Steel Danielle - Jej książęca wysokość.pdf - Danielle Stell - Asiulka0508

Steel Danielle

Jej Książęca Wysokość

(H.R.H.)

Przełożyły Alicja Skarbińska-Zielińska, Alicja Marcinkowska, Agata Kowalczyk

Moim ukochanym dzieciom,

Beatrix, Trevorowi, Toddowi, Nickowi, Samancie

Victorii, Vanessie, Maxxowi, Żarze,

z gorącymi podziękowaniami i wyrazami miłości

za to, że jesteście tak wspaniałymi ludźmi,

z głęboką wdzięcznością za to, jacy jesteście dobrzy dla mnie,

jacy kochający i jak szczodrze obdarzacie mnie

swoim sercem i czasem.

Oby wasze losy biegły beztrosko i pomyślnie,

obyście odnaleźli radość, spokój i miłość

i oby spełniło się wam wszystko, o czym marzycie.

Życzę wam samych happy endów, wszelkich „długo i szczęśliwie”,

życzę wam przyjaciół, towarzyszy i małżonków,

którzy będą was cenić niczym największy skarb,

będą was otaczać czułością, miłością i szacunkiem,

i dzieci tak wyjątkowych i cudownych jak wy sami.

Takie dzieci jak wy to największe błogosławieństwo.

Z najszczerszą miłością

Mama

Rozdział 1

Christianna stała w oknie swojej sypialni i patrzyła na zbocze wzgórza skąpane w ulewnym

deszczu. Obserwowała dużego białego psa, ze zmierzwioną sierścią, zmokniętego jak kura, który

ochoczo kopał w błocie. Od czasu do czasu spoglądał na nią i merdał ogonem, po czym wracał do

kopania. Tego owczarka pirenejskiego ojciec podarował jej osiem lat temu. Wabił się Charles i pod

wieloma względami był jej najlepszym przyjacielem. Roześmiała się, patrząc, jak pognał za królikiem,

który zrobił szybki unik i zniknął. Charles zaszczekał rozczarowany i znów radośnie zaczął taplać się w

błocie, rozglądając się za czymś innym, za czym można by pobiec. Bawił się doskonale, tak jak

Christianna, kiedy patrzyła na jego harce. Ostatnie dni lata wciąż były ciepłe. Wróciła do Vaduz w

czerwcu, po czterech latach college’u w Berkeley. Powrót był dla niej niemałym szokiem i jak na razie

najlepszą stroną pobytu w domu był właśnie Charles. Poza kuzynami w Anglii i Niemczech, i znajomymi

w całej Europie, miała tylko jego. Żyła samotnie, w izolacji; zawsze tak było. I nie spodziewała się, że

zobaczy jeszcze przyjaciół z Berkeley.

Kiedy pies pognał w stronę stajni i zniknął jej z oczu, wybiegła z pokoju, żeby się do niego

przyłączyć. Po drodze złapała nieprzemakalną kurtkę do końskiej jazdy i kalosze, w których czyściła

boks swojego konia, i zbiegła po schodach dla służby zadowolona, że nikt jej nie zauważył. Po chwili

była już na zewnątrz i, ślizgając się w błocie, biegła za psem. Zawołała go; przybiegł takim pędem, że o

mało jej nie przewrócił. Machał ogonem, chlapał wodą i oparł o nią zabłoconą łapę, a gdy schyliła się,

żeby go pogłaskać, podniósł łeb i polizał ją po twarzy. Roześmiała się, a pies znów pognał przed

siebie. Razem pobiegli konną ścieżką; dziś i tak było za mokro na przejażdżkę.

Kiedy pies zbaczał z drogi, wołała go; za każdym razem wracał po chwili wahania. Zwykle był

karny, ale dziś biegał jak szalony i szczekał podniecony deszczem. Christianna bawiła się równie

dobrze. Po godzinie, trochę zadyszana, zatrzymała się wreszcie. Pies, zziajany, przystanął przy niej.

Ruszyła z powrotem na skróty i po pół godzinie wrócili w miejsce, z którego wyruszyli. Oboje –

pies i pani – byli zachwyceni spacerem i oboje byli tak samo zabłoceni i rozczochrani. Długie jasne

włosy kleiły się Christiannie do głowy, twarz miała mokrą, rzęsy pozlepiane. Nigdy się nie

malowała, chyba że spodziewała się, że będzie fotografowana. Miała na sobie dżinsy, które

przywiozła z Berkeley – były pamiątką po utraconym życiu. Wspominała z rozczuleniem każdą

chwilę z tych czterech lat spędzonych na Uniwersytecie Kalifornijskim. Walczyła jak lwica, żeby

móc tam pojechać. Jej brat studiował w Oksfordzie, a dla niej ojciec wybrał Sorbonę. Christianna

upierała się jednak przy college’u w Stanach i ojciec, choć niechętnie, w końcu ustąpił. Pobyt z

daleka od domu oznaczał dla niej wolność; upajała się tam każdym dniem, a o powrocie w czerwcu,

kiedy odbierze dyplom, myślała z niechęcią. W Berkeley zawarła przyjaźnie, za którymi teraz

tęskniła – były częścią innego życia, którego tak bardzo jej teraz brakowało. Przyjechała do domu,

by podjąć swoje obowiązki i robić to, czego od niej oczekiwano – wziąć na swoje barki brzemię,

które stawało się lżejsze tylko w chwilach takich jak ta, kiedy mogła pobiegać po lesie z psem. Bo

poza tym, od dnia powrotu, czuła się jak w więzieniu, jak ktoś skazany na dożywocie. I nie mogła

nikomu o tym powiedzieć, by nie wyjść na niewdzięczną za to wszystko, co miała. Ojciec był dla

niej bardzo dobry. Odkąd wróciła ze Stanów, bardziej wyczuwał, niż dostrzegał jej smutek, ale nie

mógł nic poradzić. Oboje wiedzieli doskonale, że jej dzieciństwo i wolność, jaką cieszyła się w

Kalifornii, minęły bezpowrotnie.

Kiedy dotarli do końca ścieżki, Charles spojrzał na swoją panią, jakby chciał spytać, czy

naprawdę muszą już wracać.

– Wiem – powiedziała cicho Christianna, głaszcząc go. – Ja też nie chcę wracać. – Deszcz

łagodnie obmywał jej twarz; nie przeszkadzało jej, że jest zupełnie mokra, że z jej jasnych włosów

kapie woda. Nieprzemakalna kurtka dobrze ją chroniła. Spojrzała na swoje zabłocone kalosze i na

psa, który najwyraźniej też nie miał nic przeciwko temu, żeby moknąć. Roześmiała się; trudno było

uwierzyć, że brązowoszary od błota pies tak naprawdę jest biały.

Potrzebowała wysiłku fizycznego tak jak on. Charles spojrzał jej w oczy i zamerdał ogonem; w

końcu bardziej godnym krokiem szli do domu. Christianna miała nadzieję, że uda jej się przemknąć

tylnym wejściem, ale przemycić Charlesa w tak opłakanym stanie było o wiele trudniej. Nie mogła

zabrać go na górę tak brudnego; musiała przejść przez kuchnię. Rozpaczliwie potrzebował kąpieli po

tym błotnym spacerze.

Cichutko nacisnęła klamkę drzwi kuchennych z nadzieją, że nikt jej nie zauważy, ale gdy tyko je

otworzyła, wielki zabłocony pies wskoczył do środka i rozszczekał się radośnie. To by było na tyle,

jeśli chodzi o dyskrecję. Christianna uśmiechnęła się i spojrzała przepraszająco na znajome twarze.

Ludzie pracujący u ojca zawsze byli dla niej mili; czasami żałowała, że nie może już posiedzieć sobie z

nimi, ciesząc się ich towarzystwem i przyjazną atmosferą, jak wtedy gdy była mała. Ale te czasy też już

minęły. Służba nie traktowała jej już tak jak wtedy, kiedy ona i Friedrich byli dziećmi. W te wakacje

Christianna skończyła dwadzieścia trzy lata. Friedrich był o dziesięć lat starszy, przez najbliższe pół

roku miał podróżować po Azji.

Charles wciąż szczekał i energicznie otrząsał się z wody; ochlapał błotem wszystkich dokoła.

Christianna na próżno usiłowała go uspokoić.

– Bardzo przepraszam – powiedziała. Tilda, kucharka, wytarła twarz fartuchem, pokręciła

głową i dobrodusznie uśmiechnęła się do dziewczyny, którą znała od urodzenia. Skinęła na chłopaka,

który podszedł szybko, żeby zabrać psa. – Okropnie się ubrudził. – Christianna uśmiechnęła się, żałując,

że nie może sama wykąpać Charlesa. Lubiła to robić, ale było mało prawdopodobne, żeby jej pozwolono.

Charles zaskomlał żałośnie w drodze do drzwi. – Chętnie go wykąpię... – zaczęła, ale psa już nie było.

– Cóż znowu, proszę pani. – Tilda, zmarszczyła brwi. Czystym ręcznikiem wytarła twarz

Christianny. Kiedyś kucharka zbeształaby ją i powiedziała, że wygląda gorzej niż jej pies. – Czy zje pani

obiad? – Christianna nawet o tym nie pomyślała. Pokręciła głową. – Pani ojciec jest jeszcze w jadalni.

Dopiero skończył zupę. Mogę podać coś dla pani. – Christianna zawahała się, ale w końcu skinęła

głową.

Nie widziała się z ojcem cały dzień, a zawsze cieszyły ją te spokojne chwile, które mogli spędzić

razem, kiedy nie pracował i miał kilka minut dla siebie. Nie zdarzało się to często. Zwykle otaczali go

urzędnicy państwowi i wiecznie spieszył się na jakieś spotkanie. Samotny posiłek, a tym bardziej posiłek

z córką, był dla niego prawdziwym świętem. A i ona ceniła sobie czas spędzony z ojcem. Tylko dla niego

wróciła bez protestu z Berkeley. Nie miała wyboru, choć wolałaby pójść na studia magisterskie, byle

tylko zostać w Stanach. Ale nie ośmieliła się o to prosić. Wiedziała, że odpowiedź brzmiałaby „nie”.

Ojciec potrzebował jej w domu. I wiedziała, że musi być podwójnie odpowiedzialna, bo jej brat nie ma

pojęcia, co to odpowiedzialność. Gdyby Friedrich zechciał wziąć na siebie choćby własne obowiązki,

zdjąłby część ciężaru z jej barków. Ale na to nie było nadziei.

Zostawiła kurtkę na wieszaku przy kuchennych drzwiach i zdjęła kalosze. Były mniejsze niż inne

stojące tam pary butów. Miała maleńkie stopy i sama była drobna, niemal filigranowa. Brat często

żartował, że w butach na płaskim obcasie wygląda jak mała dziewczynka, zwłaszcza z długimi jasnymi

włosami, które teraz zwisały jej na plecach jak mokre strąki. Miała drobne, delikatne dłonie, doskonałą

figurę – zupełnie nie dziecięcą, choć bardzo szczupłą, może nawet zbyt szczupłą. Jej twarz była jak

kamea; mówiono, że jest bardzo podobna do matki i tylko trochę do ojca, po którym odziedziczyła jasną

karnację. I ojciec, i brat byli wysocy. Matka Christianny była drobna jak córka. Zmarła, kiedy Christianna

miała pięć lat, a Friedrich piętnaście. Ojciec nie ożenił się po raz dragi. Christianna pełniła obowiązki

pani domu i ostatnio nieraz występowała u boku ojca na ważnych kolacjach czy przyjęciach. Tego od

niej oczekiwano i choć nie lubiła tej roli, wypełniała z miłością – dla niego. Zawsze byli sobie bliscy.

Ojciec zdawał sobie sprawę, jak trudno jest jej dorastać bez matki i mimo licznych obowiązków starał

się być dla niej i ojcem, i matką, choć nie zawsze było łatwe zadanie.

Christianna wbiegła po schodach dla służby, w dżinsach, swetrze i skarpetkach. Trochę zadyszana

wpadła do pokoju kredensowego, skinęła głową lokajom i wśliznęła się do jadalni. Ojciec siedział sam

przy wielkim stole; w okularach, z poważną miną ślęczał nad stertą dokumentów. Nie usłyszał, że

weszła. Gdy w milczeniu usiadła na krześle obok niego, uniósł głowę i się uśmiechnął. Widok córki

zawsze sprawiał mu przyjemność.

– Co zrobiłaś, Cricky? – Nazywał ją tak, odkąd była małą dziewczynką. Pogłaskał ją po głowie,

gdy pochyliła się, żeby go pocałować, i zauważył mokre włosy. – Wychodziłaś na deszcz. Jeździłaś

konno w taką pogodę? – Martwił się o nią bardziej niż o Freddy’ego. Christianna zawsze była tak

delikatna, wydawała się taka krucha. Po śmierci żony, która zmarła na raka osiemnaście lat temu,

traktował córkę jak bezcenny skarb podarowany im w chwili jej narodzin. Była tak podobna do matki. W

dniu ślubu jego zmarła żona miała dokładnie tyle lat, co Christianna teraz. Była Francuzką, w jej żyłach

płynęła krew książąt Orleanu i Burbonów – królewskich rodów, które władały Francją przed rewolucją

francuską. Christianna była potomkinią królów po kądzieli i po mieczu. Przodkowie ojca byli Niemcami,

choć miał też kuzynów w Anglii. Jego ojczystym językiem był niemiecki, lecz z matką Christianny

rozmawiał zawsze po francusku, a ona mówiła również po francusku z dziećmi. Gdy umarła, nadal

mówili w domu w tym języku przez wzgląd na jej pamięć. We francuskim Christianna czuła się

najswobodniej, choć znała też niemiecki, włoski, hiszpański i angielski. Jej angielski poprawił się

podczas lat spędzonych w Kalifornii i teraz mówiła płynnie.

– Nie powinnaś jeździć, kiedy pada – upomniał ją łagodnie ojciec. – Przeziębisz się. – Od śmierci

żony wiecznie bał się, że córka zachoruje, choć sam przyznawał, że przesadza.

– Nie jeździłam konno – wyjaśniła. – Poszłam pobiegać z psem.

Lokaj postawił przed nią zupę w delikatnym talerzu ze złotym brzegiem z dwustuletniej porcelany

Limoges. Serwis należał do jej babki Francuzki; Christianna wiedziała, że ojciec odziedziczył po swoich

przodkach wiele równie pięknych porcelanowych serwisów. – Jesteś dziś bardzo zajęty, papo? –

zapytała cicho. Ojciec skinął głową i z westchnieniem odsunął papiery.

– Nie bardziej niż zwykle. Jest tyle problemów na świecie, tyle spraw, których nie można

rozwiązać. Problemy ludzkości są w naszych czasach tak skomplikowane. Nic już nie jest proste. – Jej

ojciec był znany z działalności humanitarnej. Między innymi dlatego Christianna tak go podziwiała.

Wszyscy, którzy go znali, darzyli go szacunkiem i miłością. Był człowiekiem pełnym współczucia,

odwagi, prawym, wiernym swoim ideałom, który dawał wspaniały przykład swoim dzieciom.

Christianna uczyła się od niego i uważnie słuchała wszystkiego, co mówił. Freddy nie zwracał uwagi

na zalecenia, rady i prośby ojca. Nonszalancja brata i lekceważenie tego, czego się po nim

Steel Danielle - Jej książęca wysokość.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: