24. Neels Betty - Romantyczne Podróże - Angielka w Amsterdamie.pdf - Romantyczne podróże - Krota

Betty Neels

Angielka w Amsterdamie

Discovering Daisy

Rozdział 1

Pogoda była sztormowa, niebo zasnute chmurami. Wzburzone morze

poszarzało i wysokie fale rozbijały się na opustoszałej plaży, gdzie spacerowała

samotnie drobna dziewczyna. Rzucała do wody muszle i kamyki, a potem szła

dalej przed siebie szybkim krokiem, żeby po chwili znowu przystanąć. Nie

próbowała powstrzymać łez spływających po policzkach. Wmawiała sobie, że jeśli

się wypłacze, łatwiej przyjmie do wiadomości fakty i szybciej o wszystkim

zapomni. Trzeba się uczyć na własnych błędach, a światu pokazywać uśmiechniętą

twarz.

Wkrótce zawróciła, otarła załzawione oczy, wydmuchała nos, poprawiła

chustkę, spod której wysunęły się niesforne kosmyki i przybrała znów pogodny

wyraz twarzy. Miała nadzieję, że wygląda na dziewczynę zadowoloną z życia.

Weszła po schodkach prowadzących z plaży ku nadmorskiej promenadzie, wesoło

pomachała znajomemu portierowi z Grand Hotelu i ruszyła dalej główną ulicą,

stromą i wąską. Sezon dobiegł końca i kurort szykował się do zimowego snu. Bez

obaw można było chodzić środkiem jezdni, a w sklepach znudzeni sprzedawcy

chętnie gawędzili z klientami.

Od głównej ulicy odchodziło kilka przecznic. Dziewczyna skręciła w jedną z

nich i minęła kilka zabytkowych domków, gdzie mieściły się butiki i knajpki.

Mniej więcej w połowie ulicy był duży sklep. Nad witryną umieszczono tradycyjny

szyld: „Thomas Gillard – Antyki". Gdy otworzyła drzwi, zadzwonił staromodny

dzwonek.

– To ja! – krzyknęła, zdejmując z głowy chustkę. Włosy brązowe jak skorupka

orzecha sięgały jej do ramion.

Była zwyczajną dziewczyną: średni wzrost, przyjemnie zaokrąglona figura

wbrew najnowszej modzie, miła, ale niezbyt urodziwa twarz, w której uwagę

przykuwały jedynie wielkie piwne oczy ocienione długimi rzęsami. Miała na sobie

pikowaną kurtkę i tweedową spódnicę – uniwersalny strój, odpowiedni na tę porę

roku. Nikt by się nie domyślił, że niedawno płakała. Przemykała zwinnie między

starymi meblami. Były wśród nich cenne okazy sprzed kilku wieków i zwykłe

wiktoriańskie sprzęty. Pod ścianami stały komody, szafki i kredensy z

kryształowymi szybkami. Na blatach i półkach umieszczono niezliczone figurki z

porcelany, szklane karafki, flakony na pachnidła, bibeloty i srebra. O każdym z

tych przedmiotów mogła coś powiedzieć. Uchylone drzwi w głębi sklepu

prowadziły do gabinetu jej ojca, a drugie wychodziły na schody i wiodły do

mieszkania nad sklepem.

Mijając biurko cmoknęła ojcowską łysinę i poszła na górę. Matka siedziała przy

gazowym kominku i hartowała ozdobną powłoczkę. Uśmiechnęła się, podnosząc

wzrok znad tamborka.

– Zaraz siądziemy do podwieczorku. Nastaw wodę, a ja dokończę haft. Jak

spacer?

– Bardzo przyjemny, choć zrobiło się chłodno. Za to w mieście nie ma już

turystów.

– Wychodzisz z Desmondem, kochanie?

– Nie umawialiśmy się na wieczór, bo ma spotkanie i musi wyjechać...

– Daleko?

– Tylko do Plymouth.

– W takim razie powinien szybko wrócić.

Daisy kiwnęła głową i poszła zaparzyć herbatę. Była niemal pewna, że

Desmond się dziś nie pojawi. Wczoraj poszli na kolację do najlepszej restauracji w

mieście i natknęli się tam na kilku jego znajomych. Daisy była zakochana, więc nie

dostrzegała jego wad, ale do tamtych ludzi miała poważne zastrzeżenia i dlatego

nie chciała jechać z nimi do nocnego klubu w Totnes. Desmond był wściekły i dał

jej to odczuć. Twierdził, że psuje zabawę i jest staroświecka. Z drwiącym

uśmiechem stwierdził, że powinna wreszcie dorosnąć. Milczał uparcie, gdy

odwoził ją do domu. Ledwie wysiadła, bez słowa zawrócił i pojechał do

znajomych. Daisy, która po raz pierwszy była zakochana, przepłakała całą noc.

Straciła dla niego głowę, gdy wstąpił do antykwariatu, szukając kryształowej

czarki. Dwudziestoczteroletnia Daisy – przeciętna dziewczyna z sercem pełnym

romantycznych złudzeń – natychmiast poddała się jego czarowi, zachwycona

męską urodą i nienagannymi manierami. Wobec takich zalet niski wzrost nie

stanowił problemu, chociaż Desmond był od niej wyższy zaledwie o kilka

centymetrów. Nie brakowało mu tupetu i dlatego bez wahania zaprosił ją na

kolację. Od tej pory spotykali się regularnie.

Daisy pracowała w sklepie ojca, ale mogła swobodnie dysponować czasem,

więc od razu zgodziła się pokazać mu miasto i okolice. Początkowo okazywał

wiele zapału i ciekawości; zwiedzili miejskie muzeum, parę kościołów oraz

zabytkowe domy nad brzegiem morza, pochylone ze starości. W końcu znudził się,

ale wytrwał do końca wycieczki, bo jawne uwielbienie Daisy schlebiało jego

próżności. W rewanżu zaprosił ją na podwieczorek, dowcipkował z uśmiechem, nie

dopuszczając jej do głosu. Zasłuchana, patrzyła w niego jak w obraz, gdy

opowiadał o swoim wysokim stanowisku, śmiał się z własnych żartów, podziwiał

nowy krawat i elegancką, skórzaną teczkę, z którą nigdy się nie rozstawał, bo

stanowiła ważny element jego wizerunku.

Nie przejmowała się, że mało go obchodzą jej sprawy. Sądziła, że zainteresował

się nią, ponieważ był znudzony samotnością w małym miasteczku. Jego codzienne

życie w Londynie z pewnością wyglądało inaczej. Poderwał ją, bo nie było na

horyzoncie odpowiedniej dziewczyny – urodziwej, bogatej i modnie ubranej.

Czasami kpił z niemodnych strojów Daisy.

Daremnie łudziła się, że mimo wszystko zajrzy do niej wieczorem.

Rozczarowana, długo polerowała stare srebra kupione niedawno przez ojca.

Używane przez wiele dziesięcioleci, miały dla niej szczególny urok, ponieważ była

przekonana, że cudownie jest używać w czasie posiłku takich sztućców i nakrycia.

Wyczyściła ostatnią łyżkę, umieściła ją w wyściełanym aksamitem pudełku,

schowała je do kredensu i przekręciła kluczyk. Potem zamknęła sklep, włączyła

alarm i poszła na górę, żeby zaparzyć herbatę. Gdy była w kuchni, rozległ się

dzwonek telefonu. Podniosła słuchawkę i usłyszała wesoły glos Desmonda.

– Daisy, mam dla ciebie niespodziankę. Chodzi o sobotni wieczór. W hotelu

Palące będzie uroczysta kolacja i bal. Dostałem zaproszenie, więc szukam partnerki

– dodał zmysłowym szeptem. – Kochanie, obiecaj, że pójdziesz ze mną. To ważna

impreza. Będzie tam kilka osób, z którymi chciałbym pogadać. Muszę wykorzystać

swoją szansę. – Daisy milczała, więc mówił dalej. – Szykuje się prawdziwe

towarzyskie wydarzenie. Musisz być odpowiednio ubrana. Kup wystrzałową

kreację, żeby ludzie się za tobą oglądali. Najlepsza byłaby krótka czerwona

sukienka. Zapomnij o uprzedzeniach i zrób się na bóstwo.

– Myślę, że czeka nas mity wieczór i chemie pójdę z tobą na to przyjęcie. Ile

może potrwać? – Daisy była ogromnie podekscytowana rozmową, ale starała się

tego nie okazywać.

– Takie imprezy kończą się zwykle około północy. Rzecz jasna, odwiozę cię do

domu. Obiecuję, że nie zostaniemy długo – zapewnił skwapliwie, a Daisy, która

zawsze dotrzymywała obietnic, uwierzyła mu na słowo. Po chwili odezwał się

znowu tonem człowieka, który ma na głowie dziesiątki ważnych spraw. – Do

końca tygodnia nie znajdę wolnej chwili. Jestem strasznie zapracowany, więc

zobaczymy się dopiero w sobotę. Bądź gotowa o ósmej.

Gdy przerwał połączenie, uszczęśliwiona Daisy przez moment stała

nieruchomo, zastanawiając się, jaką sukienkę kupić na tę okazję. Miała sporo

pieniędzy, bo ojciec płacił jej pensję, z której większość odkładała. Wkrótce

otrząsnęła się z zadumy i poszła do matki, żeby oznajmić nowinę.

W miasteczku niewiele było sklepów z elegancki} konfekcją. Co gorsza,

rodzice Daisy nie mieli samochodu, a po zakończeniu sezonu autobusy jeździły

bardzo rzadko, więc nie mogła nawet marzyć o wyprawie po zakupy do większego

miasta. Wybrała się do butiku przy głównej ulicy i szybko znalazła efektowną

czerwoną kreację. Kupiła ją natychmiast, bo to był ulubiony kolor Desmonda.

Po powrocie do domu raz jeszcze przymierzyła nowy nabytek i mina jej

zrzedła, ponieważ sukienka była stanowczo za krótka, a dekolt zbyt głęboki. Zdała

sobie sprawę, że ta kreacja do niej nie pasuje. Spodziewała się, że matka potwierdzi

te obawy, ale pani Gillard szczerze kochała córkę i pragnęła jej szczęścia, więc

oznajmiła, że na wielki bankiet trzeba się wystroić, a zatem pewna swoboda jest w

tym wypadku usprawiedliwiona. W głębi ducha błagała niebiosa, żeby Desmond,

którego szczerze nie lubiła, został przez swoją firmę odwołany z ich miasteczka.

Gdyby to od niej zależało, dostałby intratną posadę za granicą.

Nadeszła sobota. Uszczęśliwiona Daisy długo się przygotowywała, żeby tego

wieczoru ładnie wyglądać. Zrobiła staranny makijaż i upięła włosy w skromny kok

pasujący raczej do kostiumu nauczycielki niż do wyzywającej czerwonej sukienki.

Gdy była gotowa, zeszła na dół i czekała na Desmonda, który spóźnił się dziesięć

minut, lecz ani myślał za to przeprosić. Zmierzył ją taksującym spojrzeniem,

zwracając uwagę przede wszystkim na strój.

– Może być – rzucił lekceważąco i zmarszczył brwi. – Okropna fryzura, ale

jesteśmy spóźnieni, więc nic się nie do zrobić.

Na przyjęcie w hotelu przyjechało mnóstwo gości, którzy niecierpliwie czekali,

aż zacznie się uroczysta kolacja. Wielu z nich serdecznie witało Desmonda, kiedy

do nich podchodził. Zdawkowo kiwali głowami, gdy przedstawiał im Daisy i

wkrótce przestawali zwracać na nią uwagę, ale me miała do nich o to pretensji, bo

zamiast rozmawiać o niczym wolała słuchać Desmonda, który po mistrzowsku

umiał podtrzymywać lekką towarzyską konwersację i czarować swoich

rozmówców.

Gdy zasiedli do stołu, nie zwracała uwagi na okropnego typa. którego miała po

lewej stronie. Była smutna i zawiedziona, ponieważ Desmond, zajęty wytwornie

ubraną sąsiadką, przestał się nią interesować. Od czasu do czasu wtrącał też swoje

trzy grosze do rozmowy gości siedzących naprzeciwko. Daisy miała nadzieję, że

gdy zacznie się bal, w końcu będzie miała ukochanego tylko dla siebie, ale spotkało

ją kolejne rozczarowanie. Zaprosił ją wprawdzie do pierwszego tańca i szalał na

24. Neels Betty - Romantyczne Podróże - Angielka w Amsterdamie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: