Opracowanie zagadnien na obrone.doc

Ad. 1. Definicja rachunkowości.

Rachunkowość możemy określić jako pewien system identyfikacji, pomiaru, przetwarzania i przekazywania informacji finansowych o sytuacji majątkowej i osiągniętych wynikach-służący celom sprawozdawczym i decyzyjnym różnych podmiotów.

Rachunkowość jest specyficznym systemem ewidencyjnym, którego podstawowym celem jest dokonywanie pomiaru i wyceny działalności jednostki gospodarczej. Przedmiotem rachunkowości jest, więc pomiar, rejestracja i prezentacja takich zdarzeń gospodarczych zachodzących w jednostce, które można przedstawić w wyrażeniu pieniężnym.

Rachunkowość ma charakter podmiotowy, co oznacza, że prowadzi ona ewidencją operacji gospodarczych dla jednostki wyodrębnionej pod względem organizacyjnym i majątkowym. Wyodrębniona jednostka organizacyjna stanowi podmiot rachunkowości.

Rachunkowość – jest to system informacyjno - kontrolny (uniwersalny i elastyczny), zespół reguł i zasad wynikających ze specyficznych sposobów ciągłego w czasie obserwowania, mierzenia, rejestrowania, prezentowania i interpretowania zdarzeń gospodarczych oraz odzwierciedla przebieg i rezultaty działalności gospodarczej firmy wyrażonych w mierniku pieniężnym, którego nadrzędnym zadaniem (celem) jest opracowanie rzetelnych i wiarygodnych informacji ekonomicznych, umożliwiających ocenę jednostki gospodarczej oraz stwarzających podstawy efektywnego zarządzania tą jednostką. Rachunkowość to również całościowy,

Rachunkowość, jako system UNIWERSALNY - to znaczy możliwy do zastosowania w różnych warunkach. Ten sam system rachunkowy możemy stosować w odniesieniu do różnych przedmiotów i podmiotów, różnego zakresu i rodzaju działalności; stosując przy tym różne formy i techniki obliczeniowe).

Rachunkowość, jako system ELASTYCZNY - to znaczy możliwy do stosowania w każdej jednostce.

Wybitny teoretyk rachunkowości Stanisław Skrzywan - „Rachunkowość jest szczególnym rodzajem jednostkowej ewidencji gospodarczej. Stanowi ona system ciągłego w czasie ujmowania, grupowania, prezentowania i interpretowania wyrażonych w pieniądzu i bilansujących się, ogólnych i szczegółowych danych liczbowych o działalności gospodarczej i sytuacji majątkowej jednostki gospodarczej”.

RACHUNKOWOŚĆ OBEJMUJE:
1. opis przyjętych zasad rachunkowości (tzw. polityka rachunkowości);
2. prowadzenie ksiąg rachunkowych;
3. okresowe ustalanie lub sprawdzanie drogą inwentaryzacji rzeczywistego stanu aktywów i pasywów;
4. wycenę aktywów i pasywów oraz ustalenie wyniku finansowego;
5. sporządzenie sprawozdań finansowych (bilans i rachunek zysków i strat) i innych, których dane wynikają z ksiąg rachunkowych;
6. gromadzenie i przechowywanie dokumentacji, poddanie badaniu i ogłaszanie sprawozdań finansowych;

Ad. 2. Zasady rachunkowości.

Podstawą do określenia sytuacji jednostki gospodarczej są produkty rachunkowości, czyli sprawozdania finansowe. Przy sporządzaniu sprawozdań finansowych stosowane są określone w ustawie o rachunkowości następujące nadrzędne zasady rachunkowości:

a)      zasada ciągłości (niezmienności zasad bądź porównywalności) - art. 5 ust. 1 ustawy wymaga, aby przyjęte zasady księgowania operacji gospodarczych występujących w danej jednostce prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą, wycena aktywów i pasywów, ustalania wyniku finansowego i sporządzania sprawozdań finansowych były jednakowe w poszczególnych latach. Przestrzeganie tej zasady wyraża się również w zgodności stanów bilansu zamknięcia ze stanem bilansu otwarcia dla następnego roku obrotowego. Inaczej mówiąc bilans zamknięcia danego roku obrotowego jest bilansem otwarcia następnego roku obrachunkowego.                           

b)      zasada kontynuacji działalności – art. 5 ust. 2 ustawy oznacza, że prowadzona działalność będzie kontynuowana w dającej się przewidzieć przyszłości. Jednocześnie przyjmuje się, że działalność będzie prowadzona w nie zmienionym znacząco zakresie.

c)      zasada memoriału (zarachowania) - art. 6 ust. 1 ustawy polega na tym, że w księgach rachunkowych i w wyniku finansowym niezależnie od momentu (daty) zapłaty należy obowiązkowo uwzględnić wszystkie osiągnięte i przysługujące jednostce w danym roku obrotowym przychody ze sprzedaży i inne przychody oraz wszelkie obciążające ją za dany rok koszty (w tym koszty uzyskania przychodów). Ponadto zachowanie współmierności przychodów i kosztów ich uzyskania, a także ustalenie realnego wyniku finansowego wymaga odrębnego ukazania w aktywach kosztów przyszłych okresów, a w pasywach - przychodów przyszłych okresów oraz przypadających na dany miesiąc kosztów, które zostaną poniesione w przyszłości. Przeciwieństwem tej zasady jest zasada kasowa – decyduje moment faktycznego uzyskania wpływu lub poniesienia wydatku (nie jest stosowana w rachunkowości tylko w prawie podatkowym).

d)       zasada współmierności (periodyzacji) art. 6 ust. 2 ustawy – mówi, że obowiązek prowadzenia ewidencji gospodarczej wynika z podziału na okresy sprawozdawcze (miesiące), których one dotyczą. Wszystkie operacje za dany okres rozliczeniowy powinny być zaksięgowane w czasie umożliwiającym terminowe sporządzenie zestawienia obrotów i sald księgi głównej oraz wymaganych sprawozdań (finansowych i innych), opracowanie obowiązujących jednostkę deklaracji podatkowych, a także dokonanie rozliczeń finansowych.

e)       zasada wyceny po cenie nabycie (koszcie wytworzenia) z zachowaniem ostrożności (rzeczywistego kosztu historycznego) – art. 7 ust. 1 i 2 ustawy - polega na tym, że formułuje ona szczególny  rygor w zakresie ustalania wartości aktywów i pasywów oraz wyniku finansowego. Można też powiedzieć, że zasada ostrożności polega na:

·         możliwie wysokim – chociaż zawsze wiarygodnym – wycenianiu kosztów, strat i zobowiązań podmiotu gospodarczego wobec jego otoczenia, oraz

·         ostrożnym, realnym wycenianiu przychodów, zysków i stanu końcowego aktywów jednostki gospodarczej.

To właśnie za sprawą tej zasady użytkownik informacji płynących z rachunkowości ma pewność, że sytuacja majątkowa i finansowa przedsiębiorstwa może być w rzeczywistości lepsza, a nigdy gorsza od opisanej w sprawozdaniu finansowym.

f)      zasada zakazu kompensat (indywidualnej wyceny) – art. 7 ust. 3. – w myśl tej zasady, dokonujemy oddzielnej wyceny każdego składnika aktywów i pasywów, przychodów i związane z nimi kosztów oraz strat i zysku nadzwyczajnych. Nie można kompensować ze sobą wartości różnych co do rodzaju aktywów i pasywów, przychodów i kosztów związanych z nimi oraz zysków i strat nadzwyczajnych.

g)       zasada istotności – art. 8 ust. 1 ustawy – wymaga ona stosowania następujących rozwiązań: odrębnego określania wartości poszczególnych składników bilansowych (aktywów i pasywów) oraz wynikowych (przychodów i kosztów, zysków i strat nadzwyczajnych) bez możliwości kompensowania wartości różnych rodzajowo pozycji bilansu i odmiennych elementów wyniku finansowego; wydzielania danych, które mają istotne znaczenie dla określenia sytuacji majątkowej i finansowej firmy oraz jej wyniku finansowego.

Ad. 3 Prawo bilansowe a prawo podatkowe.

Prawo bilansowe - to ogół norm prawnych regulujących podstawowe zasady prowadzenia rachunkowości przez jednostki gospodarcze, które są podmiotami rachunkowości. Jest to szczególny dział polskiego prawa handlowego. Główną część prawa bilansowego w Polsce stanowi ustawa o rachunkowości (uor) z 29 września 1994 r., którą uzupełniają wydane na jej podstawie rozporządzenia Ministra Finansów oraz niewiążące Krajowe Standardy Rachunkowości. Ustawa o rachunkowości określa natomiast m.in. zasady prowadzenia ksiąg rachunkowych, przeprowadzania inwentaryzacji, wyceny i prezentacji danych
w jednostkowych i skonsolidowanych sprawozdaniach finansowych oraz tryb badania tych sprawozdań przez biegłych rewidentów. Ustawa o rachunkowości jako zasadniczy akt normatywny regulujący w szczególności system ewidencji gospodarczej (prawo bilansowe) i w ten sposób ma na celu:

-          podniesienie rangi przepisów o rachunkowości,

-          nadanie przepisom o rachunkowości autonomicznego charakteru w stosunku do prawa podatkowego,

-          dostosowanie polskiego prawa bilansowego do standardów unijnych,

-          rozszerzenie zakresu działania prawa bilansowego,

-          nadanie przepisom o rachunkowości cechy niezmienności i jasności,

-          kompleksowe ujęcie zagadnień rachunkowości w celu uzyskania pełnego, wiarygodnego i rzetelnego

     obrazu sytuacji majątkowej i finansowej przedsiębiorstwa.

Podmiotami prawa bilansowego są osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zobowiązane z mocy prawa do prowadzenia rachunkowości lub te, które przyjęły na siebie ten obowiązek dobrowolnie. Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o rachunkowości podmiotami stosującymi wszelkich zasad i reguł wynikających z prowadzenia ksiąg rachunkowych są:

* spółki handlowe (osobowe i kapitałowe, w tym również w organizacji) oraz spółki cywilne, a także innych osób prawnych, z wyjątkiem Skarbu Państwa i Narodowego Banku Polskiego,

* osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 800 000 EURO,

* jednostki organizacyjne działające na podstawie Prawa bankowego, Prawa o publicznym obrocie papierami wartościowymi, przepisów o funduszach inwestycyjnych, przepisów o działalności ubezpieczeniowej lub przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, bez względu na wielkość przychodów;

* gminy, powiaty, województwa i ich związki, a także państwowe, gminne, powiatowe i wojewódzkie: jednostki budżetowe, gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych, zakłady budżetowe, fundusze celowe niemające osobowości prawnej;

* jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek;

* zagraniczne osób prawne, zagraniczne jednostki nieposiadające osobowości prawnej oraz zagraniczne osoby fizyczne, prowadzące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność osobiście, przez osobę upoważnioną, przy pomocy pracowników - w odniesieniu do działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na wielkość przychodów;

* jednostki niewymienione w pkt. 1-6, jeżeli otrzymują one na realizację zadań zleconych dotacje lub subwencje z budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego lub funduszów celowych - od początku roku obrotowego, w którym dotacje lub subwencje zostały im przyznane.

Prawo podatkowe - jest to ogól norm prawnych regulujących ustalanie i pobieranie podatków. W jego skład wchodzą zarówno normy prawne regulujące merytoryczne zasady podatkowe (materialne prawo podatkowe), jak i zasady postępowania w toku ustalania i poboru podatków (proceduralne prawo podatkowe). Prawo podatkowe jest również częścią prawa budżetowego, prawa finansowego, a zarazem i narzędziem realizacji polityki fiskalnej państwa. Zagadnienie prawa finansowego zajmuje się regulacją zjawisk posługiwania się pieniądzem przez aparat państwa. W szczególności dotyczą one gromadzenia i alokacji w celu realizacji zadań państwa.

Źródłami prawa podatkowego są akty normatywne:

-  ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i prawnych (ust. podatkowe odgrywają najważniejszą rolę);

-  rozporządzenia Rady Ministrów bądź ministra finansów i zarządzenia ministra finansów (maja charakter wykonawczy);

- konstytucję, ratyfikowane umowy międzynarodowe (m.in. umowy o zapobieganiu podwójnego opodatkowania dochodów i majątków), rozporządzenia oraz akty prawa miejscowego na obszarze działania organów, które je ustanowiły (art. 87 Konstytucji).

Nie stanowią natomiast źródeł prawa podatkowego orzeczenia sądów (precedensy), choć mają one znaczący wpływ na interpretacje i legislację podatkową, pisemne interpretacje wydawane przez ministra finansów(mają one na celu zapewnienie jednolitości stosowania prawa przez podległe mu organy) czy macierzyste organy podatkowe i nie są one wiążące dla podatników. Także zwyczaj nie jest uznawany za źródło prawa.

Podatkiem zgodnie z art. 6 Ordynacji podatkowej to publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

Podmiotem podatku jest ten, który z mocy prawa ma obowiązek uiszczenia podatku. W przypadku podatku dochodowego od osób fizycznych są to osoby fizyczne, natomiast w podatku dochodowym od osób prawnych są to osoby prawne oraz jednostki organizacyjne, nie mające osobowości prawnej, za wyjątkiem spółek: cywilnych, jawnych, partnerskich, komandytowych, komandytowo - akcyjnych. Podatnicy ci jeśli posiadają siedzibę lub zarząd na terytorium Polski podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Z kolei podatnicy, którzy nie mają na terytorium Polski siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów osiągniętych w Polsce.

Płatnikiem podatku w myśl ordynacji podatkowej jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie stosownemu organowi podatkowemu. 

Przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest zjawisko, sytuacja, stan faktyczny lub prawny, z którym ustawodawca łączy obowiązek uiszczenia podatku, np. osiągnięcie przychody, dochód, bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich został osiągnięty, nabycie, posiadanie lub zbycie majątku, wydatkowanie dochodu.

Dochodem do opodatkowania (podstawą opodatkowania, stratą podatkową) nazywać będziemy taki dochód (stratę) za dany okres, ustalany zgodnie z zasadami ustanowionymi przez władze podatkowe, na podstawie których podatek dochodowy podlega zapłacie (zwrotowi).

Stawka podatku wyraża stosunek kwoty podatku do podstawy opodatkowania, a biorąc pod uwagę tryb liczenia wysokości podatku jest wielkością, która w relacji z podstawa opodatkowania pozwala ustalić kwotę podatku. Wyróżniamy dwa rodzaje stawek podatkowych: o charakterze stałym (proporcjonalnym) i zmiennym (progresywnym, degresywnym, regresywnym).

Podatki tworzące system podatkowy w Polsce mogą być klasyfikowane według różnych kryteriów i tak do najczęściej stosowanej klasyfikacji podatków należą:

1)     według kryterium przedmiotu opodatkowania:

a)      podatki przychodowe – przedmiotem i podstawą opodatkowania jest przychód, bez pomniejszania o jakiekolwiek koszty uzyskania przychodów i są to np. podatek rolny, podatek obrotowy.

b)     podatki dochodowe – mają charakter osobisty, co oznacza, że przy ich wymiarze brany jest pod uwagę całokształt okoliczności związanych z osoba podatnika. Przedmiotem opodatkowania jest dochód (nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania). Dlatego obowiązek ustalenia i jego wpłaty spoczywa na podatniku, co określa się mianem samoopodatkowania. Takim podatkiem jest podatek dochodowy od osób fizycznych i podatek dochodowy od osób prawnych.

c)      podatki majątkowe –świadczenia podatkowe są tu związane z majątkiem i dlatego można wśród nich wyróżnić podatki obciążające posiadanie majątku; występują w postaci podatków osobistych od całości majątku podatnika i podatków obciążających poszczególne dobra majątkowe, są to też podatki obciążające przyrost majątku oraz obrót tym majątkiem. Podatki majątkowe pełnią we współczesnym systemie podatkowym rolę uzupełniającą w stosunku do podatku dochodowego i są to np. podatek od nieruchomości, podatek od środków transportu, dywidenda, podatek od spadków i darowizn, podatek od czynności cywilnoprawnych.

d)     podatki od wydatków (konsumpcyjne) – obciążają dochód (majątek) podatnika w momencie jego wydatkowania. Do tej grupy podatków zaliczane są współcześnie: ogólny podatek obrotowy obciążający ogół dóbr i usług oraz specjalne podatki konsumpcyjne obciążające nie tylko niektóre dobra lub wydatki podatnika, np. podatek od towarów i usług (VAT), podatki akcyzowe, opłaty monopolowe, podatki od gier. Cechą charakterystyczna tych podatków jest to, że ich materialny ciężar ponosi konsument, natomiast ich podatnikiem w sensie formalnym jest podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie obrotu wyrobami lub usługami podlegającymi opodatkowaniu.

2)     według kryterium stosunku przedmiotu opodatkowania do źródła podatku:

a)      podatki bezpośrednie – są to te podatki, które bezpośrednio nawiązują do zdolności podatkowej osoby fizycznej lub prawnej. Podatki pośrednie to takie podatki, które nie mogę być przerzucone na inna osobę, a więc formalnie jak i materialnie obciążają podatnika. Przedmiotem podatków bezpośrednich jest dochód uzyskiwany przez podatnika (lub przychód jako zjawisko świadczące o uzyskiwaniu dochodu) oraz posiadany przez niego majątek (lub przyrost tego majątku), a zatem przedmiot podatku nawiązuje bezpośrednio do źródła podatku, którym jest dochód lub majątek.

b)     podatki pośrednie – są to takie podatki, które mogą być przerzucane na inny podmiot. Przedmiotem tego rodzaju podatków jest inne zjawisko niżeli uzyskiwanie dochodu lub posiadanie majątku (uzyskanie przyrostu majątku). Podatki pośrednie stanowią składnik ceny towarów i usług, charakteryzują się więc łatwością poboru niż podatki bezpośrednie. Są to podatki od obrotu majątkiem i od wydatków, czyli podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy.

3)     według kryterium podziału dochodów podatkowych pomiędzy państwo a samorząd terytorialny:

a)      podatki państwowe, do których zaliczamy podatek od towarów i usług, podatek akcyzowy, podatek od gier, zryczałtowany podatek dochodowy w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych oraz przychodów osób duchownych;

b)     podatki zasilające budżet gminy to takie podatki jak: podatek od nieruchomości, podatek rolny, leśny, podatek od środków transportu, opłaty lokalne itp.

c)      podatki wspólne zarówno dla państwa jak i samorządu to: podatek dochodowy od osób fizycznych i prawnych.

Podstawowe funkcje spełnianych przez podatki w polskim systemie podatkowym:

-          funkcja fiskalna podatków – jest jedną z najważniejszych funkcji podatków, gdyż ich pobór zabezpiecza wpływy środków pieniężnych do budżetu państwa, a jednocześnie ogranicza zasoby finansowe podatników. Dochody gromadzone z podatków służą finansowaniu sfery budżetowej i działalności socjalnej, wypełnianiu funkcji obronnych, politycznych, a także dają podstawę finansową gospodarczym przedsięwzięciom państwa na skalę ogólnokrajową.

-          funkcja redystrybucyjna (rozdzielcza) podatków – polega ona na kształtowaniu dochodów i majątku podatnika, alokacji środków pieniężnych od podmiotów, które je wypracowały, do podmiotów finansowanych przez państwo (np. sfera budżetowa) Tego typu finansowanie nie jest zachętą do efektywnego działania, jest ono realizowane przede wszystkim poprzez regulacje prawne systemu budżetowego państwa.

-          funkcja stymulacyjna podatków – polega na pobudzaniu podatnika do właściwego działania. Podatki powinny być skutecznym i czułym narzędziem polityki gospodarczej, powinny spełnić rolę bodźca zachęcającego do podejmowania działań pożądanych z punktu widzenia interesu społecznego, np. zachęta do inwestowania i tworzenia nowych miejsc pracy, czy ochrony środowiska.

-          funkcja wyrównawcza podatków – ma na celu zacieranie nierówności w dochodach różnych przedsiębiorstw. Trudno zgodzić się ze słusznością tego typu rozwiązań, ponieważ stanowią one jedynie zachętę do ukrywania dochodów i szukania możliwości omijania przepisów podatkowych. Dlatego przy ustalaniu obowiązujących rozwiązań w zakresie obciążeń podatkowych powinny być one stosowane w ograniczonym zakresie.

-          funkcja informacyjna – umożliwia zebranie informacji dotyczących poszczególnych podatników w skali mikro.

Zasady prawa bilansowego i prawa podatkowego różnią się znacząco od siebie. Wynika to głównie z roli i funkcji, które obydwa prawa mają do spełnienia, a także z aktualnych warunków ekonomicznych i stanu budżetu państwa.

Nadrzędne zasady rachunkowości mają charakter obiektywny, w zasadzie niezmienny, uniwersalny. Natomiast zasady prawa podatkowego mają często charakter zmienny, doraźny, nieobiektywny ekonomicznie, uzależniony od aktualnej polityki podatkowej, co znajduje wyraz w permanentnych (nieustannych, ciągłych) zmianach polskich przepisów podatkowych lub w zmiennej ich interpretacji. Prawo podatkowe, jak wykazuje dotychczasowa praktyka gospodarcza „żyje” w skali roku. Właśnie dlatego należy przyjrzeć się zasadom prawa bilansowego w kontekście akceptowania lub odrzucania ich przez prawo podatkowe:

-          zasada memoriałowa – polega ona na ujmowaniu w księgach rachunkowych operacji gospodarczych (przychodów i kosztów), niezależnie od tego czy zostały one zapłacone czy nie. Zasada ta obowiązuje również w przypadku ustalania przychodów podatkowych związanych z prowadzeniem pozarolniczej działalności gospodarczej art. 12, ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W przypadku kosztów wydawać mogłoby się, że powyższa zasada jest również akceptowana. Niestety co do kosztów jest nieco inaczej, gdyż istnieje wiele kosztów będących kosztami rachunkowymi, ale nie zaliczanych do kosztów w rozumieniu podatkowym. Dodatkowo w prawie podatkowym jest stosowana zasada kasowa, niestety ustawa o podatku dochodowym nie wskazuje dokładnie, które koszty należy rozpatrywać kasowo, a które memoriałowo.

-          zasada współmierności – w myśl której na wynik finansowy wpływają zrealizowane w roku obrotowym przychody i niezbędne do ich uzyskania, czyli współmierne koszty. Zasada ta, obowiązuje również przy ustalaniu dochodu do opodatkowania.

-          zasada wyceny w cenie/koszcie – oznaczają obowiązek wyceny przychodów po cenach faktycznie uzyskiwanych, a kosztach faktycznie poniesionych. Stosując te zasadę dla celów podatkowych należy mieć na uwadze m.in.:

·         przy wycenie rzeczowych składników majątku obrotowego wg stałych cen ewidencyjnych, należy je zawsze korygować o dotyczące ich odchylenia (co ma miejsce na dzień bilansowy zgodnie z Ustawą o rachunkowości),

·         dokonując obniżenia wartości rzeczowych składników majątkowych, różnicą z tego tytułu w stosunku do wartości początkowej będzie kosztem uzyskania przychodów do celów podatkowych dopiero w momencie ich sprzedaży, co oznacza, że dla celów podatkowych aż do momentu sprzedaży obowiązuje cena (koszt) historyczny.

-          zasada ostrożnej wyceny bilansowej – nakazuje aktualizacje cen lub kosztów do możliwej do uzyskania ceny sprzedaży netto (jeżeli jest ona niższa od wartości księgowej). Zasada nie znajduje zastosowania przy ustalaniu dochodu do opodatkowania, gdyż powodowałaby jego zaniżenie. Fiskus jest obojętny na zasadę ostrożności, głównie ze względu na utratę bieżących korzyści, ale również ze względu na możliwość uzyskania pewności, że uwzględnione w podstawie opodatkowania wielkości z nich wynikające są prawidłowo i rzetelnie obliczone.

-          zasada istotności – przewiduje takie prowadzenie ksiąg rachunkowych, aby zapewniało ono wyodrębnienie wszystkich operacji gospodarczych, które ważą przy ocenie sytuacji majątkowej, finansowej oraz wyniku finansowego. Oznacza to, ze dopuszczalne są uproszczenia, jeśli tylko nie będą one miały istotnego wpływu na wynik finansowy. Zasada ta nie ma zastosowania dla celów podatkowych, ponieważ ewidencje należy prowadzić w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty) – rzeczywistej jego wielkości – zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych art. 9 ust. 1.

-          zasada ciągłości – która nakłada obowiązek ciągłego stosowania raz przyjętych rozwiązań w rachunkowości w celu zapewnienia porównywalności danych pochodzących z systemu rachunkowego. Zas...