35. Webb Peggy - Namiętności 35 - Powracający blues.pdf - Namiętności - askaa192

PEGGY WEBB

Powracający blues

That Jones Girl

Tłumaczyła: Agnieszka Młodzińska

PROLOG

Tess Jones Flannigan Carson O’Toole leżała pogrążona w głębokim śnie.

Ułożona w poprzek łóżka spała jakby na wyspie upstrzonej żywymi barwami i

otoczonej oceanem ochrypłych tonów płynących z radia. Jej włosy były ognistą

plamą na poduszce, jedwabny szlafrok – falą purpury. Jeden z pantofli na

wysokim obcasie, zawieszony niepewnie na palcu, iskrzył się złotymi cekinami.

Zegar wskazywał drugą po południu, a z radiowego głośnika dobiegały dźwięki

rock and rolla.

Tess spała.

Na parapecie siedział, machając ogonem, kot syjamski i wpatrywał się w

swoją panią. Po dłuższej obserwacji zeskoczył z legowiska na pobliskie krzesło,

a stamtąd jednym susem na poduszkę. Siedział przez chwilę jak milczący

Budda, po czym wyprężył się i pociągnął językiem po nagim ramieniu swojej

pani.

Tess drgnęła. Różowy język kota znów zabłysnął na jej skórze.

– O’Toole, czy to ty?

Tess przeciągnęła się, ziewnęła, po czym przewróciła na drugi bok.

Mrucząc z zadowolenia, O’Toole usadowił się wygodnie na poduszce i

zaczął pielęgnację łap.

– Domyślam się, że przespałabym każdy dzień, gdyby nie ty – rzekła

pochylając się i głaszcząc jego łebek. – Dziękuję ci, O’Toole.

O’Toole kontynuował toaletę, jakby nie dbając o to, czy mu

podziękowała, czy nie. Tess się uśmiechnęła. Kot przypominał zupełnie jej

ostatniego męża; gdyby nawet czołg przetoczył się przez łóżko, żaden z nich nie

ujawniłby odrobiny emocji.

Kiedy już spakowała walizki Roberta O’Toole’a, znalazła sobie

syjamskiego kota, nazwała go O’Toole – ku przestrodze, że zrobiła już trzy

błędy i powinna być ostrożna z czwartym mężem – kimkolwiek by on był.

Tess podniosła się z puszystego łóżka, w którym wszystko było miękkie,

delikatne, głębokie i pieszczotliwe, tak jak najbardziej lubiła. Półsenna

spacerowała po pokoju w poszukiwaniu drugiego pantofla. Leżał na półce

przeznaczonej na kapelusze, a jego cekiny połyskiwały w świetle słonecznym,

które wlewało się przez okno.

Tess zdjęła go bez mrugnięcia okiem, tak jakby pantofel miał znajdować

się właśnie wśród kapeluszy. Nucąc nowoorleańskiego bluesa, założyła pantofel,

niedbale zarzuciła szlafrok na ramiona i weszła do swojego zacisznego pokoiku,

ciągnąc za sobą purpurowe koronki i strusie pióra.

Zadzwonił domofon.

– Telegram dla pani Jones.

Uśmiechnęła się. To zapewne jeden z wielbicieli. Zawsze dostawała listy i

kwiaty od swoich fanów.

– Poproszę na górę.

Doręczyciel z Western Union podał Tess telegram i patrzył, jak czyta.

Była jego ulubioną piosenkarką i prawdopodobnie najbardziej ulubioną osobą w

całym Chicago. Tess Jones miała styl. Na jej czole pojawiły się zmarszczki.

– Złe wiadomości, pani Jones? – zapytał chłopiec.

– Niestety, tak. Moja dobra przyjaciółka z rodzinnych stron nie żyje.

Złożyła telegram w zgrabny kwadracik; czerwone paznokcie błyszczały

na tle sztywnego, białego papieru.

– Tak mi przykro, pani Jones – powiedział i zdjął czapkę w szacunku dla

zmarłej.

– Dziękuję, Henry.

– Domyślam się, że pojedzie pani do domu na pogrzeb. Tess Jones

Flannigan Carson O’Toole zrobiła niezwykłą rzecz, zadziwiając Henry’ego, aż

omal nie upuścił czapki: uśmiechnęła się.

– Tak, jadę do domu, Henry. Ale nie na pogrzeb. Jadę świętować.

Po czym wytłumaczyła:

– Było nas sześcioro: trzech chłopców, trzy dziewczyny – bliscy

przyjaciele. Najkrzykliwsza grupa w college’u. Jeśli wypełniony wodą balon

spadł na profesora, każdy twierdził, że to zrobił ktoś z nas. Jeśli wykradziono

maskotkę rywalizującej uczelni, automatycznie przyznawano punkt naszej

grupie. – Zamilkła, uśmiechając się do starych wspomnień. – Żyliśmy

intensywnie i szybko, twardo i dobrze. Uzgodniliśmy, że kiedy jedno z nas

umrze, reszta zgromadzi się i urządzi wielką pożegnalną zabawę.

– Pożegnalną zabawę, pani Jones?

Tess sięgnęła ręką i poklepała go po policzku.

– Śmierć jest tylko podróżą z jednego królestwa do drugiego. Pamiętaj o

tym, Henry.

Kiedy odszedł, Tess oparła się o drzwi, stukając paznokciami w telegram.

Nagle zadrżała. Ale nie na myśl o śmierci, nie na myśl o Babs. Babs żyła w ten

sam sposób, co ona – z klasą. Według telegramu Johnny’ego rozbiła samolot o

skały. Śmierć przyszła nagle: szybka, czysta i prosta.

Nie. Nie zadrżała na myśl o Babs, ale o sobie. Przyjdą wszyscy z paczki.

Nie było wątpliwości. Zjawi się Flannigan. Jeśli Johnny go odszuka, Mick

powinien przybyć do Tupelo w Missisipi.

Oparła się o drzwi, wspominając Micka Flannigana, najlepszego

przyjaciela, pierwszego kochanka, swą pierwszą miłość. Człowieka, który ją

opuścił dziewięć lat temu po zaledwie sześciu miesiącach małżeństwa.

– Niech cię piekło pochłonie, Micku Flanniganie. Nie płakałam po tobie

wtedy, nie będę płakać teraz.

Wlokąc za sobą koronki i strusie pióra oraz niebiański zapach jaśminu,

podeszła do telefonu, by zawiadomić o swoim wyjeździe.

ROZDZIAŁ 1

Mick Flannigan nie był przygotowany na widok Tess. Oparty o grecką

kolumnę na werandzie Johnny’ego i Babs obserwował, jak Tess wysiada z

taksówki i zbliża się ceglaną ścieżką . Była piękna dziesięć lat temu, ale teraz

zadziwiająca. Kasztanowe włosy wydawały się dłuższe i bujniejsze. Zachodzące

letnie słońce dodawało im iskier, otaczając głowę ognistą obwódką. Oczy –

takie same – zielone, z długimi rzęsami, tajemniczo skośne. Chód również ten

sam. Wciąż kroczyła, jakby miała pod sobą cały świat.

Twarz przyciągnęła jego uwagę. Czas wyrzeźbił kości policzkowe,

wyostrzył rysy. W wieku dwudziestu pięciu lat Tess miała delikatny wygląd

zroszonej róży w pierwszym rozkwicie. Teraz przypominała jakiś egzotyczny

kwiat; gładki, doskonały i niezwykły. Ogarnął go żal, ale zaraz sobie

przypomniał, że jest zbyt późno, by poddawać się temu uczuciu.

Wyjął z ust cygaro i wypuścił dym, obserwując ją przez tworzące się

kółka.

Tess zatrzymała się z jedną ze swoich wąskich stóp uniesioną nad górnym

schodkiem. Odwróciła powoli głowę, jak nieoswojone stworzenie, które

przeczuwa pułapkę. Flannigan wyszedł z cienia.

– Witaj, Tess.

Jej nozdrza uwypukliły się na moment; po chwili podała mu rękę:

królewna udzielająca swych łask jednemu z uniżonych poddanych.

– Flannigan – to wszystko, co powiedziała.

„Flannigan”. Zwykle mówiła do niego Mick, chyba że była bardzo

zagniewana, oraz oprócz tych chwil, gdy się kochali. W gorączce namiętności

powtarzała bez końca:

Flannigan... Flannigan... Flannigan...

Zastanawiał się, o czym teraz myślała.

Ujął jej rękę w swe dłonie i trzymał przez dłuższą chwilę, wpatrując się

głęboko w oczy Tess. Nic mu one nie powiedziały. Nie wiedział dokładnie,

czego oczekiwał, ale na pewno czegoś więcej niż tak chłodnego powitania, które

równie dobrze mogłaby zgotować komuś najzupełniej obcemu.

Odwrócił rękę Tess, pochylił się, pocałował dłoń i z czystej złośliwości

pociągnął językiem po ciepłej skórze aż do momentu, gdy poczuł drżenie jej

dłoni. Jeszcze raz wysunął język, Tess znów zadrżała, ale nie cofnęła ręki. To

była kobieta z klasą. Zawsze ją za to podziwiał – Dziesięć lat wcale cię nie

zmieniło, nieprawdaż, Micku Flanniganie? Wciąż wypróbowujesz swoje

wdzięki na każdej kobiecie.

– Czy jesteś oczarowana, Tess? – zapytał, następnie wyprostował się i

uśmiechnął do niej.

35. Webb Peggy - Namiętności 35 - Powracający blues.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: