Prus Boleslaw - Kamizelka.pdf - Ebooki Obyczajowe,klasyka,młodzieżowe,bajki - j.nowak59

Bolesław Prus

Kamizelka

Ta lektura , podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na

stronie wolnelektury.pl .

Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez

fundację Nowoczesna Polska .

Kamizelka

Niektórzy ludzie mają pociąg do zbierania osobliwości

kosztowniejszych lub mniej kosztownych, na jakie kogo stać. Ja także

posiadam zbiorek, lecz skromny, jak zwykle w początkach.

Jest tam mój dramat, który pisałem jeszcze w gimnazjum na lekcjach

języka łacińskiego... Jest kilka zasuszonych kwiatów, które trzeba

będzie zastąpić nowymi, jest...

Zdaje się, że nie ma nic więcej oprócz pewnej bardzo starej i

zniszczonej kamizelki.

Oto ona. Przód spłowiały, a tył przetarty. Dużo plam, brak guzików, na

brzegu dziurka, wypalona zapewne papierosem. Ale najciekawsze w

niej są ściągacze. Ten, na którym znajduje się sprzączka, jest skrócony

i przyszyty do kamizelki wcale nie po krawiecku, a ten drugi, prawie

na całej długości, jest pokłuty zębami sprzączki.

Patrząc na to od razu domyślasz się, że właściciel odzienia zapewne co

dzień chudnął i wreszcie dosięgnął tego stopnia, na którym kamizelka

przestaje być niezbędna, ale natomiast okazuje się bardzo potrzebny

zapięty pod szyję frak z magazynu pogrzebowego.

Wyznaję, że dziś chętnie odstąpiłbym komu ten szmat sukna, który mi

robi trochę kłopotu. Szaf na zbiory jeszcze nie mam, a nie chciałbym

znowu trzymać chorej kamizelczyny między własnymi rzeczami. Był

jednak czas, żem ją kupił za cenę znakomicie wyższą od wartości, a

dałbym nawet i drożej, gdyby umiano się targować. Człowiek miewa w

życiu takie chwile, że lubi otaczać się przedmiotami, które

przypominają smutek.

Smutek ten nie gnieździł się we mnie, ale w mieszkaniu bliskich

sąsiadów. Z okna mogłem co dzień spoglądać do wnętrza ich pokoiku.

Jeszcze w kwietniu było ich troje: pan, pani i mała służąca, która

sypiała, o ile wiem, na kuferku za szafą. Szafa była ciemnowiśniowa. W

lipcu, jeżeli mnie pamięć nie zwodzi, zostało ich tylko dwoje: pani i

pan, bo służąca przeniosła się do takich państwa, którzy płacili jej trzy

ruble na rok i co dzień gotowali obiady.

W październiku została już tylko – pani, sama jedna. To jest

niezupełnie sama, ponieważ w pokoju znajdowało się jeszcze dużo

sprzętów: dwa łóżka, stół, szafa... Ale na początku listopada sprzedano

z licytacji niepotrzebne rzeczy, a przy pani ze wszystkich pamiątek po

mężu została tylko kamizelka, którą obecnie posiadam.

Lecz w końcu listopada pewnego dnia pani zawołała do pustego

mieszkania handlarza starzyzny i sprzedała mu swój parasol za dwa

złote i kamizelkę po mężu za czterdzieści groszy. Potem zamknęła

mieszkanie na klucz, powoli przeszła dziedziniec, w bramie oddała

klucz stróżowi, chwilę popatrzyła w swoje niegdyś okno, na które

padały drobne płatki śniegu, i — znikła za bramą.

Na dziedzińcu został handlarz starzyzny. Podniósł do góry wielki

kołnierz kapoty, pod pachę wetknął dopiero co kupiony parasol i

owinąwszy w kamizelkę ręce czerwone z zimna, mruczał:

— Handel, panowie... handel!...

Zawołałem go.

— Pan dobrodziej ma co do sprzedania? — zapytał wchodząc.

— Nie, chcę od ciebie coś kupić.

— Pewnie wielmożny pan chce parasol?... — odparł Żydek.

Rzucił na ziemię kamizelkę, otrząsnął śnieg z kołnierza i z wielką

usilnością począł otwierać parasol.

— A fajn [1] mebel!... — mówił. — Na taki śnieg to tylko taki parasol...

Ja wiem, że wielmożny pan może mieć całkiem jedwabny parasol,

nawet ze dwa. Ale to dobre tylko na lato!...

— Co chcesz za kamizelkę? — spytałem.

— Jake kamyzelkie?... — odparł, zdziwiony, myśląc zapewne o swojej

własnej.

Ale wnet opamiętał się i szybko podniósł leżącą na ziemi.

— Za te kamyzelkie?... Pan dobrodziej pyta się o te kamyzelkie?...

A potem, jakby zbudziło się w nim podejrzenie, spytał:

— Co wielmożnego pana po take kamyzelkie?!...

— Ile chcesz za nią?

Żydowi błysnęły żółte białka, a koniec wyciągniętego nosa

poczerwieniał jeszcze bardziej.

— Da wielmożny pan... rubelka! — odparł roztaczając mi przed oczyma

towar w taki sposób, ażeby okazać wszystkie jego zalety.

— Dam ci pół rubla.

— Pół rubla?... taky ubjór?... To nie może być! — mówił handlarz.

— Ani grosza więcej.

— Niech wielmożny pan żartuje zdrów!... — rzekł klepiąc mnie po

ramieniu. — Pan sam wi, co taka rzecz jest warta. To przecie nie jest

Prus Boleslaw - Kamizelka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: