Czasopiśmiennictwo.docx

Czasopiśmiennictwo

Trzy ośrodki czasopiśmiennictwa młodopolskiego:

Warszawa- „Życie” 1887-1889, jego założycielem był Ludwik Szczepański, kierował nim między innymi Zenon Przesmycki(on jako pierwszy rozpoczął głoszenie hasła „sztuka dla sztuki”, chciał wprowadzenia dramatu oraz liryki) który drukował przekłady francuskich symbolistów, odkrył twórczość Norwida. „Życie”, ukazujące się w nakładzie 1000 egzemplarzy, czytane głównie przez mieszczańską inteligencję i w niewielkim stopniu przez ziemiaństwo. W roku 1898 Szczepański zmuszony był odstąpić „Życie” Ignacemu Maciejowskiemu (Sewerowi). Wydawcy zmieniali się kilkakrotnie. Od nr 38/39 1898 roku redakcję „Życia” objął Stanisław Przybyszewski, drukowano w „Życiu” jego utwory: Nad morzem i Epipsychidion. Numer 40/41 ukazał się już w nowej, zupełnie odmiennej szacie graficznej: na stanowisku kierownika artystycznego zaczął działać Stanisław Wyspiański.
                     „ Głos” swoje utwory drukowali w nim L. Krzywicki i W. Nałkowski a także młody, początkujący Żeromski. Z organu Narodowej Demokracji stał się „Głos” organem radykalnej, lewicującej inteligencji (Narodowej Demokracji nie zależało na utrzymaniu „Głosu” wobec swobodnego rozwoju we Lwowie, a następnie w Krakowie „Przeglądu Wszechpolskiego”, kolportowanego w Królestwie nielegalnie). Wraz ze zmianą politycznego charakteru pisma zmienił się skład współpracowników; drukowali m.in.  – obok znanych literatów – lewicowi publicyści: Ludwik Krzywicki, Kazimierz Kelles – Krauz, Julian Marchlewski. Na łamach „Głosu” przeprowadzono słynną kampanię antysienkiewiczowską, w której wzięli udział Wacław Nałkowski, Stanisław Brzozowski, Grzegorz Glass.
                     „Tygodnik Ilustrowany” wydawany był w latach 1888-1907 Ignacy Matuszewski zamieścił tam Studium o popiołach Żeromskiego w 1904 roku.

                       „Chimera” 1901- 1907, kierowana była przez Zenona Przesmyckiego, od początku była pismem skierowanym na literaturę i artystów. „Chimera” była pismem wysoko cenionym przez współczesnych, miała również zdecydowanych przeciwników. Zwłaszcza artykuł Przesmyckiego Walka ze sztuką, napisany pod wpływem francuskiej kampanii skierowanej przeciw demokracji typu mieszczańskiego, naraził „Chimerę” na dyskusyjne artykuły Wacława Nałkowskiego i Ludwika Krzywickiego w „Głosie” oraz na atak Juliana Marchlewskiego w „Prawdzie”. Przesmycki drukował z rękopisów Norwida oraz Jana Kasprowicza. „Chimera” była w zasadzie czasopismem warszawskim, ale Miriam nie rezygnował ze współpracowników z innych części Polski i Europy – pozyskał kooperatorów ze Lwowa m.in. Kasprowicza, Staffa i Ruffnera, z Krakowa Jasieńskiego i Mehoffera, Wilna Ruszczyca, Kijowa, Wiednia, Paryża, Monachium, Petersburga, Rzymu.

Kraków- „Czas” był to dziennik wydawany w latach 1848-1939

                „ Przegląd polski” to miesięcznik kierowany przez hrabiego Stanisława Tarnowskiego.          Miesięcznik ten poświęcony był nauce i literaturze, założony przez Stanisława Koźmiana.

                 „Teatr Miejski” – jego pierwszym dyrektorem był Pawlikowski, który wprowadzał romantyków a zarazem dbał o debiutantów.
                 „ Życie” przez dwa lata ( 1898-1900) kierował nim Stanisław Przybyszewski. Czasopismo to stało się pismem programowym poświęconym modernizmowi. Przybyszewski na karty pisma wprowadził cyganerię artystyczną, bohemę. W roku 1987 czytelnicy zostali zapoznani z najnowszymi prądami europejskimi. Dzięki S. Przybyszewskiemu życie artystyczne przenosi się do kawiarni np. „Jama Michalikowa”- to tam powstał „Zielony Balonik” , do którego teksty dostarczał S. Boy.

                „Liberum veto” w roku  1903 kierowane przez A. Nowaczyńskiego. Poprzez to czasopismo pojawia się Stanisław Wyspiański, człowiek wszechsztuk, duchowy przywódca pokolenia.

Lwów- Jan Kasprowicz (chłop z Kujaw) był profesorem i rektorem Uniwersytetu we Lwowie. Tam  Maksymilian Ossoliński założył Ossolineum, powołane zostało także Towarzystwo naukowe im. A. Mickiewicza. Popularnymi wówczas czasopismami po stronie Lwowskiej były: „Słowo Polskie”,            „ Kurier Lwowski” oraz kwartalnik „Lamus”. Również tutaj swoje modernistyczne założenia teatralne realizował Tadeusz Pawlikowski. Mimo braku działalności dziennikarskiej, czasopism programowych, w zaborze austriackim nie brakowało całego pokolenia młodopolskich twórców, którzy skupiali się głównie w kawiarniach i salonach literackich. Młodzież otaczająca twórców, takich jak Leopold Staff, kształtowała swoje zapędy artystyczne w kierunku dekadentyzmu, pesymizmu po (w końcowej fazie epoki) agitację życia i aktywności.

Artur Górski napisał ważny cykl artykułów pt. „Młoda Polska”, w których mówił, że sztuka powinna być „obrazem życia a nie jego parawanem”. Skrytykował pozytywistów za to, że młode pokolenia nie zostały przez nich nauczone patriotyzmu. Odrzucił utylitaryzm. Stwierdził także, że artysta powinien mieć możliwość i prawo pisania na każdy temat. Pisał, że najważniejsza jest szczerość w przedstawianiu własnej osobowości artysty w sztuce.