Golon Anne i Serge - Angelika 07 - Angelika i nowy świat.pdf - Golon AS - Kamantha

Anne i Serge Golon

i Nowy Świat

PIERWSZE DNI

ROZDZIAŁ I

„Jestem więc z nim!"

Angelice wydawało się, że ta myśl, nie odstępująca jej ani

na chwilę, nie tkwi w świadomości, lecz jest czymś zewnę

trznym, przypominającym brzęczenie much i moskitów.

Przychodziła, odchodziła, powracała...

.Jestem więc z nim...!"

Skupiona na prowadzeniu konia po urwistej ścieżce, An

gelika sama nie wiedziała, czy obsesyjna myśl ma dla niej

jakiekolwiek znaczenie.

„Jestem z nim...! Jestem z nim...!"

I wciąż od nowa, w dwóch tonach. Pierwszy wątpił,

drugi potwierdzał. Jeden się trwożył, drugi radował. Towa

rzyszyło to, jak lejtmotyw, zmęczonym krokom wierzchow

ca.

Młoda kobieta jechała konno pod sklepieniem z purpuro

wych liści klonu. Głowę zdobił duży męski kapelusz ob

wiedziony piórem. W jego cieniu oczy wydawały się jasne

jak woda źródlana. Włosy pod kapeluszem okrywał przed

kurzem płócienny czepek. Zrezygnowała zjazdy po damsku,

więc podwinięte do kolan suknie odkrywały nogi w butach do

konnej jazdy. Pożyczyła je od swojego syna Cantora. Palce,

zaciśnięte wokół wodzy, zbielały w stawach od wysiłku,

z jakim starała się odwracać głowę konia w kierunku szczytu.

Nie chciała, by patrzył na przerażające rozpadliny i uskoki

po lewej stronie drogi. Mogło go to płoszyć. Zresztą prze-

strzeń i huk wody z potoku wystarczająco już denerwowały

klacz.

Było to piękne i wytrzymałe zwierzę. Wydawało się jednak

zdezorientowane drogą, jaką mu narzucono. Rzeczywiście

trudno o coś mniej stosownego dla szlachetnego kroku konia

niż kręte ścieżki wijące się zboczem doliny, gubiące się we

wrzosowiskach, rozmywające się w rzekach, przez które brnę

li całymi godzinami.

Ścieżka, jaką podążali, była usłana suchą trawą, wyblakłą

od palącego słońca. Koń zapadał się w niej przy każdym

kroku, nie znajdując twardego gruntu dla niecierpliwych

kopyt. Angelika trzymała go mocno. Uspokajała i delikatnie

naciskając, zmuszała do posuwania się naprzód. Znała go

już. Chociaż wymagał od niej nieustannego wysiłku, nie

obawiała się jego nieposłuszeństwa. Robił, co mu nakazy

wała.

W końcu dotarli na szczyt. Tu rozpoczynał się płaskowyż

omiatany wiatrem pachnącym żywicą.

Angelika odetchnęła głęboko.

Przed nią rozciągał się iglasty las. Sosny, niebieskie

cedry, chropowate świerki rosły ciemną gromadą. Las

mienił się odcieniami szmaragdowej zieleni i niebieskawej

szarości. Haftowany igłami w kępy, bukiety, rozety, two

rzył gobelin drobnych ściegów, ton przy tonie, zieleń przy

zieleni.

Teraz ziemia stała się znów kamienista.

Angelika puściła wodze i rozluźniła ucisk kolan na bokach

zwierzęcia. Znów zaczęła trzepotać wokół niej krótka, upor

czywa myśl, zmieszana tym razem z podmuchem bryzy.

,,A więc to prawda, jestem z nim!"

Podniosła głowę, szukając wzrokiem ponad karawaną zna

jomej sylwetki.

To on! Był tam, na czele pochodu, hrabia Joffrey de

Peyrac, awanturnik, wielki podróżnik, człowiek o dramatycz

nym życiu. Choć poznał dobrze jego blaski i cienie, zawsze

podążał naprzód, ignorując przeciwności losu i dokonując

wyboru zgodnie z własnym przekonaniem.

„Nigdy przez to nie przejdziemy — nieraz powątpiewała

Angelika, widząc kolejne przeszkody. — Joffrey nie powi

nien..."

Tymczasem pogrążali się, jeden po drugim, w szczelinę

zagajnika, w tunel wąwozu, w nurty rzeki, w obce góry,

z których spływał wieczór. Szli wciąż naprzód i odkrywali

na końcu światło, brzeg, schronienie. Za każdym razem

wydawało się to niemożliwe, ale jednak tak było. Joffrey de

Peyrac nigdy nie uprzedzał, jakie niespodzianki przygoto

wuje. Ofiarowywał je jak coś oczywistego. Angelika ciągle

jeszcze zastanawiała się, czy rzeczywiście wiedział, dokąd

należy iść, czy może przypadek prowadził go do właś

ciwego portu. Sto razy powinni już się zgubić, zginąć.

Nikomu jednak nic się nie stało. Ludzie, tworzący małą

karawanę, która wyruszyła z Gouldsboro w ostatnich

dniach września, zdążyli się już pogodzić z losem. Toczyli

się jak kamyki w nurtach strumienia, pijani lasem i węd

rówką. Mieli ogorzałe twarze, oczy wyblakłe od ostrego

światła, a w fałdach ubrań unosili zapach ognisk, jesieni

i żywicy.

W upale późnej jesieni opary jezior podnosiły się już

w pierwszych godzinach poranka, pozostawiając powierzch

nię wody błyszczącą i przejrzystą. Wieczorem chłód powracał

nieoczekiwanie, zapowiadając zimę, choć wokół zieleniło się

jeszcze wiele drzew. Obozowisko założone w miejscu ustron

nym i wolnym od komarów okazało się prawie cudem.

Rozpalano ogniska. Indianie zręcznie wycinali w poszyciu

długie żerdzie. W niecałą godzinę ustawiali spiczaste „tipi",

na których rozwijali parawan z pozszywanej kory brzozowej

lub z wielkich łusek kory wiązu układanych jak dachówki.

Angelika dziwiła się, jak w tak krótkim czasie można zdjąć

plastry kory z drzew. Zorientowała się, że Joffrey de Peyrac

wysyłał przodem ekipę, która wytyczała i karczowała drogę,

a także przygotowywała biwak. Czasem jednak nikt nie

oczekiwał karawany na rpiejscu postoju. Wówczas ten i ów,

ze zręcznością psa wykopującego kość, przynosił z lasu ka

wały mchu lub odwalał kamień przy wejściu do jaskini.

Golon Anne i Serge - Angelika 07 - Angelika i nowy świat.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: