Jest to metoda umożliwiająca pełną indywidualizację nauczania, dostosowanie tempa pracy i stopień trudności do możliwości dziecka. Jest bardzo efektywna, ale jednocześnie bardzo trudna z powodów technicznych. Wymaga bowiem zaprojektowania całego programu czy określonego działu tematycznego w moduły problemowe. Moduły opracowane są na osobnych kartach (formatu A-4 lub A-5), na których znajduje się informacja o temacie, odpowiednie streszczenie — “dawka” wiedzy, przykłady oraz zadania do samodzielnego opracowania przez ucznia. Nauczyciel chodzi od ucznia do ucznia i pomaga, wyjaśnia, zachęca — jeżeli zachodzi taka potrzeba. W tym systemie nie ma miejsca na wykłady centralne.
Metoda ta umożliwia uczniowi wybór poziomu modułu, np. ktoś nie mający szczególnych skłonności do matematyki, może zaliczyć wymagania programowe w stopniu minimalnym; zaś uczeń “mały geniusz matematyczny” może cyzelować swoje zdolności na poziomie mu właściwym!
Inna wersja kart dydaktycznych to karty ewaluacyjne, weryfikujące przyrost określonej wiedzy i sprawności np. na dany etap nauczania czy semestr. Jest to informacja dla ucznia ( i rodziców) jakimi umiejętnościami i na jakim poziomie powinien się wykazać w określonym okresie “rozliczeniowym”, aby uzyskać odpowiednie zaliczenie (na dany stopień) i promocję do następnej klasy. Taką kartę uczeń (i rodzice) powinni otrzymać na początku roku szkolnego i nowego semestru.
japonka393