Clancy Tom - Jack Ryan 09 - Dekret tom 2.pdf - Tom Clancy - larsene

Tom Clancy

Dekret

Tom drugi

Przekład: Krzysztof Wawrzyniak

Data wydania: 1999

Data wydania oryginalnego: 1997

Tytuł oryginału: Executive Orders

Spis treści

22 Strefy czasowe

23 Eksperymentowanie

24 Zarzucenie w ę dki

25 Rozkwitanie

26 Chwasty

27 Wyniki

28 Kwilenie

29 Proces

30 Prasa

31 Kręgi na wodzie

32 Powtórki

33 Uniki

34 WWW.TERROR.ORG

35 Plan operacyjny

36 Podró Ŝ nicy

37 Dostawa

38 Cisza przed burzą

39 Oko w oko

40 Otwarcie

41 Hieny

Związki

Patrick O’Day był wdowcem. Jego Ŝycie uległo nagłej zmianie po bolesnym

wstrząsie, jakiego doznał po krótkim okresie dość późno zawartego małŜeństwa.

Deborah była ekspertem kryminalistyki w Centralnym Laboratorium FBI i w związku

z tym wiele podróŜowała po kraju. Pewnego popołudnia rozbił się samolot, którym

wracała z Colorado Springs. Przyczyn katastrofy nigdy nie ustalono. Był to pierwszy

jej wyjazd słuŜbowy po urlopie macierzyńskim. Osierociła czternastotygodniową

córeczkę imieniem Megan.

Megan miała juŜ dwa i pół roku, a inspektor O’Day nadal nie mógł się

zdecydować, jak powiedzieć swojej córce, Ŝe jej matka nie Ŝyje. Miał fotografie i

nagrania magnetowidowe, ale przecieŜ nie moŜna, ot tak, po prostu, wskazać palcem

na kolorową odbitkę czy fosforyzujący ekran i powiedzieć: „To jest mamusia!”.

Megan mogłaby wtedy dojść do wniosku, Ŝe Ŝycie jest czymś sztucznym, a to

mogłoby mieć zgubny wpływ na rozwój dziecka. Inspektora dręczyło jeszcze jedno

bardzo istotne pytanie, które domagało się szybkiej odpowiedzi: czy męŜczyzna,

którego los uczynił samotnym rodzicem, potrafi wychować córkę? Skoro wychowuje

ją sam, musi być podwójnie opiekuńczy, mimo wielkiego obciąŜenia pracą

zawodową, podczas której rozwiązał ostatnio sześć spraw porwań. O’Day był wysoki,

muskularny, wysportowany i waŜył ponad dziewięćdziesiąt kilo. Gdy objął nowe

stanowisko, musiał zrezygnować z wiechciowatych wąsów, gdyŜ na podobną

ekstrawagancję nie pozwalał wewnętrzny regulamin centrali FBI. Uchodził za

policjanta bardzo twardego, jednego z najtwardszych. Jego oddanie córeczce z

pewnością wywołałoby uśmieszki kolegów, gdyby o tym wiedzieli.

Megan miała długie blond włosy. Ojciec co rano je czesał tak długo, aŜ

nabierały jedwabistej miękkości. Jeszcze przedtem ją ubierał, zawsze w jakąś barwną

sukieneczkę, i z powagą karmił.

Dla Megan ojciec był wielkim opiekuńczym niedźwiadkiem, który głową

sięgał chyba nieba. Potrafił porwać ją z ziemi i unieść w górę z prędkością rakiety.

Wtedy mogła objąć ojcowską szyję rączkami. I dziś rytuał został zachowany. — Ojej,

udusisz mnie! — jęknął ojciec.

— Boli? — spytała Megan, udając niepokój.

Na twarzy ojca rozlał się uśmiech. — Dziś nie boli.

Wyprowadził małą z domu, otworzył drzwiczki zabłoconej półcięŜarówki,

posadził córkę w dziecięcym foteliku i starannie zapiął pasy. Zajął miejsce za

kierownicą i na siedzeniu obok połoŜył pudełko ze śniadaniem Megan i wypełniony

kwestionariusz. Była punkt szósta trzydzieści. A więc najpierw do przedszkola.

Zapalając silnik, patrzył na Megan, ale przed oczami miał obraz jej matki. Codziennie

patrzył na Megan, a widział Deborah. Zamknął oczy, zacisnął usta. Po raz tysięczny

zadawał sobie pytanie: dlaczego? Dlaczego właśnie ten Boeing 737 z Deborah w

fotelu 18-F?

Byli małŜeństwem zaledwie przez szesnaście miesięcy.

Nowe przedszkole było lepsze, bo znajdowało się po drodze do biura. Sąsiedzi

wysyłali tam bliźnięta i byli zachwyceni. O’Day skręcił na Ritchie Highway i

zaparkował na wysokości sklepu 7-Eleven, gdzie zawsze kupował karton kawy na

dalszą drogę. Przedszkole było po tej stronie.

Opiekowanie się gromadą cudzych dzieci, to nie lada praca, pomyślał

wychodząc z wozu.

Kierowniczka przedszkola, panna Marlene Daggett, była tu juŜ od szóstej

rano, by przyjmować dzieci urzędników jadących do pracy w stolicy. Po nowe dzieci

wychodziła zawsze przed budynek.

— Pan O’Day? A to jest z pewnością Megan! — Jak na tak wczesną godzinę,

tryskała energią. Megan, nieco niepewna, spojrzała pytająco na ojca. JednakŜe

zainteresowały ją dalsze słowa panny Daggett: — On teŜ ma na imię Megan. Weź

niedźwiadka, jest twój! Czeka od wczoraj.

Zachwycona Megan porwała i przytuliła włochatego potworka.

— Naprawdę mój?

— Twój — odparła wychowawczyni i zwracając się do O’Daya spytała: —

Wypełnił pan kwestionariusz?

Wytrawny agent FBI pomyślał, Ŝe wyraz twarzy panny Daggett świadczy

wyraźnie o tym, Ŝe jej zdaniem niedźwiadkami moŜna zawsze kupić sympatię.

— Oczywiście. — Podał wypełniony poprzedniego wieczoru formularz.

Megan nie ma Ŝadnych problemów zdrowotnych, Ŝadnej alergii na lekarstwa, mleko

czy inne produkty Ŝywnościowe. Tak, w nagłym wypadku moŜna odwieźć ją do

miejscowego szpitala. Inspektor wpisał numer telefonu w pracy, numer pagera, numer

telefonu swoich rodziców oraz rodziców Deborah, którzy okazali się wyjątkowo

dobrymi dziadkami. Przedszkole w Giant Steps było znakomicie prowadzone. O’Day

nawet nie wiedział, jak dobrze, gdyŜ panna Daggett nie mogła i nie powinna zdradzać

sekretów: kaŜdy rodzic był sprawdzany. I to jak najbardziej urzędowo.

— No cóŜ, Megan, najwyŜszy czas na poznanie nowych przyjaciół i na

zabawę — obwieściła panna Daggett. — Będziemy się nią dobrze opiekować —

zapewniła inspektora.

O’Day powrócił do półcięŜarówki z uczuciem lekkiego Ŝalu, jaki zawsze

odczuwał odchodząc od córki, bez względu na to, gdzie i z kim ją pozostawiał.

Przebiegł na drugą stronę drogi do sklepu, by kupić swój kubek kawy na drogę. Na

dziewiątą miał zaplanowaną konferencję roboczą w celu omówienia postępu

dochodzenia w sprawie katastrofy. Dochodzenie znajdowało się juŜ w ostatniej fazie

uzupełniania drobnych luk. Po konferencji czekało go przerzucanie stosu papierków,

co mu jednak nie powinno przeszkodzić w odebraniu Megan z przedszkola w

wyznaczonym czasie. Czterdzieści minut później dotarł do centrali FBI na rogu

Pennsylvania Avenue i Dziesiątej Ulicy. Stanowisko inspektora do specjalnych

poruczeń dawało mu prawo do zarezerwowanego miejsca na parkingu, z którego

poszedł tego ranka prosto na strzelnicę w podziemiach gmachu.

JuŜ w młodości był jako skaut doskonałym strzelcem, a potem przez wiele lat

w wielu biurach terenowych FBI pełnił funkcję instruktora wyszkolenia strzeleckiego.

Ten szumny tytuł oznaczał, Ŝe jego posiadacz miał nadzorować szkolenie w

strzelaniu, a było ono waŜną częścią Ŝycia kaŜdego policjanta, choćby nie miał potem

Ŝadnej okazji oddania strzału do Ŝywego człowieka.

O’Day dotarł na strzelnicę o siódmej dwadzieścia pięć. O tak wczesnej porze

mało kto tu zaglądał. Mógł więc spokojnie wybrać dwa pudełka amunicji do swego

Smith & Wessona 1076 kalibru 10 mm oraz dwie tarcze sylwetkowe typu Q. Kontur

był duŜo mniejszy niŜ człowiek nawet niskiego wzrostu — ot, wielkości farmerskiej

bańki mleka. Inspektor przypiął tarczę do stalowej linki na kołowrocie i na panelu

ustawił odległość dziesięciu metrów. Gdy nacisnął guzik elektrycznego wyciągu i

tarcza wolno powędrowała na wyznaczoną jej pozycję, zaczął leniwie przerzucać

strony przeglądu sportowego leŜącego na pulpicie. Tarcza wreszcie przybyła do celu,

specjalny mechanizm obrócił ją bokiem, tak Ŝe stała się prawie niewidoczna —

urządzenia na strzelnicy pozwalały na programowanie zadań. Nie patrząc na pulpit,

O’Day wystukał przypadkowe czasy i, opuściwszy ręce, czekał skupiony. Nie myślał

juŜ leniwie. Spięty czekał na Złego. A Zły, zapędzony w ślepy zaułek, gdzieś tu się

czaił. Groźny Zły, gdyŜ rozpowiedział, gdzie trzeba, Ŝe nigdy nie wróci za kratki,

Clancy Tom - Jack Ryan 09 - Dekret tom 2.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: