Gabriele Amorth - Nowe wyznania egzorcysty.pdf - Życie duchowe - siera12

Gabriele Amorth

NOWE WYZNANIA EGZORCYSTY

SPIS TREŚCI

Wstęp

Wspomnienie o ojcu Candido Amantini

Poszukiwany jest egzorcysta

Świadectwa:

List do mojego biskupa

Opinia znanego teologa francuskiego

Hamulec dla natarczywości lekarzy szarlatanów

Chrystus przeciwko szatanowi

Świadectwa:

Kim jest szatan? Kim są złe duchy?

" W imię moje złe duchy będziecie wyrzucać"

Świadectwa:

Tylko egzorcysta mógł mi pomóc

Znalazłem słuszną drogę

Szatan w akcji

Świadectwa:

Paweł Vl mówi o szatanie

Zgubny wpływ niektórych gatunków muzyki

Jak rozpoznać obecność diabelskich wpływów

Świadectwa:

Zaangażowana wspólnota zakonna

Jestem pielęgniarką na psychiatrii

Egzorcyzmy i modlitwy o uwolnienie

Świadectwa:

Niektóre przypadki uwolnienia

Biskup popierający modlitwy o uwolnienie

Niektóre przyczyny i skutki obecności diabła

Świadectwa:

Przypadek czarów

Przypadek nie rozwiązany

Trudności i problemy otwarte

Świadectwa:

Egzorcyzm w grupie

Spokój i całkowite milczenie: Angelo Battisti

Dziwna wizyta

Nękanie [niepokojenie]

Świadectwa:

Najpierw medium, później egzorcysta

Od nękania do opętania

Pytania i odpowiedzi

Egzorcyści i czarownicy

Problemy doktrynalne

Pytania różne i szczególne objawy

Pomówmy o szatanie

Środki wyzwolenia

Niewiasta nieprzyjaciółka szatana

Zakończenie

Modlitwy o uwolnienie od złego ducha

WSTĘP

Przyznam, iż nie umiem jasno powiedzieć, dlaczego moja poprzednia książka „Wyznania

egzorcysty” (Ed. Dehoniane, Roma; wyd. polskie Edycja św. Pawła, Częstochowa,

odniosła taki nieoczekiwany sukces, sukces z pewnością przewyższający jej wartość.

Próbując to wytłumaczyć, przypomniałem sobie pewne zdanie z Księgi Przysłów:

Sermo opportunus est optimus, najlepsza jest mowa stosowna, wygłoszona w odpowiednim

momencie (por. Prz 15, 23). Mogę więc chyba bez zbytniej przesady stwierdzić, że

sięgnąłem po temat, który powinien być dzisiaj podejmowany. Czułem potrzebę zajęcia się

tym zagadnieniem, dlatego też nie ukrywam mojego zadowolenia z powodu szybkiego

wyczerpania nakładu książki. Szczególnie jednak cieszy mnie to, iż wreszcie zaczęło coś

się zmieniać na polu egzorcyzmów.

Biorąc pod uwagę, że problem egzorcyzmów wzbudza szerokie zainteresowanie, tak

księży jak i osób świeckich, postanowiłem kontynuować ten temat. Ufam, że przysłużę się

w ten sposób wielu ludziom i jestem szczęśliwy, że inni egzorcyści czy inne osoby ze

świata katolickiego mają swój udział w powstaniu tej książki.

Przymierzając się do napisania „Nowych wyznań egzorcysty”, w pierwszym momencie

myślałem, by ograniczyć się do jednej książki zawierającej różne epizody z komentarzem.

Później dostrzegłem konieczność lepszego rozwinięcia pewnych kwestii, których nie

mogłem rozwinąć w pierwszej książce. Podstawą dla drugiej książki pozostaje wciąż moje

osobiste doświadczenie zdobywane pod kierownictwem o. Candido Amantini. Brałem

jednak pod uwagę również doświadczenie innych egzorcystów, ich sugestie, niektóre

epizody, które im się przydarzyły, i dziękuję za ich współpracę.

Epizody czy opowiadania zostały umieszczone w dodatku do poszczególnych rozdziałów,

ale są podstawą rozważań ze względu na zawarte w nich przykłady. Wybrałem te fakty,

które wydawały mi się najbardziej znaczące. Chodzi o wydarzenia współczesne, a czasami

jeszcze trwające. Opisałem tylko rzeczy prawdziwe, niekiedy tylko zmieniłem imiona i

niektóre szczegóły, które mogłyby pomóc w zidentyfikowaniu bohaterów.

Proszę Pana, by pobłogosławił również to dzieło. Życzyłbym sobie, aby zyskało dużą

popularność, jeśli przyczyni się do chwały Boga i do dobra dusz.

ks. Gabriele Amorth

WSPOMNIENIE O OJCU CANDIDO AMANTINI

Także w tej książce czuję potrzebę wspomnienia mojego mistrza, o. Candido Amantini,

którego Pan powołał do swojej chwały 22 września 1992 r. Był to dzień św. Candido, jego

patrona. Współbraciom, którzy od rana przewijali się przy jego łóżku, by złożyć mu

życzenia, powiedział po prostu: "Poprosiłem św. Candido, żeby zrobił mi dzisiaj prezent".

Cierpiał bardzo, wiadomo więc o co poprosił i został wysłuchany.

Urodzony w Bagnolo di S. Flora (Grosetto) w 1914 r., o. Candido, z rozległą wiedzą

(wykładał Pismo święte i teologię moralną) łączył świętość życia, mądrość i równowagę

wewnętrzną, dlatego był bardzo ceniony jako spowiednik i kierownik duchowy. O nim

powiedział o. Pio: "To naprawdę kapłan według Serca Bożego".

Przez trzydzieści lat pełnił posługę egzorcysty w diecezji rzymskiej. Ludzie przybywali

do niego z całych Włoch i z zagranicy. Przyjmował nawet siedemdziesiąt - osiemdziesiąt

osób każdego ranka. Zawsze cierpliwy, zawsze uśmiechnięty, często dawał rady, które

okazywały się naprawdę natchnione.

Wyraził swoją wielką miłość do Matki Bożej w książce wydanej przez Edizioni

Dehoniane w 1971 r., II mistero di Maria [Tajemnica Maryi). Nie miał zbyt wiele czasu na

pisanie, pochłonięty modlitwą (nierzadko nocami) i wykonywaniem swej posługi

egzorcysty. W 1990 r. odniosłem wrażenie, że stan jego zdrowia zaczyna się gwałtownie

pogarszać. Bałem się, że przepadnie dziedzictwo jego doświadczenia jako egzorcysty,

które z wielką cierpliwością starał się mi przekazać. Napisałem w pośpiechu „Wyznania

egzorcysty” i poprosiłem Edizioni Dehoniane, aby tę książkę wydrukowały z takim samym

pośpiechem. Bałem

się, że nie będzie mógł jej przeczytać i dokonać korekty.

Odszedł w wigilię ukazania się książki „Nowe wyznania egzorcysty”, do powstania której

przyczynił się, i jestem mu za to wdzięczny, wzywając jednocześnie jego opieki z nieba.

ks. Gabriele Amorth

POSZUKlWANY JEST EGZORCYSTA

Kiedy w czerwcu 1986 r. kard. Ugo Poletti postawił mnie u boku o. Candido Amantini,

abym służył mu pomocą w wykonywaniu posługi egzorcysty, otworzył się przede mną

nowy świat, wcześniej zupełnie nieznany. Proszę nie myśleć, że główne wrażenia

pochodziły od krańcowych przypadków, dziwnych fenomenów, w które wierzy się ty1ko

po ich zobaczeniu. Najsilniejszym i najtrwalszym wrażeniem dla neo-egzorcysty było

przebywanie w kontakcie ze światem cierpiących, bardziej na duszy niż na ciele. Światem

osób, które przychodzą do kapłana z zaufaniem i gotowością na skorzystanie z jego

posługi, potrzebujący pomocy i rady.

W większości przypadków zadaniem egzorcysty jest pocieszanie i oświecanie, aby usunąć

fałszywe obawy lub i błędne zachowania (takie, jak zwracanie się do czarowników,

kartomantów i tym podobnych) i zbliżenie dusz do Boga poprzez umożliwienie im

podjęcia na nowo życia wiary, modlitwy, uczęszczania na Mszę św. i przystępowania do

sakramentów, zdecydowanego zbliżenia się do Słowa Bożego.

W mojej długiej już służbie kapłańskiej nie miałem nigdy wcześniej tak wielu okazji, aby

przybliżać do Boga, do Kościoła tak wiele pojedynczych osób lub całych rodzin.

Większość cierpiących nie potrzebuje egzorcyzmów, ale szczerego nawrócenia.

Wciąż odkrywałem, jak wielka i ciągle wzrastająca jest dzisiaj potrzeba egzorcystów i

jak, niestety, nieadekwatna jest odpowiedź i przygotowanie ludzi Kościoła. To na tych

dwóch problemach zatrzymam się w rozdziale wprowadzającym. Wpierw jednak muszę

przypomnieć jeszcze inny fakt, dla mnie niesłychanie znaczący, który nagle pogłębił moją

wiedzę w tej dziedzinie, otwierając mi możliwość kontaktów nie tylko na poziomie

krajowym.

W końcu września 1990 r. ukazała się moja książka „Wyznania egzorcysty”. Nie

myślałem, że zyska taką popularność. Po kilku dniach spotkałem pewnego

pięćdziesięcioletniego kapłana. Zatrzymał mnie, by mi powiedzieć: "Przeczytałem ojca

książkę jednym tchem. Zapewniam, że to, co ojciec napisał, to wszystko są rzeczy, o

których nikt nigdy mi nie mówił". Następnie otrzymałem całą serię listów, które podniosły

mnie na duchu, albowiem pochodziły od innych egzorcystów. Wszyscy deklarowali

całkowite poparcie dla mojej książki. I rozpoczęła się długa seria recenzji i wywiadów:

telewizja, radio, prawie wszystkie największe czasopisma, zwłaszcza świeckie. W 1991 r.

Radio Maryja, słuchane w całych Włoszech, poświęciło mojej książce serię audycji, od 12

lutego do 24 września, umiejętnie prowadzonych przez o. Livio. Nie trzeba mówić, że była

to najskuteczniejsza droga popularyzacji książki i myśli w niej zawartych. Dodam wielką

ilość konferencji, listów, spotkań, które pozwoliły mi lepiej poznać również te dwa

problemy, które chciałbym tu pokrótce przedstawić.

Dlaczego potrzeba egzorcystów jest dziś tak nagląca? Czy możemy powiedzieć, ze szatan

jest bardziej rozhukany w naszych czasach niż w przeszłości? Czy możemy powiedzieć, że

przypadki diabelskiego opętania i innych mniejszych szkodliwych chorób są dziś częstsze

niż kiedyś? Wciąż kierowano do mnie tego typu pytania i moja odpowiedź na nie jest

twierdząca.

Racjonalizm,

ateizm

głoszony

ludziom,

korupcja

pochodząca

konsumpcyjnego świata zachodniego spowodowały zastraszający upadek wiary .

Gdy tylko upada wiara, natychmiast wzrasta zabobon -to stwierdzenie stanowi

matematyczny pewnik.

Wzrost zabobonu jest dzisiaj podsycany także przez inne czynniki. Kino, telewizja, radio,

gazety, służą często nie tylko rozpowszechnianiu pornografii, ale również magii,

spirytyzmu, okultyzmu, rytów wschodnich. Ponadto niektóre tłumne zjazdy, nagrania

płytowe, dyskoteki, rozpowszechniają zakamuflowane orędzia, rock satanistyczny i tym

podobne.

Najbardziej widoczne konsekwencje tych działań bywały już ujawniane przez policję, gdy

niektóre ekscesy doprowadzały do zbrodni. We wszystkich gazetach zachodnich

najpoczytniejszą rubryką jest horoskop, co w prostej linii prowadzi do ugruntowania

zabobonu. We Włoszech kładzie się cieniem sprawa legalizacji aborcji i narkomania: dwie

plagi często kojarzone ze złem satanistycznym. 30 października 1991 r. Trzecia Sekcja

Karna Sądu Kasacyjnego wydała sentencję, w której stwierdza, że działalność

jasnowidzów, magów i im podobnych jest legalnym źródłem zarobków, podległym

podatkowi dochodowemu, tak jak grafologia, astrologia, dyscypliny paranormalne.

Wynika to z tego, iż ponad dwanaście milionów Włochów zwraca się do magów,

czarownic, chiromantów, kartomantów, itp. Niełatwo jest dokonać obliczeń statystycznych,

ale takie właśnie dane, uważane za najbardziej prawdopodobne, zostały opublikowane na

zjeździe w Perugii (1-3 marca 1991 r.), którego temat brzmiał: Magia, nowe religie i

ezoteryzm we Włoszech. Dodajmy do tego rozwój sekt satanistycznych i powiedzmy

również, ze ludność nie ma żadnej ochrony ani ze strony państwa (przytoczymy w dodatku

zdanie pewnego lekarza), ani ze strony Kościoła.

Chciałbym, aby te dwanaście milionów Włochów zamiast do magów zwracało się do

kapłanów. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę, że wiara tych ludzi zredukowana jest do

słabego światełka. Według badań statystycznych, promowanych przez tygodnik Famiglia

Cristiana i miesięcznik Jesus, tylko 34% Włochów wierzy w istnienie szatana.

Czasopismo Vita Pastorale w styczniu 1992 r. opublikowało interesujący artykuł

uczonego Armando Pavese, w którym mówi się między innymi, że działających okultystów

jest ponad 100.000, i że są prawdziwymi zawodowcami, o wypróbowanym doświadczeniu;

kapłanów jest mniej niż 38.000 i na tym polu są prawdziwymi analfabetami. Do kogóż

więc mają się zwracać wszyscy zagubieni we współczesnym świecie?

W dodatku do pierwszego rozdziału przytoczę przykład, na jakie cierpienia narażeni są

wierni poszukujący egzorcysty. Okazuje się, że trudno być nawet wysłuchanym z tym

minimum zrozumienia, które miłość chrześcijańska zakłada! Stajemy wobec ignorancji

nieusprawiedliwionej, nad którą chciałbym się zatrzymać przez chwilę, tak jak

zatrzymałem się nad sytuacją ludności zwracającej się do magów. Jest to drugi temat tego

rozdziału. Od nieokreślonej liczby dziesięcioleci egzorcyzmy zostały prawie

wyeliminowane w świecie katolickim, w przeciwieństwie do tego, co dzieje się w

niektórych wyznaniach protestanckich.

Nie sądzę, bym mówił coś ofensywnego w odniesieniu do biskupów, jeśli stwierdzą jeden

rzeczywisty

fakt:

prawie

całość

episkopatu

katolickiego

nigdy

nie

odprawiała

egzorcyzmów i nigdy nie asystowała przy egzorcyzmach.

Dlatego tym trudniejsza jest wiara w pewne fenomeny, w które nawet my, egzorcyści, nie

uwierzylibyśmy, gdybyśmy ich nie zobaczyli.

Prawdą jest, że Pismo św. wyraża się jasno w tym względzie. Istnieje także konkretne

nauczanie i praktyka w całej historii kościelnej, są pewne dyspozycje Prawa Kanonicznego.

Jednak wbrew praktyce wieków przeszłych i wbrew nauczaniu Kościoła wzniesiono mur

wokół egzorcyzmów, doprowadzają do ich praktycznej eliminacji (mówią w ogólności;

kilku egzorcystów zawsze istniało). Równocześnie wobec nauczania Pisma św. wyrósł mur

Gabriele Amorth - Nowe wyznania egzorcysty.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: