Kirk Douglas - Ostatnie tango w Brooklynie.pdf - Kirk Douglas - nightelf87

Kirk Douglas

Ostatnie tango

w Brooklynie

z angielskiego przełożyła Teresa Lachowska

Podziękowania

Wiele spraw w tej książce bliskich jest mojemu sercu i osobistemu doświadczeniu. Wiem,

co się czuje stając oko w oko ze starością. Wiem, jak to bywa, gdy pozbierawszy się po

wypadku człowiek odkrywa, że następstwa - nauczka wyciągnięta z traumatycznego

przeżycia - trwają przez wiele lat i zmuszają do patrzenia na życie w nowy sposób. Wiem, jak

to jest, kiedy ma się do czynienia z instruktorem, który jest minimalistą i który wierzy, że

ćwiczenia gimnastyczne dotyczą ciała i duszy. Mike Abrums, mój osobisty instruktor od lat

dwudziestu pięciu, był także inspiratorem wielu fragmentów tej książki.

Jest w niej jednak wiele obszarów, które były mi nie znane. Żywię przeto olbrzymią

wdzięczność wobec tych, którzy pomogli mi poznać ich własny świat.

W zakresie medycyny konsultowałem się z licznymi specjalistami, spośród których muszę

wymienić przede wszystkim doktora Alfreda Trento, ordynatora oddziału transplantacji serca

w Centrum Medycznym Cedars-Sinai, doktora Phillipa Koefflera, ordynatora oddziału

hematologii i onkologii w Cedars-Sinai, i Geoffreya Visbala, szefa badań chirurgicznych

Międzynarodowego Instytutu Kardiologicznego w Loma Linda. Pragnę również wspomnieć o

doktorze Johnie Stevensonie i Ronnie Jurow, którzy cierpliwie znosili moje indagacje w

sprawach medycznych, oraz o Franku Garcii, który zapoznawał mnie z tajnikami kostnicy, a

także o Ellen Green i Joanne Kennedy, które pomogły mi zrozumieć codzienną pracę

bibliotekarek medycznych.

Bardzo wdzięczny jestem również Rachel Levitsky i Johnowi Greenbaumowi, którzy wraz

z innymi członkami Akcji Objazdowej Pomocy Humanitarnej ukazali mi mroczny świat

Coney Island, świat zamieszkany przez ludzi bezdomnych. Dziękuję zwłaszcza Tommy'emu

Jonesowi i Mądrali oraz innym bezdomnym za ich opowieści oraz za to, że podzielili się ze

mną dziejami swego życia.

Chciałbym podziękować Johnowi i Jesse Hollandom za wsparcie mnie wspomnieniami z

okresu ich dorastania w Brooklynie oraz Gene Sarro ze szkoły tańca za filmy instruktażowe o

tangu, które pomogły mi przekazać słowami specyficzny czar tego tańca.

Ponad wszystko jednak pragnę wyrazić swoją wdzięczność Ursuli Obst. Od pierwszej

mojej książki pt. Syn szmaciarza poczynając, poprzez Taniec z diabłem, Dar aż do Ostatniego

tanga w Brooklynie była nie tylko moim redaktorem, lecz także kimś, kto pozwolił mi -

pochlebiając, a w razie konieczności krytykując - wydobyć z siebie to, co najlepsze.

Serdecznie jej za to dziękuję.

Jej oczy, zamglone przez wiek, rozszerzyły się pod wpływem przerażenia, gdy patrzyła ze

skalistego brzegu rzeki na kłębiące się w dole wody.

- Ależ Ben, wiesz, że nie umiem pływać - oponowała, ściskając kurczowo rękaw jego

koszuli kościstą ręką. Na przezroczystej skórze usianej wątrobianymi plamami rysowały się

wyraźnie niebieskawe żyły.

- Musisz spróbować, Betty. - Uwolnił ramię z uścisku.

Choć byli w tym samym wieku, ona słabowita, schorowana nie mogła się równać z nim,

muskularnym i trzymającym się krzepko.

- Nie potrafię! - protestowała, potrząsając głową tak mocno, że lepkie od potu siwe włosy

opadły jej na oczy.

- Musisz - nalegał.

Zaczęła cicho popłakiwać, posłuszna rozkazowi.

- Zrobię, co mówisz, Ben.

Pocałował Betty w policzek. Potem jednym silnym ruchem zepchnął ją do rzeki.

Beznadziejnie młóciła wokół siebie wodę, gdy rwący nurt porwał jej wychudzone ciało i

wciągnął w głąb.

Po chwili wypłynęła, czubek głowy wychynął na powierzchnię i natychmiast znowu

zniknął. Mógłby jeszcze uratować Betty, gdyby wskoczył do wody - jest przecież świetnym

pływakiem - ale nawet nie drgnął i wpatrywał się tępo w miejsce, gdzie wyłoniła się jej

głowa. Prąd był tak wartki, że niczego nie mógł dojrzeć.

Wreszcie ją zobaczył. Tym razem na powierzchnię wynurzyła się cała głowa - Betty

chwytała spazmatycznie powietrze i krztusiła się wodą. A potem rzeka wciągnęła ją po raz

ostatni, unosząc w stronę śmiercionośnych wodospadów.

Uświadomił sobie nagle ze zgrozą, co zrobił, i krzyknął: - Betty! - Lecz wiedział, że już go

nie usłyszy.

Betty, jego żona od lat czterdziestu siedmiu, zniknęła na zawsze.

Zbudził się zlany zimnym potem, z trudem łapiąc oddech, zupełnie jakby to on się topił.

Po raz trzeci od śmierci Betty przed rokiem przyśnił mu się ten sam koszmarny sen. Marion

powiedziała, że w okresie żałoby to rzecz całkiem normalna, a rwące wody symbolizują

obmywanie z winy tego, kto pozostał przy życiu. Guzik prawda, pomyślał. Cholernie dobrze

wiedział, co to znaczy. Czy jednak mógłby kiedykolwiek jej to wytłumaczyć? Czy mógłby

opisać Marion straszne ostatnie chwile życia jej matki? Żałował, że w ogóle wspomniał córce

o swoich koszmarach. Nie znosił wyrazu jej twarzy, gdy patrzyła na niego badawczo poprzez

okulary w drucianej oprawce i wygłaszała "profesjonalną opinię" tym łaskawym tonem, jakim

lekarze przemawiają do pacjentów. Może sobie być dyplomowanym psychologiem, ale nadal

jest jego córką, a on nie zamierza pozwolić, żeby go pocieszała tym psychobełkotem.

Podczas ostatniej rozmowy urządziła mu cały wykład na temat niebezpieczeństw

związanych z "próbą ucieczki od smutku". Nie był głupcem, wiedział, co się za tym kryje -

Marion próbowała tylko wywołać w nim wyrzuty sumienia, bo zmyto jej głowę z powodu

tego, że ojciec sprzedaje dom.

Właściwie to nie miał jej tego specjalnie za złe. Lubiła tu wracać, zwłaszcza teraz po

rozwodzie. Dla niej ten przytulny, szalowany deseczkami wiktoriański dom, schowany za

terenami defiladowymi na Flatbush, oznaczał wspomnienia z czasów szczęśliwego

dzieciństwa.

Dla niego zaś była to po prostu przepastnie pusta przestrzeń bez Betty. Chciał się z tym

domem pożegnać i zabrać ze sobą tylko dobre wspomnienia.

Kłopot polegał jednak na tym, że na razie nie wymyślił jeszcze, dokąd się potem

wyprowadzi. Agent od handlu nieruchomościami powiedział, że na dzisiejszym rynku nie ma

co liczyć na szybką sprzedaż. Tymczasem dom sprzedano natychmiast i pozostał mu niecały

miesiąc na spakowanie manatków i wyprowadzkę.

O Boże, co pocznie z tyloma gratami?

Rozejrzał się po pokoju, który Betty urządziła na nowo mniej więcej przed dziesięcioma

laty. Był biało-różowy, z mnóstwem ozdóbek, kobiecy. Nigdy jej nie powiedział, że nie cierpi

wszystkich tych kwiatków i falbanek.

Odda wszystko Armii Zbawienia, jeśli Marion nie zechce sobie zabrać tych zanadto

wypchanych kanap, niewygodnych krzeseł o prostych oparciach i całej masy ozdóbek. Trzeba

będzie chyba ciężarówki, aby odwieźć drobiazgi, które Betty nakupiła w ciągu ostatnich kilku

lat przed swoją śmiercią. Nigdy nie odkrył, po co to robiła. Może miało to związek z jej

chorobą, chorobą Alzheimera? W każdym razie po prostu musi się tego wszystkiego pozbyć.

Do nowego mieszkania sprawi sobie coś nowego, coś własnego. Meble obite skórą.

O właśnie, ładną, drogą skórą, taką, jaką wybrał do swojej siłowni w centrum. Trzeba

koniecznie zabrać się już do szukania jakiegoś lokum. Nie będzie to teraz łatwe zadanie, bo

niemal wszystkie japiszony wynoszą się z Manhattanu i ciągną do Brooklynu. Czy znajdzie

dziś czas na to, żeby zapolować na mieszkanie?

Spojrzał na zegarek - nie dzisiejszego ranka. Pierwszy klient ma się zjawić o ósmej. To

stary przyjaciel Milt, agent filmowy. Pozostało mu pół godziny na przygotowanie się do

wyjścia.

Szybko wziął prysznic, po czym, wciąż jeszcze w szlaf roku, poszedł do kuchni, żeby

zrobić śniadanie, które zawsze składało się z omletu z czterech białek i jednego żółtka, jednej

grzanki bez masła i szklanki odtłuszczonego mleka. Jakie to życie jest zabawne - nawet w

najcięższych chwilach nadal respektujesz błahe przyzwyczajenia. Skończyłeś sześćdziesiąt

dziewięć lat, jesteś wdowcem, sprzedałeś swój dom, masz przed sobą niezbyt jasną

przyszłość, a nadal przygotowujesz śniadanie tak jak przez większą część swojego dorosłego

życia, nadal bierzesz prysznic, czyścisz zęby, czeszesz się - jak gdyby nic się nie stało.

Po śniadaniu opłukał naczynia (żeby uniknąć "krzepnięcia", co go irytowało) i wstawił je

do zmywarki, po czym wyjął ubranie na ten dzień: starannie wyprasowane spodnie khaki,

uszyte tak, że uwydatniały jego wąskie biodra i płaski brzuch, koszulkę polo w niebiesko-

zielone paski opinającą muskularną pierś i ramiona oraz pasujące do całości zielone skarpetki.

Elegancki strój.

Ubierając się zerkał w lustro. Spoglądała na niego twarz osmagana wiatrami, o szarych

oczach, ze stalowosiwą czupryną, która dobrze harmonizowała ze starannie przyciętymi

wąsami. Ta twarz należała do niemłodego już mężczyzny (przystojnego, ale w

zaawansowanym wieku, nie da się ukryć), za to ciało nie, absolutnie nie. W swojej siłowni

miał kilkunastu klientów - maklerów giełdowych z Wall Street, tak młodych, że mogliby być

jego synami - którzy patrzyli na niego z zazdrością. No cóż, twoje ciało samo tego nie

osiągnie. Jeśli regularnie nie ćwiczysz, nie ograniczasz się w jedzeniu, odpowiednio dużo nie

odpoczywasz i nie zredukujesz do minimum nałogów-papierosów, kawy, alkoholu - wszystko

to wyciśnie na tobie swoje piętno, ledwie dobijesz do trzydziestu pięciu lat.

Teraz już pospiesznie kończył się ubierać, włożył jeszcze granatową marynarkę i wybiegł z

domu. W drodze do garażu zauważył, że na krzakach bzu rozwijają się już pączki. Uwielbiał

bzy i konwalie - wszystkie te delikatne kwiaty, które zakwitają na tak krótko każdej wiosny i

przekwitają wraz z końcem maja. Pamiętał, jak sadził te drzewka, wisienkę i jabłoń. W tym

roku nie zbierze już z nich owoców. Nie chciał pozwalać sobie na sentymentalne uczucia,

szybko zapalił silnik sportowego camaro (jedyna słabostka, jaką miał) i ruszył, objeżdżając

Prospect Park od zachodu, w stronę swojej siłowni na Park Slope, na rogu Union i Siódmej

Alei.

Jechało się tam dziesięć minut, a szło pół godziny - i jeśli mógł, zawsze wolał

przespacerować się przez park - ale dzisiaj być może wybierze się na poszukiwanie

mieszkania, lepiej więc mieć auto pod ręką.

Nad wejściem wisiała wywieszka: SIŁOWNIA BENA II PIĘTRO.

Termin siłownia odnosił się do przyrządów, bo jedynym instruktorem był tu Ben. Wierzył

w osobiste czuwanie nad treningiem. Nie zatrudniał pomocników.

Od czasu gdy otworzył swój zakład, stale napływali do niego wierni klienci: kulturyści (co

oczywiste), dżokeje, aktorzy dbający o linię. Przez ostatnie dziesięć lat, kiedy to od dawna

głoszona przez niego filozofia zyskała wreszcie uznanie pokolenia urodzonego po wojnie, w

jego siłowni pojawił się nowy typ zwolennika ćwiczeń fizycznych - zestresowany japiszon.

Musiał nawet teraz sporządzić listę oczekujących. Przyciągał ich jego program umiaru (nigdy

nie byli to ludzie wyznający zasadę, że "bez bólu nie ma zysku", która, jak zawsze twierdził

Ben, daje tylko chwilowy zysk i stały ból) i bardzo im odpowiadało to, że wymaga się od nich

jedynie piętnastominutowej bytności w siłowni. Zadowoleni bulili pięćdziesiąt dolarów za

sesję i uważali, że Ben jest i tak tani. wbiegł na górę po schodach pokonując po trzy stopnie

naraz i otworzył kluczem drzwi do niewielkiej poczekalni, której celowo nie wyposażył w

krzesła, za to w nadmiarze w materiały do czytania przypięte do wyłożonych korkiem ścian.

Były tam wycięte z gazet i czasopism artykuły na temat diety, ćwiczeń gimnastycznych,

chorób - wszystkie oczywiście popierające jego punkt widzenia w tych sprawach - i cały dział

nazywany przez niego "duchową strawą dla umysłu". Ben był żarliwym wyznawcą wiary, że

ciało i duch działają w porozumieniu. Uśmiechał się przypinając pinezkami napis: JEŚLI

JEDNą NOGą STOISZ NA WCZORAJ, DRUGą ZAŚ NA JUTRZE, TO OBSIKASZ

DZISIAJ.

W końcu otworzył drzwi do siłowni - pomieszczenia o powierzchni dziewięć na dwanaście

metrów, ze ścianą luster i podłogą wyłożoną wykładziną - wyposażonej w najrozmaitsze

przyrządy do ćwiczeń, dreptak, stopniowchod i kilka rodzajów stanowisk do podnoszenia

ciężarów.

Włączył stereo i wsunął kasetę. Miał ich całą kolekcję, żeby dogodzić klientom i ich

gustom: muzykę big-bandową, klasyczną, country and western, a także trochę rocka.

Rytmiczne bębnienie wypełniło pomieszczenie.

Bam, pa-pa, bam, pa-pa, bam, a następnie głos Phila Collinsa: "O, och, pomyśl razy trzy,

dzisiaj w raju ja i ty…" - Jeśli to jest raj, to sprawdzę, jak jest w piekle - oznajmił zadyszany

Milt wchodząc do sali. - Twoja winda znowu się zepsuła.

- Nie włączyłem jej, bo powinieneś chodzić.

- Chodzić to ja będę tutaj, a na zewnątrz to się wożę.

- Milt zdjął marynarkę i zademonstrował swoją krępą, niską postać w całej okazałości.

Benowi zawsze przypominał kosz z owocami - tułów jak gruszka, łysa głowa niczym

różowe jabłuszko. Zastanawiał się, po co Milt wydaje forsę na ćwiczenia w jego siłowni, bo

przecież jest absolutnie beznadziejnym przypadkiem. Cieszył się jednak, że tak się dzieje,

ponieważ lubił rozpoczynać dzień od pogawędki z najlepszym przyjacielem. Braki cielesne

Milt odrabiał z nawiązką w sferze ducha - zawsze był w dobrym humorze, gotów

opowiedzieć jakiś dowcip lub zabawną historyjkę. W piwnych oczach za wielkimi okularami

w rogowej oprawce stale migotały wesołe iskierki, jakby ich właściciel ukrywał jakiś

zabawny sekret.

- Spójrz na siebie, Milt! - Ben chwycił fałdy tłuszczu na jego brzuchu. - Takie sadło jest

dobre tylko jako koło ratunkowe.

- Au, to boli. - Pucołowate oblicze Milta wykrzywił udawany ból. - Podobno to ty masz mi

zapewnić formę.

Kirk Douglas - Ostatnie tango w Brooklynie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: