Termopara, termoogniwo, termoelement, ogniwo termoelektryczne, czujnik temperaturowy działający na zasadzie zjawiska Peltiera i Thomsona. Składa się z dwóch cienkich drucików metalowych (termoelektrod), różniących się potencjałami termoelektrycznymi, zespawanych lub zlutowanych ze sobą na jednym końcu, zaizolowanych elektrycznie i umieszczonych w obudowie.
Siła termoelektryczna pojawiająca się na termoelektrodach jest funkcją różnicy temperatur miejsca spojenia drucików, tj. spoiny pomiarowej, i wolnych (zimnych) końców drucików. Wykres tej funkcji nosi nazwę charakterystyki termometrycznej termopara. Siłę termoelektryczną mierzy się za pomocą miliwoltomierzy lub kompensatorów.
Termopary mogą być łączone szeregowo w tzw. termostosy, co powoduje zwiększenie wartości siły termoelektrycznej. Przykładowy skład termoelektrod: (+) stop platyny z rodem (-) platyna, (+) chromel (stop niklu z chromem) (-) alumel (stop zawierający nikiel, aluminium, krzem i mangan).
Siła elektromotoryczna, SEM, różnica potencjału U panująca na zaciskach nie obciążonego źródła prądu (np. ogniwa elektrycznego lub prądnicy).
Jeżeli ze źródła prądu pobieramy prąd o natężeniu I, to wówczas obserwuje się na zaciskach napięcie
E = U-IR gdzie R - oporność źródła.
Napięcie elektryczne, różnica potencjału elektrostatycznego pomiędzy dwoma punktami obwodu elektrycznego lub pola elektrycznego. Napięcie elektryczne równe jest liczbowo pracy potrzebnej do przemieszczenia jednostkowego ładunku elektrycznego pomiędzy tymi punktami.
Dla źródła prądu stałego napięcie elektryczne U równe jest sile elektromotorycznej (SEM) pomniejszonej o wewnętrzny spadek napięcia równy I⋅R (gdzie: I - natężenie prądu płynącego w źródle, R - oporność wewnętrzna źródła). Dla odbiornika energii (np. silnika elektrycznego) U=SEM+I⋅R.
Jednostką napięcia elektrycznego jest wolt, a do jego pomiaru stosuje się woltomierze.
megaq33