Poeci języka angielskiego.doc

Poeci języka angielskiego. Wybór i opracowanie Henryk Krzeczkowski, Jerzy Stanisław Sito, Juliusz Żuławski. t. 2. W-wa 1871.

William Blake (1757-1827)

Angielski poeta i malarz, ur. w Londynie; nie uczęszczał do szkół; w 1778 studiował w Akademii Królewskiej; w 1784 założył drukarnię; w swojej twórczości: propagował własną estetykę i problematykę moralną; pozostawał pod wpływem lektury mistyków; w alegorycznej formie wypowiadał swoje poglądy między wolnością i autorytetem; jego twórczość była nowatorska, dopiero poeci XX wieku nawiązywali do jego twórczości;

Do wiosny (tłum. Cz. Miłosz)

Pod. lir. zwraca się do wiosny (która ma kędziory mokre od rosy, anielskie oczy) aby przybyła na wyspę zachodnią; wołają ja pagórki, doliny, wyspa tęskni za nią i jej oczekuje; prośba: „rozsyp perły na ziemię, która umiera z miłości do Ciebie.”; „przystrój ja swymi pięknymi palcami, zlej swe miękkie pocałunki na jej serce, włóż złotą koronę na jej półomdlałą głowę”.
Do lata (tłum. Cz. Miłosz)

Lato ma kędzierzawą grzywę, bla bla

Do jesieni (tłum. Cz. Miłosz)

Prośba do jesieni, pod. lir. chce żeby ona została, żeby nie minęła, żeby „użyczyła wesołych tonów fletni” pod. lir; pieśń jesieni; jesień zniknęła, ale zostawiła złoty dar;

Do zimy (tłum. Cz. Miłosz)

Zima ma brylantowe drzwi, pod. chce aby je zamknęła; zima go nie słucha; nieszczęśni żeglarze muszą znosić ciosy burzy;

Do gwiazdy wieczornej (tłum. Z. Kubiak)

złotowłosy aniele wieczora zapal swą miłosna pochodnię, niech twój uśmiech ozłoci nam wieczorne łoże;

Piosenka (tłum. Z. Kubiak)

chce aby pamięć przywołała dźwięki radosnych pieśni, on zaśpiewa a tchnienie wiosny je poniesie;

Pieśń (tłum. R. Klewin)

gdy pod. lir. spotyka swoja ukochana to rosną mu skrzydła, ona jest jak anioł, gdy ona mówi to jakby samo niebo przemawiało, gdy się za nią idzie nie można lękać się nieczystego ducha;

Szalony śpiew (tłum. J. Kasprowicz)

zimna noc, wicher wieje, przybądź śnie; wstaje dzień, południe i znów noc. :/

Boski wizerunek (tłum. Z. Kubiak)

gdy ludzi gnębi ból to modlą się do Dobroci, Litości, Miłości i Pokoju; to jest Bóg (te cztery moce);

Noc (tłum. J. Czechowicz)

zaszło słońce, świeci księżyc, ucichły ptaki, czas ułożyć się do snu; ten kto cierpi zasypiając ma koło siebie swojego anioła;

Wstęp (tłum. L. Staff)

Odpowiedź ziemi (tłum. L. Staff)

Tygrys (tłum. R. Klewin)

Jak to możliwe, że Bóg stworzył tygrysa i baranka?

Mały włóczęga (tłum. L. Marjańska)

pod. lir. - mały chłopiec, zwraca sie do matki, mówi jej, że w kościele jest zimno a proboszcz jest nadęty, za to w szynku jest ciepło i traktują go tu inaczej; lecz gdyby w kościele dawano piwo i gdyby tam było ciepło, chodziłby chłopiec tam codziennie i klepał pacierze; niech by proboszcz sobie pił, chłopiec byłby szczęśliwy, dewotka w kościele nie byłaby dzieci, głód by tych dzieci nie dotknął; Bóg byłby rad, że jego dzieci są szczęśliwe;

Chora róża (tłum. Z. Kubiak)

Nigdy nie staraj sie wyrazić... (tłum. Z. Kubiak)

nie staraj się wyrazić miłości, bo za pomocą słów nie da się tego dokonać; pod. lir. wypowiedział swoją miłość z teraz ona go opuszcza; już od niego odeszła;

Rousseau, Voltaire, możecie szydzić... (tłum. Z. Kubiak)

Apostrofa do Rousseau i Voltaire'a, mogą oni sobie szydzić ile chcą, ale te szyderstwa i tak wrócą do nich, wiatr je im miecie prosto w twarz jak piasek; piasek oślepia wzrok szyderców; wszystko jest piaskiem;

Proroctwa niewinności (tłum. J. Czechowicz)

Zamknięty w klatce gil z czerwonym gardziołkiem; on szaleje z gniewu w tej klatce; jeżeli przed drzwiami pana zamarznie jego pies to pisana jest zagłada złego miasta; gdy zostanie zranione słowicze skrzydło- milknie pieśń cherubińska; przez męczenie żywego chrząszcza można „ściągnąć wiecznej nocy opończę”; Pan obdarzy cie wszystkim gdy nakarmisz kota wdowy; gdyby słońce i księżyc zaczęły wątpić zaraz by przestały świecić swoim blaskiem;

Małżeństwo nieba z piekłem. Przysłowia piekielne (tłum. J. Lemański)

„rozsądek to bogata szpetna dziewka, której asystuje nieudolność” (?);

Księga Thel (tłum. Z. Kubiak)

I

Thel- Córka serafinów, najmłodsza, blada, chciała zniknąć ze świata swych śmiertelnych dni; nad rzeką Adona śpiewa że Thel jest jak tęcza nad rzeką itp., ona zastanawia się, co by bylo gdyby umarła, czy „usłyszałaby we śnie głos Tego, co chodzi po ścieżkach ogrodu w godzinie wieczornej?”; odpowiada jej konwalia: mowi, że Pan co rano ją wita, czemu Thel sie skarży?; potem do Thel mówiła lilia, poprosiła chmurę, aby zstąpiła;

II

lilia pyta chmurkę dlaczego sie nie skarży, że szybko przemija, że w dwie godziny rozwiewa ją wiatr i potem już nigdzie nie można jej odnaleźć?; Thel jest podobna do chmurki, też przeminie; ale lilia mówi, że ją również to czeka jednak ona sie nie skarży; chmurka mówi Thel, że gdy wiatr ją rozwiewa to ona nie znika, ale odchodzi ku ku życiu, ku miłości itd.; Thel mimo to sie martwi, że przeminie no i że z jej życia nie ma żadnego pożytku, że potem ludzie mogą powiedzieć, że ona żyła tylko po to aby umrzeć i być pokarmem dla robaków; na to chmura: jeśli żyjesz po to aby byc pokarmem dla robaków to jednak po coś żyjesz; przybył pospolity robak i usiadł na liściu konwalii;

III

na głos robaka, gruda gliny uniosła swoja głowę, spojrzała na Thel i powiedziała, że nie żyjemy dla samych siebie, proponuje one Thel wizytę w jej domu;

IV

Thel udaje się wgłąb ziemi, tam jest odźwierny, który otwiera bramę; Thel widziała tam łoża umarłych, jest to kraj smutków i łez, nigdy nie widziano tu uśmiechu; doszła w końcu do własnej mogiły i z krzykiem wróciła do swoich dolin Har.

Vala. Wieczny człowiek (tłum. Z. Kubiak)

straszne to jest, nudne strasznie :/

Jeruzalem. Wizja Anglii. (tłum. Z. Kubiak)

bohater- Albion; idzie a za nim podąża Zbawiciel, który mówił mu: „Nasze wojny są wojnami życia i ranami miłości”, mówił o Jezusie Chrystusie; Boska Rodzina dąży do Albionu; bla, bla
Milton. Prolog. (tłum. J. Pietrkiewicz)

czy ktoś widziała Baranka Bożego, jak pasł sie na łąkach Anglii?; pod. lir. Będzie walczył dopóki nie stanie Jeruzalem w Anglii;

William Wordsworth (1770-1850)

urodzony w Cockermouth w Cumberland, syn prawnika; studiował w Cambridge; podróżował po Europie a wizyta we Francji obudziła w nim sympatie republikańskie, od których w wieku dojrzałym odstąpił ku zgorszeniu poetów młodszego pokolenia; uważany jest na twórcę romantyzmu angielskiego; zerwał ze stylizacją i retoryka osiemnastowiecznej poezji klasycznej, poszukując naturalności języka poetyckiego i postulując bezpośredniość przeżycia lirycznego; należał do grupy „Poetów Jezior”;

Zbytnio nam ciąży świat... (tłum. J. Żuławski)

biorąc i dając tracimy coś z siebie; przyroda rzadko nam służy w  potrzebie; morze i wiatry, wszystko mało nas obchodzi, nie wzrusza nas; „Lepiej by było czerpać z pogańskiej wiary w starych bogów”; wtedy nie byłoby się tak samotnym;

Sen (tłum. Cz. Jastrzębiec-Kozłowski)

to jest sonet; falowanie zbóż, szum deszczu letniego, stado owieczek, kołysząca łódka, szmer rzeki, brzęk pszczoły- pod. lir. Mówi, że juz o tym myślał, a teraz leży i nie może spać, niebawem nadejdzie świt i nowy dzień; nie może tak spać od kilku nocy; zwraca się do snu, mówi, że w żaden sposób nie mógł go zwabić, prosi go o przybycie [ten sen];

Ułożone na moście westminsterskim 3 września 1802 r. (tłum. J. Pietrkiewicz)

to, co ziemia ma najpiękniejsze do pokazania, czego nie może ominąć ludzkie oko to świt w mieście;

Serce mi z piersi się wyrywa... (tłum. J. Pietrkiewicz)

serce sie pod. lir. Z piersi wyrywa gdy widzi tęcze na niebie, widzi ją tak samo jak wtedy, gdy był dzieckiem [teraz jest dorosły];

Dusza pieczęcią snu zamknięta... (tłum. J. Pietrkiewicz)

śni mu się ukochana, nie widać po niej minionych lat, ona się nie starzeje :/

Z wierszy. Ułożonych kilka mil nad klasztorem Tintern, przy ponownym odwiedzeniu brzegów rzeki Wye podczas wycieczki, 13 lipca 1798 roku. (tlum. Cz. Miłosz)

ostatnia wizyta w tym miejscu miała miejsce 5 lat temu;

Siedmioro nas jest, Panie (tłum. Profanus)

dziecina, dziewczynka lat 8, gęste loki; mówi, że jej rodzina składa się z siedmiu osób, tzn. Jest siedmioro rodzeństwa: dwoje mieszka w Conway, dwoje na morzu, dwoje na cmentarzu a dziewczynka wraz z matką mieszka w chatce przy cmentarzu; opowiada o zmarłym rodzeństwie: jako pierwsza umarła mała Jane, potem Jaś;

Ostatnie jagnię ze stada (tłum. Profanus)

Pd. lir. Mówi o tym, że kiedyś spotkał na gościńcu w Anglii człowieka, który szedł i płakał i niósł jagnię; pod. lir. pyta, czy może mu jakoś pomóc na to on, że mu wstyd, bo jego jagnię jeszcze dziś biegało i jest ostatnim co mu pozostało, bo kiedyś kupił on owcę i dochował się z niej potomstwa, potem sie ożenił i dobrze mu się powodziło, z dwudziestu sztuk bydła zrobiła mu się trzoda, teraz z tego stada zostało mu tylko jedno jagnię; on ma 6 dzieci i nie ma za co ich wykarmić więc poszedł po pomoc do parafii a tam ludzie zarzucili mu, że mając stada chce pomocy, która jest przeznaczona dla biednych; aby wykarmić rodzinę sprzedał on owcę, potem kolejne; on kochał to stado bardziej niż swoje dzieci, serce mu się krajało, gdy patrzył na malejącą trzódkę, teraz zostało mu już ostatnie jagnię;

Samotnia żniwiarka (tłum. J. Kasprowicz)

samotne dziewczę na górskiej hali z sierpem w ręku, śpiewa smętna melodię;

Do kukułki (tłum. J. Kasprowicz)

Stanowczość i niezawisłość (tłum. J. Kasprowicz)

po burzy wstaje nowy dzień; pod. lir. mówi, że tego ranka naszły go smutki; mówi, że całe swoje życie przeżył miło; jakiś przewodnik spłynął ku niemu z góry, miał siwe włosy, pod. lir, pyta tego człowieka co robi i jak się wlecze jego droga życiowa?, na to człowiek odpowiada, że łowi pijawki, zajmuje mu to całe lato; ;/

Gorzej, daleko gorzej jest znosić niewolę... (tłum. S. Kryński)

gdy ktoś jest więziony w celi to ciężko mu znosić niedolę, gdy ktoś może się cieszyć tym, że jest wolny, tzn. Może przebywać na powietrzu itp. a jego kraj jest ciemiężony to i tak znosi niewolę ciężko;

Preludium (tłum. S. Kryński)

Księga I – Radość z oczekiwanej na wsi swobody.

Księga V – Hołd poetom czytanym za młodu. (Homer)

Księga VI – Spacery po Cambridge w zimowe wieczory

Walter Scott (1771-1832)

Urodzony w Edynburgu, ojciec jego był szkockim notariuszem królewskim. W swoich poematach narracyjnych sięgał do przeszłości swojego narodu, zapoczątkowując renesans szkockiej tematyki historycznej. Należał do najpopularniejszych postaci ówczesnego świata literackiego, był przez wszystkich lubiany, przyjaźnił się zarówno z Byronem jak i z „Poetami Jezior”.

Pielgrzym (tłum. B. Zaleski)

Kołysanka rycerska (tłum. J. Kasprowicz)

Pieśń wojenna Donalda Dhu (tłum. J. Kasprowicz)

Pieśń ostatniego minstrela (tłum. J. Kasprowicz)

Pieśń szósta, XXIII HAROLD

pieśń o smutnym losie Rozabelli;

Dziewica jeziora (tłum. A. E. Odyniec)

Pieśń trzecia – Krzyż ognisty

Samuel Taylor Coleridge (1772-1834)

Był jednym z twórców romantyzmu angielskiego; jego poezja o głębokim podłożu filozoficznym, powstała pod wpływem romantycznej filozofii niemieckiej;

Zjawa (tłum. J. Żuławski)

Piosenka (tłum. J. Żuławski)

Sonet do rzeki Otter (tłum. J. Kasprowicz)

ile czasy minęło gdy rzucałem na twą wodę statki?

Kościuszko (tłum. S. Baliński)

Praca bez nadziei (tłum. S. Kryński)

wiersz ułożony 21 lutego 1827 roku

cały świat pracuje, ślimak, pszczoły, ptaki;

Mróz o północy (tłum. Z. Kubiak)

Upominek (tłum. Cz. Jarzębiec-Kozłowski)

Hymn przed wschodem słońca w Dolinie Chamouni (tłum. J. Kasprowicz)

Pieśń o starym żeglarzu w siedmiu częściach. (tłum. J. Kasprowicz)

Zapolya (tłum. J. Pietrkiewicz)

Percy Bysshe Shelley (1792-1822)

Był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli romantyzmu angielskiego. Jego poezja, wyrażająca radykalizm społeczny i panteistyczne koncepcje religijne, wywarła silny wpływ na współczesnych mu poetów.

Niknący księżyc (tłum. Cz. Jastrzębiec-Kozłowski)

księżyc wschodzi, wygląda jak konająca, szczupła kobieta;

Do muzyki (tłum. J. Żuławski)

Czas (tłum. J. Żuławski)

Wędrowcy (tłum. J. Żuławski)

Czas dawno miniony (tłum. J. Żuławski)

Dostojeństwo (tłum. J. Żuławski)

Co jednolite, trwa... (tłum. J. Pietrkiewicz)

Myśli me wstają poem bledną w samotności... (tłum. J. Pietrkiewicz)

Do księżyca  (tłum. J. Pietrkiewicz)

Lament (tłum. Z. Kierysz)

Zmienność (tłum. W. Lewik)

Strofy- kwiecień 1814 (tłum. W. Lewik)

Strofy pisane pod Neapolem w godzinie przygnębienia (tłum. W. Lewik)

Strofy (tłum. Z. Kubiak)

Wiersze napisane wśród eugenejskich wzgórz (tłum. Z. Kubiak)

Do nocy (tłum. L. Marjańska)

Cmentarz w letni wieczór (tłum. Z. Kierysz)

Hymn do piękna myśli ludzkiej (tłum. Z. Kierysz)

Hymn Apollina (tłum. Z. Glinka)

Ozymandias (tłum. A. Asnyk)

Chmura (tłum. A. Asnyk)

Mont Blanc (tłum. J. Kasprowicz)

Wolność (tłum. K. Tetmajer)

Karol I. Piosenka (tłum. Cz. Jastrzębiec-Kozłowski)

John Keats (1795-1821)

Jego poezję dopiero w połowie XIX wieku uznano za jedno ze szczytowych osiągnięć angielskiego romantyzmu; atakowany za życia przez krytykę za wprowadzanie kolokwialnego języka do poezji, z czasem zdobył sławę jednego z najbardziej zdyscyplinowanych liryków;

La belle dame sans merci (tłum. J. S. Sito)

Piosenka z nie napisanej opery (tłum. J. Żuławski)

Podwieczorek kochanków (tłum. J. Żuławski)

O śmierci (tłum. J. Żuławski)

Sonet (tłum. J. Żuławski)

Sonet napisany na pustej kartce w tomie wierszy Szekspira (tłum. W. Lewik)

Sonet (tłum. J. Ejsmond)

Oda do greckiej urny (tłum. Miriam)

Oda do melancholii (tłum. Profanus)

Oda do jesieni (tłum. Z. Kierszyn)

Oda do słowika (tłum. J. Pietrkiewicz)

Wiersze napisane w górach po odwiedzeniu rodzinnych storn Burnsa (tłum. Z. Kubiak)

Wigilia świętego Marka (tłum. Z. Kubiak)

Upadek Hyperiona (tłum. Z. Kubiak)