Zagadnienia z mechaniki plynow.doc

(1111 KB) Pobierz
WŁAŚCIWOŚCI FIZYCZNE GAZÓW I CIECZY

WŁAŚCIWOŚCI FIZYCZNE GAZÓW I CIECZY

 

Lokalny stan termodynamiczny nieruchomego płynu określają:

·         dwa parametry intensywne, jak temperatura , ciśnienie, gęstość lub objętość właściwa,

·         skład chemiczny płynu (określający rodzaj płynu).

 

TEMPERATURA – jest miarą średniej energii kinetycznej atomów lub molekuł płynu. Do pomiaru temperatury można użyć przyrządu opartego na zależności temperatury od określonej właściwości  płynu ( objętość , ciśnienie , przewodność cieplna i inne ).

Podstawową jednostką temperatury bezwzględnej jest KELWIN [ K ].

Dopuszcza się stopnie CELCJUSZA [0C ] przy  czym: 0 0C = 273,16 K (zero stopni Kelwina w skali Celsjusza wynosi –273,16 0C).

 

CIŚNIENIE – stanowi sumaryczny efekt zderzeń molekuł z powierzchnią ściany lub powierzchnią zanurzonego ciała w płynie. W ujęciu fenomenologicznym,  tzn. bazującym na molekularnej strukturze płynów, ciśnienie p, mierzone w [Pa ] wynosi:

                           

 

p = F / A

gdzie

F – parcie, [N]

A – powierzchnia działania parcia, [m2]

 

Jednostką ciśnienia w układzie jednostek SI jest PASKAL [Pa}

 

 

1Pa = 1N/m2 = 1 kg/ms2

 

Ponadto stosuje się następujące relacje:

 

1 bar = 105 Pa = 0,1 MPa = 1,0194 at

1 at ≈ 0,981 bar

100 Pa = 1 hPa = 1 mbar ≈ 0,75 mm Hg

10 Pa ≈ 1 mm H2O

1000 hPa ≈ 750 mm Hg

 

 

GĘSTOŚĆ   przez gęstość  ρ rozumiemy masę płynu odniesioną do jednostki objętości  stąd:

 

ρ   =  lim  (Δm/ΔV) = dm/dV

                                                              ΔVà Vel pł

 

W tej zależności Δm oznacza elementarną masę płynu w danym punkcie o objętości ΔV.

Dla płynu w równowadze termodynamicznej gęstość wyraża zależność:

 

ρ = m / V

gdzie

m – masa płynu o objętości V.

Jednostką gęstości w układzie SI jest 1 kg/m3.

 

Jeśli gęstość zależy tylko od ciśnienia, to mówimy o płynie BAROTROPOWYM, co wyraża się zależnością:

ρ = f ( p )

 

Gdy gęstość zależy jeszcze od innych czynników, np. od stężenia roztworu c, mówimy o płynie BAROKLINOWYM

 

ρ = f ( p, c, …).

 

CIĘŻAR  WŁAŚCIWYg stanowi ciężar odniesiony do jednostki objętości płynu:

 

g = ρ g

 

Jednostką ciężaru właściwego jest  1kg / (m2 s2 ), co wynika z poniższego zapisu:

 

(kg/m3 )(m/s2) = (N m)(g m3 s2) = (N m s2)/(m m3 s2) = (N/m2)(1/m) = Pa/m

 

Podobnie jak gęstość, ciężar właściwy można wyrazić następująco:

 

g =   lim  (Δmf /ΔV) =  dmf /dV

                                                                                 ΔVàVel pł

gdzie    Δmf =  Δm g

 

 

LEPKOŚĆ – czyli TARCIE WEWNĘTRZNE jest to zdolność płynu do przenoszenia naprężeń stycznych między sąsiednimi warstwami płynu, poruszającymi się z różnymi prędkościami względem siebie.

 

Naprężenia styczne w płynie powstają także między płynem a ciałem stałym, np. ścianką zbiornika  lub przewodu. Naprężenia stycznie nie występują w stanie spoczynku płynu.

 

Miarą lepkości jest – DYNAMICZNY WSPÓŁCZYNNIK LEPKOŚCIμ (mi)

 

Zgodnie z hipoteza NEWTONA naprężenie styczne g (tau) jest proporcjonalne do szybkości ścinania g, tzn.

t  =   m gׂ

 

Zależność ta wyraża PRAWO TARCIA NEWTONA.

Z tej zależności wynika wymiar lepkości.

 

jednostką lepkości jest 1kg/(m s) ; jest to jednostka duża; stosuje się też jednostki mniejsze; są to:

 

1P ( 1poise ) = 10-1 kg / (m s) = 1 g / (cm s)

1cP ( 1 centypoise ) = 10-2 P = 10-3 kg /(m s) = 10-2 g/(cm s)

 

Lepkość wody w 20 0C wynosi około 1cP.

Lepkość powietrza w 20 0C  wynosi 1,807 × 10-4 g/ (cm s).

 

Prócz  lepkości dynamicznej stosuje się również lepkość kinematyczną n (ni).

 

Współczynnik lepkości kinematycznej definiuje się następująco:

 

n = m / ρ

 

Z powyższej zależności wynika jednostka podstawowa, a mianowicie – 1 m2/ s.

 

W użyciu są  jednostki mniejsze:

 

1 St ( stokes ) = 10 -4  m2 / s = 1 cm2/ s

1cSt ( centystokes ) = 10 -2 St  = 10-6 m2/s  = 10 cm2/ s  

 

 

PRZEWODNOŚĆ  CIEPLNA  PŁYNÓW

 

W przypadku braku równowagi termodynamicznej zachodzi proces wyrównywania energii, czyli przekazywania jej od molekuł o większej energii do molekuł o mniejszym zasobie energetycznym.

 

Trwa to dotąd ,aż dojdzie do wyrównania poziomu energii molekuł, tj. aż temperatura płynu wyrówna się , czyli dojdzie do stanu równowagi termodynamicznej.

Rozważmy prosty przykład jednokierunkowego przepływu ciepła pomiędzy dwiema równoległymi płaszczyznami, odległymi o dx. Temperatury płaszczyzn są stałe, ale różne. Różnica temperatury wynosi dT. Zachodzi przewodzenie ciepła, opisywane

PRAWEM FOURIERA o postaci

=   - λ×dT/dx

 

λ ( lambda ) – współczynnik przewodności cieplnej, W / (m K).

Znak minus wynika stąd, że temperatura zmniejsza się (przyrost temperatury jest ujemny), a strumień q musi mieć wartość dodatnią jako realna wielkość fizyczna. 

 

Istnieje tu analogia między prawem Fouriera a prawem Newtona, definiującym współczynnik lepkości dynamicznej μ .

 

Współczynniki przewodzenia ciepła praktycznie nie zależą od ciśnienia, natomiast rosną wraz z temperaturą.

 

Np. dla powietrza w  t = 20 0C        λ = 0,024 W /(m K),

           natomiast w  t = 1000 0C     λ = 0,076 W /(m K).

 

Dla cieczy współczynniki przewodzenia ciepła λ wynoszą 0,1 – 0,2 W/(m K);

np. dla wody λ = 0,6 W/(m K),

      dla rtęci     λ = 6,5 W/(m K).

 

DYFUZJA

 

Dyfuzja jest procesem, związanym z molekularnym wyrównywaniem stężeń.

Rozpatrzmy mieszaninę dwóch składników A i B.

Jeśli w tej mieszaninie w dwóch różnych punktach nieruchomego płynu występują różne stężenia obu składników, to wtedy zachodzi spontaniczny ruch molekuł tych składników z miejsc o większym stężeniu do miejsc o stężeniu mniejszym. Ta migracja molekuł stanowi istotę procesu DYFUZJI.

 

Szybkość dyfuzji opisuje PIERWSZE PRAWO FICKA o postaci

 

JA =  - DAB (dCA/dx)

 

w którym:

DAB  - współczynnik proporcjonalności jako kinematyczny współczynnik dyfuzji, m2/s,

CA    - stężenie składnika A , kmol /m3,

x      - odległość, m,

JA     - szybkość dyfuzji składnika A, kmol/m2s.

      

DAB wyraża liczbowo ilość moli składnika A, który dyfunduje w jednostce czasu (1s) między dwoma równoległymi płaszczyznami (═), odległymi o 1 m i prostopadłymi (^) do kierunku dyfuzji, jeżeli różnica stężeń składnika A między tymi płaszczyznami jest równa jedności (CA = 1).

 

Współczynnik dyfuzji jest wielkością charakterystyczną dla danego składnika w danej mieszaninie.

 

W normalnych warunkach współczynniki dyfuzji w fazie gazowej wynoszą około 10-5 m2/s.

 

Współczynniki dyfuzji zależą od ciśnienia i temperatury następująco:

 

DAB  ~ T3/2/p

 

znak„ ~ „  - oznacza proporcjonalność.

 

W cieczach współczynniki dyfuzji wynoszą około 10-9  m2/s.

 

Zgodnie z teorią STOKESA – EINSTEINA – EYRINGA w przybliżeniu jest stałe wyrażenie o postaci:

...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin