał chęć chwycić Mallory za

ramiona i potrząsnąć. Zamiast tego głębiej wcisnął ręce w kieszenie.

- Myślę, że kłamiesz - rzekł z przekonaniem, którego wcale nie czuł.

Niewiele brakowało, a Mallory rozpłakałaby się z gniewu. Siłą woli powstrzymała łzy. Rzuciła

stertę papierów na biurko i spojrzała na Jacksona z oburzeniem.

- Kłamię? Myślisz, że kłamię?

Cały gniew, który dusiła w sobie przez siedem miesięcy, wybuchnął teraz z niepohamowaną siłą.

Mallory wyszła zza biurka i jak tygrys ruszyła do ataku. Wskazującym palcem mierzyła w pierś

Jacksona, tę samą, do której kiedyś uwielbiała się przytulać.

- To nie ja kombinuję, ale ty.

Nie wiedział, o co jej chodzi. Kiedy ją okłamał? Wysilił pamięć, ale to niczego nie dało.

Spoglądał na ciężarną kobietę, której twarz płonęła oburzeniem.

- Jestem pisarzem - powiedział, odsuwając jej palec od swojej piersi. - Zajmuję się wymyślaniem

faktów.

Czy zwodzenie jej też traktował jak pracę? Oczy Mallory lśniły gniewem nawet w chwili, gdy

przeniknęło ją kolejne ostrze bólu. Zignorowała to. Emocje okazały się silniejsze niż ból. Czemu

traktował ją jak idiotkę, z którą można się trochę zabawić, a potem porzucić?

- Każdego okłamujesz?

Jackson nie mógł pojąć, w czym rzecz.

- Każdego, kto kupi moją książkę...

Chwycił ją za ramiona. Choć nie było to łatwe, wcale nie potrząsnął dziewczyną. Po prostu

mocno trzymał.

- Słuchaj, o co ci chodzi?

Mallory uwolniła się z jego uścisku i cofnęła o pół kroku.

- W porządku. Kupiłam twoją książkę. I uwierzyłam w każde cholerne słowo, które wyrzekłeś.

Za dużo powiedziała. Umysł zaczął wysyłać ostrzegawcze sygnały, lecz czuła się zbyt mocno

zraniona, by wziąć je pod uwagę. Zamilkła na moment, próbując się opanować, a potem nieco

zniżyła głos.

- Albo przynajmniej mogłam to zrobić, lecz nie w tym rzecz - dodała, spoglądając na Jacksona

gniewnym wzrokiem, i zdecydowanym ruchem odsunęła się od niego.

Godność została uratowana. Mallory otuliła się nią jak szalem, by nie dopuścić do siebie niczego

więcej ze strony Jacksona. A może czyniła to po prostu, by osłonić się przed oskarżeniem, które

ujrzała w jego wzroku.

Za nic na świecie nie da mu tej satysfakcji, by przyznać, że to jego dziecko. Nie w sytuacji,

kiedy odszedł bez słowa i zostawił ją na pastwę samotności.

Teraz już nie była samotna. Oczekiwała dziecka, które po przyjściu na świat stworzy wraz z nią

wspaniałą rodzinę.

A jeśli Caina rani świadomość, że tak łatwo został zastąpiony przez innego mężczyznę, to tym

lepiej.

Coś w świadomości Jacksona nakazywało mu natychmiast odejść i skończyć z tym wszystkim,

ale cała reszta jego jestestwa nie słuchała tych podszeptów, pragnąc za wszelką cenę poznać

prawdę.

- Więc w czym problem? - zażądał wyjaśnień. Mallory otwierała i zamykała szufladę, robiąc

hałas, który rozlegał się w całym biurze. Do diabła, dlaczego ciągle nikt nie wraca? Jackson nie

mógłby pokrzykiwać na nią w ten sposób, gdyby ktoś jeszcze był w agencji.

- W tym - rzekła zwięźle - że moje życie to moja sprawa.

- Oczywiście.

Prześliznął się wzrokim po jej zaokrąglonych kształtach. Brzuch rysował się bardzo wyraźnie,

mimo że miała na sobie luźny strój. Dlaczego, do licha, nie wychodzi z jej biura? Nie mógł.

Wyjechał do Nowego Jorku, by się uwolnić od tej dziewczyny, ale ta ucieczka w niczym mu nie

pomogła. Mimo dzielącej ich odległości każdego dnia nawiedzała go myśl o Mallory. Zaiówno

dystans, jak i milczenie, do którego się zmusił, okazały się daremne. W końcu zrozumiał, że

wysiłek zapomnienia o niej jest równie bezowocny jak walka z wiatrakami. Za każdym razem,

gdy wydawało mu się, że uwolnił się od Mallory, znowu pojawiała się w jego pamięci. Wspólnie

spędzone chwile wracały, by prześladować go od nowa. Nic nie mógł na to poradzić, niezależnie

od tego, jak bardzo się starał. Zawsze znalazło się coś, co przypominało mu o tej kobiecie.

Żyli ze sobą cztery miesiące. Gorący, intensywny uczuciowo okres, w którym Jackson nie był w

stanie myśleć o niczym innym oprócz niej. Wreszcie zaczął się obawiać, że Mallory pochłonie

go bez reszty, a to zniweczy jego twórcze plany. Dlatego odszedł. Uciekł, by ratować siebie i

życie, do którego przywykł.

Nie poskutkowało. Wrócił, żeby zobaczyć ją jeszcze raz i przekonać się, iż jest kobietą z krwi i

kości, a nie mitem czy marzeniem, które sam wyczarował i które mogło zdominować jego

egzystencję.

Przyjechał, żeby zobaczyć Mallory i uporządkować własne życie. Zobaczył ją i przekonał się,

jakim był głupcem. Podczas gdy on spędzał bezsenne noce w łóżku albo podejmował

bezskuteczne, bo porzucane, zanim zdołały się zmaterializować, próby zapomnienia o niej w

ramionach innych kobiet, Mallory była z innym mężczyzną. Kochała się z nim i zaszła w ciążę.

Kiedy on tęsknił za nią, Mallory spędzała czas ze Stevenem Mitchellem. Jackson znienawidził

tego człowieka.

Ogarniała go furia. Pasja, która uczyniła zeń autora bestsellerów, i głębia uczuć, które żywił

tylko do Mallory, groziły wybuchem w obliczu takiej zdrady.

Gdyby Mallory mogła zdobyć się na spokojną refleksję, powinna zacząć się go obawiać, ale

gniew, poczucie krzywdy i ten cholerny ból, który ją niemal paraliżował, zakłóciły działanie

instynktu. Oburzenie zmobilizowało ją do ataku.

- Nie patrz tak na mnie! - zawołała, nie mając pojęcia, że Jackson ma chęć ją udusić.

- Jak?

Gdyby miała dość sił, rzuciłaby się na niego z pięściami, ale wszystko, co mogła zrobić,

ograniczało się do stania w miejscu. Nagle poczuła, że słabnie, lecz gniew dodał jej energii.

- Jakbyś był faryzeuszem, który rozgląda się za kamieniem, żeby nim we mnie rzucić.

Widziała, że Jacksona zdenerwowała taka opinia, ale nie dopuściła go do głosu. Jeszcze z nim

nie skończyła.

Rydzynski Marie - Panna z dzieckiem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: