Patrick Suskind - Pachnidło.pdf
(
771 KB
)
Pobierz
21981923 UNPDF
PATRICK SUSKIND
PACHNIDŁO
Historia pewnego mordercy
Z niemieckiego przełożyła
Małgorzata Łukasiewicz
Świat Książki
Tytuł oryginału DAS PARFLIM
DIE GESCHICHTE EINES MORDERS
Projekt okładki i stron tytułowych
Cecylia
Staniszewska
Ewa
Łukasik
Zdjęcie na okładce
BE&W
Redakcja techniczna
Łidin Lamyarska
Korekta
Wnndn Wnwrzynowska
Copyright © 1985 by Diogenes Verlag AG, Zurich
All rights reserved
© Copyright for the Polish edition by “Świat Książki", Warszawa 1996 © Copyright for the Polish translation
by Małgorzata Łukasiewicz,
1990
Świat Książki, Warszawa 1996 Skład
Joanna Duchnowska
Druk i oprawa GGP
ISBN 83-7129-268-6 Nr 1498
CZEŚĆ PIERWSZA
1
W osiemnastym stuleciu żył we Francji człowiek, którego spośród jakże licznych w tej epoce genialnych i
odrażających postaci zaliczyć wypada do najbardziej genialnych i najbardziej odrażających. Jego dzieje mają
być przedmiotem niniejszej opowieści. Nazywał się Jan Baptysta Grenouille, a jeżeli nazwisko to w przeciwień-
stwie do nazwisk innych genialnych potworów, jak na przykład de Sade, Saint-Just, Fouche, Bonaparte itd., po-
padło dziś w zapomnienie, to z pewnością nie dlatego, iżby Grenouille ustępował owym głośniejszym niego-
dziwcom w pysze, pogardzie dla ludzi, braku moralnych zasad, jednym słowem - w bezbożności, lecz dlatego,
że geniusz jego i jedyna ambicja ograniczały się do dziedziny, która w historii nie pozostawia śladów: do
ulotnego królestwa zapachów.
W epoce, o której mowa, miasta wypełniał wprost niewyobrażalny dla nas, ludzi nowoczesnych, smród.
Ulice śmierdziały łajnem, podwórza śmierdziały uryną, klatki schodowe śmierdziały przegniłym drewnem i od-
chodami szczurów, kuchnie - skisłą kapustą i baranim łojem; w nie wietrzonych izbach śmierdziało zastarzałym
kurzem, w sypialniach - nieświeżymi prześcieradłami, zawilgłymi pierzynami i ostrym, słodkawym odorem
nocników. Z kominów buchał smród siarki, z garbarni smród żrących ługów, z rzeźni smród zakrzepłej
,..
krwi. Ludzie śmierdzieli potem i nie praną garderobą; z ust cuchnęło im zepsutymi zębami, z żołądków odbijało
im się cebulą, a ich ciała, jeżeli nie były już całkiem młodzieńcze, wydzielały woń starego sera, skwaśniałego
mleka i obrzękłych, zrakowaciałych tkanek. Śmierdziało od rzeki, śmierdziało na placach, śmierdziało w
kościołach, śmierdziało pod mostami i w pałacach. Chłop śmierdział tak samo jak kapłan, czeladnik tak samo
jak majstrowa, śmierdziała cała szlachta, ba - nawet król śmierdział, śmierdział jak drapieżne zwierzę, a królowa
śmierdziała jak stara koza, latem i zimą. Albowiem w osiemnastym wieku nie położono jeszcze kresu roz-
kładowej robocie bakterii, toteż nie było takiej ludzkiej działalności, czy to konstruktywnej, czy to niszczyciel-
skiej, nie było takiego przejawu kiełkującego albo ginącego życia, któremu by nie towarzyszył smród.
I, rzecz jasna, najbardziej śmierdziało w Paryżu, Paryż bowiem był największym miastem Francji. A w
obrębie Paryża było znowu miejsce, gdzie panował smród zgoła infernalny, pomiędzy ulicami aux Fers i de la
Ferronnerie, mianowicie na Cmentarzu Niewiniątek. Przez osiemset lat chowano tu zmarłych ze szpitala Hótel-
Dieu i okolicznych parafii, przez osiemset lat dzień w dzień tuzinami zwożono tu trupy i zrzucano do
podłużnych dołów, przez osiemset lat w kryptach i kostnicach składano warstwami kości. I dopiero później, w
przededniu Rewolucji Francuskiej, kiedy to niektóre groby zapadły się niebezpiecznie i smród występującego z
brzegów cmentarzyska skłonił mieszkańców już nie do gołych protestów, ale do prawdziwych buntów,
cmentarz został nareszcie zamknięty i zlikwidowany, miliony piszczeli i czaszek zsypano do katakumb
Montmartre'u, a na tym miejscu urządzono targowisko.
Tu właśnie, w najsmrodliwszym zakątku całego królestwa, 17 lipca 1738 roku urodził się Jan Baptysta Gre-
nouille. Był to jeden z najgorętszych dni roku. Upał
przygniatał cmentarz ołowianą czapą i tłoczył w sąsiednie uliczki powietrze ciężkie od odoru zgniłych melonów
przemieszanego ze swądem palonego rogu. Gdy zaczęły się bóle, matka Grenouille'a stała za straganem rybnym
przy ulicy aux Fers i skrobała ukleje, które uprzednio wypatroszyła. Ryby, rzekomo tegoż ranka świeżo
złowione w Sekwanie, cuchnęły już tak strasznie, że ich smród głuszył smród trupów. Matka Grenouille'a nie
zwracała jednak uwagi ani na smród ryb, ani na smród trupów, albowiem nos jej był w najwyższym stopniu
uodporniony na zapachy, a poza tym czuła bóle i bóle te zabijały wszelką wrażliwość na zewnętrzne bodźce
zmysłowe. Chciała już tylko jednego - żeby bóle ustały; chciała możliwie jak najprędzej mieć to obrzydlistwo
za sobą. Był to jej piąty poród. Wszystkie poprzednie odbyła tutaj, przy straganie; za każdym razem płód był
martwy albo na wpół martwy, krwawy strzępek mięsa, który wydobywał się z jej łona, nie różnił się wiele od
leżących dookoła rybich wnętrzności i nie wykazywał też więcej życia, wieczorem zaś wszystko razem
zgarniano łopatami i wywożono na cmentarz albo spuszczano do rzeki. Tak miało być i dzisiaj, a matka Gre-
nouille'a, kobieta jeszcze młoda, ledwo dwudziestopięcioletnia, która całkiem ładnie jeszcze wyglądała, miała w
ustach jeszcze prawie wszystkie zęby, a na głowie jeszcze nieco włosów, zaś poza podagrą, syfilisem i lekkimi
suchotami nie cierpiała na żadną poważniejszą chorobę; która miała nadzieję żyć jeszcze długo, może pięć albo
dziesięć lat, i może nawet kiedyś wyjść za mąż i jako czcigodna małżonka owdowiałego rzemieślnika czy coś w
tym rodzaju mieć prawdziwe dzieci - matka Grenouille'a życzyła sobie gorąco, żeby już było po wszystkim. I
kiedy zaczęły się bóle parte, przykucnęła za blatem do oprawiania ryb i tam, podobnie jak cztery razy przedtem,
urodziła i nożem od ryb odcięła pępowinę. Potem jednak, na skutek upału i smrodu, których
6 -.,
jako takich w ogóle nie postrzegała, a tylko czuła nieznośną duchotę - jak na polu lilii albo w ciasnym pokoju,
gdzie postawiono za dużo narcyzów - straciła przytomność, osunęła się na ziemię i legła pod straganem, na
środku ulicy, z nożem w garści.
Krzyk, rwetes, gapie gromadzący się dookoła, ktoś sprowadza policję. Kobieta z nożem w garści ciągle je-
szcze leży na ulicy i z wolna wraca do siebie.
Co to jej się stało? - A nic.
A co robiła z tym nożem? - A nic.
A skąd ta krew na jej spódnicy? - A z ryb.
Wstaje, ciska precz nóż i odchodzi, żeby się umyć. Wtedy, wbrew oczekiwaniom, spod stołu zaczyna drzeć
się nowo narodzony. Ludzie patrzą, pod rojem much, pośród wypatroszonych bebechów i uciętych głów rybich
znajdują dziecko, wyciągają je. Z urzędu przydziela mu się mamkę, matkę zaś zabiera się do aresztu. A że
przyznaje się do winy i nie zaprzecza, iż chciała robaka zostawić na zatracenie, jak zresztą zrobiła to już z
czterema poprzednimi, wytaczają jej proces, skazują za wielokrotne dzieciobójstwo i w kilka tygodni potem na
place de Greve ucinają głowę.
W tym czasie dziecko po raz trzeci już zmieniło mamkę. Żadna nie chciała go trzymać dłużej niż parę dni.
Zanadto jest żarty, powiadały, ssie za dwoje, zabiera mleko innym, a tym samym mamki pozbawia środków
utrzymania, ponieważ przy jednym tylko osesku karmienie nie może się opłacać. Urzędnik właściwego resortu
policji, niejaki La Fosse, natychmiast wziął sprawę w swoje ręce i chciał już dziecko odstawić do zbiorczego
punktu dla znajd i sierot za miastem, na rue Saint-Antoine, skąd codziennie odchodziły transporty dzieci do
wielkiego państwowego przytułku Rouen. Że jednak do
transportów używano tragarzy z koszami, do jednego kosza zaś ze względów racjonalnych pakowano po cztery
niemowlęta naraz; że z tej przyczyny procent śmiertelności w drodze był niezwykle wysoki; że z uwagi na to
tragarzom polecano przyjmować tylko niemowlęta ochrzczone oraz zaopatrzone w przepisowy list przewozowy,
który należało w Rouen postemplować; że mały Grenouille nie był zaś ani ochrzczony, ani w ogóle nie miał
imienia, jakie w myśl przepisów można by umieścić na liście przewozowym; że z kolei policji nie bardzo
wypadało podrzucić dzieciaka
anonimiter
pod drzwiami punktu zbiorczego, co było jedynym sposobem
uniknięcia pozostałych formalności - na skutek tedy szeregu komplikacji natury biurokratycznej i
administracyjnej, które zdawały się powstawać przy ekspedycji noworodka, La Fosse zaniechał pierwotnej
decyzji i polecił przekazać dziecko za pokwitowaniem dowolnej kościelnej instytucji, aby je tam ochrzczono i
rozstrzygnięto o jego dalszym losie. Mały trafił do klasztoru Saint-Merri przy rue Saint-Martin. Otrzymał
chrzest i imię Jan Baptysta. A że przeor był tego dnia w dobrym humorze, a ponadto rozporządzał jeszcze
pewnymi funduszami charytatywnymi, postanowiono nie wyprawiać dziecka do Rouen, tylko oddać na
garnuszek na koszt klasztoru. W tym celu umieszczono je u mamki nazwiskiem Joanna Bussie z rue Saint-
Denis, która do chwili zapadnięcia dalszych decyzji miała za swoje trudy pobierać trzy franki tygodniowo.
2
W
kilka tygodni później mamka Joanna Bussie z kobiałką w ręku stanęła przed furtą klasztoru Saint-Merri, ojcu
Terrier, około pięćdziesięcioletniemu, łysemu, z lekka woniejącemu octem mnichowi, który jej otwo
,., 8 ~. .., 9 ,.,
rzył, rzuciła lakoniczne: “Na!" i postawiła kobiałkę na progu.
- Cóż to jest? - zapytał Terrier, pochylił się nad kobiałką i pociągnął nosem, spodziewał się bowiem czegoś
do jedzenia.
- Bękart tej dzieciobójczy ni z rue aux Fers!
Ojciec Terrier pogmerał palcem w kobiałce, aż odsłonił twarzyczkę śpiącego niemowlęcia.
- Wygląda doskonale. Różowiutki i dobrze odżywiony.
- Bo się ze mnie nażarł. Bo mnie wyssał do szpiku kości. Ale teraz już dość. Możecie go sobie sami dalej
karmić kozim mlekiem, papką, sokiem z rzepy. Ten bękart wszystko zeżre.
Ojciec Terrier był człowiekiem dobrodusznym. Na jego barkach spoczywało zarządzanie klasztornym
funduszem charytatywnym, rozdawanie pieniędzy ubogim i potrzebującym. Oczekiwał, że w zamian rzekną mu
“dziękuję" i nie będą więcej zawracali głowy. Techniczne szczegóły budziły w nim odrazę, szczegóły bowiem
oznaczały zawsze trudności, a trudności oznaczały zakłócenie spokoju jego ducha, a tego już nie znosił. Zły był,
że w ogóle otworzył furtę. Pragnął usilnie, by ta osoba zabrała co prędzej swoją kobiałkę, wyniosła się do domu
i nie zanudzała go problemami niemowlaka. Wyprostował się powoli, zaczerpnął tchu i poczuł bijący od mamki
zapach mleka i owczej wełny. Był to przyjemny zapach.
- Nie pojmuję, o co ci chodzi. Po prostu nie pojmuję, do czego zmierzasz. Wydaje mi się doprawdy, że ma-
leństwu nic nie zaszkodzi, jeżeli dalej będziesz mu dawała piersi.
- Jemu nie - odburknęła mamka - ale mnie. Ubyło mi dziesięć funtów, a jadłam cały czas za trzy. I za co to
wszystko? Za trzy franki tygodniowo!
- A, teraz pojmuję - rzekł Terrier niemal z ulgą - już wszystko jasne: chodzi znowu o pieniądze.
- Nie! - odparła mamka.
- Owszem! Zawsze chodzi o pieniądze. Ktokolwiek stuka do tej furty, chce pieniędzy. Żeby mi się tak raz
zdarzyło otworzyć i zobaczyć kogoś, komu chodzi o coś innego. Kogoś, kto na przykład przyszedł podrzucić ja-
kiś miły drobiażdżek. Na przykład owoce albo parę orzechów. Jesienią jest przecież mnóstwo rzeczy, które
można by podrzucić. Choćby i kwiaty. Albo żeby tak ktoś przyszedł i powiedział od serca: “Niech będzie
pochwalony, ojcze Terrier, życzę ojcu miłego dnia!" Ale nie, to się chyba nigdy nie zdarzy. Jak nie żebrak, to
przekupień, a jak nie przekupień, to znowu rzemieślnik, i jak nie po prośbie, to z rachunkiem do zapłacenia. W
ogóle nie można już wyjść na ulicę. Ledwo wyjdę, a już mam na karku jakieś indywidua, które domagają się
pieniędzy!
- Nie ja - rzekła mamka.
- Ale powiem ci tyle: nie jesteś jedyną mamką w parafii. Są tu setki pierwszorzędnych mamek, gotowych bić
się o to, która będzie temu rozkosznemu maleństwu za trzy franki tygodniowo dawała piersi albo przygo-
towywała papkę czy soczek z rzepy czy jeszcze coś innego...
- To dajcie go którejś z nich!
-...a z drugiej strony to niedobrze tak szastać dzieciakiem z miejsca na miejsce. Kto wie, czy inne mleko po-
służy mu tak jak twoje. Rozumiesz, przyzwyczaił się do zapachu twojej piersi i do rytmu twojego serca.
I raz jeszcze głęboko wciągnął ciepłą woń, jaką wydzielała mamka, a spostrzegłszy, że jego słowa nie wy-
warły na niej żadnego wrażenia, rzekł:
- Zabierz dziecko i wracaj do domu! Pomówię o tym z przeorem. Zaproponuję mu, żeby na przyszłość płacił
ci cztery franki tygodniowo.
- Nie - rzekła mamka. - Więc dobrze: pięć!
- Nie.
- To ile byś chciała? - krzyknął na nią Terrier. - Pięć franków to masa pieniędzy za takie poślednie zajęcie
jak karmienie dziecka.
- Ja w ogóle nie chcę żadnych pieniędzy - powiedziała mamka. - Nie zamierzam dłużej trzymać tego
bękarta. - A to dlaczego, dobra kobieto? - rzekł Terrier i dalej
gmerał palcem w kobiałce. - Toż to przecież urocze maleństwo. Różowe na buzi, nie krzyczy, śpi jak zabite i
jest ochrzczone.
- Jest opętane przez diabła.
Terrier prędko wyciągnął palec z koszyka.
- Niemożliwe! Absolutnie wykluczone, żeby niemowlę miało być opętane przez diabła. Niemowlę to jeszcze
nie człowiek, tylko forma przedludzka i nie ma jeszcze w pełni wykształconej duszy. A w związku z tym jest
dla diabła nieinteresujące. Czy dzieciak może mówi? Rzuca nim? Przenosi przedmioty z miejsca na miejsce?
Idzie od niego brzydki zapach?
- On w ogóle nie pachnie - rzekła mamka.
- A widzisz! To niechybny znak. Gdyby był opętany przez diabła, musiałby śmierdzieć.
I, aby uspokoić mamkę oraz dać dowód własnej odwagi, Terrier uniosł kosz do góry i podsunął go sobie pod
nos.
- Nie czuję nic szczególnego - rzekł, poniuchawszy chwilę - naprawdę nic szczególnego. Jakkolwiek wydaje
mi się, że czuć coś tam z pieluszek.
I podetknął jej kosz, aby mogła potwierdzić to wrażenie.
- Nie o to mi idzie - rzekła szorstko mamka i odsunęła kosz. - Nie idzie o to, co jest w pieluchach. Owszem,
jego ekskrementy czuć jak się należy. Ale jego samego, tego bękarta, w ogóle nie czuć!
- Bo jest zdrowy! - krzyknął Terrier. - Jest zdrowy i dlatego go nie czuć! Czuć tylko chore dzieci, to znana
rzecz. Jak wiadomo, dziecko, które ma ospę, czuć końskim nawozem, a dziecko ze szkarlatyną - zwiędłymi
jabłkami, a znowu dziecko suchotnicze - cebulą. Ten jest zdrowy, ot co! Uważasz, że powinien śmierdzieć? Czy
twoje własne dzieci śmierdzą?
- Nie - rzekła mamka. - Moje dzieci pachną tak, jak powinny pachnieć dzieci.
Terrier przezornie odstawił kobiałkę na ziemię, czuł bowiem, jak wzbiera w nim fala złości na krnąbrność tej
osoby. Niewykluczone, że w dalszym przebiegu dysputy będą mu potrzebne obie ręce do gestykulowania, a nie
chciał narażać na szwank niemowlęcia. Zaczął od tego, że zaplótł ręce na plecach, wypiął sterczący brzuch w
stronę mamki i spytał ostro:
- Twierdzisz więc, że wiesz, jak powinno pachnieć ludzkie dziecko, które bądź co bądź - o czym warto
przypomnieć, zwłaszcza gdy jest ochrzczone - jest dzieckiem Bożym?
- Tak - rzekła mamka.
- I twierdzisz ponadto, że jeśli dziecko nie pachnie tak, jak wedle ciebie, mamki Joanny Bussie z rue Saint-
Denis, pachnieć powinno, to jest to diabelski pomiot?
Wyciągnął zza pleców lewą rękę i wysunął ku mamce groźnie zakrzywiony palec wskazujący niczym znak
zapytania. Mamka zastanowiła się. Nie dogadzało jej, że rozmowa przybrała raptem charakter teologicznej inda-
gacji, tu bowiem musiała przegrać.
- Tego nie mówię - odparła wymijająco. - Czy to ma coś wspólnego z diabłem czy nie, to już wy musicie
rozstrzygnąć, ojcze Terrier, to nie moja rzecz. Ja wiem jedno: boję się tego dzieciaka, bo nie pachnie tak, jak
powinny pachnieć dzieci:
- Aa! - rzekł Terrier zadowolony i opuścił rękę. Więc z diabła już się wycofujemy. Doskonale. Ale wobec
^, 12 ^- ^' 13 ^'
tego powiedz mi z łaski swojej, jakże to pachnie dzieciak, który pachnie tak, jak wedle ciebie powinien pa-
chnieć? Co?
- Ładnie pachnie - rzekła mamka.
- Co znaczy “ładnie"? - ryknął na nią Terrier. - Dużo rzeczy ładnie pachnie. Bukiecik lawendy ładnie
pachnie. Mięso rosołowe ładnie pachnie. Ogrody Arabii ładnie pachną. Więc jak pachnie niemowlę, słucham!
Mamka zawahała się. Wiedziała, jak pachną niemowlęta, wiedziała to doskonale, wykarmiła tuziny nie-
mowląt, niańczyła je, kołysała, całowała... mogła węchem trafić do nich po nocy, nawet teraz miała w noz-
drzach wyraźny zapach niemowlęcia. Ale nigdy dotąd nie próbówała tego wyrazić w słowach.
- No? - huknął Terrier i niecierpliwie pstryknął palcami.
- No więc - zaczęła mamka - to niełatwo powiedzieć, bo... bo one nie wszędzie pachną jednakowo, chociaż
wszędzie pachną ładnie, rozumiecie, ojcze, a więc na przykład w nóżkach pachną tak jak taki gładki, nagrzany
kamień..., nie, raczej jak garnek..., albo jak masło, tak, właśnie jak świeżutkie masło. A na ciele pachną jak... jak
kawałek ciasta zanurzony w mleku. A znowu główka, na czubku, gdzie robi się wicherek, tu, ojcze Terrier,
gdzie wy już nie macie ani kosmyka... - i dotknęła łysiny zakonnika, który wobec tej powodzi idiotycznych
szczegółów na moment oniemiał i jak niepyszny opuścił głowę - tu, właśnie w tym miejscu, pachną najładniej.
W tym miejscu pachną karmelem, taki słodki zapach, nie macie pojęcia, ojcze! Kiedy się je w tym miejscu
powącha, to człowiek zaraz zaczyna je kochać, wszystko jedno, czy to swoje, czy cudze. Właśnie tak i nie
inaczej mają pachnieć małe dzieci. A jeśli tak nie pachną, jeśli w tym miejscu, na czubku głowy, w ogóle nie
pachną, nawet tyle co zimne powietrze, tak jak ten tu bękart, to... możecie to sobie tłumaczyć, jak chcecie,
ojcze, ale
ja - i stanowczym gestem skrzyżowała ramiona pod biustem oraz rzuciła na stojącą u jej stóp kobiałkę
spojrzenie tak pełne odrazy, jak gdyby w kobiałce roiło się od ropuch - ja, Joanna Bussie, więcej tego nie tknę!
Ojciec Terrier z wolna podniósł głowę i kilkakrotnie przejechał sobie palcem po łysinie, jak gdyby chciał
przygładzić włosy, potem niby przypadkiem zbliżył palec do nosa i poniuchał z namysłem.
- Jak karmel...? - spytał i spróbował wrócić do poprzedniego surowego tonu. - Karmel? Co ty w ogóle wiesz
o karmelu? Jadłaś kiedy karmel?
- Nie bezpośrednio - odparła mamka. - Ale byłam raz w jednym pałacu przy Saint-Honore i widziałam, jak z
roztopionego cukru i śmietanki robi się karmel. Pachniało tak ładnie, że nigdy tego nie zapomnę.
- Tak, tak. Już dobrze - rzekł Terrier i odsunął palec od nosa. - Proszę, nie mów już nic więcej! Rozmowa na
tym poziomie sprawia mi zbyt wiele wysiłku. Stwierdzam, że odmawiasz, wszystko jedno z jakich powodów,
dalszego karmienia powierzonego ci niemowlęcia, Jana Baptysty Grenouille'a, a tym samym zwracasz go jego
tymczasowemu opiekunowi, klasztorowi Saint-Merri. Uważam, że to przykre, ale nie mam na to wpływu.
Możesz odejść.
Z tymi słowy schwycił kosz, raz jeszcze wciągnął zanikającą już ciepłą, wełnisto-mleczną woń i zatrzasnął
furtę. Potem ruszył do swojej kancelarii.
Ojciec Terrier był człowiekiem wykształconym. Nie tylko odbył studia teologiczne, ale swego czasu czytywał
też filozofów, a ponadto zajmował się botaniką i alchemią. Miał dość wysokie mniemanie o możliwościach
^' 14 ^, ^' 15 ^'
swego krytycznego umysłu. Wprawdzie nie posunął się do tego, by - jak to się zdarzało niektórym - kwestio-
nować cuda, proroctwa albo prawdę Pisma Świętego, jakkolwiek ściśle rzecz biorąc, spraw tych nie dawało się
wyjaśnić wyłącznie rozumowo, ba - często stały w rażącej sprzecznosci z rozumem. Od takich problemów
ojciec Terrier wolał trzymać się z daleka, były mu nadto przykre i mogły jedynie przyprawić o najbardziej
dokuczliwe rozterki i niepokój, a wszak właśnie użytek rozumu wymaga pewności i spokoju. Co jednak gotów
był zawzięcie zwalczać, to zabobonne przesądy prostego ludu: czary, wróżenie z kart, noszenie amuletów, złe
spojrzenie, zamawianie, odczynianie uroków przy pełni księżyca i wszystkie inne hokus pokus. Było doprawdy
rzeczą głęboko zasmucającą, że chrześcijaństwo przez ponad tysiąc lat swej niewzruszonej obecności w świecie
nie zdołało wytępić owych pogańskich zwyczajaw! Również większość przypadków tak zwanych opętań przez
diabła oraz konszachtów z szatanem okazywała się przy bliższym wglądzie w rzecz czystym zabobonem.
Terrier wprawdzie nie posunąłby się nigdy do tego, by przeczyć istnieniu szatana i powątpiewać o jego mocy;
do rozstrzygania takich kwestii, tyczących podstaw teologii, powołane były inne instancje niż zwykły skromny
mnich. Z drugiej strony, jeśli osoba tak prostoduszna jak owa mamka twierdzi, że wykryła diabelski pomiot, to
już na pewno diabeł nie ma z całą sprawą nic wspólnego. Właśnie fakt, iż obstawała przy swoim odkryciu,
dowodził niezbicie, że nie było w tym nic diabolicznego, bo znowu diabeł nie był aż taki głupi, by mogła go
zdemaskować mamka Joanna Bussie. I to w dodatku nosem! Tym prymitywnym organem powonienia,
najpośledniejszym ze zmysłów! Jak gdyby piekło wydzielało woń siarki, a raj - woń kadzidła i mirry! Oto
przykład najgorszego zabobonu, trącący otchłanią mrocznych pogańskich czasów, kiedy to ludzie żyli jeszcze
jak zwierzęta, nie mieli
^, 16 ^'
wyostrzonego wzroku, nie znali kolorów, za to wyobrażali sobie, że umieją wyczuć zapach krwi, węchem od-
różnić przyjaciela od wroga, że mogą ich zwietrzyć ludożercze olbrzymy i wilkołaki albo zwęszyć erynie, oraz
składali swym obrzydliwym bogom cuchnące, dymiące ofiary całopalne. Ohyda! “Głupiec widzi nosem" więcej
niż oczami, i zapewne światło danego przez Boga rozumu musi świecić jeszcze przez następne tysiąc lat, nim
wyginą ostatnie ślady prymitywnych wierzeń.
- Ach, i to biedne dzieciątko! Niewinne stworzenie! Leży w swoim koszyczku i śpi, nie domyśla się nawet, że
ściągnęło na siebie tak okropne podejrzenia. Ta bezwstydna kreatura śmie twierdzić, że nie pachniesz tak, jak
powinny pachnieć ludzkie dzieci. No, i co na to powiemy? Ziuziziuzi!
Ostrożnie kołysał koszem na kolanach, głaskał niemowlę palcem po główce i od czasu do czasu powtarzał
“ziuziziuzi", w przeświadczeniu, iż jest to zwrot czuły i działa na dzieci kojąco.
- Powinieneś pachnieć karmelem, co za bzdura, ziuziziuzi!
Po chwili cofnął rękę, przytknął sobie palec do nosa i poniuchał, ale wyczuł jedynie zapach kwaszonej kapu-
sty, którą jadł na obiad.
Przez chwilę wahał się, rozejrzał się, czy aby nikt go nie podgląda, podniósł kosz i wetkńął do środka swój
gruby nochal. Wodził nim tuż przy główce niemowlęcia, tak że cienkie rudawe włoski łaskotały mu nozdrza, i
węszył w nadziei, że poczuje jakiś zapach. Nie był pewien, jak powinna pachnieć główka niemowlęcia.
Oczywiście nie karmelem, to jasne, bo karmel to przecież stopiony cukier, a jakże by niemowlak, do tej pory
karmiony jedynie mlekiem, miał pachnieć stopionym cukrem? Mógł pachnieć mlekiem, mlekiem mamki. Ale
nie pachniał mlekiem. `' r~~ ~ .,
Mógł pachnieć włosami, skórą i wł lfnt i moz~~go~
Plik z chomika:
gg83
Inne pliki z tego folderu:
Romanse_-_76_ebook_PL.rar
(11831 KB)
ebook 3.rar
(341138 KB)
ebook.zip
(102300 KB)
Jewell Lisa - Prawdziwa historia Melody Browne (pdf, epub, mobi).rar
(2162 KB)
Patrick Suskind - Pachnidło.pdf
(771 KB)
Inne foldery tego chomika:
• Zagadki • Zadania
Batman
Ebook dla Dzieci i Młodieży
Ebooki
Ebook-NOWOŚCI!!
Zgłoś jeśli
naruszono regulamin