Odważna księżna - Paula Marshall.pdf - ►Paula Marshall - adzia0211

Paula Marshall

Odważna księżna

PROLOG

1817 rok

Diana Rothwell, obecna księżna wdowa Medbourne, – nigdy nie była

żoną w pełnym, znaczeniu tego słowa. Owdowiała w wieku dwudziestu

czterech lat. Była obecna podczas ceremonii składania w rodzinnej krypcie

w kaplicy Medbourne Castle w Nottinghamshire ciała jej

osiemdziesięcioletniego męża.

Urągało to wymogom etykiety, zgodnie z którą szlachetnie urodzona

dama nie powinna brać udziału w pogrzebie członka rodziny. W dodatku

Diana nie miała na głowie wdowiego czepka, nie była też ubrana w czarne

szaty, które powinna nosić przez najbliższy rok.

Zszokowani uczestnicy pogrzebu nie posiadali się z, oburzenia,

tymczasem Diana spełniała jedynie wolę zmarłego męża, Charlesa. Zostawił

jej bowiem nie tylko większość swej fortuny, włącznie z Medbourne Castle i

dobrami ziemskimi, które posiadał jako ostatni z Rothwellów, ale również

list, zawierający życzenia co do przyszłości Diany.

W kaplicy zgromadzili się starsi rangą służący oraz przyjaciele i sąsiedzi

zmarłego, zaproszeni na odczytanie testamentu, co zaplanowano po

ceremonii. Wszyscy mieli otrzymać darowizny pieniężne, podziękowania za

długoletnią przyjaźń, lub, w przypadku służby, za wzorową pracę. Damy z

towarzystwa, czyniąc zadość wymogom etykiety, przebywały w wielkiej sali

zamkowej, czekając na powrót mężczyzn. Czas upływał im na wyrażaniu

licznych ubolewań nad zachowaniem i wyglądem gospodyni.

– To co najmniej niestosowne – twierdziły. – Czego jednak można się po

niej spodziewać? Mężczyzna w wieku księcia nie powinien się żenić z

siedemnastoletnią dziewczyną. Przecież mogłaby być jego wnuczką!

– W dodatku nie dała mu dziedzica.

– Za to podobno pomagała mu w jego badaniach naukowych.

Panie zgodnie kręciły głowami z wyraźną dezaprobatą. Później, kiedy

dowiedziały się, że książę zostawił żonie prawie cały majątek, z wyjątkiem

nędznych resztek, które przypadły im i ich mężom, zaniemówiły z

oburzenia.

Diana w ogóle się nad tym nie zastanawiała. Na łożu śmierci książę

wręczył jej list.

– Byłaś najlepszą żoną, jaką może sobie wymarzyć mężczyzna –

powiedział. – Kiedy umrę, przeczytaj mój list i uważnie zapoznaj się z

życzeniami, dotyczącymi twojej przyszłości. W żadnym wypadku nie czekaj

z odczytaniem moich słów aż do pogrzebu.

Posłuszna jak zwykle, Diana przeczytała list, który wprawił ją w

zdumienie. Można by nawet powiedzieć, że przeżyła szok.

„Moje najdroższe dziecko – pisał książę – zwracam się do ciebie tymi

słowami, gdyż zawsze tak cię traktowałem. Byłaś dla mnie dzieckiem,

którego nie mogłem mieć, ponieważ jestem impotentem. Dzieckiem, a także

uczennicą, która kochała starego człowieka, chociaż nie był w stanie

zapewnić ci tego, co się należało: prawdziwego małżeństwa i dzieci. W ten

sposób oszukałem nie tylko ciebie, ale i twoją rodzinę, a ty nigdy mi tego

nie wypomniałaś. Zdaję sobie sprawę, że wyszłaś za mnie tylko dlatego, że

przekupiłem twoich zubożałych rodziców, by zgodzili się oddać córkę

starcowi. Na szczęście nie zmarnowałem całej twojej młodości i

pragnąłbym, abyś po mojej śmierci zaczęła cieszyć się życiem, co do tej

pory nie było ci dane. Jestem pewien, że wspólnie spędzone lata nie były dla

ciebie całkowicie stracone. Udowodniłaś to, czego się spodziewałem – że

młoda kobieta może być starannie wykształcona i radzić sobie równie

dobrze jak mężczyzna. Gdybyś urodziła się mężczyzną, ukończyłabyś mój

dawny uniwersytet z celującymi ocenami. W pewien sposób byłaś moim

królikiem doświadczalnym, a ja utwierdziłem się co do słuszności swoich

przekonań. Teraz nadszedł czas na czerpanie radości z życia. Nie wolno ci

publicznie nosić po mnie żałoby. Życzę sobie również, żebyś uczestniczyła

w moim pogrzebie, ale nie miała na sobie czarnej sukni. Nie ubieraj się ani

na czarno, ani na fioletowo. Powinnaś bezzwłocznie zacząć bywać w

towarzystwie i robić wszystko, co nie było ci dane w czasie trwania naszego

małżeństwa, chociaż uważam, że w tym okresie również coś zyskałaś. Oto

moje ostatnie polecenia. Wiem, że zawsze będziesz pamiętać lata, które

spędziliśmy razem, i mam nadzieję, że odczujesz ich dobroczynne skutki.

Strzeż się łowców posagu, a jeśli zdecydujesz się ponownie wyjść za mąż,

ufam, że znajdziesz kogoś godnego siebie, tak żebym mógł spoczywać w

spokoju”.

Diana odłożyła list. Jej oczy były mokre od łez. Przekonała się, że mąż

zdawał sobie sprawę, że niejeden raz żałowała, iż nie może prowadzić życia,

o jakim marzyła... a teraz miała na nie jego błogosławieństwo. Nie

zamierzała przejmować się reakcją dam z towarzystwa, postanowiła spełnić

ostatnią wolę męża. Nikt nie zdawał sobie sprawy, do jakiego stopnia była

niezależna. Potrafiła uczestniczyć w dyskusji ze zręcznością prawnika, miała

ugruntowane poglądy na świat, a przez ostatnie dwa lata prowadziła, sprawy

majątkowe męża.

List zawierał post scriptum, które ją rozbawiło.

„Poprosiłem wdowę Marchmont, twoją daleką krewną, żeby jak

najszybciej wprowadziła cię do towarzystwa, i, ku mojemu zadowoleniu,

przystała na to. Staraj się jej zbytnio nie zadziwiać, chociaż daję ci

pozwolenie na odrobinę szaleństwa”.

Ostatnie zdanie sprawiło, że Diana uśmiechnęła się przez łzy. Pani

Marchmont przybyła do zamku tego ranka i natychmiast zaczęła błagać

Dianę, by nie szła na pogrzeb męża. Diana oczywiście odmówiła, a jej dama

do towarzystwa przeżyła pierwszy szok. Musiała jednak przyznać, że pani

Marchmont jest osobą godną zaufania, wcieleniem cnót.

Ceremonia pogrzebowa dobiegła końca. Żałobnicy wrócili do zamku, by

się posilić, wysłuchać testamentu i przeżyć zaskoczenie z powodu ostatniego

zdania, które nakazywało wdowie korzystanie z uciech życia. Diana

pomyślała, że mąż pragnął w ten sposób podkreślić wagę słów zawartych w

liście skierowanym do niej.

Postanowiła spełnić jego ostatnią wolę.

Rozdział 1

1819

Wracając pamięcią do wspomnień, – sir Neville Fortescue myślał, że

całe jego życie zmieniło się po tym, gdy na balu u lady Leominster

przypadkowo podsłuchał rozmowę na swój temat, prowadzoną przez dwóch

mężczyzn, których uważał dotąd za przyjaciół.

– Fortescue – powiedział Frank Hol lis do Henry’ego Latimera. – Nawet

nie będę próbował zaprosić go do Goal Hole. To porządny facet, ale

nudziarz. Akuratny aż do bólu. Chodząca cnota. Już od samego myślenia o

nim zaczynam ziewać.

– Tacy najczęściej wygrywają.

– Zależy w jakiej konkurencji. Już pięć lat zasiada w parlamencie, a

jeszcze nie zdążył porządnie wystartować. Zresztą mniejsza o to, pogadajmy

o czymś przyjemniejszym. Co sądzisz o ostatniej ukochanej jego kuzyna

Alforda? Ten przynajmniej umie korzystać z życia. Zaprośmy go.

Rozmówcy oddalili się, zostawiając członka parlamentu, sir Neville’a

Fortescue, z ponurą konstatacją, że mimowolni słuchacze chyba jeszcze

nigdy nie dowiedzieli się niczego pochlebnego na swój temat. Wprawdzie

nie usłyszał czegoś szczególnie nieprzyjemnego, jednak nie było mu miło,

że uchodzi za nudziarza. Nie sądził, by Frank Hollis znał się na ludziach,

jednak te lekkim tonem wypowiadane niepochlebne uwagi zraniły go do

żywego.

Być może łatwiej byłoby mu przełknąć tę gorzką pigułkę, gdyby

wcześniej tego dnia nie oświadczył się Harriet Beauchamp, którą uznał za

dobrą kandydatkę na żonę. Jego owdowiała matka nieustannie przynaglała

go do ożenku.

– Mężczyzna o twojej pozycji musi mieć żonę – powtarzała mu aż do

znudzenia, więc kiedy powiadomił ją, że zamierza prosić Harriet o rękę, nie

posiadała się z radości.

Harriet była urodziwą kobietą, a choć można jej było zarzucie płochość,

wraz z matką uznali ją za odpowiednią partię. Wiedział, że matka marzy o

tym, by oświadczył się Dianie Rothwell, niezwykle bogatej młodej wdowie,

która w ubiegłym roku zaczęła bywać w towarzystwie. Doszedł jednak do

wniosku, że skoro już musi się ożenić, to Harriet będzie lepszą lady

Fortescue niż Diana, niepokorna wdówka, niepospolicie inteligentna i

szczera aż do bólu.

Zrobił więc wszystko, co powinien uczynić młody człowiek, kiedy prosi

uroczą młodą osóbkę o to, by została jego żoną – oczywiście po uprzedniej

rozmowie z jej ojcem. Harriet wyraźnie posmutniała.

– Bardzo cenię sobie twoją przyjaźń, ale nie mogę przyjąć twoich

oświadczyn – oznajmiła.

Neville, który klęczał przed wybranką i ani przez myśl mu nie przeszło,

że może spotkać się z odmową, zapytał niespodziewanie ostro:

– Dlaczego?!

Harriet postanowiła powiedzieć prawdę.

– Chciałabym, żeby małżeństwo wniosło ożywienie w moje życie. A ty

jesteś tak nienaganny we wszystkim, co robisz, że zapewne nie przeżyłabym

z tobą niczego ekscytującego.

Neville wstał z kolan.

– Myślałem, że młodym damom zależy przede wszystkim na tym, by

mąż był dla nich oparciem – odpowiedział sztywno.

– To prawda, ale ty jesteś odpowiedzialny aż do bólu – kontynuowała

nietaktownie Harriet – a ja nie wyobrażam sobie nudnego małżeństwa. Z

pewnością znajdziesz miłą i poważną młodą damę, która będzie dla ciebie o

wiele lepszą żoną niż ja. Mam nadzieję, że pozostaniemy przyjaciółmi.

Jestem przekonana, że gdybym kiedykolwiek potrzebowała pomocy, nikt nie

udzieli mi lepszej rady niż ty.

Neville miał wielką ochotę powiedzieć „Wprost przeciwnie, będziesz

odtąd musiała zasięgać porady prawnika”, ale, jak zawsze, wybrał

rozwiązanie bezpieczne i banalne.

– Przykro mi z powodu twojej odmowy, Harriet, ale możesz być pewna,

że pozostanę twoim przyjacielem.

– Czułam, że się nie obrazisz. Jesteś na to zbyt szlachetny. Neville miał

ochotę chwycić Harriet i zamknąć jej usta pocałunkiem, a potem

wykrzyknąć: „No i co, było ekscytujące? Chcesz jeszcze?”.

Oczywiście, jak zawsze, udało mu się powściągnąć drzemiące w nim

licho, które czasami dawało o sobie znać. Przez całe życie dbał o to, by

pozostawać całkowitym przeciwieństwem swego wiecznie pijanego,

rozpustnego ojca, który zmarł w ramionach kobiety lekkich obyczajów.

Odważna księżna - Paula Marshall.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: