Budowa zewnętrzna : Ciało silnie wygrzbiecone, krępe, bocznie ścieśnione. Brak wąsów. Łuski duże, 31-55 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa wysoka z 17-25 promieniami. Jej górna krawędź jest wypukła. Pierwszy promień miękki, giętki, na tylnej krawędzi lekko piłkowany. W płetwie odbytowej 8-11 promieni. Płetwa ogonowa lekko wcięta. Zęby gardłowe jednorzędowe, 4-4. Na pierwszym łuku skrzelowym 23-33 wyrostki filtracyjne. Grzbiet brązowawy z zielonym połyskiem. Boki jaśniejsze, żółtawobrązowe. Strona brzuszna od żółtawej do brudnobiałej. Na trzonie ogona ciemna plama. Długość 20 do 35 cm. maksymalnie 50 cm.
Tryb życia : Bardzo plastyczna ryba karpiowata, wytrzymująca silne zanieczyszczenia wody oraz wysokie deficyty tlenu. Okres zimowy spędza zagrzebana w mule, zapadając w swoistą śpiączkę zimową. Również zagrzebuje się w nim, gdy zamieszkiwany przez nią zbiornik wodny zaczyna wysychać. Tarło - w maju i czerwcu. Gotowe do rozrodu ryby gromadzą się w płytkich, obficie porośniętych podwodną roślinnością miejscach; Kleista ikra o średnicy 1-1,5 mm (150000-300000) przyczepia się do roślin. Okres inkubacji trwa 3-7 dni. Dojrzałość płciową ryby uzyskują przy długości 8-15 cm w 3-4 roku życia
KARAŚ SREBRZYSTY Oprócz karasia pospolitego występuje, choć rzadziej karaś srebrzysty zwany często japończykiem.
Budowa zewnętrzna : Ciało umiarkowanie wyciągnięte, bocznie ścieśnione. Brak wąsów. Łuski duże, 28-32 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa wysoka, z 17-25 promieniami, jej krawędź jest prosta lub lekko wypukła. W płetwie odbytowej 8-11 promieni, płetwa ogonowa wcięta. Zęby gardłowe jednorzędowe. 4-4. Na pierwszym łuku skrzelowym 35-48 wyrostków filtracyjnych. Grzbiet jasny, brązowawy. Boki i brzuch żółtawe, srebrzyście lśniące. Otrzewna jamy ciała czarna. Długość 15-35 cm, maksymalnie 45 cm.
Karaś zasiedla nasze wody od wielu wieków, a zasięg jego występowania obejmuje całą Europę Północną. Granica występowania sięga Archangielska i środkowej Finlandii. W Polsce karaś zasiedla prawie wszystkie płytkie łachy większości jezior, wiedzie swoje życie w leśnych bajorach i większych sadzawkach, spotkać go można w płytkich, zarastających zbiornikach, gdzie zamiast twardego dna znajdują się wielometrowe pokłady mułu i błota. Często spotyka się karasie w gliniankach, potorfowych wyrobiskach, niewielkich, przydomowych stawkach, w starorzeczach i nizinnych rzekach leniwie płynących, meandrujących w płaskim terenie, czasami w zwykłych kanałach. Ryby tego gatunku odznaczają się niespotykaną wprost odpornością na niedostatki pożywienia i tlenu. Charakterystyczne, że karaś w momentach zagrożenia nie ucieka przed wrogiem kryjąc się pomiędzy roślinami, a stara się jak najniżej spłynąć w dół, gdzie zagrzebuje się w błoto i pokłady rozmaitych szczątków roślin. Tam też znajduje większość pożywienia, którym są larwy owadów, mięczaki i skorupiaki. Karaś pomimo swojej popularności nie jest wcale łatwym trofeum wędkarskim, szczególnie większe okazy. Wprawdzie ryby tego gatunku nie dorastają do dużych rozmiarów, ale kilogramowe sztuki nie należą do rzadkości. Trudność w polowaniu na duże karasie polega na tym, że w sezonie wędkarskim ryba ta znajduje taką obfitość pożywienia, że nie musi interesować się przynętą założoną na haczyk. Tam zaś, gdzie łatwo karasie złowić, ryby tego gatunku zwykle karłowacieją z niedożywienia. Jednym ze sposobów przełamania tej karasiowej niechęci do chwytania przynęty na wędce jest nęcenie łowiska. Będzie to z reguły miejsce o niezbyt głębokiej wodzie 1-1.5 m. Jako zanętę możemy stosować nawóz z żerującymi w nim czerwonymi robakami, białe robaki, chleb.
Jeżeli dno naszego zanętowego "oczka" jest zanadto muliste, możemy ulokować tam kawał darniny i na nim dopiero kłaść zanętę. Warto pamiętać, że wielodniowe nęcenie przynosi zazwyczaj efekty. Jeżeli łowimy z brzegu, odpowiednie będzie lekkie, długie i sprężyste wędzisko 3-3.5 m, przy wędkowaniu z łodzi wystarczy wędzisko 3-4 m. Ponieważ trudno wykluczyć wizytę lina, dobrze jest zaopatrzyć się w dobrej jakości żyłkę, ale niezbyt grubą 0.20 z przyponem 0.15. Warto mieć na szpuli pewien zapas żyłki, chyba że oczko jest wokół tak szczelnie obrośnięte, że o żadnej walce z większą rybą nie może być mowy i jest tylko jedna droga - do naszego podbieraka. Haczyki w granicach numeracji 10-13, będziemy bowiem stosowali pojedyncze czerwone robaki lub podwójne - białe. Spławik czuły. Obciążenie niewielkie umieszczamy w odległości około 15-20 cm powyżej haczyka. Przynętę kładziemy na dnie. Karaś nie topi spławika, zresztą nie pozwala na to głębokość łowiska 1-1.5 m. Branie sygnalizowane jest częściowym przytapianiem, co stanowi sygnał do zacinania. Karaś nie podlega ochronie.
Co na haczyk : wszelkie drobne przynęty roślinne i zwierzęce, najlepsze ochotki i małe czerwone robaki, groch, ciasto z chleba.
PORADNIK-WEDKARSKI.PL