Rakietowe szlaki 2(1).pdf

Antologia

Rakietowe szlaki

B. W. Aldiss. Człowiek ze swoim czasem -jest

P. Anderson. Eutopia (Eutopia)

B. Bayley. Rejs po promieniu

J. Brunner. Faktograf 6

A. D. Foster. Polacy to ludzie łagodni

U. K. Le Guin. Rękopis na ziarenkach akacji

S. Robinett. Piekłomiot 4

B. Shaw. Członek rzeczywisty

C. D. Simok. Barak budowlany ...

N. Spinard. Coś pięknego

T. Sturgeon. Powolna rzeźba

W. Tenn. Bemie Faust

R. Żelazny. Diabelski samochód

Poul Anderson Eutopia

- Gif thit nafn!

Duńskie słowa buchnęły nagle z głośnika radia umieszczonego w samochodzie, zanim

mógł je pochłonąć hałas śmigieł helikoptera, który zagłuszył odgłos motoru i opon. - Kim

jesteś? - powtórzył głos. Jazon Philippou spojrzał ku niebu poprzez przeźroczysty dach

samochodu. Nad jego głową ciągnął się pas błękitu między dwoma poszarpanymi zielonymi

ścianami świerkowego lasu rosnącego po obu stronach drogi. Promienie słońca odbijały się

od ścian wojskowego helikoptera unoszącego się nad szosą.

Jazon poczuł, jak zimny pot gromadzi mu się pod pachami i ścieka wzdłuż żeber. Nie

wolno mi wpaść w panikę, pomyślał odruchowo. Boże, dopomóż mi. Tym jednak, co

przywoływał na pomoc, był własny wieloletni trening. Psychosomatyka: Opanuj symptomy,

oddychaj równomiernie, kaź zwolnić tętnu, a usuniesz lęk przed śmiercią. Był młody, toteż

miał wiele do stracenia. Ale filozofowie z Eutopii dobrze kształcili dzieci oddane ich opiece.

Będziesz męźczyzną, a więc dojrzałym człowiekiem, mówili mu, istota człowieczeństwa zaś

polega na niezależności od instynktów i odruchów. Jesteśmy wolni, ponieważ możemy

zapanować nad sobą. I to jest nasz powód do dumy.

Nie mógł udać zwykłego obywatela Norlandii. (Nie, tu nazywano ich

„mootmanomi”). Pomijając JUŻ wszystko inne, jego helleński akcent był zbyt wyraźny. Ale

mógłby zwieść pilota helikoptera - choćby na kilka minut - udając, że jest przybyszem z

jakiegoś Innego kraju tego świata. Pogrubił głos, by choć częściowo zamaskować swą

wymowę i zapytał ze stosowną wyniosłością:

- A ty kto jesteś? I czego chcesz?

- Jestem Runolf Einarsson, kapitan armii Ottara ThorkeIssona, Prawodawcy

Norlandii. Ścigam kogoś, kto ściągnął wendetę na swą głowę. Podaj swe imię.

Runolf, pomyślał Jazon. Dobrze cię pamiętam. Smukły mężczyzna, którego ciemne

włosy świadczyły o tym, że w jego żyłach płynie tyrkerska krew. Ale twoje błękitne oczy

wskazują na to, że inni twoi przodkowie przybyli z Thule. Refleksja wewnętrznego

obserwatora: Nie, mieszam różne znane mi historie. Ja bym nazwał autochtonów

Erytrejczykami, a ty kraj swych europejskich przodków nazywasz Danarik.

- Zwą mnie Xipec. Jestem kupcem z Meyaco - odparł nie zwalniając. Dzięki szalonej

całonocnej jeździe po ucieczce z zamku Prawodawcy już tylko niewiele stadiów dzieliło go

od granicy. Nie miał wielkiej nadziei, że uda mu się dotrzeć aż tak daleko, ale każdy obrót kół

przybliżał ratunek. Drzewa tylko migotały po obu stronach pędzącego wozu.

- Jeśli jest tak, jak mówisz, to muszę prosić się o wybaczenie, że cię zatrzymałem -

głos Runolfa zatrzeszczał w odbiorniku. - Zwróć się do Prawodawcy, a możesz być pewien,

że szybko otrzymasz odszkodowanie za naruszenie twych praw. Ale teraz zatrzymaj się i

wysiądź z wozu, żebym mógł zobaczyć twoją twarz.

- Ale właściwie o co chodzi? - Jeszcze kilka sekund zwłoki.

- Mieliśmy w Ernvik pewnego gościa ze Starej Ziemi. (Z Europy - pomyślał

automatycznie Jazon). Ottar Thorkelsson podejmował go niezwykle serdecznie, a ten nędznik

dopuścił się postępku, który tylko śmierć może zmazać. I zamiast przyjąć wyzwanie Ottara,

skradł samochód - tej samej marki co twój - i uciekł.

- Czy nie wystarczyłoby nazwać go wobec całego ludu nicponiem? (A jednak czegoś

się nauczyłem z ich barbarzyńskich obyczajów...)

- Dziwne słowa jak na Meyakańczyka! Natychmiast zatrzymaj się i wysiadaj, bo w

przeciwnym razie otworzę ogień l

Jazon uzmysłowił sobie, że zaciska zęby aż do bólu. Na HadesI Któż byłby w stanie

zapamiętać obyczaje panujące w setkach małych państewek, na który podzielony był cały

kontynent? Westfalia stanowiła jeszcze bardziej fantastyczną mozaikę niż cała Ziemia w tej

jej historii, w której kontynent ten nazywano Ameryką. - Dobra -

pomyślą! - teraz będę miai okazję przekonać się, jakie mam szansę raz Jeszcze

powrócić do niej jako do Eutopii...

- Bardzo dobrze - powiedział. - Nie mam wyboru. Ale możesz być pewien, ź©

zaźądam rekompensaty za obrazę.

Hamował najwolniej, jak tylko mógł. Droga wiła się przed nim niby twarda czarna

wstążka rozdzielająca ogromne włosy drzew. Nie miał pojęcia, czy kiedykolwiek je

wycinano. Być może wtedy, kiedy biali ludzie po raz pierwszy przepłynęli przez Pentalimne

(czyli Pięć Jezior, jak je nazwano w jego dziejach), by założyć miasto Ernvik, gdzie Duluth

znajdowało się w Ameryce, a Lykopoiis w Eutopii. W tamtych czasach Norlandia rozciągała

się daleko poza krainę jezior. Ale później doszło do wojen z Dakotami i Madziarami, które

zmniejszyły jej obszar. A rozwój handlu - w ostatnim okresie był to handel syntetykami -

pozwolił mieszkańcom kraju wykorzystywać jego głębiej położone rejony jako tereny

myśliwskie. (Polowania były ich prawdziwa, namiętnością). Po trzystu latach prastary las

powrócił do swych praw.

Przed oczami stanął mu jak żywy obraz tych stron takich, jak przedstawiały się w jego

historii. Oaje i ogrody, wioski, które zbudowano z myź!ą o ich urodzie, gibkie brązowe ciała

w gimnazjonach, muzyka w świetle księżyca... Nawet straszna Ameryka wydawała się

bardziej ludzka od tej puszczy.

Ale był to tylko obraz, obraz rzeczywistości zagubionej w wielorakich wymiarach

czasoprzestrzeni. Tu był sam, a nad jego głową krążyta śmierć, i przestań litować się nad

sobą, ty idioto! Oszczędzaj energię, jeśli chcesz przeżyć...

Wóz zahamował gwałtownie, tuż na skraju drogi. Jazon napiął mięśnie, otworzył

drzwiczki i wyskoczył.

To, co usłyszał w głośniku radia za swymi piecami, musiało być przekleństwem.

Helikopter zatoczył łuk i niby jastrząb rzucił się w dół. Kule posypały się jak grad.

Ale Jazon był już między drzewami. Ich gałęzie osłoniły go niby dach, przez który tu i

ówdzie przebijały promienia słońca. Pnie drzew stały całe w swej męskiej krasie. Kobiety

mogłyby pozazdrościć Im zapachu... Opadłe ig!y sosen pokrywające ziemię tłumity uderzenia

jego stóp, skądś dobiegł go głos drozda, lekki wiatr chłodził mu policzki. Jazon rzucił się na

ziemię, w cień najbliższej sosny i leżał dysząc ciężko, a gwałtowne bicie jego serca niemal

zagłuszał złowieszczy ryk helikoptera.

Po chwili helikopter zniknął gdzieś w oddali. Runolf musiał wrócić do swego pana.

Ottar wyruszy w pogoń końmi i weźmie ze sobą psy, bo tylko tak będzie mógł schwytać

zbiega. Ale Jazon miał porę godzin wytchnienia.

A potem... przywołał na pomoc swój trening, usiadł i zaczął myśieć. Jeśli Sokrates,

czując chłód cykuty podchodzący mu pod serce, potrafił mówić o mądrości do młodzieńców

ateńskich, to Jazona Philippou stać w trudnej chwili przynajmniej nc ocenę własnych szans. A

poza tym widmo śmierci oddaliło się na pewien czas.

Nie uciekł z Ernviku tak, jak stał. Miał ze sobą pistoleS miejscowej produkcji i

kompas, pełna, kieszeń złotych i srebrnych monet, a na sobie płaszcz, który mógł służyć jako

koc, oraz kurtkę, spodnie i buty, składające się na strój noszony w środkowej Westfalii. A

wreszcie dysponował także najważniejszym narzędziem - sobą samym. Był mężczyzna

wysokim i mocno zbudowanym - o jasnych włosach i niedużym nosie, który odziedziczył po

swych gallickich przodkach - a za mistrzów miał ludzi, którzy zdobywali laury na niejednej

olimpiadzie. Ale jeszcze większe znaczenie miał jego umysł i cały system nerwowy. Zasady

logiki i semantyki, jakie wpoili weń pedagodzy i. Eutopii, stały się dla jego umysłu czymś tak

naturalnym, jak oddychanie dla jego ciała. Pamięć miał wyćwiczona tak, że nie potrzebował

brać ze sobą mapy. Toteż mimo, że dopuścił się katastrofalnego błędu, wiedział, iż jego

umysł S jego ciało poradzą sobie nawet z najbardziej egzotycznymi przejawami ducha

ludzkiego.

A przede wszystkim - tak - miał powód, by żyć. Było to coś więcej niż ślepa

pragnienie zachowania siebie sasnego. Było to coś, co pojawiało się już w pierwszej

cząsteczce DNA, kiedy zapragnęła dać początek innym cząsteczkom. Miat kogoś, kogo

kochał i do kogo chciał powrócić. Miał swój kraj, Ęutopię, Dobrą Ziemię, którą jego lud

powołał do istnienia przed dwoma tysiącami lat na nowym kontynencie, zostawiając za sobą

nienawiści i okropnoźci Europy, zabierając zaś dziefa Arystotelesa i stanowiąc w końcu w

swych syntagma, że: „Celem narodu jest osiągnięcie powszechnej harmonii”.

Jazon Philippou wracał do ojczyzny.

Wstał i ruszy} na południe.

Było to w tetradę, dzień, który jego prześladowcy zwali onsdag. W jakiejś półtorej

doby potem, o zachodzie słońca w dniu zwanym thorsdag, (ciągle jeszcze) przedzierał się

przez las staniając się na nogach, z ustami pełnymi piasku i brzuchem przyrośniętym do

krzyża. Szedł z drżącymi kolanami i opędzał się od rojów much, które przyciągał pot

wysychający na jego skórze. Za sobą słyszał dalekie poszczekiwanie gończych psów.

Dźwięk rogu, niby długie metaliczne warknięcie, doleciał go poprzez arkady liści.

Byli już na jego śladzie, a nie mógł przecież być szybszy od ścigających go jeźdźców. Nigdy

już nie zobaczy gwiazd.

Jego ręka odruchowo sięgnęła po broń. Przynajmniej kilku z nich zabiorę ze sobą...

Nie. Był przecież Hellenem, który nikogo nie zabijał bez powodu, nawet barbarzyńców,

którzy chcieli pozbawić go życia tylko dlatego, że naruszył jedno z ich tabu. Stanę pod gołym

niebem, wezmę w siebie ich kule i zstąpię w ciemność pamiętając o Eutopii, wszystkich

moich przyjaciołach, a przede wszystkim o Niki, mojej miłości...

Niejasno uzmysłowił sobie, że wyszedł już z sosnowego lasu i kroczy właśnie przez

brzozowy zagajnik. Światło złociło liście drzew i pieściło ich wysmukłe, białe pnie. Gdzieś z

przodu doszedł go warkot motoru.

Stanął. Teraz dopiero poczuł, jak bliski jest kompletnego wycieńczenia. Na szczęście

jednak jego organizm dysponował rezerwami, do których w pełni zintegrowany człowiek

mógł jeszcze sięgnąć. Usunął ze świadomości dalekie poszczekiwanie psów, wszelki ból i

wyczerpanie. Zaczął oddychać rytmicznie, koncentrując się na czystości i świeżości

wciąganego do płuc powietrza i wyobrażając sobie atomy tlenu docierające do każdej

komórki jego ciała. Uciszył gwałtowne bicie serca i nadał mu powolny, głęboki rytm; przez

chwilę napinał i rozluźniał mięśnie, aż doprowadził je do normalnego funkcjonowania. Ból,

który przenikał uprzednio całe ciało, ucichł, a rozpacz zżerająca duszę ustąpiła miejsca

spokojowi i chłodnej rozwadze. Przed nim w kierunku południowym rozciągały się ziemie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: