Pewnego letniego wieczoru, parę miesięcy po moim ślubie, siedziałem przy kominku, dopalając ostatnią fajkę i drzemiąc nad jakąś powieścią, miałem bowiem tego dnia bardzo wyczerpującą pracę. Moja żona poszła już była na górę do sypialni, a brzęk zamykanych drzwi wejściowych upewnił mnie, że służba również udała się na spoczynek. Wstałem z krzesła i wytrząsałem właśnie popiół z fajki, gdy nagle usłyszałem dźwięk dzwonka.
Spojrzałem na zegar. Był kwadrans na dwunastą. O tak późnej porze nie mógł przyjść żaden gość. Raczej był to pacjent i być może, czekało mnie całonocne czuwanie. Z kwaśną miną wyszedłem do przedpokoju i otworzyłem drzwi. Ku memu zdumieniu na progu stał Sherlock Holmes.
— Ach, Watsonie — powiedział — miałem nadzieję, że nie będzie za późno, aby się z tobą zobaczyć.
— Mój drogi przyjacielu, proszę, wejdź.
— Jak widać, jesteś zaskoczony i nie ma się co dziwić. Odczuwasz jednak ulgę, mniemam. Hm! Wciąż jeszcze palisz tę mieszankę z Arkadii jak za kawalerskich czasów, co? Nie można się omylić, widząc ten puszysty popiół na twojej marynarce. Łatwo zgadnąć, że nawykłeś do noszenia munduru, Watsonie. Nigdy nie będziesz mógł uchodzić za prawdziwego cywila, dopóki zachowasz zwyczaj noszenia chustki do nosa w rękawie. Czy mógłbyś mnie dzisiaj przenocować?
— Z przyjemnością.
— Mówiłeś mi, że dysponujesz jednoosobowym kawalerskim pokojem gościnnym. Widzę, że w tej chwili nie masz u siebie żadnego gościa płci męskiej. Twój wieszak mi to zdradził.
— Będę zachwycony, jeżeli zatrzymasz się u, mnie.
— Dziękuję. Wobec tego zajmę wolny kołek. Zauważyłem z przykrością, że był u ciebie pracownik brytyjskich zakładów usługowych. Świadczy to o jakimś nieszczęściu. Mam nadzieję, że wodociąg nie nawalił?
— Nie. Gaz.
— Ach, tak. Pozostawił na linoleum ślady dwóch gwoździ od buta akurat w miejscu, gdzie pada światło. Nie, dziękuję, jadłem kolację w Waterloo, ale z przyjemnością wypalę fajkę w twoim towarzystwie.
Podałem mu mój kapciuch, a on usiadł naprzeciw mnie i przez pewien czas palił w milczeniu. Wiedziałem, że tylko ważna sprawa mogła go do mnie sprowadzić o tej porze, czekałem więc cierpliwie, aż sam do niej przystąpi.
— Widzę, że jesteś obecnie bardzo zajęty pracą zawodową — powiedział, patrząc na mnie przenikliwie.
— Tak, miałem ruchliwy dzień — odrzekłem. — Być może, wydam ci się bardzo głupi — dodałem — ale doprawdy nie wiem, z czego to wywnioskowałeś.
Holmes zachichotał.
— Mam zaszczyt znać twoje zwyczaje, mój drogi Watsonie — powiedział — kiedy masz wizytę gdzieś niedaleko, udajesz się tam pieszo, a gdy obchód jest dalszy, korzystasz z dorożki. O ile zauważyłem, twoje buty, choć zniszczone, nie są bynajmniej zabłocone. Miałeś więc niewątpliwie tyle pracy, że powstała konieczność wyjazdu dorożką.
— Doskonale! — zawołałem.
— Elementarna rzecz — powiedział Holmes. — Jest to właśnie jeden z przykładów na to, że człowiek umiejący wyciągać wnioski potrafi wywołać odpowiedni efekt i wywrzeć na swym partnerze niezwykłe wrażenie, tylko dlatego, iż ten ostatni nie dostrzegł jakiegoś drobnego faktu, będącego podstawą dedukcji. To samo można powiedzieć, mój drogi, o pewnych twoich drobnych pracach, których złudny efekt jest całkowicie uzależniony od ciebie samego, ponieważ ty skupiasz w swym ręku pewne dane dotyczące jakiegoś problemu, dane, które nie są znane czytelnikom. W obecnej chwili ja sam jestem w położeniu takiego czytelnika, gdyż mam w ręku cały szereg nici prowadzących do rozwiązania jednego z najdziwniejszych przypadków, jaki kiedykolwiek zajmował umysł ludzki, a brakuje mi jednej albo dwóch niezbędnych do uzupełnienia mojej teorii. Ale ja je wynajdę, Watsonie, ja je wynajdę!
Oczy mu błysnęły i lekki rumieniec wystąpił na jego chude policzki. Na chwilę uniosła się zasłona kryjąca siłę i zawziętość jego natury, ale tylko na jedną chwilę. Gdy spojrzałem nań ponownie, jego twarz przybrała już znowu ów wyraz opanowania godny czerwonoskórego Indianina, z powodu którego wieki ludzi uważało go raczej za maszynę niż za człowieka.
— Zagadnienie to ma dość ciekawe momenty — rzekł Holmes — a nawet mogę śmiało powiedzieć, że ma niezwykle ciekawe momenty. Wniknąłem już trochę w tę sprawę i wydaje mi się, że jestem już bliski rozwiązania. Gdybyś mógł mi towarzyszyć w moich ostatnich posunięciach, oddałbyś mi ogromną przysługę.
— Z wielką radością.
— Czy mógłbyś się jutro wybrać aż do Aldershot?
— Jackson mnie niewątpliwie zastąpi w pracy.
— Bardzo dobrze. Chciałbym wyjechać pociągiem o 11.15 z Waterloo.
— Będę miał wobec tego dość czasu.
— W takim razie, jeżeli nie jesteś zanadto śpiący, opowiem ci pokrótce, co się stało i co jeszcze należy przedsięwziąć.
— Byłem śpiący przed twoim przyjściem. Teraz jestem całkiem rześki,
— Postaram się streścić tę opowieść w miarę możliwości, aby nie pominąć niczego, co może być istotne w tej sprawie. Bardzo możliwe, że już czytałeś sprawozdanie z tego wypadku. Chodzi o przypuszczalne morderstwo pułkownika Barclaya z pułku Royal Mallows w Aldershot, w związku z którym przeprowadzam dochodzenie.
— Nic o tym nie słyszałem.
— Sprawa nie zwróciła na razie uwagi poza lokalnym zainteresowaniem. Fakty te miały miejsce przed dwoma dniami. Krótko mówiąc było to tak:
Royal Mallows, jak wiesz, jest jednym z najsłynniejszych pułków w armii brytyjskiej. Pułk ten cudów dokazywał na Krymie, jak i podczas buntu, i odtąd wyróżniał się przy każdej sposobności. Jego dowódcą aż do poniedziałku wieczora był James Barclay, zasłużony weteran, który zaczął swą karierę jako ochotnik, w czasie buntu awansował za odwagę do rangi oficera i w końcu objął dowództwo nad pułkiem, w którym ongiś był szeregowcem. Pułkownik Barclay ożenił się jeszcze w okresie, gdy był sierżantem, a jego żona z domu panna Nancy Devoy, była córką poprzedniego sierżanta krajowca w tym samym pułku. Z tej też przyczyny, jak sobie łatwo można wyobrazić, zaistniały pewne drobne tarcia towarzyskie, kiedy ta młoda para (albowiem wtedy byli jeszcze młodzi) znalazła się wśród nowego otoczenia. Oni jednak podobno szybko się przystosowali, a pani Barclay, o ile mi wiadomo, była równie lubiana przez panie pułkownikowe, jak jej mąż przez swych kolegów oficerów. Muszę jeszcze dodać, że była to kobieta bardzo piękna, a nawet jeszcze i dziś, choć jest mężatką przeszło 30 lat, ma podziwu godną powierzchowność.
Życie rodzinne pułkownika Barclaya było podobno niezmiennie szczęśliwe. Major Murphy, któremu zawdzięczam większą część tych informacji, zapewnił mnie, że nigdy nie słyszało żadnym nieporozumieniu w tym stadle małżeńskim. Na ogół Barclay, według niego, był bardziej przywiązany do żony niż ona do niego. Rozstanie z żoną, choćby na jeden dzień, sprawiało mu wielką przykrość. Ona zaś ze swej strony, choć oddana mężowi i wierna, była bardziej powściągliwa w swych uczuciach. Uważano ich jednak w pułku za wzór małżeństwa w średnim wieku. W ich wzajemnych stosunkach nie było nic takiego, co pozwoliłoby przewidzieć tragedię, jaka się miała rozegrać.
Pułkownik Barclay odznaczał się podobno dość szczególnymi rysami charakteru. Zazwyczaj kiedy bywał w normalnym nastroju, sprawiał wrażenie rubasznego, jowialnego starego wojaka, zdarzały się jednak wypadki, gdy okazywał, że jest zdolny do wielkiej gwałtowności i mściwości. Jednakże ta strona jego natury nie zwracała się nigdy przeciwko żonie. Innym faktem budzącym zdziwienie majora Murphy’ego oraz trzech innych oficerów, z którymi rozmawiałem, był stan szczególnej depresji, nawiedzającej raz po raz pułkownika. Jak major się wyraził, często się zdarzało, że podczas wesołego i żartobliwego przekomarzania się przy wspólnym stole uśmiech nagle znikał z jego ust, jak gdyby zgaszony czyjąś niewidzialną dłonią. Ulegając temu nastrojowi, bywał przez kilka dni z rzędu pogrążony w głębokim smutku. Owe nagłe zmiany humoru oraz pewna przesądność były to jedyne niepowszednie cechy, jakie zostały zaobserwowane przez jego kolegów. To ostatnie dziwactwo przyjęło formę lęku przed samotnością, zwłaszcza po zapadnięciu zmroku. Dziecinny rys tak wybitnie męskiego charakteru niejednokrotnie wywoływał komentarze i domysły.
Jeden batalion pułku Royal Mallows (jest to pułk 117) stacjonuje od paru lat w Aldershot. Żonaci oficerowie mieszkają poza koszarami, a pułkownik dotychczas zajmował willę o nazwie „Lachine”, znajdującą się w odległości pół mili od North Camp. Dom ten wznosi się na prywatnych gruntach, ale zachodnia jego strona jest oddalona nie więcej niż o 30 jardów od głównego traktu. Służba składa się ze stangreta i dwóch pokojówek. Byli oni wraz ze swoim państwem jedynymi mieszkańcami willi „Lachine”, albowiem Barclayowie nie posiadali dzieci, nie mieli też zwyczaju gościć nikogo u siebie przez dłuższy czas.
Przejdźmy teraz do wydarzeń, które miały miejsce w „Lachine” pomiędzy godz. 9 a 10 w ubiegły poniedziałek.
Pani Barclay, była jak się okazuje, członkiem Kościoła rzymskokatolickiego i bardzo się udzielała w Stowarzyszeniu Św. Jerzego, które powstało przy parafii na Watt Street celem wspomagania ubogich używaną odzieżą. Zebranie owego Stowarzyszenia miało się odbyć tego właśnie wieczora o 8 godzinie, toteż pani Barclay śpieszyła się z obiadem, aby być na nim obecna. Gdy opuszczała dom, stangret słyszał, jak się zwróciła do męża z jakąś banalną uwagą i zapewniła go, że niebawem wróci. Następnie wstąpiła po pannę Morrison, młodą osobę zamieszkałą w sąsiedniej willi, i obie poszły razem na zebranie. Zebranie trwało 40 minut, więc kwadrans po 9 pani Barclay wróciła do domu, zostawiając po drodze pannę Morrison pod bramą jej domu.
W „Lachine” jest pokój, który służy za śniadalnię. Pokój ten z widokiem na drogę ma wielkie, oszklone, rozsuwane drzwi, wychodzące na gazon ogrodowy. Gazon znajduje się na wprost tych drzwi w odległości 30 jardów, a od drogi oddziela go jedynie niski mur z żelaznym ogrodzeniem. Do tego właśnie pokoju weszła pani Barclay po powrocie do domu. Zasłony nie były, opuszczone na okna, albowiem tego pokoju rzadko używano wieczorami. Pani Barclay sama zapaliła lampę, po czym zadzwoniła i poprosiła pokojówkę Jane Stewart, żeby jej przyniosła filiżankę herbaty, co było sprzeczne z ustalonymi przez nią zwyczajami. Pułkownik siedział w jadalni, ale usłyszawszy,, że żona wróciła, udał się do niej do śniadalni. Stangret widział go, jak przechodził przez hali i wchodził do pokoju. Nie ujrzano go już więcej przy życiu.
Zamówioną herbatę przyniesiono po upływie 10 minut, ale jak tylko pokojówka zbliżyła się do drzwi, osłupiała, słysząc głosy pana i pani w zaciekłej utarczce słownej. Pukała, nie otrzymując żadnej odpowiedzi, a nawet nacisnęła klamkę, ale stwierdziła tylko, że drzwi były od wewnątrz zamknięte. Naturalnie pobiegła zaraz na dół, żeby to opowiedzieć kucharce i obie kobiety wraz ze stangretem weszły do hallu, i przysłuchiwały się gwałtownej sprzeczce, która wciąż jeszcze trwała. Wszyscy razem utrzymują zgodnie, że słyszeli tylko dwa głosy, Barclaya i jego żony.
Wypowiedzi Barclaya były tak przyciszone i krótkie, że żadna z nich nie dotarła do słuchających. Pani Barclay natomiast była bardzo rozgoryczona, a gdy podnosiła głos, słyszano ją wyraźnie. — „Ty, podły! — powtarzała wciąż te same słowa. — Co robić teraz? Wróć mi moje życie! Nie chcę więcej nawet oddychać tym samym powietrzem, co ty. Podły! Podły!” — Takie były urywki tej rozmowy, która zakończyła się nagle strasznym krzykiem mężczyzny, gwałtownym łomotem i przeraźliwym wrzaskiem kobiecym. Stangret przekonany, że rozegrała się jakaś tragedia, rzucił się na drzwi i usiłował je wyważyć, podczas gdy w pokoju wciąż rozbrzmiewały okrzyki. Nie był jednakże w stanie przedostać się tą drogą, a służące tak były przelęknione, że niewiele mogły mu pomóc. Nagle olśniła go pewna myśl; wybiegł z hallu przez drzwi wejściowe i okrążył gazon, na który wychodziło wielkie, francuskie okno. Jedna rama okienna była otwarta, jak to się nieraz podobno zdarzało w porze letniej, toteż stangret bez trudu dostał się do pokoju. Jego pani już nie krzyczała i leżała nieprzytomna na kanapie, a ów nieszczęsny wojak, z nogami przewieszonymi przez poręcz fotela, z głową obok kraty kominka leżał nieżywy w kałuży krwi.
Oczywiście pierwszą myślą stangreta, gdy się przekonał, że już nic nie można pomóc swemu panu, było otwarcie drzwi. Ale wówczas powstała nieoczekiwana i dziwna przeszkoda. Klucza nie było w drzwiach z wewnętrznej strony ani nie można go było nigdzie znaleźć w pokoju. Wobec tego stangret wydostał się również przez okno i przywoławszy na pomoc policjanta i lekarza wrócił. Panią Barclay, na której rzecz jasna, ciążyło największe podejrzenie, przeniesiono wciąż jeszcze nieprzytomną do jej pokoju. Ciało pułkownika złożono na sofie, a dokładne oględziny pozwoliły odtworzyć tę tragiczną scenę. Jak się okazało, obrażeniem, które odniósł nieszczęsny weteran, była rana cięta na potylicy, długa na dwa cale widocznie na skutek silnego uderzenia jakimś tępym narzędziem. Nietrudno było zresztą zgadnąć, jakie to było narzędzie. Na podłodze tuż przy zwłokach leżała nader osobliwa maczuga ż twardego, rzeźbionego drzewa o kościanej rączce. Pułkownik posiadał kolekcję najróżniejszej broni, przywiezionej z rozmaitych krajów, w których walczył, toteż policja przypuszcza, że maczuga ta również należała do jego pamiątek. Służba zaprzecza, jakoby tę maczugę kiedykolwiek przedtem widziała, ale wśród licznych osobliwości, znajdujących się w domu, mogła zostać niezauważona. Poza tym policja nie znalazła w pokoju nic, co miałoby jakiekolwiek znaczenie, prócz nie dającego się wytłumaczyć faktu, że ani przy pani Barclay, ani przy ciele ofiary, ani nigdzie w pokoju nie znaleziono zaginionego klucza. W końcu drzwi zostały otwarte przez ślusarza z Aldershot.
Taki był stan rzeczy, Watsonie, kiedy we wtorek rano, na prośbę majora Murphy’ego, pojechałem do Aldershot, aby dopomóc policji w jej staraniach.
Przyznasz chyba sam — był to wypadek interesujący, moje zaś spostrzeżenia przekonały mnie niebawem, że istotnie sprawa była bardziej osobliwa, niż to się przedstawiało na pierwszy rzut oka. Przed obejrzeniem pokoju zadałem służbie krzyżowe pytania, ale udało mi się wydostać z niej tylko te fakty, które już sam poprzednio stwierdziłem. Jedynie pokojówka Jane Stewart przypomniała sobie jeden ciekawy szczegół. Pamiętasz chyba, że słysząc odgłosy kłótni zeszła na dół, po czym powróciła na górę z resztą służby. Otóż powiada, że za pierwszym razem, gdy jeszcze była sama, głosy jej państwa były tak przyciszone, iż nic prawie nie słyszała, a raczej z tonu niż ze słów wywnioskowała o sprzeczce. Jednakże gdy nalegałem, przypomniała sobie, że słyszała słowo „Dawidzie!” powtórzone dwukrotnie przez panią Barclay. Fakt ten ma ogromne znaczenie, gdyż naprowadza nas na przyczynę owej nagłej sprzeczki. Pułkownik, o ile pamiętasz, miał na imię James.
W sprawie tej istniał jeszcze jeden fakt, który wywarł wielkie wrażenie zarówno na służbie, jak i na policji. Było to wykrzywienie twarzy pułkownika. Według ich relacji zastygł na niej tak potworny wyraz przerażenia i zgrozy, jaki ludzka twarz w ogóle zdolna jest przybrać.
Kilka osób zemdlało na sam jej widok, tak straszny był to wstrząs. Z pewnością pułkownik przewidział swój koniec, co go w najwyższym stopniu przeraziło. To wyjaśnienie pokrywało się całkowicie z teorią policji, że pułkownik musiał widzieć, jak żona dokonywała na nim morderczego zamachu. Nawet fakt, że rana znajdowała się na tylnej części głowy, nie był sprzeczny z tą teorią, bowiem pułkownik mógł się odwrócić, chcąc uniknąć ciosu. Od pani pułkownikowej nie można było uzyskać na razie żadnych informacji, na skutek bowiem ostrego zapalenia opon mózgowych była w obecnej chwili niepoczytalna. Dowiedziałem się od policji, że panna Morrison, która jak pamiętasz, wychodziła owego wieczoru z panią Barclay, oświadczyła, że nie wie o niczym, co mogłoby spowodować zdenerwowanie jej towarzyszki, w którym to stanie pani Barclay wróciła wówczas do domu.
Po zebraniu tych faktów, Watsonie, wypaliłem szereg fajek, rozmyślając i starając się oddzielić fakty zasadnicze i decydujące od faktów przypadkowych. Niewątpliwie bardzo znamiennym i wiele mówiącym momentem w tej sprawie było dziwne zniknięcie klucza od drzwi. Najstaranniej przeprowadzone poszukiwania nie dały rezultatów i klucza w pokoju nie znaleziono. Czyli że musiano go stamtąd zabrać. Nie mógł go jednakże zabrać ani pułkownik, ani żona pułkownika. To było zupełnie jasne. Musiała tedy wówczas wejść do pokoju jakaś trzecia osoba. A ta trzecia osoba mogła wejść jedynie przez okno. Wydało mi się, że dokładne oględziny pokoju i gazonu pozwolą wykryć ślady owego tajemniczego osobnika. Znasz moje metody, Watsonie. Nie pominąłem żadnej przy przeprowadzaniu dochodzenia. No i w końcu odkryłem ślady zupełnie jednak inne niż się spodziewałem. W pokoju był jakiś mężczyzna, który zboczył z drogi i przeszedł przez gazon. Udało mi się odnaleźć pięć bardzo wyraźnych odcisków jego stóp — jeden na drodze, w miejscu gdzie się przedostał przez niski mur, dwa na murawie gazonu, a dwa bardzo nikłe na farbowanej desce w pobliżu okna, którym wszedł. Przez gazon widocznie przebiegł pędem, ponieważ ślady czubków jego butów głębsze były niżeli ślady obcasów. Zaskoczyła mnie jednakże nie tyle obecność tego człowieka, co jego towarzysza.
— Towarzysza?
Holmes wyjął z kieszeni duży arkusz bibułki i ostrożnie rozprostował na kolanie.
— Co myślisz o tym? — zapytał.
Bibułka była pokryta śladami łapek jakiegoś małego zwierzęcia. Ślady te miały pięć wyraźnie zaznaczonych palców, zakończonych długimi pazurkami i nie były większe od łyżeczki do herbaty.
— To pies — powiedziałem.
— Czy kiedy słyszałeś, żeby się pies wdrapywał po firance? A ja znalazłem wyraźne ślady, świadczące o tym, że to stworzenie tam właziło.
— A więc małpa?
— To nie jest ślad małpy.
— W takim razie co to może być?
— Ani pies, ani kot, ani małpa, ani żadne inne znane nam stworzenie. Usiłowałem za pomocą pomiarów odtworzyć jego postać. Oto są cztery odciski łap stojącego nieruchomo zwierzęcia. Widzisz, że odległość pomiędzy przednimi a tylnymi łapami nie wynosi mniej niż 15 cali. Dodaj do tego długość szyi i głowy, a otrzymasz stworzenie długie na dwie stopy, a może i jeszcze dłuższe, jeżeli ma ogon. Przyjrzyj się teraz, temu drugiemu wymiarowi. Mamy długość, kroku zwierzęcia znajdującego się w ruchu. Za każdym razem jego krok wynosi około 3 cali. Wskazuje to, jak widzisz, że zwierzę ma długie ciało, ale bardzo krótkie nóżki. Stworzenie to nie było na tyle uprzejme, aby nam pozostawić parę włosków. Ale, ogólnie biorąc, kształt jego postaci musi być właśnie taki, jak podałem. Do tego łazi po firankach i jest mięsożerne.
— Z czego to wywnioskowałeś?
— Ponieważ sam się wdrapałem po firance. Nad oknem wisiała klatka z kanarkiem i wydaje mi się, że to stworzenie usiłowało się dostać do ptaka.
— Więc cóż to było za zwierzę?
— Ach, gdybym mógł określić, zrobiłbym wielki postęp na drodze do rozwiązania tej zagadki. Prawdopodobnie jednak było to jakieś stworzenie w rodzaju łasicy lub z rodziny soboli, chociaż jest większe od zwierząt, które widywałem.
— Ale cóż ono może mieć wspólnego ze zbrodnią?
— To także jeszcze nie jest jasne. Ale i tak już sporośmy się dowiedzieli, jak widzisz. Wiemy, że jakiś mężczyzna, stojąc na drodze, przyglądał się sprzeczce pomiędzy Barclayami, zasłony bowiem były podniesione, a pokój oświetlony. Wiemy również, że ów mężczyzna przebiegł pędem przez gazon, wszedł do pokoju w towarzystwie dziwnego zwierzęcia i albo zadał cios pułkownikowi, albo — co jest również możliwe — pułkownik przerażony samym jego widokiem, upadł i rozciął sobie głowę o kratę od kominka. Na zakończenie jest jeszcze jeden ciekawy fakt, że intruz ten odchodząc zabrał ze sobą klucz od pokoju.
— Wydaje mi się, że twoje odkrycia bardziej pogmatwały sprawę, niż była na początku — powiedziałem..
— Istotnie. Wykazały bowiem niezbicie, że sprawa ma głębsze podłoże, niż początkowo przypuszczano. Przemyślałem to sobie i doszedłem do wniosku, że powinienem się jej przyjrzeć z innego aspektu. Ale doprawdy, Watsonie, zatrzymuję cię teraz, a przecież mogę z powodzeniem opowiedzieć ci wszystko podczas naszej jutrzejszej podróży do Aldershot.
— Dziękuję. Za daleko już zabrnąłeś, aby teraz przerwać.
— Jest rzeczą pewną, że pani Barclay opuszczając dom o pół do ósmej była w dobrych stosunkach ze swoim mężem. Nigdy nie okazywała, o czym już wspomniałem, zbytniej czułości do męża, ale stangret słyszał, jak gawędziła z pułkownikiem w sposób przyjazny. Otóż równie jest pewne, że natychmiast po powrocie udała się do pokoju, w którym spodziewała się, że nie zastanie męża, zażądała herbaty, co uczyniłaby każda zdenerwowana kobieta, i w końcu, gdy mąż się zjawił, obsypała go gwałtownymi wyrzutami. Czyli że pomiędzy godziną 7.30 a 9 musiało się coś zdarzyć, co całkowicie zmieniło jej stosunek do niego. Ale w ciągu tej półtorej godziny była przy niej panna Morrison. Stąd też miałem całkowitą pewność, mimo jej zaprzeczenia, iż musi wiedzieć coś niecoś o tej sprawie.
Pierwsze moje przypuszczenie było tego rodzaju, że może ta młoda kobieta miała przygodą ze starym wojakiem, z czego ten ostatni zwierzył się przed żoną. Mogłoby to wówczas być powodem zarówno irytacji pani Barclay po powrocie do domu, jak i upierania się dziewczyny przy zeznaniu, że nic się nie zdarzyło. Nie byłoby również w tym wypadku wielkiej rozbieżności z treścią podsłuchanych słów. Jednakże wzmianka o Dawidzie, a także znane ogólnie przywiązanie pułkownika do żony, świadczyły przeciwko tej teorii, nie mówiąc już o tragicznym wtargnięciu owego drugiego mężczyzny, co oczywiście nie mogło mieć żadnego związku z poprzednim wydarzeniem. Niełatwo było zdecydować, jakie poczynić kroki; ale choć skłaniałem się odrzucić przypuszczenie, iż coś łączyło pułkownika z panną Morrison, bardziej niż kiedykolwiek byłem przekonany, że młoda kobieta jest w posiadaniu klucza do zagadki, co spowodowało wybuch nienawiści pani Barclay do męża. Wybrałem tedy najprostszą drogę, udałem się do panny Morrison i powiedziałem jej, że jestem najzupełniej pewny, iż fakt ten jest jej znany. Wyjaśniłem również, że jej przyjaciółka, pani Barclay, może stanąć przed sądem i grozi jej najwyższy wymiar kary, o ile sprawa się nie wyjaśni.
Panna Morrison jest małą, smukłą, eteryczną dziewczyną o nieśmiałych oczach i jasnych włosach. Przekonałem się jednak, że nie brak jej bystrości ani rozsądku. Gdy skończyłem mówić, siedziała przez pewien czas rozmyślając, po czym odwróciła się do mnie z wyrazem nagłej decyzji i złożyła niezwykłe oświadczenie, które ci pokrótce powtórzę.
— Przyrzekłam mojej przyjaciółce, że nikomu nie powiem o tej sprawie, a przyrzeczenie jest przyrzeczeniem — powiedziała. — Jeżeli jednak naprawdę będę mogła pomóc, zwłaszcza że grozi jej tak poważne oskarżenie, a biedactwo ma usta zamknięte z powodu choroby, sądzę, iż mogę być z tego przyrzeczenia zwolniona. Opowiem panu dokładnie, co zaszło w poniedziałek wieczorem:
Wracałyśmy z Misji przy Watt Street mniej więcej kwadrans po ósmej. Po drodze musiałyśmy przejść przez spokojną i zaciszną ulicą Hudsona. Jest tam jedna tylko latarnia po lewej stronie, a gdy zbliżyłyśmy się do niej, zobaczyłam idącego nam naprzeciw mężczyznę, mocno zgarbionego, z jakąś skrzynką przewieszoną przez ramię. Wyglądał na kalekę, gdyż głowę miał nisko zwieszoną i wlókł się na zgiętych kolanach. Mijałyśmy go właśnie, gdy podniósł twarz, aby spojrzeć na nas w kręgu światła latarni, aż nagle, przystanął i krzyknął straszliwym głosem:
— Mój Boże, toż to Nancy!
Pani Barclay zbladła jak śmierć i byłaby upadła, gdyby ta potwornie wyglądająca istota jej nie podtrzymała. Miałam właśnie wołać policję, ale ku memu zdziwieniu pani Barclay odezwała się całkiem grzecznie do tego człowieka.
— Sądziłam przez trzydzieści lat, że ty nie żyjesz, Henry! — wymówiła drżącym głosem.
— Tak też było! — odrzekł ów człowiek, a powiedział to przerażającym tonem. Twarz miał bardzo ciemną i straszną, a w oczach błyski, które śnią mi się teraz po nocach. Jego włosy i bokobrody były przyprószone siwizną, a twarz pomarszczona i poryta jak wyschnięte jabłko.
— Pójdź, proszę, naprzód, kochanie — powiedziała pani Barclay. — Chcę zamienić parę słów z tym człowiekiem. Nie ma się czego obawiać.
Usiłowała mówić swobodnie, ale wciąż jeszcze była śmiertelnie blada, a słowa z trudem wydobywały się jej z ust.
Zrobiłam to, o co mnie prosiła, a oni rozmawiali ze sobą przez kilka minut. Potem pani Barclay poszła dalej ulicą z płonącymi oczyma, a ten nieszczęsny kuternoga, stojąc obok słupa latarni, potrząsał zaciśniętymi pięściami jak człowiek, który oszalał z wściekłości. Pani Barclay nie powiedziała ani słowa, dopóki nie znalazłyśmy się pod bramą, ale wówczas wzięła mnie za rękę prosząc, abym nikomu nie mówiła o tym, co zaszło.
— To mój dawny znajomy, który zmartwychwstał — rzekła.
Kiedy obiecałam jej, że nic nie powiem, pocałowała mnie i od tego czasu więcej jej nie widziałam. Powiedziałam panu teraz całą prawdę, natomiast przed policją ukryłam ją dlatego, że nie zdawałam sobie wówczas sprawy z niebezpieczeństwa, jakie zagraża mojej drogiej przyjaciółce. Teraz wiem, że w jej własnym interesie leży, aby wszystko zostało ujawnione.
Oto jej relacja, Watsonie, więc możesz sobie wyobrazić, że dla mnie był to błysk światła wśród ciemnej nocy. Wszystko, co dotąd nie było powiązane ze sobą, zaczęło się ustawiać na właściwym miejscu i miałem już mgliste przeczucie całej kolejności wydarzeń. Następnym moim krokiem było odnalezienie człowieka, który wywarł tak niezwykłe wrażenie na pani Barclay. Zadanie to nie było zbyt trudne, o ile znajdował się jeszcze w Aldershot. Mieszkańców tu niewielu, a kaleka zawsze zwraca na siebie uwagę. Spędziłem cały dzień na poszukiwaniach, a wieczorem, właśnie dziś wieczorem, Watsonie, spotkałem go. Człowiek ten nazywa się Henry Wood i mieszka w wynajętym mieszkaniu przy tej samej ulicy, na której go te panie spotkały. Przebywa tu dopiero od pięciu dni. Zjawiłem się tam w charakterze urzędnika rejestracji i bardzo interesująco poplotkowałem z jego gospodynią. Człowiek ten jest z zawodu zaklinaczem i sztukmistrzem, odwiedzającym po zapadnięciu zmroku kantyny wojskowe, gdzie urządza małe przedstawienia. Nosi ze sobą w skrzynce jakieś stworzenie, którego gospodyni mocno się obawia, gdyż nigdy nie widziała podobnego zwierzęcia, Według tego, co mówi, on używa go do swoich sztuczek. Tyle mi mogła ta kobieta powiedzieć, wyrażając przy tym podziw, że ten człowiek w ogóle jeszcze żyje, zważywszy jak jest pokręcony. Słyszała też czasem, jak mówił jakimś dziwnym językiem, a ostatnio przez dwie noce jęczał i szlochał w swojej sypialni. Jeśli chodzi o pieniądze, miał ich pod dostatkiem, ale pewnego razu przy płaceniu komornego dał jej monetę, która wyglądała na fałszywą. Pokazała mi ją, Watsonie — to była indyjska rupia.
Widzisz więc teraz sam, mój drogi przyjacielu, jak sprawy stoją i czemu mi jesteś potrzebny. Jasne, że po rozstaniu się z tymi paniami człowiek ów podążył za nimi w pewnej odległości i widział przez okno sprzeczkę pomiędzy mężem a żoną. Następnie wtargnął do pokoju, a wówczas stworzenie, które miał w skrzynce, wymknęło się na wolność. Wszystko to jest zupełnie pewne. On jest jedyną na świecie osobą, która nam może dokładnie opowiedzieć, co zaszło w tym pokoju.
— A ty masz zamiar go o to zapytać? — rzekłem.
— Naturalnie, ale w obecności świadka.
— To ja mam być tym świadkiem?
— O ile będziesz tak dobry. Jeżeli on nam zechce wyjaśnić tę sprawę, tym lepiej. Jeśli jednak odmówi, nie mamy innego wyjścia, jak się postarać o nakaz aresztowania.
—...
nightelf87