plan pracy - opl - prowadzenie obserwacji wzrokowej oraz zwalczanie niskolecących celów.doc

l.p.

Czas i zagadnienie

Czynności

Instruktora

Szkolonych

1.

Regulowany przez kierownika zajęć

BACZNOSĆ! uczył Was Prowadzenia rozpoznania wzrokowego oraz zwalczania nisko lecących celów powietrznych

SPOCZNIJ!

Ma to na celu nauczyć Was prawidłowego działania podczas alarmów przeciwlotniczych.

Stoją na zbiórce i słuchają instruktora

2.

Regulowany przez kierownika zajęć

Wybór miejsca i urządzenie posterunku obserwacji przestrzeni powietrznej.

Omawiam zagadnienie.

Szczególnie ważne znaczenie przy realizacji powszechnej obrony przeciwlotniczej ma terminowe wykrycie i rozpoznanie przeciwnika powietrznego oraz uprzedzenie o nim wojsk, co umożliwi podjęcie we właściwym czasie odpowiednich przedsięwzięć dla odparcia ataków lub zmniejszenia skutków ich oddziaływania.

Zasadniczym sposobem wykrywania i rozpoznawania środków powietrznych na szczeblu pododdziału jest rozpoznanie wzrokowe którego celem jest:

–           wykrycie na czas samolotów i śmigłowców przeciwnika oraz zaalarmowanie własnych wojsk o zagrożeniu z powietrza;

–           identyfikacja obiektu powietrznego;

–           zapewnienie pododdziałom warunków do prowadzenia walki ogniowej z przeciwnikiem powietrznym.

Rozpoznanie wzrokowe prowadzą posterunki obserwacyjne organizowane na szczeblu oddziałów oraz obserwatorzy w pododdziałach. Obserwatorzy prowadzą obserwację z wozów bojowych, czołgów lub z posterunków obserwacyjnych w wyznaczonych sektorach.

Obsadę posterunku obserwacyjnego stanowi 2-3 żołnierzy pełniących służbę na zmianę. Każdy dyżurny obserwator pełni służbę na posterunku 1-2 godziny, a w niekorzystnych warunkach obserwacji - czas ten może być skrócony.

Stanowisko PO wybiera się w pobliżu punktu dowodzenia i powinno ono zapewniać prowadzenie obserwacji w określonym sektorze oraz mieścić się z dala od  źródeł hałasu.

Posterunek powinien być wyposażony w:

–           lornetkę polową;

–           kompas lub busolę;

–           tabliczki orientacyjne ze stronami świata;

–           środki sygnalizacyjne;

–           okulary przeciwsłoneczne;

–           dziennik obserwacji powietrznej i aktualny szkic obserwacji.

Do zadań obserwatorów należy:

–           wykrywanie obiektów powietrznych;

–           określenie podstawowych parametrów lotu;

–           określenie charakterystyk celów powietrznych;

–           alarmowanie o zagrożeniu z powietrza, ponadto jeśli jest to możliwe-ustalenie przynależności obiektów powietrznych.

W marszu obserwację przestrzeni powietrznej prowadzą wyznaczeni obserwatorzy na wozach bojowych  lub w rzędzie maszerującej kolumny. Obserwacja na szczeblu batalionu czy kompanii  powinna być okrężna ze szczególnym uwzględnieniem najbardziej prawdopodobnego kierunku ataku przeciwnika powietrznego. W tym celu wyznacza się pododdziałowi sektory obserwacji powietrznej, których granice powinny się zazębiać, a ich wielkość  wynosić nie więcej jak 100 – 1200.

W marszu wyznacza się zazębiające się sektory obserwacji przestrzeni powietrznej dla każdego obserwatora w stosunku do kierunku marszu kolumny (z przodu, z prawej, z lewej i do tyłu).

Stoją na zbiórce i słuchają omówienia instruktora

3.

Regulowany przez kierownika zajęć

Zwalczanie nisko lecących celow powietrznych przez pododzdział.

Omawiam zagadnienie

Dowódca stawiając zadanie obserwatorowi podaje:

–           miejsce prowadzenia obserwacji;

–           granice sektora i sposoby obserwacji;

–           sposób meldowania o wykrytych obiektach powietrznych;

–           sposób alarmowania o zagrożeniu z  powietrza;

–            sygnał JSS (”Ja swój samolot”) ewentualnie planowany czas i kierunek przelotu własnego lotnictwa.

Przykładowe zadanie dla obserwatora

„Szeregowy  KOWALSKI jesteście obserwatorem  przestrzeni powietrznej.

Wasze miejsce w wykopie pod krzakiem, obserwować w pasie: na prawo wysokie drzewo – biały budynek, na lewo wzdłuż polnej drogi.

Prawdopodobny kierunek ataku lotnictwa przeciwnika z kierunku miejscowości na wprost z wysokości 200-1000 m z lotu koszącego w grupach 2-3 samoloty. Śmigłowce przeciwnika  mogą operować prawdopodobnie z rejonu kompleksu leśnego po prawej.

Obserwować przestrzeń powietrzną w wyznaczonym sektorze do wysokości 200 m. Alarm ogłaszać natychmiast po wykryciu atakującego przeciwnika powietrznego, wystrzeliwując w jego kierunku zieloną rakietę oraz dublując syreną. Cele wskazywać według stron świata. Wyniki obserwacji każdorazowo odnotować w dzienniku obserwacji.

W godzinach 10.00 - 10.05 w kierunku wschodnim przelatywać będzie własne lotnictwo o fakcie tym złożyć meldunek nie alarmując pododdziału”.

Niezbędne dane do podjęcia przez dowódcę decyzji dotyczących zwalczania celów powietrznych powinien dostarczyć mu obserwator w swoim meldunku.

Wskazywanie celów powietrznych można prowadzić według:

–           stron świata;

–           dozorów wyznaczonych uprzednio w terenie;

–           kierunku marszu (działania);

–           zegarka.

Wskazywanie celów powietrznych według stron świata polega na określeniu położenia celu powietrznego w stosunku do tabliczek orientacyjnych z opisanymi na nich stronami świata, rozstawionymi na przedpiersiu  stanowiska obserwacyjnego np.: LOTNIK – Z POŁUDNIA – 2 SAMOLOTY  4000.

Wskazywanie celów powietrznych według dozorów polega na określeniu położenia obiektu w stosunku do wyznaczonych w terenie dozorów, których położenie i nazwę musi znać każdy żołnierz pododdziału aby meldunek obserwatora był komunikatywny np.: LOTNIK – NAD WYNIOSŁYM (nazwa dozoru) - ŚMIGŁOWIEC.

Podczas wskazywania celów powietrznych w stosunku do kierunku marszu (kierunku działania) kolumny obowiązuje nazewnictwo kierunków: z przodu, z tyłu, z lewej, z prawej, przy czym przód wyznacza czoło kolumny.

Przykładowy meldunek:

LOTNIK – Z PRAWEJ – GRUPA SAMOLOTÓW – 3000.

Wskazywanie celów według zegarka wygląda analogicznie jak wyżej w odniesieniu do tarczy zegarka. Trzeba jednak pamiętać, że kierunek na wprost oznacza godzinę 12.00 np.:

LOTNIK – NA DZIESIĄTEJ - DWA ŚMIGŁOWCE  - 2000.

Stoją na zbiórce i słuchają omówienia instruktora.

Ćwiczą praktycznie.

4.

...