Miss Arizona 21.pdf

A UTOR : D OMIOLE ã HTTP :// CHOMIKUJ . PL / DOMIOLE

Rozdział 21

Wychodząc z sali Edwarda w piątek, myślałam o tym, w co się wpakowałam.

Cały tydzień, dzień w dzień, wszystko wyglądało tak samo. Rutyna, w którą

wpadłam zaczynała mnie przeraŜać.

Zawsze wstawałam rano i szłam na zajęcia. Po nich kierowałam się od razu do

Edwarda, skąd zawsze wychodziłam przed zakończeniem dnia. Nie wiem, czy

chciałam udowodnić sobie, Ŝe mogę to robić, czy moŜe chciałam pokazać to

Jake’owi, ale robiłam to zawsze, przekonując samą siebie, Ŝe tak jest lepiej.

Nie jestem pewna, czy chciałam, Ŝeby moje Ŝycie tak wyglądało.

Poczułam, Ŝe ktoś łapie mnie za rękę, jednocześnie wybudzając z moich myśli i

odwróciłam się, napotykając wzrok Alice. Mimowolnie się uśmiechnęłam,

patrząc na jej radosną sylwetkę i zaczęłam się zastanawiać, dlaczego nie

widziałam jej przez cały tydzień.

Hej – powiedziałam radosnym tonem, ściskając ją i słysząc jej zdziwiony

chichot. Sama byłam trochę zaskoczona. To w końcu nie ja byłam tą, która

rzuca się na ludzi, gdy tylko ma okazję. Jednak wtedy nie bardzo mnie to

obchodziło.

Bella! – wykrzyknęła uradowana i mogłabym przysiąść, Ŝe usłyszałam

westchnienie ulgi.

Puściłam ją, wycofując się nieco i wpatrując się w nią wyczekująco.

Co się stało, Al? – zapytałam.

Gdzie byłaś cały tydzień? – odezwała się, ignorując zupełnie moje pytanie. –

Musimy się przygotować.

Zanim zdąŜyłam zareagować, Alice ciągnęła mnie w stronę wind i po chwili

jechałyśmy juŜ na moje piętro.

Na co? – zapytałam.

~ 2 ~

Jak to na co? – zapytała, lekko zirytowana. Uniosłam na nią brwi, starając

sobie przypomnieć, czy był to jakiś waŜny dzień, ale w końcu potrząsnęłam

głową w geście poraŜki.

PoŜegnalna impreza! – wykrzyknęła, podskakując lekko.

WciąŜ wpatrywałam się w nią, nie wiedząc o co chodzi.

PoŜegnalna impreza?

PoŜegnalna impreza? – zapytałam, a Alice zaczęła entuzjastycznie kiwać

głową.

Nie mogę uwierzyć, Ŝe zapomniałaś! – zawołała, gdy drzwi windy się

otworzyły i wyciągnęła mnie za zewnątrz. Zrównałam się z nią, chcąc słyszeć,

co mówi. –Wszyscy tam będą!

Alice spojrzała na mnie z zainteresowaniem.

Bella, dosłownie wszyscy – powiedziała, akcentując ostatni wyraz, a ja

spojrzałam na nią, unosząc brwi i zastanawiając się, o co jej chodzi.

Kogo w ogóle Ŝegnamy? – zapytałam, ignorując jej dziwną wypowiedź i

otwierając drzwi mojego pokoju. Alice od razu weszła do środka, wpychając

mnie ze sobą i zamykając drzwi.

W niedzielę odpadnie dwadzieścia pięć kandydatek – powiedziała spokojnie. –

A poniewaŜ nikt nie wie jeszcze, które odpadną, Ŝegnamy wszystkich.

Zaśmiałam się lekko i pokręciłam głową z niedowierzaniem, opadając na łóŜko.

Jestem pewna, Ŝe to nie będziemy my – odezwała się znowu Al. – Ale tak czy

inaczej, będzie świetna zabawa!

Uśmiechnęłam się do niej, patrząc jak buszuje w mojej szafie. Cieszyłam się na

noc, spędzoną w towarzystwie jej i Rose. Naprawdę był to dobry sposób, by

przerwać tą bezsensowną rutynę, w którą się wplątałam i zapomnieć o

zbliŜających się eliminacjach.

Przygotowywania do wieczoru zajęły Alice duŜo czasu. Siedziałyśmy w moim

pokoju, rozmawiając swobodnie, gdy Al zakręcała moje włosy na lokówkę lub

próbowała namówić mnie na zbytnio krótką sukienkę. Wywracałam tylko na nią

~ 3 ~

oczami, ale tak naprawdę cieszyłam się, mogąc znów z nią być. Nie zdawałam

sobie sprawy z tego, jak bardzo mi jej brakowało.

Gdzie jest Rose? – zapytałam, gdy byłyśmy juŜ gotowe do wyjścia, a Rosalie

wciąŜ nie było.

DojeŜdŜa sama – powiedziała Alice. – Musiała wyjść na miasto, a ja nie

mogłam zostawić cię samej.

Uśmiechnęłam się do niej i wyszłyśmy na korytarz, pokonując tą samą drogę, co

pół dnia temu i kierując się do garaŜu. Jasper, na szczęście, stał tam, gdzie

zwykle i znowu się uśmiechnęłam, widząc jego zdziwione spojrzenie.

Alice podbiegła do niego, rzucając mu się na szyję i całując go mocno, a ja

stanęłam, wpatrując się w nich z uniesionymi brwiami. Zaniemówiłam,

obserwując jak chochlik odrywa się od mojego przyjaciela, by zaśmiać się

dźwięcznie i spojrzeć znowu na mnie.

Jak duŜo mnie ominęło? – zapytałam ze śmiechem, podchodząc do Jaspera i

całując go w policzek.

Nie duŜo – zachichotała Alice, wskakując na tylne siedzenie.

Więc dlaczego nie widziałem cię cały tydzień? – zapytał Jazz z

wszystkowiedzącym uśmieszkiem.

Wiesz dlaczego – szepnęłam. – Opowiem ci później.

Jazz zaśmiał się, otwierając mi drzwi, a ja wsiadłam na siedzenie obok Alice,

która juŜ zaczęła opowiadać o tym, jak to się stało, Ŝe ona i Jasper w końcu są

razem.

Droga do klubu była stosunkowo krótka, ale Alice nie przestała mówić nawet na

chwilę. Gdy zajechaliśmy pod klub, chciała wciągnąć Jaspera do środka, ale on

odmówił. Znałam go na tyle dobrze, by wiedzieć, Ŝe nie czułby się tam

komfortowo i rozumiałam go. Uśmiechnęłam do niego jeszcze raz, zanim

obydwie weszłyśmy do klubu.

W środku było ciemno, kolorowe światła odbijały się od ścian i sylwetek

bawiących się ludzi, gdy przemierzałyśmy szerokość pomieszczenia, by

przedostać się do baru. Alice zamawiała nam drinki, gdy ja zaczęłam rozglądać

~ 4 ~

się dookoła, napotykając wiele znajomych twarzy, ale nigdzie nie widziałam

Rosalie.

Kątem oka zauwaŜyłam ognistorude włosy i zerknęłam w tamtym kierunku

jeszcze raz, spostrzegając Victorię, tańczącą na środku parkietu. Poruszała się w

swojej perfekcyjnie dobranej sukience, która idealnie podkreślała jej walory.

Patrząc na nią, nie dziwiłam się, dlaczego została Miss. Była piękna, pełna

wdzięku, gracji i w pełni zasługiwała na tytuł.

Zerknęłam na chwilę na jej partnera, chcąc rozpoznać szczęśliwca, który z nią

tańczył i mignęła mi przed oczami brązoworuda czupryna. Moje oczy

automatycznie się rozszerzyły, gdy spoglądałam na Edwarda tańczącego przy

niej. Wpatrywałam się w jego idealne ciało, by po chwili znów przenieść wzrok

na Victorię. Przez chwilę przeskakiwałam spojrzeniem między nimi, aŜ w końcu

zamknęłam oczy i odwróciłam się w stronę Alice, która znowu patrzyła na mnie

podejrzliwie.

Co znowu? – zapytałam zirytowana, wywracając oczami.

Wkrótce się dowiesz – odparła z uśmiechem, wyciągając w moją stronę

szklankę z niebieskim płynem.

Nie idę! – powiedziałem stanowczo, wpatrując się w niebieskie oczy kobiety,

stojącej przede mną.

Oczywiście, Ŝe idziesz – powiedziała, śmiejąc się głośno. – Wszyscy tam będą.

Wywróciłem oczami na jej argument. Czy to, Ŝe będą tam wszyscy naprawdę

było sensownym powodem?

Nie mam kogo Ŝegnać – odparłem swobodnie. – Będę bardziej niŜ

zadowolony, gdy połowa z nich wróci do domu.

Teraz to Victoria wywróciła oczami, uderzając mnie lekko w ramię.

JeŜeli nie dla nich, chodź dla mnie – powiedziała.

~ 5 ~

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: