0-5.pdf

Bo życie

to nie

bajka…

by an_eczkaa

,, Bo nie żyje

się ani w

przeszłości,

ani w

przyszłości.

Dla mnie

istnieje tylko dzisiaj i nie obchodzi mnie nic

więcej. Jeśli kiedyś uda ci się trwać w

teraźniejszości, staniesz się szczęśliwym

człowiekiem’’

Paulo Coelho

1 | S t r o n a

PROLOG

Kiedy wszyscy narzucają Ci jakieś wymagania - próbujesz im sprostać,

choćby nawet byłyby to rzeczy, które kompletnie Cię nie obchodzą. Chcesz

udowodnić, że jesteś coś wart , że można na Ciebie liczyć. Z czasem

oczekiwań przybywa i stają się one coraz to trudniejsze do zrealizowania, ale

i tak je spełniasz, a po co? Nie wiem. Pod wpływem tych wszystkich

wymagań zmieniasz się, dokonujesz rzeczy, o których kiedyś nawet byś nie

pomyślał. Jednak te zmiany bardzo rzadko wychodzą na lepsze, bo jak to

możliwe, kiedy nie jesteśmy już sobą, a marionetką kierowaną przez

otoczenie? Pod ogromnymi stertami oczekiwań gubisz się i stajesz się, dla

siebie samego obcy. Twoje środowisko zauważa zmiany, ale cieszy się z nich,

bo jesteś taki, jakiego sobie wymarzyli, po prostu ideał. Gubisz swoje cele,

poglądy, wzorce, a nawet marzenia i zamieniasz je na cudze. Odrzucasz

swoje dawne życie, wyrzekasz się go. Stajesz się nieszczęśliwy, przybierasz

maskę, która zakrywa prawdziwą twarz. Miną długie i pełne smutku lata

zanim zapragniesz zdjąć ową maskę, lecz wtedy nie będzie to możliwe.

Dopiero wtedy zrozumiesz co się stało, zauważysz co takiego ważnego

straciłeś.

Przypomnisz sobie jak biegłeś po szczęście w wielkim wyścigu szczurów, a

zamiast tego zaznałeś tylko smutku. Wtedy zapytasz; czy nie lepiej jest

patrzeć jak inni gonią za karierą, pieniędzmi i sukcesem, a samemu cieszyć

się ze swojego spokojnego, ale na pewno też pięknego życia? Kto będzie

szczęśliwszy; ci goniący, czy obserwujący? Moim skromnym zdaniem ta

druga grupa, dlaczego? Bo oni nie tylko patrzą, ale też widzą, a to jest bardzo

ważne. Dzięki temu dostrzegają małe, dla innych wręcz nic nieznaczące,

szczególiki, które mogą dać szczęście. Przecież tylko dla małej liczby ludzi coś

tak częstego jak spadające na ziemię kolorowe jesienne liście, czy pojawienie

się tęczy jest czymś pięknym. Ty nie dostrzegałeś tego, bo było to zbyt

spotykane, ale czy piękne nie może być też to co codzienne? Może, a nawet

jest, bo czy to nie cud, że zapada zmierzch? Czy to nie jest piękne? Nawet

taka drobnostka może zapewnić dobry humor, a ty potrzebowałeś do tego o

wiele większych rzeczy, jednak nie zawsze tak było.

Dawno temu, kiedy jeszcze byłeś sobą, miałeś pasję, coś co kochałeś. Może

to była muzyka, może malarstwo, sport, czy cokolwiek innego, jednak było

coś, co dawało Ci radość, a potem to zaprzepaściłeś. Dlaczego? Ze strachu i

braku wiary w własne możliwości, przestałeś iść własną drogą, która niekiedy

była wyboista, lecz prowadziła do celu, do szczęścia. Zamieniłeś to na skrót,

który miał przyspieszyć wędrówkę i tak się stało, lecz cel był już całkiem inny,

2 | S t r o n a

to znaczy bogactwo. Teraz kiedy widzisz ludzi, którzy odważyli się iść własną

drogą, patrzysz na nich z zazdrością, bo to ty mógłbyś być na ich miejscu.

Ta historia opowiada losy pewnej nastolatki, która pomimo tragedii, którą

przeżyła, podniosła się i zmierzała do celu. Przed nią wiele przeciwności, bo

to nie jest jedna z bajek na dobranoc, bo to jest prawdziwe życie.

1 Rozdział – Ruby Athams

- Dzyń, dzyń- tak brzmiał ostatni w tym roku szkolnym dzwonek.

Uczniowie w rekordowym tempie wybiegli z klasy plastycznej. W środku

została tylko nauczycielka i jedna z uczennic, która dopiero po chwili

wygramoliła się z sali. Powolnym, by nie rzec ślimaczym tempem przeszła

przez ogromny holl, który pustoszał z sekundy na sekundę. Każdy nastolatek,

jakby bojąc się, że zaraz odwołają wakacje, chciał jak najszybciej wydostać

się ze szkoły. W końcu, na korytarzu została znów ta sama dziewczyna. Była

chyba jedyną osobą nieciesząca się ze zbliżającej się dwumiesięcznej

przerwy. Dotarła do swojej, pooblepianej naklejkami szafki. Zrzuciła na

betonową posadzkę deskorolkę i ręką zgarnęła pozostałą zawartość szafki,

którą zamknęła z dużym hukiem. Stanęła na desce i szybko odepchnęła się

od ziemi pokonując przy tym puściutki już hol. Kopniakiem otworzyła drzwi i

wskoczyła na poręcz, dzięki której bez problemu ominęła schody. W

mgnieniu oka przejechała szkolny plac i znalazła się na ulicy. Przystanęła

tyłem do budynku i zaczęła przeszukiwać torbę na ramie. Kiedy znalazła już

upragnioną rzecz, którą był odtwarzacz MP3, włożyła słuchawki do uszu i

wybrała jedną z piosenek. Urządzenie trafiło do kieszenie w jej spodniach, a

dziewczyna popędziła przed siebie, zostawiając za sobą szkołę.

Mimo, że myślami tkwiła w przeszłości, to i tak zwinnie wymijała

wszystkich przechodniów, których napotkała na drodze. Zastanawiała się co

by było, gdyby ona była teraz z nią? Gdyby dalej żyła? Wtedy nastolatka

mogłaby normalnie funkcjonować, mogłaby się śmiać z każdej głupoty, bo

kiedyś przecież była bardzo wesoła i umiała każdego rozweselić, ale to się

zmieniło. Ta cząstka umarła razem z jej matką i podobnie jak ona nie

powróci. Wtedy zniknęła w niej również ogromna wola walki, z której

wcześniej słynęła. Zawsze dążyła do celu, co prawda nie po trupach, ale

własnym talentem i zapałem, który uleciał z niej po śmierci ukochanej

rodzicielki. Zrezygnowała ze swoich pasji.

3 | S t r o n a

Po prostu nie umiała znowu zacząć tańczyć, chociaż tak bardzo to kochała.

Tańca uczyła się od najmłodszych lat, szkoliła ją Laurence, jej matka, która

była zawodową tancerką, lecz zakończyła karierę, kiedy dowiedziała się, że

jest w ciąży. Zawsze mogła liczyć tylko na nią, bo jej ojciec wyjechał jeszcze

przed narodzinami dziewczyny. Nigdy go nawet nie spotkała. Z tego, co

wiedziała był on szefem jakiejś dużej korporacji, ale dla niej był zwykłym

bydlakiem. Zostawił je same, nigdy jej nie odwiedził, nie był na żadnych

urodzinach, nie było go nawet na pogrzebie Laurence. I za to dziewczyna tak

bardzo go nienawidziła. Teraz mieszkała z babcią o imieniu Sarah. Była to

starsza kobieta o dobrodusznym wyrazie twarzy. Nie było jej z nią źle, mimo

skromnego budżetu miała wszystko, czego potrzebowała, ale i tak nie czuła

się szczęśliwa, bo jak to możliwe, kiedy straci się kogoś tak ważnego jak

matka?

Z milionem huczących w jej głowie myśli, przemierzała Morshire. Było to

malutkie, kanadyjskie miasteczko położone na zachodnim brzegu jeziora

Górnego. Zamieszkane było przez jedynie trzy tysiące mieszkańców, z czego

połowę stanowili ludzie wieku emerytalnego. Jak łatwo wywnioskować, nie

działo się tam zbyt wiele, a najbardziej ekscytującym wydarzeniem był

coroczny festyn organizowany pierwszego lipca, z okazji obchodów Dnia

Kanady. Głównymi atrakcjami były występy dzieci i popisy muzyczne

starszych mieszkańców. Innymi rozrywkami były konkurencje dość

nietypowe, jak na przykład: zjedzenie jak największej liczby pączków w ciągu

minuty, slalom z jajkiem na łyżeczce czy wyścigi w workach. Zabawę

tradycyjnie kończył grill i wystrzał fajerwerków.

Po kilku minutach jazdy na desce minęła wszystkie zabudowania i

przystanęła przed wejściem do lasu. Tam musiała zejść z deskorolki, i tak też

zrobiła. Resztę trasy pokonała pieszo, wolno krocząc pośród przepięknych i

zapewne starych drzew, których większość stanowiły modrzewie. Po

kilkunastominutowej wędrówce znalazła się na klifie. Zatrzymała się,

wyciągnęła słuchawki z uszu i przysiadła na ziemi wpatrując się w wodę.

Bardzo często przyjeżdżała tutaj, gdy chciała spokojnie pomyśleć. O tym

zakątku wiedziało niewiele osób, więc bardzo rzadko kogoś tu widziała.

Większość ludzi mieszkających w tych okolicach korzystała jedynie z plaży, a

dziewczynie odpowiadało to, bo nie bardzo miała teraz ochotę na

pogawędki. Tak prawdę mówiąc, to ona nie była zbyt wylewna. Wolała

zatrzymywać swoje problemy dla siebie, mówienie o nich innym uważała za

słabość, do której przed nikim nie chciała się przyznać. Jak już wspomniałam

była kiedyś wesoła i pełna energii, ale wtedy również nie otwierała się przed

innymi. Praktycznie od zawsze bała się zaufać innym, bała się, że ludzie ją

4 | S t r o n a

zdradzą, opuszczą, ale w końcu zaufała. Zyskała ludzi, którzy mianowali się jej

przyjaciółmi, myśleli, że ją znają, ale tak naprawdę nie wiedzieli nic o niej, ani

o jej strapieniach. Zawsze prosili o pomoc w najmniejszych błahostkach, a

kiedy ona potrzebowała wsparcia to znikali. Dlatego teraz już nie ufa nikomu.

Została sama przeciwko całemu światu.

Na klifie siedziała godzinę, dwie, a może więcej. Czas nie był dla niej

istotny. Kiedy stwierdziła już, że może wracać zachodziło właśnie Słońce.

Czyli było około wpół do dziewiątej. Wstała z ziemi i ruszyła w drogę

powrotną do domu. Mimo, że tylko pierwszą część trasy pokonała pieszo to i

tak przed domem znalazła się dopiero po czterdziestu kilku minutach.

Budynek, który zamieszkiwała wraz z babcią był stary i dość niewielki, lecz

niezaprzeczalnie piękny. Fundamenty efektownie wystające z ziemi

dodawały mu tylko uroku. Były one wykonane z czerwonej cegły, co dobrze

kontrastowało ze ścianami z tego samego kamienia, lecz o kolorze białym. Z

tylu działki mieścił się jeszcze ogródek, oczko w głowie babuni Sarah. Cały

wolny czas spędzała ona plewiąc chwasty, sadząc nowe rośliny czy po prostu

oglądając swoje dzieło. Nastolatka weszła do środka i odłożyła buty na

właściwe miejsce. Po jej lewej stronie mieścił się łuk prowadzący do kuchni

urządzonej w odcieniach brązu i beżu. Ona jednak weszła do przedpokoju,

pomalowanego na delikatny zielony kolor. Na ścianach wisiała dość spora

liczba pamiątkowych zdjęć, dyplomów czy pucharów. Te ostatnie były

głównie własnością Laurence, ale kilka należało również do jej córki,

wszystkie jednak były nagrodami za taniec. Na środku pomieszczenia stał

ciemnobrązowy, drewniany stolik, a przy nim fotel, przykryty ładną, brązową

narzutą wykończoną z boków złotymi naszywkami. Nieopodal stała jeszcze

mała, dwuosobowa sofa do kompletu.

-Rubiano, gdzieś ty była? – pytała staruszka siedząca na powyżej

wymienionym fotelu – Czy wiesz jak ja się martwiłam?

- Przepraszam Babciu, zasiedziałam się. Byłam w tym miejscu, co zawsze, na

klifie – wybełkotała i ruszyła w stronę schodów prowadzących do jej sypialni.

- Gdzie Ty się wybierasz? – dopytywała kobieta, widać było, że jest

zdenerwowana, a to nie zdarzało się często – Jeszcze nie skończyłyśmy

rozmowy! Siadaj – tu wskazała na sofę – i słuchaj.

- Tak Babciu – zgodziła się posłusznie. Wiedziała, że kiedy staruszka jest zła,

to lepiej się jej nie sprzeciwiać.

- Zanim Laurence umarła – w tym momencie przerwała na chwilę, jej, tak jak

wnuczce, bardzo ciężko było o tym mówić – poprosiła mnie o coś. Zgodziłam

się, lecz kiedy dowiedziałam się, na co, nie było już tak wesoło. Otóż twoja

matka chciała abyś wyjechała do Nowego Jorku, do ojca – to słowo nie

5 | S t r o n a

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: