RATOWNICTWO MORSKIE Strona 3
______________________________________________________________________________________
RATOWNICTO MORSKIE
[kmdr DŁUGOSZ - WYKŁADY]
ratownictwO życia na morzu
Podstawy prawne ratownictwa życia na morzu regulują następujące akty prawne:
1. konwencje międzynarodowe
a).Konwencja o ujednoliceniu niektórych przepisów dotyczących niesienia pomocy i rato-wnictwa morskiego - Bruksela 1910
Stanowi ona, że każdy kapitan jest zobowiązany przyjść z pomocą nawet wrogiej jedno-stce znajdującej się w niebezpieczeństwie życia, jeśli może to uczynić bez zagrożenia swego statku i załogi.
b). Międzynarodowa konwencja o bezpieczeństwie na morzu - Londyn 1974
Kapitan statku znajdującego się na morzu po otrzymaniu z jakichkolwiek żródeł sygnału, że statek, samolot, bądź ich łodzie i tratwy znajdują się w niebezpieczeństwie, jest obowiązany podążyć pełną prędkością z pomoca osobą znajdującym się w niebez-pieczeństwie i w miarę możliwości zawiadomić je o tym. Jeżeli nie może tego uczynić lub ze względu na szczególne okoliczności w których się znalazł, pomoc jest niepotrzebna lub nieuzasadniona, powyższa decyzja powinna być wpisana do D.O. z podaniem przyczyny, dla której nie podjęto akcji.
Kapitan statku znajdującego się w niebezpieczeństwie po porozumieniu się, jeżeli to możliwe, z kapitanami statków, które odpowiedziały na jego wezwanie pomocy, ma prawo zarekwirować jeden lub więcej statków takich jakie uzna za potrzebne do udzielenia pomocy, a kapitan lub kapitanowie zarekwirowanych statków zobowiązani są poddać się rekwizycji podażając na miejsce akcji najszybciej jak to możliwe.
Zwolnienia:
- jeżeki kapitan dowie się, że jeden lub więcej statków, lecz nie jego własny, zostało już
zarekwirowanych i poddało się rekwizycji
- jeżeli nawet po nałożonej rekwizycji, dowie się od osób znajdujących się w
niebezpieczeństwie lub od kapitana innego statku który dotarł już na miejsce akcji, że
dalsza pomoc nie jest już potrzebna
c). Międzynarodowa konwencja o morskim poszukiwaniu i ratownictwie - Hamburg 1979.
Każda jednostka, która otrzymała informacje o niebezpieczeństwie podejmie wszelkie natychmiastowe działania w celu udzielenia pomocy w granicach swoich możliwości lub zaalarmuje inne jednostki, które mogłyby udzielić pomocy oraz zawiadmia RCC na, którym obszarze wydarzył się wypadek.
2. przepisy krajowe
Kodeks Morski - implementuje wszystkie postanowienia konwencji międzynarodowych, nie wnosząc nic nowego.
Art. 91 par.2 stanowi, że jeśli statkowi grozi zagłada, kapitan jednostki zagrożonej obowiązany jest zastosować najpierw wszelkie dostępne środki dla ocalenia pasażerów,
a nastepnie załogi, schodząc ze statku jako ostatni, ratując wszelkie możliwe dokumenty.
ORGANIZACJA RATOWNICTWA MORSKIEGO W POLSCE
Ratownictwo dzieli się na dwie służby:
a) ratownictwo brzegowe - wykonują Urzędy Morskie
b) ratownictwo morskie - na obszarze wód wewnętrznych i terytorialnych oraz na pełnym morzu wykonuje PRO.
POSTEPOWANIE STATKU W NIEBEZPIECZEŃSTWIE
Statek znajdujący się w niebezpieczeństwie powinien nadać właściwy sygnał alarmowy, po którym winien nadać wezwanie pomocy oraz komunikat na jednej lub kilku częstotli-wościach wzywania pomocy (CH 16, 2182 kHz, 500kHz).
W przypadku jakiejkolwiek wątpliwości, dotyczącej odebrania komunikatu o niebez-pieczeństwie, należy nadać go na jakiejkolwiek częstotliwości, na której można zwrócić uwagę.
PATRZ : Algorytm wykorzystania GMDSS w sytuacjii zagrożenia.
WYWOŁANIE ALARMOWE NA FONII
Radiofoniczny sygnał alarmowy MAYDAY może być nadany, gdy statkowi zagraża bliskie i poważne niebezpieczeństwo i oczekuje pomocy.
Procedura wywołania:
- sygnał alarmowy ( jeżeli możliwe jest jego nadanie)
- wywołanie alarmowe
MAYDAY x 3
THIS IS
NAZWA STATKU x 3
- wiadomosc alarmowa
POZYCJA I CZAS
RODZAJ NIEBEZPIECZEŃSTWA
RODZAJ OCZEKIWANEJ POMOCY
POSTĘPOWANIE STATKU ODBIERAJĄCEGO SYGNAŁ W NIEBEZPIE-CZEŃSTWIE
Statek, który odebrał sygnał powinien odczekać pewien okres czasu w celu sprawdzenia, czy nie nastąpiło potwierdzenie tego sygnału przez stację brzegową lub statki będące blisko miejsca wypadku. W przypadku braku tego potwierdzenia statek powinien potwierdzić odebranie sygnału o niebezpieczeństwie.
Procedura potwierdzenia:
MAYDAY x 1
CALL SIGN stacji wysyłającej alarm x 3
CALL SIGN naszego statku x 3
RECEIVED x 1
Zaraz po tym podajemy nazwę statku własnego, pozycję, prędkość i przybliżony czas osiągnięcia miejsca akcji.
Przed przybyciem na miejsce akcji należy ustalić organ kierujący akcją. Zgodnie z SAR akcją może kierować osoba z RCC. Jeżeli nie ma takiej osoby wyznacza się kapitana jednego ze statków. Wybór zależy od doświadczenia kapitana i wyposażenia statku.
Sygnał wzywania pomocy może być retransmitowany, jeżeli:
- jednostka zagrożona nie jest w stanie sama nadać wiadomości alarmowej
- kapitan uzna, że dalsza pomoc jest niezbędna
- jednostka odbierająca sygnał, chociaż nie jest w stanie udzielić pomocy, nie ma
pewności, że wiadomość alarmowa została potwierdzona
Procedura retransmitowania sygnału w niebezpiczeństwie:
- MAYDAY RELAY x 3
- THIS IS x 1
- CALL SIGN naszego statku x 3
- odebrany sygnał bez zmian
ZADANIA I OBOWIĄZKI KOORDYNATORA AKCJI
Do zadań I obowiązków koordynatora akcjii należy:
1. Określenie prawdopodobnej pozycji obiektu poszukiwania, błędu tej pozycji oraz
określienie obszaru poszukiwań.
Pozycja odniesienia jest to skalkulowana pozycja, w której powinien znajdować się
obiekt poszukiwany po upływie czasu niezbędnego jednostkom poszukiwawczym na
dojście do rejonu poszukiwań.
Kierunek dryfu
P.O.
Rejon oszukiwañ
- wielkość dryfu obiektu waha się od 3 do 6% siły wiatru.
- dla szerokości od 10°N w górę wypadkowy dryf zmienia się o 30° w prawo
- dla szerokości od 10°N do 10°S kierunek dryfu jest zgodny z kierunkiem wiartu i
prądu
- dla szerokości od 10°S w górę wypadkowy dryf zmienia się o 30° w lewo
Jeżeli jesteśmy pewni pozycji statku lepiej wybrać wariant przeszukiwania sekto-
rowego, a w przypadku, gdy popzycja jest przybliżona, stosujemy metodę powię-
kszającego się kwadratu.
2. Porozumiewanie się z innymi statkami biorącymi udział w akcji w celu ustalenia
bezpiecznej odległości.
Odległość pomiędzy statkami zależy od wielkości obiektu szukanego i warunków
meteo.
3. Wyznaczenie odpowiednich wzorów poszukiwania dla jednostek zaangażowanych w
akcji oraz przydzielenie obszaru poszukiwania dla statków poszukujących lub ich
grup.
4. Wyznaczenie odpowiednich jednostek do podnoszenia rozbitków, gdy obiekt zostanie
zlokalizowany.
5. Koordynowanie lokalnej komunikacji radiowej.
6. Wprowadzenie w życie planu prowadzenia akcji w/g wytycznych RCC, które jest
koordynatorem prowadzenia akcji.
7. Modyfikowanie planu prowadzenia akcji w zależności od warunków na miejscu akcji
i informowanie RCC o każdej takiej modyfikacji.
8. Przesyłanie regularnych raportów do RCC (warunki pogody, stan morza, aktualne
rezultaty poszukiwań, planowane działanie itp.)
9. Prowadzenie szczegółowego zapisu akcji zawierajacego:
- czas miejsca poszukiwań i czas jego opuszczenia przez wszystkie jednostki biorace udział w akcji
- obszary przeszukań
- użyte wzory poszukiwań
- przedmioty zaobserwowane na morzu
- przedsięwziete działania i ich rezultaty
10. Doradzanie RCC zwolnienia jednostek biorących udział w akcji, jeżeli nie są one
dlużej potrzebne.
11. Przekazanie do właściwego RCC informacji o liczbie i nazwiskach uratowanych oraz
nazwach statków z rozbitkami na pokładzie i ich portach przeznaczenia.
POSZUKIWANIE OBIEKTU
Obszar (promień) poszukiwań określony w następujący sposób:
- dla statku lub samolotu więcej niż dwusilnikowego, promień powinien wynosić
5 Nm + 5% dystansu, który mogą przebyć
- dla samolotów dwusilnikowych 10 Nm + 10%
- dla małych jednostek i samolotów jednosilnikowych 15 Nm + 15%
Po dojściu na miejsce poszukiwań należy rozpocząć poszukiwania i oznaczyć miejsca
oraz:
- rozwiesić po obu burtach od dziobu do rufy liny na wysokości linii wodnej ułatwiające
cumowanie łódek i tratw
- przygotować z każdej burty bom ładunkowy uzbrojony do unosu z paletą lub siatką dla
podnoszenia wyczerpanych rozbitków
- przygotować rzutki, sztormtrapy i siatki ładunkowe po obu burtach dla ułatwienia
wychodzenia rozbitków
- przygotować dla rozbitków odzież, koce, ciepłe napoje
- z chwila podejścia do pozycji odniesienia należy posługiwać się radarem, prowadzić
ciągłą obserwację, obserwację wzrokową w sektorze 360°, co powinno zapewnić
zauważenie sygnałów nadawanych przez rozbitków, nawet wtedy, gdy statek zostawił
ich za sobą
- nadawać sygnały dzwiękowe dla zwrócenia uwagi rozbitków w zakrytych tratwach
- zabronić wyrzucania za burtę odpadków mogących powodować mylne slady
- należy podnieść flagę FR, a w nocy swiatła inne niż w MPDM
W przypadku nie odnalezienia obiektu poszukiwań nalezy uwzglednić:
- blędy pozycji wynikające z nawigacyjnych niedokładności i/lub niedokładności
pozycji podanej w komunikacie w niebezpieczeństwie
- bląd w obliczeniu dryfu
- nie zauważenie obiektu podczas poszukiwania, mimo, że znajduje się on w rejonie
poszukiwania
- zatoniecie obiektu
Przy dalszych poszukiwaniach należy:
- ponownie przeszukać ten sam rejon uwzgledniając dodatkowy dryf, jaki wystapił w
czasie poszukiwania
- po uwzglednieniu dryfu powiekszyć rejon i przeszukać jeszcze raz
Rejon przesunięti o dryf i powiększony
- wyznaczyć nowy rejon w oparciu o otrzymane nowe informacje
PRZERWANIE POSZUKIWAŃ
Na obszarach blisko lądu o przerwaniu poszukiwań decyzję podejmuje RCC, a na obszarze oceanicznym koordynator poszukiwań.
Przy przerwaniu poszukiwań należy uwzględnić:
- prawdopodobieństwo, że rozbitkowie, jeżeli byli przy życiu, znajdowali się w rejonie
poszukiwań
- prawdopodobieństwo wykrycia obiektu poszukiwania, gdyby znajdował się w obszarze
- czas jaki pozostał do dyspozycji jednostkom biorącym udział w poszukiwaniach
- prawdopodobieństwo przetrwania rozbitków przy danej temperaturze, wietrze i stanie
morza
- jeżeli wypadek miał miejsce na obszarze oceanicznym doradzić statkom
kontynuownie podróży, o przerwaniu poszukiwań powiadomić RCC, a w rejonie
działania sił SAR sprawę zakończenia poszukiwań uzgodnić z RCC
Przy przyjmowaniu rozbitków należy przygotować:
- w wannach i prysznicach wodę o temperaturze 45° C
- koce, termofory i butelki z ciepłą wodą
- słodkie, gorące napoje bezalkoholowe
- środki opatrunkowe, maski tlenowe, itp.
