Malarstwo akwarelowe.pdf

Malarstwo akwarelowe

Malarstwo akwarelowe jest techniką z jednej strony dość trudną, z drugiej – najbardziej spopularyzowaną.

Polega na laserunkowym nakładaniu na chłonny porowaty papier warstw rozpuszczonej w wodzie farby

akwarelowej. Nazwa akwarela pochodzi od łac. aqua - woda. Farba ta jest mieszanką pigmentu i spoiwa,

składającego się z gumy arabskiej, gliceryny, niekiedy miodu i innych mediów.

Technika

Trudność malarstwa akwarelowego wynika z tego, że nie wiadomo do końca, jak rozleje się plama farby –

ostateczny efekt jest często wypadkową zamierzenia artysty i przypadku. Ponadto raz położonej warstwy nie da

się retuszować, bo akwarele nie są kryjące, można ją jedynie rozjaśnić wodą. Mimo to akwarela jest bardzo

popularna, gdyż daje piękne, delikatne i świetliste obrazy, pozwala uchwycić najbardziej ulotne zjawiska

przyrody. Jest pasjonującą i zaskakującą techniką, a dodatkowo stosunkowo tanią. Wspomniany efekt ulotności

i lekkości, tak pożądany w pejzażach, uzyskuje się laserunkami, które nanosi się na szkic od warstw

najjaśniejszych do najciemniejszych. Nie stosuje się w malarstwie akwarelowym bieli, a charakterystyczną

świetlistość daje biały podkład, prześwitujący przez warstwy. Dzięki nachodzeniu barwnych plam na siebie

uzyskuje się tony pośrednie. To przenikanie powoduje, że cechą charakterystyczną akwareli jest brak ostrych

konturów, detali i rozmycie kształtów.

Istnieją różne metody nakładania farby akwarelowej, np.: „mokre na mokre” - kolory kładziemy na wilgotną

powierzchnię, dzięki temu barwy łączą się i rozpływają dając miękkie, zamglone plamy w pastelowych tonach.

Można też odczekać, aż jedna warstwa wyschnie i dopiero nakładać kolejną. Bez względu na metodę praca

akwarelą musi być prowadzona śmiało, pewną ręką, ponieważ nadmierna ostrożność może zaowocować

obrazkami suchymi, z dużą ilością niepotrzebnych szczegółów.

Historia

Akwarela jest znana od starożytności, także na Dalekim Wschodzie, tam techniką tą zdobiono wachlarze i

parawany. W średniowieczu zaczęto akwarelę stosować do iluminacji ksiąg, a od XVII wieku (głównie w Anglii)

zyskała popularność jako samodzielna technika. Najpierw akwarelą malowano miniatury na kości słoniowej i

pergaminie, a później na papierze. Od XVIII wieku zaczęła upowszechniać się w całej Europie, także w Polsce

(np. Piotr Michałowski, Julian Fałat). Obecnie akwarela jest ulubioną techniką pejzażystów, portrecistów,

stosowana jest także przez ilustratorów. Często występuje jako element technik mieszanych z tuszem, pastelem,

temperą i innymi.

Materiały i narzędzia

Do uzyskania wspaniałych efektów właściwych akwareli potrzebne są: farby akwarelowe dobrej firmy, pędzle

płaskie i okrągłe, najlepiej z włosia sobola, gdyż naturalne włosie układa się w ostry szpic i jest trwałe, oraz

odpowiedni papier. Podkłady do malowania akwarelą to głównie bardzo chłonny papier o wyraźnej,

chropowatej fakturze. Wyróżnia się trzy typy ziarnistości: papier gładki (prasowany na gorąco), papier

średnioziarnisty (prasowany na zimno) - polecany początkującym akwarelistom, papier gruboziarnisty

(chropowaty) – farba wsiąka w zagłębienia, pozostawiając białe plamki. Ze względu na proces wytwarzania

może być: papier czerpany ręcznie, papier czerpany mechanicznie, papier maszynowy. Każdy musi znaleźć

papier odpowiedni dla swojego sposobu malowania, a wówczas tworzenie będzie satysfakcjonujące. W pracy

malarza akwarelisty pomocne będą też różne media do mieszania z akwarelami, np. guma arabska, taśmy do

przyklejania papieru, gąbki i waciki do usuwania nadmiaru farby, żyletki czy skalpele do usuwania niechcianej

warstwy oraz niezbędne w pracowni artysty narzędzia, takie jak: odpowiednie palety, rysownica, sztalugi z

ruchomym blatem, który można kłaść.