136. Nowożytna powieść oświeceniowa (Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki)
Powieść jest najbardziej rozbudowanym utworem epickim, pisanym ( w odróżnieniu od np. bajki, satyry i poematu) prozą. Stalą się głównym gatunkiem nowożytne prozy epickiej, najbardziej rozbudowanym, o najbogatszej, najbardziej rozwiniętej fabule. Postaci nie są już typowe, ale żywe, obdarzone mnóstwem szczegółów, zindywidualizowane w swoim wyglądzie, myślach, języku i wypowiedziach. Kategorią nadrzędną w tym gatunku jest narrator, a opis jego relacji do świata przedstawionego (czy jest jednym z bohaterów, na ile dystansuie sie od przedstawianych wydarzen, jaką posiada wiedzę, z jakiej perspektywy opisuje wydarzenia) jest zasadniczym elementem opisu całego gatunku. Oświecenie przyniosło pierwszą powieść napisaną oryginalnie w języku polskim- jednak również światowej sławy powieści, czytywane do dziś "Podróże Guliwera" Jonatana Swifta i "Robinson Crusoe" Daniela Defoe.
Krasicki tworząc swoją powieść nawiązał do kilku źródeł genologicznych. Pierwszym z nich była francuska powiastka filozoficzna (z niej zaczerpnął główną ideę- przedstawienie pewnej idei, tezy filozoficznej za pomocą ogólnie ujętych postaci- typów), drugim- wywodząca się z publicystyki powieść dydaktyczna. Cala powieść prowadzona jest przez pierwszoosobowego narratora. Książka ma być jego pamiętnikiem, który został spisany, aby ostrzec czytelników przed zagrożeniami "parafialnej" edukacji (Krasicki był propagatorem reformy systemu oświaty)
Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki Ignacego Krasickiego są uznawane przez historyków literatury za pierwszą nowożytną polską powieść. Utwór powstał na przełomie 1774 oraz 1775 roku, wydany natomiast został w 1776 w Warszawie przez znanego wydawce Michała Gröla. Utwór cieszył się niezmierną popularnością, o czym świadczą kolejne wznowienia w roku 1776, 1778, 1779 oraz 1801.
Dzieło Krasickiego to z jednej strony polemika wobec barokowego romansu, z drugiej efekt doświadczeń prozy eseistycznej „Monitora”. Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki łączą w sobie elementy różnych typów ówczesnej prozy europejskiej: powieści satyryczno-obyczajowej, przygodowej oraz utopijnej. Utwór ma postać pamiętnika, jest podzielony na trzy części, z których każda ma nieco inny charakter. Warto zaznaczyć, że wcześniej pamiętnik nie był uznawany w Polsce za gatunek literacki, to Krasicki dokonał jego nobilitacji właśnie w Mikołaja Doświadczyńskiego przypadkach.
TRZY KSIĘGI W UTWORZE
Pierwsza część utworu obejmująca dzieciństwo oraz młodość bohatera, została napisana w konwencji powieści satyryczno-obyczajowej, posiada również elementy powiastki filozoficznej oraz robinsonady. Została tu zawarta ostra krytyka edukacji szlacheckiej, stylu życia sarmackiej prowincji oraz stolicy.
Utopia w utworze
Druga księga powieści, zawierająca opis pobytu Mikołaja Doświadczyńskiego na wyspie Nipu, posiada wszystkie cechy gatunku literackiego zwanego utopią. Gatunek ten wywodzi się jeszcze z czasów starożytnych, w których najsłynniejszym przykładem utopi jest opis doskonałego państwa zawarty w Państwie Platona.
Nowożytna utopia narodziła się w okresie Odrodzenia. Dziełem, które zapoczątkowało ten typ literatury jest Utopia (1516) Tomasza Morusa. Tytuł utworu, pochodzący z greckiego i znaczący tyle, co „Nigdzie", kraj w rzeczywistości nieistniejący, stał się nazwą gatunkową. XVIÏÏ wiek był czasem niezwykłej popularności tego typu literatury. Osiemnastowieczne utopie najczęściej przybierały kształt relacji podróżniczej do nieistniejących krain, przeważnie umieszczonych na wyspach. Jak widać w tym względzie Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki w pełni spełniają ten wymóg gatunkowy. Mimo wielu starań badacze literatury nie odkryli miejsca które można by identyfikować jako wyspę Nipu. Z powieści wiemy tylko, że znajduje się ona pięć dni rogi od wybrzeża Meksyku.
Oświeceniowe utopie miały jednak nieco inny charakter niż utopie szesnasto- czy siedemnastowieczne. Te ostatnie były przede wszystkim utopiami politycznymi, które w osiemnastym wieku zamieniono na utopie „edukacyjne". Głównym celem pobytu Mikołaja na wyspie jest jego reedukacja, poznanie praw rządzących idealnym państwem jest tylko jej elementem. Zresztą od razu trzeba zaznaczyć, że na Nipu właściwie nie ma żadnego ustroju politycznego, jedyną uznawaną zwierzchnością jest zwierzchność rodziców nad dziećmi. U Nipuanów istnieje co prawda rada starszych, ale zajmuje się ona jedynie rozstrzyganiem niezwykle rzadkich i bardzo kulturalnych sporów.
Druga księga Doświadczyńskiego oparta została na popularnym schemacie ucznia i mistrza. To Xaoo pokazuje i tłumacz}' Mikołajowi całkiem nowy dla niego świat. Poza tym mistrz przeprowadza krytykę europejskiej rzeczywistości. Może tego dokonać dzięki swojej dociekliwości, która każe Mikołajowi opowiedzieć w prostym języku Nipuanów o pełnej przepychu i zbytku Europie.
W trzeciej części Krasicki ponownie zmieszał powieść obyczajową, przygodową oraz powiastkę filozoficzną, opowiadając o bolesnym powrocie odmienionego Doświadczyńskiego do ojczyzny.
BOHATER:
Mikołaj Doświadczyński to przeciętny przedstawiciel niezbyt zamożnej szlachty. Jego rodzice byli uczciwi, ale prości i niewykształceni. Poznajemy Mikołaja już we wczesnym dzieciństwie, dzięki czemu widzimy wszystkie zewnętrzne czynniki, które miały wpływ na jego osobowość. Taki bohater pełnił rolę służebną wobec idei, które chciał przekazać autor powieści. Mikołaj Doświadczyński to przede wszystkim bohater poznający, uczący się. Wiele mówiące jest jego nazwisko, które zapowiada mnogość doświadczeń i przeżyć w bujnym życiu Mikołaja. Dość wyraźną przynajmniej w początkach powieści cechą bohatera okazuje się jego swoista naiwność oraz podatność na wpływy, co z jednej strony prowadzi go na rozliczne manowce, z drugiej pozwala mu przejść reedukację na Nipu.
Doświadczyńskiego w powieści widzimy w trzech odsłonach, w każdej z ksiąg bohater ukazuje się nam nieco inaczej. W księdze pierwszej Mikołaj zostaje poddany złym wpływom: najpierw kobiece opowieści o duchach i upiorach, potem surowa szkoła, po śmierci ojca francuski lekkoduch - guwerner Damon oraz paryski przewodnik-elegant. Przez cały ten okres swojego życia Mikołaj jawi się nam jako młodzieniec przede wszystkim nierozważny i nieznający życia. Z łatwością uległ czarowi francuskich romansów, co zaowocowało pierwszą, realną miłością, przerwaną przez matkę, której nie podobała się niemajętna synowa. Dwukrotnie padł ofiarą finansowego oszustwa, omamiony ładnymi słówkami, pochlebstwami, czarem pięknych kobiet. Ważną rolę pełni tu honor młodzieńca, który nie pozwolił mu pozostawić „przyjaciół” w potrzebie, co dość mocno nadszarpnęło jego majątek, a ostatecznie zmusiło do ucieczki z wymarzonego Paryża.
Ostatnia księga pokazuje bohatera przepełnionego nowymi ideami w zetknięciu z chorym społeczeństwem. Mikołaj przeżywa kolejne przygody, tym razem jednak umie dostrzec krzywdę ludzką, odróżnić dobro od zła, obserwuje rzeczywistość na nowo przez pryzmat nauk Xaoo. Zdobywa również przyjaciół, którzy swoją dobrocią przypominają mu Nipuanów – Amerykanina oraz Gwilhelma. Nasz bohater na Nipu stał się prawdziwie szlachetnym człowiekiem, czego świadectwo dał m. in. wykupując niewolników za weksel otrzymany od Gwilhelma oraz oddając znalezione na wyspie weksle, gdy przyjaciel uświadomił mu, że pieniądze muszą mieć prawowitych właścicieli. Jednak za szlachetne czyny Mikołaj otrzymuje od losu zasłużoną nagrodę – właścicielem weksli okazuje się Gwinhelm, który zrzeka się ich na korzyść przyjaciela.
Bohater po ucieczce z Nipu stał się w pewnym sensie radykalistą, stara się za wszelką cenę wcielić nipuańskie zasady w życie. Od takiej postawy odżegnuje go kolejny przyjaciel zdobyty w czasie podróży – kapitan statku, margrabia de Vennes. Obaj panowie prowadzą filozoficzne rozmowy. Kapitan słysząc o Nipuanach, stwierdził, że bardziej stosowna w dzisiejszym świecie jest postawa kompromisowa, która uwzględnia ludzkie wady i słabości. W pełni przekonuje się o tym nasz bohater dopiero po powrocie do Polski, gdzie z zapałem stara się wcielać nauki Xaoo. Jako patriota i reformator , a więc już w pełni oświeceniowy bohater, ponosi klęskę, okazuje się bezsilny w konfrontacji z zepsutym społeczeństwem. Wobec porażki zgodnie z zaleceniem Rousseau zaszywa się w swojej samotni (gospodarstwo w Szuminach) i ogranicza reformy do najbliższego otoczenia.
mcfly9