- ogrzać pomieszczenie gdzie mają być ulokowani rozbitkowie
Po przyjęciu rozbitków na pokłąd należy przeprowadzić wywiad, starając się uzyskać
dane o:
- czasie wypadku
- czasie opuszczenia jednostki
- ilości osób znajdujących się na pokładzie jednostki
- ilości opuszczonych zbiorowych środków ratunkowych
- ilości zauważonych osób znajdujących się w wodzie
- ilośc osób znajdujacych się w zbiorowych środkach ratunkowych
- nazwiskach, datach urodzenia, itp. osób uratowanych
- stanie jednostki, która ulega awarii i niebezpieczeństwie jakie stwarza ona dla żeglugi i
środowiska
Możliwość wykrycia niektórych obiektów:
- żółta tratwa tarunkowa ,wys. obserwatora = 6, z lornetka, w dzień l-2 Nm, w nocy 0
- sygnał nadawany lusterkiem 5 Nm
- materiał odblaskowy, w dzień 1 - 2 Nm, w nocy 1 Nm
- biały dym 12 Nm
- sygnały pirotechniczne, w dzień 2 Nm, w nocy 20 Nm
- swiatł kamizelki ratunkowej , w dzień 0, w nocy 0,5 Nm
LOTNICTWO RATOWNICZE
Lotnictwo ratownicze dzieli się na:
a. samoloty ratownicze
b. śmigłowce ratownicze
ad.a
Do poszukiwań i zrzutów
Samoloty dzieli się na:
- krótkiego zasięgu - promień 150 Nm / 30 min
- średniego zasięgu - promień 400 Nm / 2,5 h
- dalekiego zasięgu - promień 750 Nm / 2,5 h
- bardzo dalekiego zasięgu - promień >1000 Nm / 2,5 h
- extra dalekiego zasięgu - promień > 1500 / 2,5 h
ad. b
Do akcji ratowniczej:
- poszukiwania na morzu
- podnoszenia ludzi z jednostek plywających z powierzchni wody
- dostarczenia ekip ratunkowych z wyposażeniem na pokład jednostek
Smigłowce dzielimy na:
- lekkie - promień do 100 Nm i możliwość podnoszenia 1 5 osób (MI-2)
- średnie - promień od 100 - 200 Nm / 6 15 osób (Sokół)
- cieżkie - promień > 200 Nm / 15 osob (MI-14)
WYPOSAŻENIE LOTNICTWA
Lotnictwo ratownicze wyposażone jest w:
- środki łączności w pasmach morskich i lotniczych zapewniające niezawodną łączność
- urządzenia do lokalizacji obiektów w rejonie działania (kamery)
- sprzęt oświetlający i sygnalizujący
Smigłowce dodatkowo wyposażone są w:
- sprzęt do podnoszenia ludzi
- kosze ratownicze
- pętle ratownicze
- krzesełko ratownicze
- zestaw do udzielania pomocy medycznej
- urządzenie do podnoszenia tratwy ratunkowej
Miejsce na statku, gdzie mają być podejmowani ludzie z pokładu musi być odpowiednio dobrze oświetlone i oznakowane (żółty okrąg o promieniu 5 m), bez anten, a przedmioty ruchome muszą być dobrze umocowane.
Statek musi być ustawiony w stosunku do fali i wiatru w/g wskazówek pilota.
RATOWNICTWO MIENIA
Ratownictwo mienia egulowane jest:
1. Konwencja Bruksela 1910 - o ujednoliceniu niektórych przepisów niesięnia pomocy i
ratownictwie morskim
2. Konwencja Bruksela 1910 - o ujednoliceniu niektórych przepisów dotyczacych
statków morskich
W odróżnieniu od ratownictwa życia, ratownie mienia jest ochotniczo podjętym działa-niem mającym na celu ratowanie statku lub mienia z niego pochodzącego, a także udzie-lenie pomocy statkom znajdującym się w niebezpieczeństwie. Ratownictwo to może być wykonywane na podstawie umowy, lub bez niej, gdy dotyczy mienia opuszczonego.
Umowa moze być otwarta lub na warunkach ustalonych (np. na stawce dziennej, ryczalt). Korzystniejsza jest umowa otwarta.
Aby można było mówić o ratownictwie mienia musi występować realne niebezpieczeń-stwo dla statku ratowanego. Niebezpieczeństwo występuje, gdy zaistniej:
- unieruchomienie statku ...
halwunia