Mika Waltari - Mikael 02 - Mikael Hakim.pdf - Waltari Mika - glory24

Mika Waltari

MIKAEL

Tom II: Mikael Hakim

Tłum: Zygmunt Łanowski

Ksi ę ga 1

Pielgrzym

Powzi ę cie ostatecznej decyzji daje człowiekowi spokój ducha i uwalnia go od rozterki i

duchowej m ę ki. Kiedy wraz z moim bratem Anttim zostawili ś my za sob ą Rzym i całe

chrze ś cija ń stwo, aby wyruszy ć w pielgrzymk ę do Ziemi Ś wi ę tej, i kiedy poczułem pod

stopami deski pokładu statku, a ś wie Ŝ a bryza przewiała z moich nozdrzy trupi odór

zad Ŝ umionego Wiecznego Miasta, natychmiast zrobiło mi si ę lepiej.

Ambasador wenecki pan Vernier, w którego towarzystwie wyjechali ś my z Rzymu i odbywali

podró Ŝ do Wenecji, zaopiekował si ę nami i za do ść zreszt ą wygórowan ą opłat ą ochraniał nas i

pomagał nam we wszelki mo Ŝ liwy sposób. Za dodatkowe wynagrodzenie dał mi w dowód

swego zaufania tak Ŝ e list Ŝ elazny, opatrzony piecz ę ci ą notariusza. Notariusz ten zapisał w

dokumencie moje fi ń skie imi ę , Mikael Karvajalka, w zniekształconej formie Michael

Carvajal, co dało pó ź niej asumpt do twierdze ń , i Ŝ jestem pochodzenia hiszpa ń skiego, mimo

Ŝ e pan Vernier na moj ą usiln ą pro ś b ę wyra ź nie zaznaczył, Ŝ e nale Ŝę do dworu prawowitego

króla du ń skiego Chrystiana II i oddałem signorii wielkie usługi podczas złupienia Rzymu w

lecie 1527.

Z takim dokumentem w r ę ku nie potrzebowali ś my si ę obawia ć urz ę dników ś wietnej republiki

i mogli ś my jak wolni ludzie osi ąść , gdzie nam si ę podobało, i jecha ć , dok ą d by ś my chcieli, z

wyj ą tkiem naturalnie krajów cesarskich, bo do nich droga była zamkni ę ta z powodu wojny.

Ale od tych krajów woleli ś my si ę raczej trzyma ć jak najdalej, gdy Ŝ wła ś nie dla zbawienia

naszych dusz uciekli ś my niedawno spod sztandarów cesarza.

Gdy wolny jak ptak niebieski stan ą łem na wielkim placu cudownego miasta Wenecji,

zdawało mi si ę , jak gdybym z ciemnego, cuchn ą cego grobu powstał do nowego Ŝ ycia.

Ozdrowiały po zarazie, z ka Ŝ dym oddechem pełn ą piersi ą wchłaniałem wiej ą cy od morza

ś wie Ŝ y, letni wiatr. Rado ść Ŝ ycia kipiała w moim ciele, a oczy ciekawie chłon ę ły widok

tłumów w barwnych szatach i nakryciach głowy, Turków, ś ydów, Maurów, Murzynów i

ró Ŝ nych innych nacji, nie mówi ą c ju Ŝ o niezliczonych uchod ź cach z wszystkich krajów

włoskich, którzy szukali schronienia przed wojn ą w prze ś wietnej republice weneckiej.

Miałem uczucie, Ŝ e stoj ę u wrót bajkowego Wschodu, i porwało mnie nieprzeparte pragnienie

ogl ą dania obcych ludów i ras, krajów i portów, z których przybywały do miasta niezliczone

okr ę ty z proporcem ś wi ę tego Marka dumnie powiewaj ą cym na wierzchołkach masztów.

Zrozumiałem szybko, Ŝ e całe Ŝ ycie ludzkie nie wystarczyłoby na obejrzenie wszystkiego, co

było godne widzenia w Wenecji. Ch ę tnie byłbym został w tym mie ś cie nieco dłu Ŝ ej, Ŝ eby

przynajmniej zd ąŜ y ć pomodli ć si ę w jego licznych ko ś ciołach. Ale Wenecja była tak Ŝ e pełna

ró Ŝ nych złowieszczych pokus, tote Ŝ co rychlej zacz ą łem rozgl ą da ć si ę za statkiem udaj ą cym

si ę do Ziemi Ś wi ę tej. I nie trwało długo, jak w porcie spotkałem człowieka o krzywym nosie,

który dowiedziawszy si ę o naszych chwalebnych zamiarach, ucieszył si ę i o ś wiadczył, Ŝ e

przybyli ś my do Wenecji w sam ą por ę . Niedługo bowiem wielki konwój pod ochron ą

weneckich galer wojennych ma odpłyn ąć na Cypr, a do tego konwoju z pewno ś ci ą doł ą czy si ę

te Ŝ statek pielgrzymów.

— Pora roku sprzyja najbardziej takiej podró Ŝ y — zapewniał mnie. — B ę dziecie mieli

pomy ś lne wiatry i nie potrzebujecie obawia ć si ę burz. Pot ęŜ ne galery, uzbrojone w wiele

dział, chroni ć b ę d ą statki handlowe przed piratami, którzy stale zagra Ŝ aj ą samotnym okr ę tom.

W tych bezbo Ŝ nych i wojennych czasach nieliczni tylko udaj ą si ę do Ziemi Ś wi ę tej, tote Ŝ na

statku pielgrzymów nie b ę dzie nieprzyjemnego ś cisku. Za godziw ą cen ę otrzymacie dobre i

urozmaicone po Ŝ ywienie i nic nie stoi na przeszkodzie, je ś li podró Ŝ ny chce zabra ć z sob ą

własn ą Ŝ ywno ść i własne wino. Maklerzy w Ziemi Ś wi ę tej załatwi ą warn podró Ŝ z wybrze Ŝ a

do Jerozolimy, a glejt, który mo Ŝ na wykupi ć w przedstawicielstwie tureckim w Wenecji,

zapewnia pielgrzymom pełn ą nietykalno ść .

Zapytałem go, jak s ą dzi, ile mo Ŝ e kosztowa ć taka podró Ŝ . Wtedy spojrzał na mnie, sine wargi

zacz ę ły mu drga ć , oczy zaszły łzami i nagle wyci ą gn ą ł do mnie r ę k ę , mówi ą c:

— Panie Michaelu de Carvajal, czy ufa mi pan?

A gdy wzruszony jego błagalnym tonem odparłem, Ŝ e uwa Ŝ am go za równie uczciwego

człowieka jak ja sam, podzi ę kował mi za zaufanie i rzekł:

— To zrz ą dzenie boskie, panie Michaelu, Ŝ e natkn ą ł si ę pan wła ś nie na mnie. Bo mówi ą c

prawd ę , nasze pi ę kne miasto pełne jest rabusiów i bezwzgl ę dnych oszustów, którzy nie

cofaj ą si ę przed niczym, aby tylko oszuka ć łatwowiernych cudzoziemców. Jestem

człowiekiem pobo Ŝ nym i moim najwi ę kszym pragnieniem jest, aby kiedy ś samemu odby ć

pielgrzymk ę do Ziemi Ś wi ę tej. Skoro jednak z powodu mego ubóstwa to nie jest mo Ŝ liwe,

postanowiłem po ś wi ę ci ć Ŝ ycie innym, szcz ęś liwszym ode mnie, aby ułatwi ć im w ten

sposób pielgrzymowanie do ś wi ę tych miejsc, gdzie nasz Pan Jezus Chrystus Ŝ ył, cierpiał,

umarł i zmartwychwstał.

Wybuchn ą ł gorzkim, płaczem i poczułem dla niego wiele współczucia. A on szybko otarł łzy,

spojrzał mi szczerze w oczy i rzekł:

— Bior ę za po ś rednictwo tylko jednego dukata. Od tej pory nie potrzebujecie si ę ju Ŝ o nic

troszczy ć .

Zaufałem mu wi ę c, wr ę czyłem pieni ą dze i w ś ród licznych zapewnie ń , Ŝ e wszystko b ę dzie

załatwione ku naszemu zadowoleniu, rozstałem si ę z moim krzywonosym przyjacielem.

Robili ś my z Anttim plany podró Ŝ y i w gor ą czkowym oczekiwaniu na wyjazd wał ę sali ś my si ę ,

jak w szcz ęś liwym ś nie, po Wenecji, a Ŝ pewnego popołudnia nasz krzywonosy znajomy

przybiegł zadyszany i wezwał nas, aby ś my czym pr ę dzej udali si ę na statek, gdy Ŝ konwój

nazajutrz rozwija Ŝ agle. Spakowali ś my wi ę c na łeb na szyj ę nasze rzeczy i pospieszyli ś my na

statek, który stał zakotwiczony w porcie. Wygl ą dał wprawdzie do ść marnie w porównaniu z

wielkimi statkami handlowymi, ale nasz przyjaciel wyja ś nił nam przekonywaj ą co, Ŝ e za to

statek ten jest w cało ś ci przeznaczony dla pielgrzymów i nie bierze innego ładunku.

Ospowaty kapitan przyj ą ł nas nader uprzejmie w kajucie, której podłog ę pokrywał wschodni

kobierzec, mocno wytarty przez wiele stóp. Kazał sobie wyliczy ć po osiemna ś cie złotych

dukatów od osoby, zapewniaj ą c, Ŝ e tylko ze wzgl ę du na naszego krzywonosego przyjaciela

zadowala si ę tak skromn ą opłat ą za przejazd.

Kwatermistrz statku wskazał nam legowiska w ładowni o podłodze wyło Ŝ onej czyst ą słom ą

oraz zach ę cał, Ŝ eby ś my do woli korzystali z kiepskiego wina, którego cał ą beczułk ę wydano

podró Ŝ nym bezpłatnie w zwi ą zku z maj ą cym rychło nast ą pi ć odjazdem. Zaledwie par ę

słabych latar ń o ś wietlało pomieszczenie, tak Ŝ e mimo zgiełku, który nas przywitał, nie

zdołali ś my si ę bli Ŝ ej przyjrze ć współtowarzyszom podró Ŝ y.

Nasz przyjaciel z krzywym nosem powrócił od kapitana, Ŝ eby si ę z nami po Ŝ egna ć . U ś ciskał

nas serdecznie, lej ą c rz ę siste łzy, i Ŝ yczył nam szcz ęś liwej podró Ŝ y.

— Panie de Carvajal — powiedział — nie mog ę sobie wyobrazi ć dnia szcz ęś liwszego ni Ŝ ten,

w którym ujrz ę was zdrowych i całych wracaj ą cych z dalekiej drogi, i b ę d ę z wiosn ą

niecierpliwie wypatrywa ć ka Ŝ dego statku, czy nie zobacz ę waszych zacnych twarzy. A z

uwagi na niebezpiecze ń stwa podró Ŝ y jeszcze raz ostrzegam was usilnie: nie zadawajcie si ę z

nieznajomymi, cho ć by nie wiadomo jak starali si ę wam przypodchlebi ć . Wszystkie porty

ś wiata pełne s ą awanturników bez czci i sumienia, a Ziemia Ś wi ę ta nie stanowi pod tym

wzgl ę dem wyj ą tku. Gdyby za ś spotkały was jakie ś przykro ś ci ze strony niewiernych,

pami ę tajcie tylko powiedzie ć : Bismillah! Ir-rahman! Irrahim. To pobo Ŝ ne arabskie

pozdrowienie z pewno ś ci ą usposobi ich do was przychylnie.

Ucałował mnie jeszcze raz w oba policzki, płacz ą c gorzko, po czym dzwoni ą c mieszkiem

przelazł przez zmurszały reling statku do swojej łódki. Nie mam jednak ochoty mówi ć wi ę cej

o tym draniu bez serca, gdy Ŝ nawet wspomnienie o nim przyprawia mnie o mdło ś ci. Zaledwie

bowiem statek rozwin ą ł połatane Ŝ agle w ś wie Ŝ ej porannej bryzie i trzeszcz ą c we wszystkich

spojeniach zacz ą ł przemierza ć morze, zostawiaj ą c za sob ą spieniony ś lad na powierzchni

wody, gdy stało si ę dla nas jasne, Ŝ e oszukano nas w najbardziej bezecny sposób. I jeszcze nie

znikły nam z oczu zielone od patyny kopuły ko ś ciołów Wenecji, gdy zmuszony zostałem

spojrze ć w oczy gorzkiej prawdzie.

Nasz mały statek kołysał si ę ci ęŜ ko jak ton ą ca trumna w ogonie długiego sznura statków

handlowych i coraz bardziej zostawał w tyle, gdy konwojuj ą ca galera wojenna rozmaitymi

sygnałami nawoływała nas do po ś piechu. Załoga statku składała si ę z brudnych obszarpa ń -

ców, którzy na domiar złego byli złodziejaszkami, gdy Ŝ ju Ŝ pierwszego wieczoru

stwierdziłem, Ŝ e cz ęść moich rzeczy znikła, gdy w dobrej wierze zostawiłem je bez nadzoru.

A w rozmowach z pielgrzymami zorientowałem si ę te Ŝ , Ŝ e zapłaciłem za podró Ŝ szalon ą

sum ę , z której z pewno ś ci ą połow ę schował do własnego mieszka nasz krzy-wonosy

znajomek, po ś rednik. Było bowiem w ś ród nas kilku biedaków, którzy podró Ŝ owali pod

gołym niebem na pokładzie, płac ą c za podró Ŝ zaledwie jednego dukata.

Na dziobie statku le Ŝ ał m ęŜ czyzna wstrz ą sany ustawicznymi drgawkami. W pasie zakuty był

w Ŝ elazny ła ń cuch, a na nogach d ź wigał ci ęŜ kie kajdany. Jaki ś starzec o płon ą cych oczach i

plugawej brodzie czołgał si ę po pokładzie na kolanach, zaklinaj ą c si ę , Ŝ e w taki sam sposób

doczołga si ę od brzegów Ziemi Ś wi ę tej do Jerozolimy. Ten sam człowiek zbudził nas pewnej

nocy przera ź liwymi krzykami, twierdz ą c, Ŝ e widział, jak białe anioły latały trzepoc ą c

skrzydłami nad statkiem i jak potem usiadły na rejach, aby odpocz ąć .

Ospowaty kapitan nie był złym Ŝ eglarzem. Nigdy nie stracił ł ą czno ś ci z konwojem i co

wieczora, gdy gwiazdy zapalały si ę na niebie, ukazywały si ę naszym oczom latarnie na

masztach innych statków, które ju Ŝ zwin ę ły Ŝ agle na noc albo stały na kotwicy w jakiej ś

bezpiecznej zatoczce. A gdy niepokoili ś my si ę , Ŝ e statek zostaje za daleko w tyle za

konwojem, kapitan wzywał nas ochoczo do wioseł, mówi ą c, Ŝ e b ę dzie to korzystny dla

zdrowia ruch. I istotnie kilka razy byli ś my zmuszeni dopomóc załodze w wiosłowaniu, cho ć

po ś ród około pi ęć dziesi ę ciu podró Ŝ nych ledwie pi ę tnastu znalazło si ę zdolnych do utrzymania

wiosła w r ę ku. M ęŜ czy ź ni byli bowiem w wi ę kszo ś ci kalekami i chorymi, a kobiety trudno

przecie Ŝ zmusza ć do pracy przy wiosłach. Wiodły swoje własne Ŝ ycie, sp ę dzaj ą c dni na

modlitwach, pie ś niach i plotkowaniu i zajmuj ą c si ę przy tym ró Ŝ nymi r ę cznymi robótkami.

Była jednak w ś ród nich pewna młoda dziewczyna, która od pierwszego wejrzenia wzbudziła

moj ą ciekawo ść . Zarówno odzie Ŝą , jak i pi ę kn ą postaw ą odbijała całkowicie od innych. Jej

jedwabna suknia ozdobiona była srebrnym brokatem i perłami i nie brak jej było

kosztowno ś ci, tote Ŝ wielce si ę dziwiłem, w jaki sposób popadła w to plugawe towarzystwo.

Strzegła jej niezmiernie opasła słu Ŝą ca. Najbardziej zdumiewaj ą ce było jednak to, Ŝ e

nieznajoma stale wyst ę powała osłoni ę ta welonem, który zakrywał jej nawet oczy. Zrazu

s ą dziłem, Ŝ e tylko z pró Ŝ no ś ci zasłania twarz przed pal ą cym sło ń cem, ale niebawem

odkryłem, Ŝ e nie zdejmuje welonu nawet wieczorami, po zachodzie. Welon był jednak tak

przejrzysty, Ŝ e wida ć było, i Ŝ nie ma zniekształconych rysów ani nie jest brzydka, jak z

pocz ą tku my ś lałem. Jak sło ń ce prze ś wieca zza cienkiej chmurki, tak jej młodzie ń cza uroda

powabnie ś wieciła poprzez cienki tiul welonu. Tote Ŝ wcale nie mogłem zrozumie ć , jaki to

ci ęŜ ki grzech skłonił j ą do odbycia tej pielgrzymki i zmusił do zakrywania twarzy w taki

sposób.

Gdy wi ę c pewnego wieczora, tu Ŝ po zachodzie sło ń ca, zobaczyłem nieznajom ą stoj ą c ą

samotnie przy por ę czy, wpatrzon ą w oblane purpur ą morze, nie mogłem oprze ć si ę ch ę ci

podej ś cia do niej. Widz ą c, Ŝ e si ę zbli Ŝ am, odwróciła szybko głow ę i zakryła twarz welonem,

tak Ŝ e zdołałem tylko dostrzec kr ą gło ść policzków. Włosy jej spadały jasnymi lokami spod

okr ą głego czepka i gdy patrzyłem na ni ą , od czułem dr Ŝ enie w kolanach i takie przyci ą ganie,

jakie magnes wywiera na opiłki Ŝ elazne.

Zatrzymałem si ę w przyzwoitym oddaleniu i te Ŝ patrzyłem, jak na morzu blednie czerwie ń

zachodu. Cały czas jednak odczuwałem jej blisko ść i gdy po chwili odwróciła lekko głow ę ,

jak gdyby oczekuj ą c, bym si ę odezwał, zebrałem cał ą odwag ę , na jak ą mnie było sta ć , i

rzekłem:

— Jeste ś my towarzyszami podró Ŝ y na tym statku i mamy ten sam cel. Przed Bogiem i w

odkupieniu naszych grzechów jeste ś my wszyscy równi, nie bierzcie mi wi ę c za złe, pani, Ŝ e

do was przemawiam. Pragn ę rozmawia ć z kim ś kto jest moim rówie ś nikiem •— kto ró Ŝ ni si ę

od tych kalekich starców.

— Przerywacie mi moje modlitwy, panie de Carvajal — powiedziała z wyrzutem.

Mimo to jednak ró Ŝ aniec znikł w jej smukłych palcach i zwróciła si ę do mnie, jakby gotowa

do rozmowy. Ucieszyłem si ę ogromnie, stwierdziwszy, Ŝ e zna moje imi ę , co wskazywało na

to, i Ŝ si ę mn ą interesuje. Ale w mojej pokorze chciałem by ć z ni ą całkiem szczery.

— Nie nazywajcie mnie tak, pani, gdy Ŝ nie jestem szlachetnego rodu. W moim własnym

j ę zyku imi ę me brzmi Karvajalka i nale Ŝ y do mojej przybranej matki, która zmarła ju Ŝ dawno

temu. Dała mi je ona z lito ś ci, gdy Ŝ nie znałem nawet imienia mego ojca. Nie gard ź jednak

mn ą z tego powodu, bo gruby płaszcz pielgrzyma, który nosz ę , stanowi dowód moich

szlachetnych intencji. Nie jestem te Ŝ całkiem biedny ani zupełnie nie uczony, gdy Ŝ

studiowałem na wielu dostojnych uniwersytetach. Ale nie chc ę si ę chlubie swoimi

zasługami i najwi ę ksz ą rado ść sprawi mi, je ś li zechcesz mnie nazywa ć po prostu Mikaelem

Pielgrzymem.

— Niech i tak b ę dzie — odrzekła Ŝ yczliwie. — Ale równie Ŝ i ty, panie, nazywaj mnie tylko

Giuli ą i nigdy nie pytaj o rodzin ę czy imi ę ojca ani nawet o miejsce mego urodzenia,

bo takie pytania wzbudz ą we mnie tylko wspomnienia Ŝ ałosne i bolesne.

— Giulio — zapytałem natychmiast ciekawie — dlaczego ukrywasz twarz pod. welonem,

gdy d ź wi ę k twego głosu i złote włosy dostatecznie mówi ą o twojej pi ę kno ś ci? Czy chcesz

tylko przeszkodzi ć nam, m ęŜ czyznom, w ogl ą daniu twej urody, aby słaba natura nie wiodła

naszych my ś li na niewła ś ciwe drogi?

Na te niedyskretne słowa Giuli ą westchn ę ła gł ę boko, jakbym j ą ci ęŜ ko zranił, i odwróciwszy

si ę ode mnie zacz ę ła tak szlocha ć , Ŝ e przera Ŝ ony bełkotałem tysi ą czne przeprosiny i

zapewniałem j ą , i Ŝ wolałbym umrze ć , ni Ŝ sprawi ć jej najmniejsz ą przykro ść czy smutek.

Otarłszy pod osłon ą welonu oczy z łez wierzchem dłoni, zwróciła si ę do mnie znowu i rzekła:

— Mikaelu Pielgrzymie, z tej samej przyczyny, dla której kto ś nosi na grzbiecie krzy Ŝ , kto ś

inny za ś zakuwa si ę w ła ń cuchy, ś lubowałam i ja, Ŝ e przed nikim obcym nie odsłoni ę oblicza

w czasie tej ś wi ę tej podró Ŝ y. Nie pro ś mnie wi ę c nigdy, Ŝ ebym ci pokazała twarz, gdy Ŝ takie

Ŝą danie zwi ę kszy tylko ci ęŜ ar przekle ń stwa, którym Bóg ukarał mnie od urodzenia.

Mówiła to tak powa Ŝ nym głosem, Ŝ e do gł ę bi wzruszony, chwyciłem jej dło ń , gor ą co j ą

ucałowałem i obiecałem ś wi ę cie nigdy jej nie kusi ć , aby złamała swój ś lub. Nast ę pnie

zapytałem, czy zechciałaby z zachowaniem wszelkich pozorów wypi ć ze mn ą puchar

słodkiego wina, którego beczułk ę wzi ą łem z sob ą w podró Ŝ . Po chwili wstydliwego wahania

zgodziła si ę na moj ą propozycj ę , ale Ŝ yczyła sobie, Ŝ eby jej słu Ŝ ebna dotrzymała nam

towarzystwa, w celu zapobie Ŝ enia zło ś liwym plotkom na statku. Pili ś my wi ę c z mego

srebrnego pucharka, a przy wzajemnym wr ę czaniu go sobie czułem lekkie dotkni ę cia jej dłoni

i za ka Ŝ dym razem przenikał mnie rozkoszny dreszcz. Ze swej strony pocz ę stowała mnie

słodyczami, na turecki sposób owini ę tymi w jedwab. Chciała te Ŝ da ć ich pokosztowa ć

Raelowi, ale ten prowadził pod pokładem po Ŝ yteczn ą wojn ę z niezliczonymi szczurami

okr ę towymi i nie miał czasu na dotrzymywanie nam towarzystwa. Zamiast niego przył ą czył

si ę do nas Antti, który wdał si ę , ku memu zadowoleniu, w o Ŝ ywion ą rozmow ę ze słu Ŝ ebn ą

Giulii.

Po chwili rozmowa stała si ę zupełnie swobodna i mamka Giulii, Joanna, dała si ę Anttiemu

nakłoni ć do opowiadania ś miałych historyjek o ksi ąŜę tach i mnichach. O ś mieliło to i mnie i

opowiedziałem Giulii kilka swawolnych dowcipów, a ona wcale nie wzi ę ła mi tego za złe,

lecz ś miała si ę perli ś cie i nie jeden raz pod osłon ą ciemno ś ci kładła ciepł ą dło ń na mojej dłoni

lub kolanie. Tak siedzieli ś my długo w noc, a dokoła nas wzdychało ciemne morze i nad

naszymi głowami wznosił si ę we wspaniałym przepychu usiany srebrnym gwiezdnym pyłem

nieboskłon.

Antti wykorzystał nowe znajomo ś ci w taki sposób, Ŝ e zasadził mamk ę Joann ę do łatania

naszej odzie Ŝ y i nakłonił do poł ą czenia w jedno zapasów Ŝ ywno ś ci. Gadatliwa mamka obj ę ła

natychmiast w posiadanie kambuz statku i gotowała odt ą d dla nas własne po Ŝ ywienie, inaczej

bowiem pochorowaliby ś my si ę od marnego wiktu na statku. Ale po jakim ś czasie Antti zacz ą ł

mi si ę uwa Ŝ nie przygl ą da ć i w ko ń cu zwrócił si ę do mnie ostrzegawczo.

— Mikaelu, obaj szukamy zbawienia, ka Ŝ dy na swój sposób, i wcale si ę nie uwa Ŝ am za jaki ś

wzór, bo jestem przecie Ŝ człowiek prosty i głupszy od ciebie, o czym zreszt ą a Ŝ nazbyt cz ę sto

mi przypominasz. Có Ŝ jednak wiemy o tej Giulii i jej towarzyszce? Mowa mamki Joanny

przystoi raczej gospodyni zamtuza ani Ŝ eli przyzwoitej niewie ś cie, a Giulia kryje swoje

oblicze w sposób tak podejrzany, Ŝ e nawet Ŝ eglarze zaczynaj ą ju Ŝ gada ć na ten temat. Gdyby

miały maj ą tek i przyzwoit ą pozycj ę w ś wiecie, nie podró Ŝ owałyby z pewno ś ci ą w naszym,

towarzystwie na tak marnym statku. Miej si ę wi ę c na baczno ś ci, Mi-kaelu, aby ś pewnego

dnia nie odkrył pod welonem krzywego nosa.

Jego niemiłe słowa ci ęŜ ko mnie dotkn ę ły, gdy Ŝ nie chciałem ju Ŝ wi ę cej słysze ć o krzywych

nosach, uwa Ŝ aj ą c cał ą weneck ą przygod ę za rzecz dawno zapomnian ą . Zrobiłem mu wi ę c

wymówk ę z powodu jego podejrze ń i o ś wiadczyłem, Ŝ e cho ć zapewne dobrze zna sposób

wyra Ŝ ania si ę gospody ń zamtuzów, to jednak brak mu zdolno ś ci i mo Ŝ liwo ść ocenienia, kogo

nale Ŝ y uwa Ŝ a ć za wykształcon ą dam ę z dobrym wychowaniem.

Nazajutrz dotarli ś my do opanowanego przez Turków południowego cypla Morei i zdradliwe

pr ą dy morskie oraz warunki pogody na tych wodach zmusiły nasz konwój do zawini ę cia do

zbawczego portu na wyspie Cerigo strze Ŝ onej przez weneck ą fortec ę . W oczekiwaniu na

pomy ś lny wiatr stan ę li ś my tam na kotwicy. A gdy tylko to nast ą piło, towarzysz ą ca nam

galera wojenna wyszła znowu na morze w po ś cigu za paru podejrzanymi Ŝ aglami, które nagle

pojawiły si ę na horyzoncie. Na tych bowiem tak dla nich korzystnych wodach cz ę sto

czatowały dalmaty ń skie i afryka ń skie okr ę ty pirackie. Mnóstwo łódek, które miały na

sprzeda Ŝ ś wie Ŝ e mi ę so, chleb i owoce, roiło si ę wokół naszego statku, a kapitan wysłał

szalupy na l ą d, aby przywiozły beczk ę ś wie Ŝ ej wody, gdy Ŝ nie wolno mu było przybi ć do

nabrze Ŝ a bez zło Ŝ enia opłaty portowej.

Brat Jan, fanatyczny mnich, który towarzyszył nam w podró Ŝ y do Ziemi Ś wi ę tej, o ś wiadczył,

Ŝ e Cerigo jest wysp ą , na której ci ąŜ y przekle ń stwo. To wła ś nie tu, mówił, urodziła si ę niegdy ś

jedna z czczonych przez Greków bogi ń . Ospowaty kapitan potwierdził te słowa i opowiedział

nam, Ŝ e na wyspie mo Ŝ na jeszcze ogl ą da ć ruiny pałacu nieszcz ęś liwego króla sparta ń skiego

Menelausa, którego Ŝ ona Helena odziedziczyła swoj ą nios ą c ą zagład ę pi ę kno ść po bogini

zrodzonej z piany morskiej koło tej wyspy. Zapomniawszy o mał Ŝ e ń skiej wierno ś ci, Helena

Mika Waltari - Mikael 02 - Mikael Hakim.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: